Cookies

liedjes zingen

mag dus niet

Ongeveer 15 jaar geleden kwam ik bij de bieb op de Brink mijn Buuv (paar huizen verderop) tegen. “Wat kan jouw dochter mooi zingen”. Ik keek in opperste verwarring naar haar. Het rapport van het Rad voor de Kinderbescherming over mijn dochter was net onbegeleid door de bus gegleden. Daarin had ik met rode wangetjes het volgende gelezen:
“Vader heeft op zich wel leuke en kindvriendelijke ideeën zoals liedjes zingen en met zijn dochter op een bakfiets door de stad fietsen. Dit lijkt echter meer te beantwoorden aan zijn eigen behoefte om als vooruitstrevende vader gezien te worden dan dat het past in een verstandige opvoeding van R”

Ik had er geen idee van dat Buuv mijn dochter les gaf, want mijn dochter had ik al twee jaar niet meer gesproken. Evenmin had Buuv van dat laatste enig idee. Tsja dit soort leed spreidde ik tóen nog níet zo wijds rond. En zo zal mijn dochter op haar beurt niet geweten hebben dat haar zangjuf bij haar vader in de straat woont.
Zo gaat dat in een beschaafd land.

Onlangs kreeg ik een paar zanglessen van Hanneke. Ik ben druk bezig om met een paar mooie liedjes met zangmaatje Edith goed op te nemen. In het kader daarvan leek het me wel eens aardig een paar zanglessen te nemen. Heel vroeger toen ik zes was had een of
andere muziekschooltrut mij eens op de solfège een bromtol genoemd. En dat zit nog diep, tegen beter weten in. De zanglessen van Hanneke deden mij goed. Het leerde mij nog een keer hoe je in je muziek je gevoel kunt bereiken. En heel in de verte hoorde ik mijn dochter meezingen. Over de papieren bergen van de raddraaiers van de Raad van
je weet wel, heen.

Niet lang nadat ik Hanneke op de Brink tegenkwam hield ik mijn twaalf-daagse
hongerstaking op dezelfde Brink. Niet bij de Bieb maar bij het gerechtsgebouw. Daar kwam Hanneke ook vaak met haar hondje. Inmiddels wist heel Deventer dat ik een dochter heb, ook al ging ze dóór voor de dochter van iemand anders.

Ik moet denken aan het bord van het huwelijk van mijn ouders. Wat God verbonden heeft scheide geen mens, iets dat meer zou moeten opgaan voor ouder-kind relaties dan voor huwelijken. Zang verbindt me met mijzelf, en mijzelf met mijn kinderen.

Dit blog schreef ik vorig jaar bij het vertrek van buuv Hanneke

over de Raad voor de Kinderbescherming en liedjes zingen

Vaderschapsdiscriminatie

“Op een mooie pinksterdag” is volgens filosoof Ger Groot het aangrijpendste Nederlandse vaderlied. Het is het lied van “Vader is een nul en vaders is een hypocriet” en ’Vader is er enkel en alleen maar voor de centen/en de rest is flauwekul.’ Vaders hebben zich volgens Ger te laks gedragen onder de overheersende moedercultuur.

Een prachtig artikel van Ger Groot in de Trouw van afgelopen weekend rakelt stof op. Het artikel is een mooie bewerking van een lezing die Ger hield bij het symposium bij de uitreiking van de vorige vaderdagtrofee. Het geeft goed aan hoe moeilijk de positie van vaders is en hoe ze links en rechts als overbodig worden beschouwd, en hoe onterecht dat is.

Zelf gaf ik op het zelfde symposium ook een lezing, direkt na Ger nog wel. Daarin benadrukte ik de repressieve aspecten, de ontvadering, de vaderdiscriminatie. Als ik daar ter plekke een liedje aan had gekoppeld dan was dat wellicht Medea geweest van Joop Visser.

Hij kan z’n vader niet meer zien
Hij kan z’n vader niet meer horen
Hij kan z’n vader wel vergeten
Hij heeft z’n vader al verloren
Omdat z’n vader plundert
Omdat z’n vader moordt
En omdat z’n vader niet meer van ‘m houdt
Omdat z’n vader slecht is
Omdat z’n vader weg is
En gewoon omdat z’n moeder met een anders is getrouwd

Wat ook Ger dus vergeet is de bikkelharde vaderschapsdiscriminatie waarbij wetenschappers om het hardst roepen dat vaders er niet toe doen, extreem-feministen dat vaderschap slecht is en in de praktijk in elk gevecht het onder die condities onmogelijk blijkt om een onvoorwaardelijk vaderschap uit te oefenen. Of je nou feministisch aangepast bent of niet. Of je de helft van de zorg deed of niet.

Autoritatief vaderschap wordt als paternalistisch dominant en dus slecht weggezet. Als je daarvoor gáát liep je de laatste decennia een flink risico dat je vrouw opstapte met alle nare gevolgen van dien. In bijna de helft van de gevallen kon je het contact met je kinderen wel schudden. Maar ook de aangepaste mannen/vaders werden op den duur als compleet overbodig de hoek in geveegd. Vaderzijn bestond niet of was slecht. En autonoom vaderschap al helemaal niet. En die tijd is nog lang niet voorbij.

Natuurlijk ben ik het met Ger eens dat mannen zich wat minder slap op moeten stellen. Maar hij zou zich moeten beseffen dat kinderen een machtsmiddel tegen vaders zijn geworden. Dat klinkt heel erg en dat is het ook. Als maatschappij kijken we liever niet in die beerput van conflicten die zich rond kinderen afspelen. “Ze zullen het wel allebei schuld zijn”, en “waar rook is is vuur”.

Als er dan toch vuur is, laten we dat vuur in onze stem in onze harten spreken, laten we die toorn verkondigen. Laten we een einde maken aan vaderschapsdiscriminatie.

Het artikel van Gert
muziek bij vaderschap
Medea van Joop Visser; hele tekst

Dilemma

De taakstraf voor de moeder die haar kind onttrok aan contact met zijn vader is door het hof in Leeuwarden bevestigd.

Alsof de straf nog niet laag genoeg was kreeg de moeder van de zoon van Peter Brons toch nog wel een vermindering van haar taakstrafje van 100 tot 60 uur, en nu alleen nog maar voorwaardelijk. Dit vanwege het geweldige dilemma waarin ze zat. Het dilemma dat het moest maar dat de kinderen niet wilden.  Dat dilemma daar werkt ze nog dagelijks aan door de kinderen ook ten fundamentele de omgang met de vader te ontzeggen en het gezamenlijk gezag te bestrijden. Ze voert nog steeds procedures hierover. Niets dilemma, gewoon verkeerde keuze. Dat het zo wel nooit zal lukken laat zich raden. Trouw citeert Prof Vlaardingerbroek die dat nog eens benadrukt zonder de zere plek ook maar in de verste verte te raken.

Het enige werkelijke dilemma ligt bij Peter. Moet je doorvechten in rechtsprocedures onder dit soort omstandigheden tegen een rechterlijke macht die de problemen op zo’n manier alleen maar erger maakt door dit begrip voor de moeder. Ik wens Peter wederom weer veel moed en wijsheid toe en ondanks alles toch ook gefeliciteerd met het feit dat toch duidelijk is dat het weghouden van je kinderen bij de andere ouder strafbaar is en blijft.

De uitspraak van het hof volledige tekst
De eerdere uitspraak van de rechtbank

Kiezen

wie gaat er scheiden? een ouder of een kind?

De aardige zandpaadjes van het Brabantse groene hart tussen Den Bosch, Eindhoven en Tilburg zijn met behulp van veel regen maar vooral van die onmenselijk grote draken van landbouwmachines verworden tot onbegaanbare moddertrace´s.

Alle aardige manieren waarmee we proberen als mensen tot mekaar te blijven verhouden, ook na scheiding, ook als gemotiveerde hulpverleners mensen als mensen willen blijven benaderen, lijken soms vast te lopen in de modder van een familierechtsbedrijfstak. Een bedrijf dat soms als een draak van een machinerie over menselijkheid heen rolt. Het laatste wat we dan moeten doen is met de ontstane modder te gooien. We blijven begaanbare paden zoeken.

Kiezen voor kinderen is kiezen voor ouders. Dat was ongeveer mijn centrale leus bij de bemoeienissen met de opleiding van KIES-coaches. In principe wisten ze dat al. Maar iedereen mag terecht bang zijn dat het KIES-programma de dynamiek volgt die ook advocaten en scheidingsbemiddelaars vaak zijn gevolgd  toen duidelijk werd dat er vooral veel geld kon worden verdiend aan scheidingen.

In mijn lezing vrijmiddag voor een aantal coaches viel me op dat ik de ruimte kreeg om die gevaren te laten voelen zonder dat het vervelend werd. Integendeel zelfs over Spruijt zijn gedachtegoed kon ik het hebben zonder dat er iemand, inclusief ondergetekende in een spasme terecht kwam. Deze scheidingscoaches zijn gewend om met tegenstrijdige opvattingen om te gaan en denken vooral aan het punt waar het weer samenkomt, niet perse in het midden maar wel aan de horizon.  Ik denk veel aan de grenzen die dienen te worden gesteld. Mijn gehoor af en toe meer aan het masseren van de weerbarstige praktijk.

Hoe het ook zij, we hebben gemeen dat we aan beide kanten het kind als referentiepunt nemen. Het kind in ons zelf, het kind dat we opvoeden, het kind dat hulp nodig heeft. Het kind dat niet van zijn ouders mag worden gescheiden .

Dus  niet een goedkoop, maar duurverkocht “belang van het kind” maar het inzetten van ons zelf voor de integriteit van het ouderschap. Integriteit als woord voor de onverbrekelijkheid van het ouderschap als  geheel, maar ook integriteit als de morele gids die ons stuurt en de innerlijke heelheid van onze persoon zou kunnen weerspiegelen.

Site van het KIES-programma

niet-slaapfeestje

deur yurt

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Jongens (ja ik ben zo seksistisch ze op een hoop te gooien, ook al zitten er twee meiden bij), met zijn achten kunnen jullie heel veel zien en heel veel bedenken, maar je moet dan wel goed samenwerken. Een moeilijke door papa uitgezette speurtocht in het donker uitlopen naast sloten en door bossen, dat kan tegenvallen. Meer dan gepland hielp ik ze op weg, maar ook meer dan gedacht ontwikkelden zich allerlei onbedoelde sporen tot waanzinnig ingewikkelde gedachtenconstructies alsof ik het zo ingewikkeld gemaakt kon hebben.

Na een paar heftige blogs over de duistere kanten van de sociaal-psychologische ontleding van het menselijk handelen nu dus een stukje praktijk in de serie dagelijks vaderschap. Het is opmerkelijk hoe een grote groep zichzelf dwars kan zitten bij de uitvoering van een taak. Ik wist het, maar het is intrigerend om te zien dat zoiets veel hardnekkiger is dan je met een simpele waarschuwing kunt voorkomen.

Zelfs toen ik onderweg een keer uitlegde dat sommige mensen die goeie ideeën hebben nu eenmaal niet zo hard schreeuwen als een aantal anderen met mogelijk veel slechtere ideeën leek de gerichte hint niet direct aan te slaan. En ik met mijn leermeesterigheid dus ook niet direct.

Maar het is natuurlijk wel heel gezellig in zo’n grote groep, als het goed gaat dan. De verjaardagsparty van mijn zoon is altijd een heel gezellige groep, troep zo je wilt. Tot wel ergens half vier in de nacht in de mongoolse yurt die ook nog eens door de tijdsverschuiving naar de wintertijd extra lang was. Eigenlijk geen slaapfeestje maar meer een niet-slaapfeestje