Cookies

Smeden op school

Jongens komen hier aan hun trekken
Ik schreef hier al vaak over de feminisering van het onderwijs.  En klaagde ik vaak  over de beroerde omgang van met name het vrije-school-onderwijs met vaders. Gisteren was ik, samen met mijn zoon Joshua, op de open dag van de middelbare vrije school De Berkel. En…niets te klagen. We waren vooral onder de indruk van de geweldige inschoolse smederij. Iets wat veel jongensharten steelt. En terecht. Sowieso een school die met recht kan zeggen dat ze hand, hart en hoofd bij het onderwijs betrekt.  En in zo’n smederij zie je dat ze verbonden zijn.  Nou maar hopen dat ze ook goed met vaders omgaan.

Vader en zoon

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=MmMlURCqXxI&hl=nl_NL&fs=1&]

Het liedje Father and Son van Cat Stevens is het muzikale boegbeeld van de (klassieke) vader-zoon-verhouding. Het gaat eigenlijk over de onafwendbare verwijdering tussen een opgroeiende puber en zijn ouders. Deze uit zich vaak vooral in de relatie Vader-Zoon. I know I have to go.
Een relatieve afstand die een noodzakelijk element van de opvoeding is.
De afstand tussen vaders en kinderen die in de huidige westerse samenleving optreedt is van een heel ander soort. Een diepingrijpende desastreuze en chronische verwijdering die haaks staat op het gezonde proces dat met veel gevoel in dit lied wordt bezongen. Ik heb het lied al vaak zelf proberen te zingen, nadat ik het me overigens met veel passie door een vriendinnetje ooit liet voorzingen (“find a girl settle down”?; ho maar).
Maar zo mooi gezongen en in theatrale vorm gegoten als in deze clip heb ik het nog niet eerder gezien.

haardotje in het doucheputje

het roemruchte haardotje in het doucheputje, elders uit het internetputje gevist

Dolle Mina is al weer 40 jaar oud. Dat vernam ik gisterenochtend van het onvolprezen radioprogramma Onvoltooid Verleden Tijd.

“Wij waren de slaaf van de man en moesten daarom de haardotjes uit het doucheputje halen.” zo beweerde een hooggeleerde historica Petra de Vries die zelf nog bij de club had gezeten. In die tijd was de laatste kolenmijn nog niet gesloten. Mijnen waar honderden mannen de hele daglichtdag onder de grond vieze zwarte kolen moesten winnen voor hun geliefde vrouw en kindertjes die, doucheputje of niet, dan toch in ieder geval van de zon konden genieten.

Ik heb nooit onder stoelen of banken gestoken dat ik mezelf feminist acht, in 1970 al helemaal. Maar af en toe vraag ik me wel af welke verblinding mij destijds begeesterde. Het moet iets te maken hebben met mijn moeder, die overigens niet speciaal goed was in het verwijderen van haardotjes uit doucheputjes. Ik kan me mijn vader een keer herinneren met een klacht over de haardotjes van mijn moeder die híj juist uit het doucheputje haalde.
Ik heb zelf in diverse woongroepachtige situaties gewoond, waaronder een studentenflat met alleen heren. Kan me niet herinneren dat de douche ooit overstroomde. In gemengde situaties waren het inderdaad iets vaker de dames die de nood hoog achtten om er wat aan te doen. Maar het gezeur wilden we er dan eigenlijk weer niet bij.

Zelf vond ik het wel iets van even snel grip-grijp weg. Om er nou zo’n onfris punt van te maken… Kijk die mijnwerkers vonden het ook moeilijk onder de grond. maar ze waren trots op wat ze moesten doen voor hun gezin en bakten er wat van. Zo werden ze een beetje de helden. Zouden die schoonmakende en zorgende vrouwen dat gemist hebben? Volgens mij werden ze door de mannen op handen gedragen.

Afin, er waren ook zeker punten waarin de Mina’s gelijk hadden. Er was inderdaad geen volledige wettelijke gelijkstelling in het gezin en ik zie ook de achterstelling wel in de zelfstandige economische mogelijkheden. Volgens de Mina’s was het huwelijk de bezegeling van de vrouwenslavernij.
Verder waren er nog problemen over abortus en de afwezigheid van vrouwenpiesbakken. Durf er trouwens om te wedden dat die dan wel net als de herenurinoirs, door mannen zouden moeten worden schoongemaakt. Inclusief de haardotjes.

site van ovt; terugluisteren en aanvullende media
zoek in google op haardotje en doucheputje, ik kon geen keuze maken uit de vele treffers

De agenda van Equality

Als je het netjes wilt weggooien moet je trouwens ook nog eerst met een tang het metalen rugwerk eruit trekken.

Op 15 januari ook nog een kalender gekregen voor het nieuwe jaar. 2010 althans. Nadat ik me al twee keer een slag in de rondte heb geërgerd aan dat soort onnodige kalenderpapierzooi die ik ongevraagd in de bus krijg en een extra aanslag is op milieu en de orde in mijn woonkamer en mijn hoofd. Ergens zonde om weg te gooien, maar wat moet je ermee?

De vorige was van Iedereen (nee gelukkig stuurt niet iederéén mij een kalender, maar mijn woningbouwvereniging héét Iedereen, tsja..).
Deze is dus van de organisatie voor gelijke behandeling van alles en nog wat, behalve vaders, Equality. Je moet wel een grote fan van ze zijn om op 15 januari daar nog plek voor te hebben.

Ze zijn niet bij de tijd. Prachtig om te zien dat ze zoiets dan ook letterlijk weten uit te drukken in het te laat opsturen van hun kalender met opdringerige weetjes. “Koers naar een machtig 2010”. Nou dat gaat al vast goed. Dik gesubsidieerde vervuiling.

Richard Gardner

Hier praat ik met Richard Gardner aan vde vooravond van zijn lezing
Hier praat ik met Richard Gardner aan de vooravond van zijn lezing

“‘Het ouderverstotingssyndroom is een stoornis, en de wetgever heeft de macht om rechters te machtigen de stoornis te genezen’  Met deze kryptische boodschap opende Richard A. Gardner, Amerikaans hoogleraar kinderpsychiatrie, de presentatie in Nederland van zijn boek over het ouderverstotingssyndroom. Het was 24 juni 1999. In de Grote Kerk te Breda werd het eerste congres gehouden in een serie van twee, georganiseerd door het Ministerie van Justitie samen met ouderorganisaties. Congresgangers waren rechters, justitieambtenaren, kinderbeschermers, advocaten en ouders. Joep Zander had destijds de aandacht gevestigd op de publicaties van Gardner, en dat had geresulteerd in een uitnodiging aan Gardner om zijn werk in Nederland te komen introduceren.”

Voor zover  is de intro van het artikel van Peter Prinsen in het boek Verpasseerd Ouderschap. Het bezoek van Gardner aan Nederland  is nu een dikke tien jaar geleden.

Wat Gardner óók zei is dat we in Europa wat kunnen léren van de States.  Zojuist las ik het boek family’s heartbreak waaruit ik bijna het omgekeerde concludeerde.  Natuurlijk klopt het dat er in de States meer ervaring is opgedaan met het aankaarten van het ouderverstotingssyndroom, maar het inschakelen van meer sociaalwetenschappers is  in Nederland mijns inziens al een gepasseerd station dat zijn onnut heeft bewezen. Qua oplossingen zie ik meer gebeuren in ons buurland België. Binnenkort ga ik daar op bezoek om een lezing te geven over ouderverstoting, dus ik ga me bij gelegenheid weer eens uitgebreider op de hoogte stellen van de ontwikkelingen aldaar.

Bij deze gelegenheid keek ik nog eens het internetdossier ouderverstotingssyndroom door en kwam tot de ontdekking dat daar nog steeds slechts een klein stukje van het geluidsbestand van dat optreden van Gardner stond. Aangezien er nu veel meer mogelijkheden zijn dit soort zaken online te zetten zonder dat het jezelf kapitalen kost heb ik het bestand in zijn geheel geupload bij archive.org. De moeite waard om nog een keer terug te luisteren.

Alles over Gardner in Breda inclusief de complete geluidsfile
Het dossier ouderverstotingssyndroom
Bespreking van het boek A family’s heartbreak van Michael Jeffries

gezond blijven als vader

ook het Deventer Dagblad/Stentor maakte al een item over het unieke buitenzwemmen in Deventer

Met blote voeten door de sneeuw om het zwembad in te duiken. Sport is een goede mannenmanier om gezond te blijven.

Mannen, vaders, hebben te maken met veel gezondheidsproblemen. In het verleden had dat vaak te maken met de intensieve en soms erg ongezonde arbeidsomstandigheden. Dit probleem is zeker niet over, maar wordt tegenwoordig overschreven door de gezondheidsproblemen die optreden als zij-effect van scheiding. Dikwijls interpreteren wetenschappers dat als de gevolgen van partnerverlies. Maar dit is ( ten dele) onjuist. Veel meer problemen worden veroorzaakt door het schrijnende verlies van contact met de kinderen.

Ik heb me vaak afgevraagd of het verlies van levensverwachting dat gescheiden vaders oplopen ook specifiek voor mij geldt. Zoals elke gedachte aan een onafwendbaar eind aan leven en gezondheid een weinig productieve gedachte. Een hoop mannen willen hier dan ook niet bij stilstaan, en doen des te minder om hun psychische en fysieke conditie te verbeteren. En dat is niet ok, daar heb ik schrijnende voorbeelden van gezien. Zelf glijd ik ook wel eens af.

Het laatste jaar ga ik (onder andere) elke donderdagmiddag zwemmen in het buitenbad van het Borgelerbad in Deventer. Lekker fris in een mooi landschap, in plaats van in de chloorlucht. Ja dat is nú dus midden in de sneeuw en een uit het water opstijgende waterdamp, die een mistlaag vormt boven de waterspiegel. Vanmiddag werd dit prachtige beeld gefilmd door een ploeg van SBS-6 voor een uitzending vanavond in het Hart van Nederland. Ik heb me een beetje buiten beeld gehouden maar als u vanavond in de montage blote voeten in de sneeuw ziet waren dat waarschijnlijk die van mij.

Dus pak het op beste collegavaders; eis ook in uw buitenzwembad permanente opening van een buitenbad, en vooral duik er in om een paar baantjes te zwemmen.

Deventer Dagblad over dit fenomeen