Cookies

Banken

fathers for justice op de rechtbank Utrecht, 2005
fathers for justice op de rechtbank Utrecht

Roosjes verwelken,
banken vergaan,
maar onze récht-bank
blijft altijd bestaan.

Dit als antwoord op de vraag naar de overlevingskansen van banken in het algemeen.

Vandaag op stap naar de rechtbank Utrecht waar vaderactivist Dennis voor de rechter kwam versus de moeder van zijn kinderen. De omgangsregeling wordt eigenlijk al sinds 2003 naar willekeur door de moeder uitgevoerd, niet uitgevoerd dus eigenlijk. Nu wil ze hem ook formeel inkorten. Dat is niet gelukt, maar het conflict is nog lang niet uit de lucht. Want ze zorgen wel dat je ze nodig blijft hebben, die rechters.

rustige bank
rustige bank

Van Dennis begreep ik dat zelfs zijn advocaat het niet zag zitten om gelijkwaardig ouderschap te vragen, daar zou ze zich maar belachelijk mee maken, dacht ze. Voorlopig is de eis van de moeder niet toegewezen. Maar als de rechtbank geen duidelijke stappen zet, zoals een boete op niet-naleving, blijft het aanmodderen.

Bij het verlaten van de rechtbank keken we nog even naar de plek waar in 2005 batman omhoog klom om namens F4J te protesteren tegen het falende familierechtbeleid in Nederland. Dennis zelf heeft elders op een brug gestaan.

Geef mij maar een bankje

rozentranen

bedauwde roos
bedauwde roos

Vandaag plaatjes geschoten van mijn roos.
Voor de Rozen in mijn leven,
Voor de Roosjes
en…
Speciaal voor mijn dochter
Rosa.

Daaronder een schilderij,
door mij geschilderd.
Rozendoornen
1993

Met dat schilderij is ook wat bijzonders aan de hand trouwens.
Het kreeg een aantal jaren geleden een plaats op een kunstrecensie onder de titel
“topkunst buiten de randstad” en het staat boven een schilderij van Jan Sluijters waar hij een meisje uitbeeld dat zo mijn dochter had kunnen zijn toen ze 5 jaar was….

er zit een pijnlijk kantje aan
er zit een pijnlijk kantje aan

Rosa rosa rosam
Rosae rosae rosa
Rosae rosae rosas
Rosarum rosis rosis

(Naar Brel)

op museumserver boven Jan Sluijters

keuzefeminisme

matriarchale godin
matriarchale godin

Eigenlijk wíllen vrouwen niet dat vaders zorgen. Ze riepen maar wat, er iets aan dóen ho maar. Niet zelf al te veel méér werken, niet vaders een handje helpen om de erbij horende rechten te verkrijgen.
Deze discrepantie tussen theorie en praktijk van het feminisme leidt inmiddels tot steeds merkwaardigere kronkels. Daar hebben we dan nu het keuzefeminisme.

Keuzefeminisme is de diffuse benaming van een diffuus verschijnsel. Het lijkt er om te gaan dat er eigenlijk geen ideaal meer ís, op één na. De vróuw moet kunnen doen waar ze zin in heeft, ze mag zelf kiezen of ze wil werken of voor de kinderen zorgen. Nou verdachten we het feminisme al jaren ervan dat het dáár eigenlijk om draaide (in de praktijk). Maar het is dan wel zo aardig dat het nu ook maar eens zo benóemd wordt.

Niks samen beslissen, niks mannen mogen óók zorgen. Nee alleen nog maar de man doen wat de vrouw niet wil doen. Man geen keuze, vrouw wel keuze. Keuzefeminisme. Dat je dat dan nog zo durft te noemen. Marja Pronk, schrijfster van het nieuwe boek spitsuurclub durft dat.

Elma Drayer ziet trouwens tot mijn verbazing vandaag in Trouw zowaar een derdefeministischegolf-complot erachter. Tsjonge; het blijkt een geregisseerde campagne voor moedergodinnen of zoiets. Nu de derde feministische golfoorlog nog.

Moedergodinnen; was dat niet van dat oermatriarchaat. En was dat niet de ideaaltypische constructie waarmee het feminisme haar bestaan verf gaf. En die ze eigenlijk verlaten had. Terug naar af, om in (moeder-)monopolytermen te spreken.

het verhaal van Elma over Marja Hier kun je ook stemmen vóór de derde feministische golf of het herwaardering van mannelijke waarden; en he de mannen staan flink voor!!
matriarchaat; een toelichting op wikipedia
lees de discussie tussen mij en  de schrijfster, Marja Pronk.

wortels zoeken

Met horten en stoten zijn we met een aantal mensen bezig aan een geheel nieuwe uitgave van het boek “Ouderverstotingssyndroom in de Nederlandse context”. Die was namelijk uitverkocht.

Ik voel me tegelijkertijd heftig geconfronteerd met de mythe “dat het heus wel goed komt” na het oplopen van dit syndroom dat wordt veroorzaakt door stelselmatig loyaliteitsmisbruik.
Ik wil niet zeggen dat het na het oplopen van ouderverstotingssyndroom perse nóoit goed komt, maar het duurt op zijn minst lang en gaat met vele ups en downs gepaard. Volgens Gardner, de grondlegger van de theorie over het ouderverstotingssyndroom, komt het mééstal niet goed.

Natuurlijk er zijn veel kinderen op zoek naar hun vaders, en ze maken vast hier en daar contact. Op programma’s als spoorloos ziet het er erg spectaculair en hoopvol uit. Als je een vader hebt die met recht als “slecht” te boek staat en daar spijt van heeft, of zelf (zogenaamd) nooit contact heeft gezocht, valt er veel te bereiken. Hier hoef je immers de loyaliteit met de moeder niet af te vallen (Ze had gelijk, hij is slecht, maar toch een mens) Maar wat met vaders waar eigenlijk weinig op aan te merken is? Die zijn de steen des aanstoots van programmerende moeders die hun falen niet onder ogen willen komen. En die dus ook niet willen zien dat zoon of dochter in die steen des aanstoots ineens een rots van goede wil zou kunnen herkennen.

Op grond van deze idiotie die vooral door zogenaamd arbitrerende instanties in stand wordt gehouden zou je dus moeten concluderen dat vaders maar het best wat fout kunnen doen zodat er een excuus is voor herstel van de relatie. Dit lijkt te voeren naar een cynische conclusie die ik echter zelf niet zal trekken.

hier meer informatie over het (aankomende) nieuwe boek

Oost West; ouderloos nest

Duiven vlogen van Oost naar West en vice versa volgens het lied van Klein Orkest.  Nu de muren geslecht zijn mogen Oost-Europeanen híer uitvliegen en werken . Met achterlating van hun kinderen meestal, die achterblijven in een verlaten nest. Want het heen en weer van de duiven is een lange auto of busreis geworden. Ik maak me op  dit blog veelal druk over kinderen die door loyaliteitsmisbruik van een van hun ouders vandaan worden gedreven, ja uiteindelijk van béide ouders vandaan dreigen te drijven. Het is goed om weer eens onder ogen te zien hoe andere loyaliteiten, zoals onze drang tot economische expansie, ook kunnen leiden tot een kloof tussen kinderen en hun ouders.

De industriële revolutie bracht ons de verwijding van de kloof tussen vaders en kinderen die een soort band op afstand moesten ontwikkelen. Voor Poolse kinderen geldt nu soms dat niet alleen hun vader maar ook hun moeder op afstand zijn. Op nog veel grotere afstand, en voor telkens langere tijd. Oost-West, thuis niet best. De verkeerd-globalisering. Ik ben dan ook van harte infant-i-globalist.

Trouw over de kinderen die achterblijven
Tekst Over de muur van het Klein Orkest

Ruzie

Ruzie is slecht. Scheiding is minder leuk, maar soms nodig. Scheiding met een beetje ruzie eindigt soms in veel en láng ruzie. Met name over het hoofd van de kinderen.

De op vrouwenbelangen gebaseerde organisatie E-quality heeft zélf maar eens onderzoek gedaan naar de gevolgen van scheiding voor kinderen. De tendens in de berichtgeving is dat scheiding niet erg is als je maar niet blíjft ruziën. Hun cijfers over de gevolgen voor kinderen vind ik wat aan de lage kant en daarmee strijdig met veel ander onderzoek. Ik moet toegeven dat ik er bij voorbaat al niet veel vertrouwen in heb.

De tendens bij E-quality lijkt om te verdedigen dat je mag scheiden, maar ook een beetje om de defacto optredende negatieve gevolgen te verbloemen. Scheiden is al jaren zwaar gepromoot vanuit feministische pushes. Het zou niet zo goed uitkomen als zou blijken dat dat dikwijls over het hoofd van de kínderen is gebeurd. Daarom moet de schuld komen liggen bij de herrie. En we begrijpen zeker wel wie er herrie maakt of niet? Natuurlijk al die vaders die zo vervelend zijn het contact met hun kinderen in stand te willen houden toch?

Kortom scheiden tot daar aan toe. Huwelijksbeloften maken en dan verbreken vind ik bedenkelijk, trouw dan níet zou ik zeggen. Maar dat willen veel vrouwen nou juist uitgesproken wél. Dan zouden die kérels bindingsangst hebben omdat ze niet willen. En dat gaat natuurlijk ineens níet meer op als je weer van ze af wilt?

Het belangrijkst is natuurlijk; hoe voorkóm je ruzie. Ruzie voorkom je door eerlijke afspraken. In het licht van het mogen verbreken van de huwelijkstrouw, denken velen dat je afspraken over de kinderen ook niet hoeft na te komen. En de rechterlijke macht doet er vrolijk aan mee om dat idee in stand te houden door zich niet te storen aan ouderlijke overeenkomsten (omdat een van de twee er geen zin meer in heeft ja)

Scheiding niet funest, ruzie wel

stout

De gevoelsbetekenis van het woordje stout zou wel eens samen kunnen hangen met de mate van emancipatie van jongens. Als we weer stout mogen zijn, mogen we ook weer jongen zijn.

Denkt u nu: ah nee dat kan toch niet je mag niet stout zijn dan zou u wel eens in de categorie kunnen vallen van mensen die niet aan de emancipatie van jongens mee werken.

Denkt u echter wat leuk dat er weer stoute jongens zijn die in een boom durven klimmen dan zit u mogelijk aan de goede kant van de lijn.

Het woord stout betekent van oudsher namelijk “moedig”, maar heeft in de loop der tijd hoe langer hoe meer de betekenis gekregen van licht-crimineel. Dat heeft iets te maken met een zekere neiging om in het verlengde van dat bomen klimmen ook de appels te zien verdwijnen. Mag je natuurlijk best iets van zeggen maar ach….

Ook ik wens stout te kunnen zijn. Ik had het er gisteren met iemand over. Stout zijn mag niet meer, want je wordt tot op de milimeter gecontroleerd.
Nou wat wij dachten; daar worden we nu juist crimineel van. Er is geen elastieke grens meer, waar die er best wel kan zijn en er zijn blijkbaar eindeloos rekbare elastieken voor echte criminelen zoals …. (ach leest u de rest van mijn blogjes).

Van stout zijn leer je dat je de grens mag zoeken.