Cookies

kindsbelang binnen kaders

mini kindbelang Voor een tentoonstellinkje van minikunst leverde ik het hier rechts afgebeelde werkstuk in.

Als het belang van het kind binnen elk mogelijk en onmogelijk kader gebruikt kan worden dan kan ik het hier ook wel gebruiken om het kind in kwestie af te zagen op de juiste voor de tentoonstelling vereiste maximumformaten van 6x6x9 cm.

Komt dat zien 18 juli tot en met 6 september 2009 in het kunstenlab te Deventer.

meer info over deze expo
dossier vaders kinderen en kunst

we doen zo ons best

Liesbeth Groenhuijsen
Liesbeth Groenhuijsen tijdens een betoog van mij

Jeugdzorgers en kinderbeschermers (what is in a name?) doen volgens eigen zeggen alle mogelijke moeite om kinderen met Ouderverstotingssyndroom naar de verstoten ouder te sturen. Zeggen ze. Sommige althans.

Ik zie het al voor me zo’n kinderbeschermer zoals mevrouw Liesbeth Groenhuijsen  (zie hiernaast) die gaat uitleggen aan een kind dat het echt wel heel erg perse naar hun vader moet.  Ik zie het niet alleen voor me,  ik kwam haar pas nog tegen op een congres van de NIP (psychologenvereniging) waar we allebei een workshop verzorgden.

Zo’n kind ( het gaat in dat geval vaak om puber die zich wat minder makkelijk laten moven) weet natuurlijk al lang dat dat soort mevrouwen of ze nu rechter of hulpverlener zijn ook zijn overgeleverd aan een wispelturig familierechtsysteem waar geen peil op valt te trekken, laat staan de garantie uit te halen dat ze dan ook bij haar vader mag blijven komen. Dit systeem biedt geen zekerheid en geen veiligheid voor kinderen in deze situatie. Ook Mevrouw Groenhuijsen zelf is wat dat betreft niet echt betrouwbaar ( zie mijn recensie over een van haar boeken).

Een tijd geleden kon ik Mevrouw Groenhuijsen op de tv nog horen vertellen dat als een moeder maar een foto van de vader op hangt ze blijkbaar een positieve attitude naar die vader heeft.  Inmiddels is het punt geland dat dat nog lang niet alles zegt. Het gaat ook om een diepe overtuiging dat beide ouders van belang zijn.

Wat nog niet geland is is het punt dat je zelf als hulpverlener ook die overtuiging moet hebben. Anders werkt het nooit.

In mijn workshop op dat congres bleken veel mensen rond te lopen die praktische handvaten hadden gemist. Bijvoorbeeld hoe je kinderen uit die verwrongen loyaliteitskeuze kunt trekken.

Dat een kind gedwongen moet worden om naar beide ouders te gaan vonden ze een twijfelachtige aanpak. Hun twijfel maakt het twijfelachtig vrees ik.

We doen zo ons best om tegen onszelf te vechten; dat is het beste wat ik er van zou kunnen maken.  Maar zelfs dat niet vrees ik. De negatieve kwalificaties blijven inmiddels dusdanig de raadsrapporten vulllen dat je je kunt afvragen of inmiddels niet de zogenaamde hulpverleners de primaire programmeurs van ouderverstotingssyndroom zijn.

Over het boek (Dees, een vader en een viool) van Liesbeth Groenhuijsen

klachtuispraken over Mevr. Groenhuijsen: http://www.tuchtcollege-gezondheidszorg.nl/images/2008h117.dh.pdf en http://tuchtrecht.overheid.nl/zoeken/resultaat/uitspraak/2012/YG1785