Cookies

ketenpartners

Als je ketenpartner bent in het familierechtsberijf, dan ben je braaf geweest. Je mag dan buiten de orde van een rechtsprocedure met de rechter praten.
Zo kun je de lastige ouders buiten houden die als tegenpartij er natuurlijk eigenlijk recht op zouden hebben om alles te horen wat er bekokstoofd wordt.
De rechtsprocedure zelf wordt zo tot een schijnvertoning waarvan de uitslag van tevoren vaststaat.

Ketenpartners dat zijn kinderbescherming en jeugdzorg, en mogelijk enige andere exclusief bevoordeelden (als je heel erg je mond houdt). Zo wordt het woord ketenpartner tot een begrip dat de inhoud dubbel en dwars dekt. Jeugdbeschermers en soortgelijk vormen samen met rechters de boeien waarmee de ouders en hun kinderen geketend worden.
¨Het zal iedereen duidelijk zijn dat dat in een democratische rechtsstaat nu eenmaal niet anders kan. Je moet er niet aan denken dat ouders en hun advocaten de kans krijgen werkelijk wat in te brengen. Die ouders weten immers helemaal niets van het belang van het kind.¨ Die laatste aanhaling is uiteraard niet míjn uitspraak, hoewel ik het even, cynisch voor mijzelf beproefde. Nee dit is ongeveer het antwoord dat je zult krijgen als je dóórvraagt waarom die exclusieve behandeling nodig is.

De afgelopen weken werd ik weer herhaaldelijk geconfronteerd met het verschijnsel. Een hoofdredacteur van een oudervereniging die aanvankelijk persé een recensie wilde schrijven van mijn boeken. Er even later toch van af zag. “Wij moeten vérder met de kinderbescherming” was het argument. Kinderbeschermers vallen maatschappelijke organisaties aan omdat ze zaken doen met mensen als ondergetekende. Ik maakte het de eerste keer mee ergens 10 jaar geleden toen een hotemetote van de Raad het Nijmeegs Instituutvoor Maatschappelijk werk op de donder gaf omdat ze in zee ging met het Vader-en-Kind-centrum dat overigens zelfs een beleidsmedewerker van de Raad in haar beleidsadviesraad had. Die reprimande had succes, het NIM haakte af. Onlangs kreeg ik een soortgelijk bericht over een raadsmedewerkster die achter mijn rug om mijn betrokkenheid probeerde te vervuilen.
Aan de andere kant schaft dezelfde Raad voor de Kinderbescherming 35 exemplaren Verpasseerd Ouderschap (onder mijn redactie en ook weer een schrijver van de Raad) aan. Misschien dat de Raad en de schijtluisclubs die ervan afhankelijk denken te zijn zich zelf binnenkort van hun eigen ketenen zouden kunnen gaan bevrijden?

Jongens raken achter

Jongens missen een structurerende stijl, een uitdaging, lichamelijkheid in het onderwijs. Daarom zie je dat het aantal jongens dat met succes VWO volbrengt terugloopt. Op een eerder blog hierover van mij was de discussie de laatste dagen al intensief gevoerd Netwerk besteedde er vanavond een item aan.

We hebben te maken met de zogenaamde feminisering van het onderwijs, maar ook van de opvoeding in het algemeen. Dat heeft te maken met het toenemend over-aanwezig zijn van vrouwen in het onderwijs. Jongens zien nog maar weinig mannelijke docenten op de diverse onderwijsniveau’s. Het heeft mijns inziens vooral te maken met de toenemende overheersing van vrouwelijke waarden en discriminatie van mannen en jongens. Dus ook los van de getalsmatige verhoudingen is er sprake van feminisering.

Dat laatste aspect werd niet genoemd in de Netwerkuitzending vanavond over dit probleem.
Een van de vrouweninstituten die die discriminatie van jongens en mannen preken is E-Qualitiy. Zie hiervoor mij andere blogs over dit onderwerp.

weblog feminisering weerlegT met recente discussie’s
al mijn weblogs over feminisering
De netwerkuitzending
achtergrond aan de hand van een artikel van Dorien pessers

vaders fruit

De appels van mijn vader en de druiven van Nanda
De appels van mijn vader en de druiven van Nanda
Een blik op al die volle fruitgewassen die maar niet leeggeplukt worden is een herinnering aan mijn eigen vader, en aan mijn opa.
Mijn opa had een tuin vol fruitgewassen; appels, peren, diverse soorten kersen en veel soorten bessen (kruis, zwart, rood, wit), frambozen en hazelnoten. Een paradijs voor ons kleinkinderen. Maar ook voor mijn vader. Volgegeten en met tassen in de lelijke eend, die daardoor vervaarlijk door zijn veren ging hangen, gingen we weer naar huis.

Mijn vader had ook wat fruitgewassen. Zijn appelboom heb ik een maand geleden nog, waarschijnlijk voor de laatste keer, mogen leegplukken. Omdat mijn vader het niet kon aanzien dat fruit niet geplukt werd, maar ook omdat het zelfgeplukte fruit, subjectief en vaak ook objectief, het lekkerste blijkt plukte hij diverse andere appelbomen in de buurt. Het is alweer jaren geleden dat hij dat voor het laatst deed. Hij verblijft nu naar ik hoop in een hemel die ik me voor hem voorstel als een ….. ja zo ongeveer als het paradijs beschreven is, met veel appels, maar liever zonder zo’n eva.

In mijn eigen tuin en die van mijn partner staan ook diverse fruitgewassen. Nadat deze plusminus zijn leeggeplukt en gegeten en verwerkt tot jam en wijn resten daar nog de druiven van buuv Nanda en de appels van Buur Hans. Het is soms meer dan ik aankan. Maar niet alleen vind ik dat fruit allemaal zo veel lekkerder dan dat uit de winkel, ik zie ook mijn vader halverwege de ladder staan om de emmers aan te pakken. Daar hangt nog een mooi trosje druiven Joep……

Deventer-Apeldoorn

Volgende week gaat mijn zoon Joshua met zijn verjaardagsvrienden en vriendinnen ( ja ook de dames gaan mee) naar de voetbalwedstrijd Go Ahead Eagles tegen Cambuur Leeuwarden. Dat belooft spannend te worden want ze zijn tweede en derde in de eerste divisie. Dat de Eagles niet meer nummer een zijn hebben ze te wijten aan het gelijkspel dat ze gisterenavond in de derby tegen AGOVV uit Apeldoorn speelden.

Vandaag moest mijn zoon (Sportclub Deventer) ook tegen Apeldoorn (CSV) . Deze derby liep voor Deventer beter af, 7-2 maar liefst, tegen een toch geduchte tegenstander. En als trotse vader vertel ik er graag bij dat mijn zoon twee keer scoorde, waarvan een keer vanuit een achterhoedepositie. Verder trapte hij nog een hoekschop zo mooi voor dat die er door een teamgenoot werd ingetrapt. Op het eind moest hij wel met een lichte blessure het veld ruimen.

Ik hoop dat de Eagles er komende vrijdag wat van maken. Want de 4 keer dat ik tot nu toe met mijn zoon naar de Eagles ging was er geen fluit aan. Maar misschien komt dat omdat ik het tien keer zo leuk vind om bij mijn zoon zelf aan de zijlijn te staan. Veel spannender ook en er vallen meer doelpunten. Maar afin, ook als Go Ahead niet goed speelt gaan we er toch een mooi (verjaardags)feestje van maken.

vaders wíllen niet

Dit is de versie van het boek die ik ooit las en Joshua onlangs ook
Dit is de versie van het boek die ik ooit las en Joshua onlangs ook

“Er is geen vader” dat stond in de boekbespreking van mijn 11-jarige zoon over het boek “De kinderen van de grote Fjield”. Het boek bevat een op de werkelijkheid gebaseerd verhaal van een moeder met kinderen in het noodjaar 1868. Ze moeten, na de dood van hun moeder, op stap om, in barre omstandigheden, voedsel en onderdak te zoeken .

“Hoezó is er geen vader, kinderen hebben eigenlijk altíjd wel een vader?” vraag ik. “Nou ja hij wilde niet voor zijn kinderen zorgen.
“Staat dat in dat boek?”

Gelukkig kent mijn zoon mijn bevlogen verhouding met het begrip vaderschap en is hij net zozeer op de waarheid uit als ik. Dus hij ging het nakijken in het boek.
De werkelijkheid bleek dat de vader was omgekomen toen hij, ten behoeve van moeder en kinderen het brandhout voor de haard aan het kappen was. Hij kreeg daarbij de boom op zijn hoofd.

De verhouding tussen fictie en werkelijkheid over vaders kan nauwelijks compacter beschreven worden dan met deze anekdote. In de hedendaagse sociale werkelijkheid liggen de vooroordelen over vaders voor het oprapen. Ook op scholen. De relatie met de werkelijkheid is vaak ver te zoeken.

Vaders zijn in die maatschappelijke fictie de verlaters, ze laten hun kinderen in de steek, maken er een puinhoop van, willen geen verantwoordelijkheid nemen, maar maken wel heibel met de moeder. De zorg uitgedrukt in hun arbeid (bomen kappen) wordt niet als zorg meegeteld. De fictie was niet het boek maar de huidige maatschappelijke context.

Maar ik ben trots op mijn zoon dat we door deze mist heen de weg hebben gevonden. Iederéén heeft een neiging in vooroordelen te trappen omdat ze het soms zo makkelijk maken om een situatie snel (verkeerd dus) te beoordelen.

De kloe is om deze vooroordelen bloot te leggen. En dat hebben we gedaan. Ik weet niet hoe 45 jaar geleden zich in mijn hoofd een beeld vormde bij het lezen van dit boek. Inmiddels weet ik er in ieder geval alles van af. Nu jullie nog.

Beest

Een paar maanden geleden werd het meisje Katja “ontvoerd” Het hele land was in rep en roer gebracht door middel van een zogenaamd amberalert. Welk beest had nu weer toegeslagen?

Even later bleek het gewoon te gaan om haar vader die al een tijd verstoken was van contact en gewoon het ouderlijk gezag had. Een beest? Soms lijkt het wel of alle vaders die voor hun kinderen opkomen beesten heten te zijn. Maar misschien zijn het wel knuffelbeesten in de knel. Om over het kind in kwestie nog maar niet te praten.

Gisteren was de zaak opnieuw op TV-Gelderland.  de zaak was opnieuw voor de rechter geweest in de States. Met een interview met de vader en onder andere een toelichting van psychologe-mediator Annemieke Segaar.

Item op uitzending gemist van TV Gelderland (schuifje op 13:05).