Cookies

Razzia

Uit de brandbrief van de 12 advocaten over de jeugdzorg, twee citaten:

“De wijze waarop uithuisplaatsingen vaak plaatsvinden, vinden wij traumatiserend voor kinderen. Kinderen worden als criminelen van hun bed gelicht of door de politie van school gehaald. Regelmatig komt het voor dat kinderen voor de ogen van broertjes en zusjes en buren door de politie worden weggevoerd,vervolgens een hele dag in een politiecel doorbrengen en pas ‘s avonds ergens naar een instelling worden gebracht. Sommige kinderen hebben flinke blauwe plekken op de plaatsen waar zij zijn vastgegrepen.”

“Alhoewel met de wetswijzigingen nieuwe eisen aan het vervoer van de jeugdige van en naar de rechtbank zijn gesteld blijkt dit vervoer regelmatig voor veel stress te zorgen. De kinderen worden nog vaak in arrestantenbusjes vervoerd.  Ze zitten lang in het busje en rijden langs verschillende instellingen door het hele land.

Een voorbeeld uit de praktijk: Een 15-jarige jongen met een autistische stoornis moest tijdens de lange rit nodig plassen. Er was geen communicatiesysteem tussen het deel van het busje waar hij verbleef en de chauffeurs. De chauffeurs hoorden hem niet kloppen door het dikke glas. De jongen heeft in zijn broek geplast en heeft vervolgens de hele verdere dag in zijn natte, vies ruikende broek moeten lopen.

Jeugdzorg behoort te zorgen voor adequaat vervoer. Jeugdzorg vergeet vaak dit vervoer te regelen of belt nog steeds de DVO voor het vervoer.Het komt zelden voor dat een gezinsvoogd het kind zelf ophaalt. Dat vinden wij onbegrijpelijk. Als je de verantwoordelijkheid hebt over een kind, kan juist zo ’n rit op een voor een kind heel belangrijke en spannende dag bijdragen aan het versterken van de vertrouwensband.”

de integrale brandbrief

0 antwoorden op “Razzia”

  1. De reactie van Mr Ir Peter Prinsen, oud-advocaat in een bericht aan de media:

    In een brandbrief aan de Rotterdamse rechtbank verweet een aantal Rotterdamse advocaten de kinderrechters dat zij Jeugdzorg en Kinderbescherming te snel machtigen kinderen uit huis te plaatsen. De maatregel van uithuisplaatsing maakten zij van ultimum remedium tot voorbehoedsmiddel voor potentiële schade, en dat nog wel op basis van een onzorgvuldige werkwijze.
    De lichtvaardige uithuisplaatsingstendens zou het gevolg zijn van het zogenoemde “Savanna-effect”. Savanna was de vier-jarige peuter die in 2004, bezweken onder mishandeling door haar moeder, dood in de kofferbak van moeders auto gevonden werd.
    Die gebeurtenis bracht in 2004 een storm van protest teweeg: hoe kon dit gebeuren onder de ogen van Savanna’s gezinsvoogdes! Jeugdzorg wist echter al deze publiciteit handig aan te wenden ten eigen bate: “Meer geld moeten wij hebben voor meer gezinsvoogden!” Maar meer geld leidt onafwendbaar tot meer ondertoezichtstellingen.
    Toen korte tijd later in de Maas een in stukken gesneden meisje werd gevonden mobiliseerde de Rotterdamse wethouder Geluk zijn collega’s van de andere grote steden want, zo luidde zijn hysterische boodschap, in Rotterdam liepen wel zesduizend potentiële Maasmeisjes het gevaar om door hun vader in stukken gesneden in de Maas gegooid te worden. Geef ons meer macht!
    De rotterdamse advocatenbrief is een reactie op de macht van de Jeugdzorglobby. Jeugdzorg weet uit elke kritiek over haar disfunctioneren munt te slaan, niet alleen klinkende munt (sinds Savanna weer honderden miljoenen, zonder enig blijvend effect op de wachtlijsten) maar ook meer ongecontroleerde macht, zoals de advocaten terecht signaleren in hun brandbrief aan de rechters. En waar niet gecontroleerd wordt is het met de beroepsethiek gedaan.
    Maar wie mocht denken dat er iets nieuws onder de zon is vergist zich! Professionele hysterie en ambivalente volkswoede zijn al vanaf de opkomst van de professionele kinderbescherming de vaste begeleiders ervan. Kinderbescherming heeft politiek, rechterlijke macht, academische instituties en publieke opinie (SIRE!) in een ijzeren greep.
    •     In de eerste helft van de vorige eeuw was de toenmalige Voogdijraad uitgegroeid tot een door ouders intens gehate institutie. De volksmond sprak van “Kinderdief”. In 1954 heette het in de wet tot reorganisatie van de Voogdijraden, in parlementair understatement: “dat een wijziging van de naam wel wenselijk is, al ware het slechts, omdat de naam “voogdijraad” bij het publiek langzamerhand een minder gunstige klank gekregen heeft, hetgeen aan het werk van de raad niet ten goede komt”. Remedie: de naam ‘Voogdijraden’ werden gewijzigd in ‘Raden voor de Kinderbescherming’. Zij kregen het karakter van een soort voogdijpolitie.
    •     Eind 80-er jaren waren het de Raden voor de Kinderbescherming die getergde ouders aanzetten tot een Zwartboek Kinderbescherming en tot de roep om een parlementaire enquête. In 1993 erkende de regering in de Memorie van Toelichting op de herzieningswet Ondertoezichtstelling de kritiek op de zogenaamde “dubbelfuncties” van de kinderrechter – enerzijds leiding geven aan de gezinsvoogd en anderzijds het beslissen in geschillen tussen diezelfde gezinsvoogd en de ouders: “De ontwikkeling in de richting van grote geprofessionaliseerde gezinsvoogdij-instellingen gaat gepaard met een groeiend gevoel van onvrede bij met name ouders (…). Men lijkt de kinderrechter nogal eens te ervaren als een verlengstuk van de [gezinsvoogdij]instelling en ervaart de beslissingen die de kinderrechter neemt in geval van conflict niet altijd als onafhankelijke rechtspraak”. Remedie: de gezinsvoogdij-instellingen gingen op in een nieuwe bureaucratische schil: Bureau Jeugdzorg, in naam onafhankelijk van de rechter, geflankeerd door Advies- en Meldpunt Kindermishandeling (AMK). De maximumtermijnen voor uithuisplaatsing werden afgeschaft.
    •     In naam was Jeugdzorg nu los van de kinderrechter, maar tussen de oren van de kinderrechters veranderde er niets. De woede van de ouders bleef. Toen kwamen Savanna en het Maasmeisje. Jeugdzorg plengde krokodillentranen over hun zogenaamde onmacht tegenover zoveel “macht” van de ouders. “Kinderen eerst” werd hun sofistisch adagium. Er komt nu weer een nieuwe fuik: Centra voor Jeugd en Gezin, ingesteld door de nieuw bedachte minister voor Jeugd en Gezin. Nieuwe wapens om de ouders in de houdgreep te houden: elektronisch kinddossier en verwijsindex. Alle artsen, leraren en onderwijzers, maatschappelijk werkers, vroedvrouwen enz. enz. worden onbezoldigde opsporingsambtenaren: méér van hetzelfde. Gevolg: wachtlijsten, meer geld, meer wachtlijsten, nog meer geld enz.
    Ook de Nationale Ombudsman heeft inmiddels – en niet voor het eerst – alarm geslagen. In het openbaar verklaart hij zich te schamen over Nederland, waarin op dit moment maar liefst 831 onschuldige “probleem”-kinderen zijn opgesloten in jeugdgevangenissen, zogenaamd totdat er een plaats vrij is in een “gesloten” behandelsetting. Maar ook de Nationale Ombudsman eist van minister Rouvoet de verkeerde maatregel: méér inrichtingen. Maar dat is natuurlijk een ongerijmdheid: Aanbod schept vraag. Het systeem is gewoon verstopt door de massale lichtvaardige uithuisplaatsingen, en die zijn weer het gevolg van het door overheid en media gevoede, door volkshysterie bepaalde beleid met betrekking tot jeugdzorg.
    Het wordt nu echt tijd voor een parlementaire enquête, of tenminste voor een regeringscommissaris die nu eens deze kant van de problematiek onderzoekt.

  2. Een lovenswaardig initiatief van het advocatencollectief, die ik echter niet `integraal` zou willen noemen. Een integrale brief behelst veel meer dan nu wordt geschreven, niettemin blijft het opmerkelijk dat uitgerekend de advocatuur hier van zich laat horen.
    Zij roepen op tot een discussie-bijeenkomst begin volgend jaar. Dit roept gelijk de vraag op of dit een open-discussie-bijeenkomst wordt of dat deze gehouden wordt in een `geheime` familiaire setting? Ik ben toch een beetje huiverig geworden voor lieden die de openbaarheid schuwen en er dubbele agenda`s op na houden. Gezien de politieke inhoud zal waarschijnlijk het laatste het geval zijn, wat weer de vraag oproept wat de motiverende reden van het advocatencollectief in deze is? Sorry, ik kan het niet laten, ik heb een harde leerschool achter de rug.
    Mocht onverhoopt toch openheid de insteek van de bijeenkomst worden, stel ik mij graag beschikbaar zonder aanspraak te maken op een uurtarief, om van dit samen zijn een waarlijk integraal samen zijn te maken zodat we voor eens en voor altijd het werkelijke integrale belang van het kind kunnen definiëren. Graag hoor ik dit dan in een spoedig stadium gezien het aantal vlieguren die ik heb te maken om diverse mensen mede uit te nodigen; niemand woont in de grachtengordel… Het klinkt als Utopia van Plato, want Jeugdzorg zou er de moed niet voor hebben om daar te verschijnen.

    De reactie van de Heer Prinsen is een goede reactie. Hij geeft in enkele bewoordingen de geschiedenis van de kinderdieven aan als geïnstitutionaliserende organisatie in ons land en pleit voor de onderbelichtte kanten van de zaak.
    Ik heb bewondering voor zijn kennis en kunde, en al datgene wat hij heeft verricht voor het belang van onze kinderen. Een groot analyserend vermogen samen met een hoge ethische inborst is een zeldzaamheid vandaag de dag. Hulde alom derhalve.
    Toch wil ik de opmerking maken dat de dagen van Socrates reeds lang vervlogen zijn. Je opponent verbaal, met kennis van zaken, ten overstaan van velen en met gelijke wapenen verslaan, bestaat niet meer. Deze confrontatie wordt door diegenen die beseffen dat ze het onderspit zullen delven eenvoudig uit de weg gegaan. Er zijn vandaag de dag andere tactieken. Zelfs luisteren is een capaciteit die veel mensen ontberen tegenwoordig.
    Daarom wil ik de Heer Prinsen vragen zijn capaciteiten en vermogens eens te richten op andere aspecten van de zaak. Nog meer rethorisch en/of dialectisch vermogen en inzicht in uiteindelijk de filosofie van het recht e.d. brengt niets méér! Die slag is al gewonnen, hoewel velen hem nooit gestreden hebben. Eén voorbeeld van een ander aspect van de zaak is de te bepalen strategie. Welke strategie in ons huidige tijdsbeeld, met de huidige politiek, de huidige cultuur, etc. is de beste teneinde te bereiken wat u voor een menslievender en kindlievender samenleving houdt? Dit zijn vragen die ook een filosofische insteek hebben, echter veel meer praktisch gericht zijn. Een begin van een integrale aanpak zogezegd, een aanpak die de toekomst heeft.

    Ik ben begonnen.

    Net vernomen dat het gerechtshof in al zijn wijsheid tot het besluit is gekomen dat het in het belang van mijn dochter Anjuli is dat zij haar vader niet meer zal zien, dat haar vader geen enkele zeggenschap meer over haar zal hebben en dat de moeder verplicht is eens per jaar een recente foto aan haar vader toe te sturen.

  3. Ik zit lang na te denken over wat ik tegen je moet zeggen met zo’n mededeling voor je kiezen. Het heeft mij toen ik op hetzelfde punt stond 14 jaar geleden veel pijn gedaan. Ik was blij dat ik een aantal goede vrienden had waar ik op kon terugvallen. Later heb ik vaak me er over verbaasd dat er voor alles psychisch-traumahulp wordt aangeboden. Maar niet hiervoor. Zelfs een telefoontje van die rechter of het wel een beetje hebt kunnen incasseren is er natuurlijk niet. We moeten maar zien hoe we er mee uit komen. Veel sterkte Henri.

  4. Dank je Joep.
    Het leert ons dat er 14 jaar na jouw ervaring nog steeds wezenlijk niets is veranderd. Ondanks alle goed bedoelde pogingen zoals hierboven beschreven; het wereldje is door en door rot. Wezenlijke menselijke waarden worden verkwanseld, leugens voeren de boventoon en onbenullen pretenderen gezaghebbend te zijn.
    Ik zal me niet vervelen de komende jaren…

Laat een antwoord achter aan henri Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.