Cookies

ego aan het roer

Ook in de vaderbeweging moeten er mensen aan het roer staan. Zoals bij veel groepen in de verdrukking is dat de moeilijkste positie. Eigenlijk doe je het altijd fout. Daarom geen graag gewilde positie. Behalve voor de mensen die het met een sterk ego-belang doen.

De enkele keren dat ik dit soort posities had deelde ik ze met anderen. Desalniettemin is het op me nemen van die verantwoordelijkheden me niet in mijn koude kleren gaan zitten. Zo erg dat ik het al jaren niet meer doe. Ik trek me het teveel aan om voortdurend pispaaltje te zijn. Dat heeft me overigens altijd wel geïntrigeerd de nabijheid van die twee rollen.

Maar ook de andere kant is vaak niet prettig. Als je de leiding niet neemt hebben anderen dus de leiding. Die dat nog doen, zijn vaak zo gehard tegen kritiek dat ze terechte en onterechte kritiek niet meer kunnen onderscheiden, een gezonde blik op zichzelf ontberen. Leiding als egopopup die de in hun vaderschap getraumatiseerde een welkome pleister tegen het verlies van eigenwaarde biedt. Als zelfdenkende volger kan je het daar knap moeilijk mee krijgen.

Kapiteins aan het roer hoeven in storm niet te velen dat een matroos zich bemoeit met de stand van de zeilen. Maar anderzijds zou het hun dan ook alleen erom moeten gaan het schip een behouden vaart te bieden, moeten matrozen wel gewaardeerd worden en na de storm gewoon weer mee mogen denken. Kapitein aan het roer in de vaderbeweging vraagt vaderlijke stuurmanskunst in optima forma. Waar haal je dat vandaan?

Een paar jaar gelden zei ik, als forumlid van de vadertop, een keer dat het gezond zou zijn als in de vaderbeweging eens wat minder op het ego zou worden gespeeld. Een bestuurslid van de stichting Dwaze Vaders in de zaal merkte op “dat moet jij nodig zeggen” Kennelijk bedoeld om de bal naar mij terug te spelen. Hoewel het me irriteerde, de bal had nog geen halve seconde bij hemzelf gelegen, zit er niets anders op dan ook dit ter harte te nemen. En ik moet zeggen; ik verdedig mijn ego ook wel eens. Teveel? Ik vind het moeilijk. te zeggen. Ik laat me soms niet uit de geschiedenis schrijven terwijl ik misschien beter bezig kan zijn nieuwe geschiedenis te maken. Mij rest mededogen met mijn en andermans gekwetste ziel.

schoutenweg 41 Deventer

0 antwoorden op “ego aan het roer”

  1. Joep,
    Dit verhaal is zeer herkenbaar voor mij. Toen ik nog actief was in de gescheiden vader beweging (2000-2003) kwam ik erg veel gescheiden vaders (en soms moeders) tegen die diep gekwetst waren en die daardoor bijna niet in staat waren om de ander nog te vertrouwen wat de basis zou moeten zijn om samen te werken. Hierdoor was naar mijn idee de gescheiden vader beweging vaak weinig succesvol en weinig efficiënt met het behalen van haar doelen.
    Ik heb mijn verleden als actief gescheiden vader hier vastgelegd voor het nageslacht:
    http://thieuberkers.nl/mijn-blog/100-voormalig-gescheiden-vader

  2. In ieder geval goed dat je nog iets van de geschiedenis zo hebt vastgelegd. Want dat is een ander makke van de vaderbeweging, waar ik al bijna 20 jaar mee te maken heb, geen benul van geschiedenis en leren van het voorafgaande.

  3. Ik kan je aardig volgen in deze blog.
    Veel van wat je zegt komt en gaat… Met name criticasters komen en gaan… in snel tempo.
    Het is vaak moeilijk, de jaren kunnen zwaarder gaan wegen. Uit de geschiedenis of nieuwe geschiedenis kan een dilemma zijn. Echter niet als je bedenkt dat je eigen basis zeer solide is; deze heeft menig criticaster overleefd. Als drijfveer en doelstelling groter dan jezelf is mag je gerust weleens reageren vanuit het ego, het zij je vergeven. Dit al te herkennen en onderkennen zijn wel de meest wezenlijke stappen die je als mens kunt zetten. Vaak is dit echter ook een eenzame weg. Het zij zo, je kunt niet anders. Je bent een volger en hoeder van de waarheid, niet van belangen.
    De waarheid is nooit geen geschiedenis, zij Is.

  4. mmm, nou heel veel potentieel goede vrijwilligers gaan ook. Maar verder; ik kan niet anders inderdaad. Af en toe zou ik erg graag willen dat ik mijn hoofd kon keren. Of heel even in het zand steken… misschien.

    Of is er nog een andere manier om de boel de boel te laten … even.

    Die laatste zin over waarheid en geschiedenis houdt ik even vast om over na te denken.

      1. Welke mensen staan aan het roer? Ik ken ze niet.
        Ik ken enkel mensen met ervaringen, met wat kennis, met woede, met bitterheid, met pijn, met onnadenkende ideeën. Ik ken niemand die aan het roer staat van een beweging of een organisatie die met een uitgekiende strategie en een heleboel know-how iets van een lange termijn strategie heeft ontwikkeld teneinde iets aan de familiedrama`s in ons land te veranderen. Ik ken een Peter die zijn best doet op zijn terrein, voornamelijk de politiek. Ik ken nog een Peter en een Maarten die beiden vlijmscherpe artikelen produceren op het juridische vlak en beiden zeer bekwaam zijn. Verder een aantal namen die ik hier en daar eens een mening hoor lopen te verkondigen, waar soms wat zinnigs bij zit maar waar vaak het emotionele de boventoon voert.
        Daarnaast is er een Joep, sociaal en cultureel bewogen, zijstapjes de politiek in, en al jaren volhardend in een strijd die slechts bijzonder weinig mensen weten te strijden.
        Jullie allen zijn in mijn ogen helden. Van ieder van jullie heb ik ontzettend veel geleerd. Jullie zijn allemaal bakens in het bouwwerk van kennis die ikzelf noodgedwongen op heb moeten doen door het verlies van mijn dochter. Echter allemaal hebben jullie een deel van de kennis, een reductie van het totaal. Juridische brouwsels mixen lastig met culturele aspecten. Een essay komt niet binnen bij een RvdK met zijn culturele immuniteit.
        Zo lang jullie dit niet inzien zal er niets veranderen. Denk aan Egypte vandaag de dag. Leg mij uit welke oorzaak daar ligt. Elk commentaar in de krant betreffende dit onderwerp is bullshit. Elk commentaar is een reductie naar een gebied waar de schrijver bekend mee is.

        Ik heb ook kritiek op de mensen die nu vooraan staan. Enkel op dit punt, het eeuwige reduceren van een gigantische probleemstelling naar een klein bekend deelgebiedje. Dit brengt niets en dat is wat onze verdomde ervaring ons nu al wel geleerd zou moeten hebben.
        Een dilemma trouwens Joep, is het moeten kiezen tussen twee tegengestelden. Er zijn er echter altijd drie…

        1. Uiteraard volgt uit een dilemma uiteindelijk een geprononceerde keuze. Als het goed is heeft die keuze, die stap, meer in zich dan een armoedige keuze uit twee. Een soort synthese op een hoger niveau.
          Bedoel je dat?

          Met mensen aan het roer bedoelde ik de mensen die organisatietaken op zich nemen. de kapiteins dus. Daar hoor ik momenteel niet echt meer bij.En de mensen die ik dat wel zie doen daar kan ik me niet bij vinden.
          Dus dat is nog even het dilemma. Overigens even Leo Gianotti uitgezonderd, die zie ik goed werk doen zo van enige afstand. Zie campagne met pappa en mamma mee.

          Van reductionisme wilde je mij toch niet beschuldigen hoop ik overigens?

  5. Ha, nee natuurlijk geldt dit niet voor jou.
    Een soort synthese op een hoger niveau is een mooie omschrijving. Dit zou een doelstelling kunnen zijn voor de belangen waar we naar streven. Vanuit die synthese heb je in ieder geval de waarheid aan je zijde en dan is het nog een kwestie van tijd. Geen strijd tussen verschillende opinies maar waarheid versus meningen. Het duiden van de problemen wordt er relatief een stuk eenvoudiger door.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.