Cookies

Waar zijn de mannen

Ik wist dat het er zeer slecht voor staat met het aantal mannen in pedagogische en zorgende beroepen. Maar zo erg als gisteren had ik het nog niet meegemaakt. Als inleider voor een workshop over ouderverstotingssyndroom was ik aanwezig op een congres in Den Bosch. Al bij de ingang schrok ik; allemaal vrouwen! Je laat je ogen door de zaal dwalen. Jawel daarachter op rij 15 zowaar een man. Tussen de ongeveer 80 vrouwelijke jeugdzorgers, maatschappelijk werkenden en kinderbeschermers zat dus 1 (een) man.

Er is volgens mij geen klassiek mannelijk beroep meer te bedenken waar mínder vrouwen zijn doorgedrongen. Je kunt aan een nieuwgebouwde woning overigens meestal niet zien dat er een vrouw aan gemetseld heeft. Maar als het gaat om de producten van jeugdzorg kun je een soortgelijke vraag niet zondermeer terzijde schuiven. Zeker als het gaat om de benadering van jongens en vaders in de jeugdzorg denk ik dat er wel wat kansen blijven liggen. Als het gaat om grenzen stellen, en daar pleit ik voor in de aanpak van scheidingsproblemen, kan het wel eens een slok op een borrel schelen.

We hebben de vervrouwelijking van onderwijs en zorg eerder hier aan de kaak gesteld. Maar ik had me niet gerealiseerd hoe erg dat is en hoe schokkend zo iets kan zijn als je het live voor je ziet.

Opvoeden is ook een mannentaak. In huis en buitenshuis.

Verder waren het twee geslaagde workshops met veel interactie van mijn publiek en tekort tijd om alles te behandelen. Den Bosch heeft voor mij nog een speciale smaak. In Den Bosch staat de enige rechtbank waar ooit een vervolging wegens geestelijke mishandeling heeft plaatsgevonden (of ik moet recentelijk iets gemist hebben). ook ouderverstoting is bij het Hof in Den Bosch regelmatig aan de orde geweest. Een mooie gelegenheid om de aandacht te vestigen op de vervolgbaarheid van loyaliteitsmisbruik; het aanzetten van een kind tot verstoting van de andere ouder.

audio:waar zijn de mannen

schoutenweg 41 Deventer

0 antwoorden op “Waar zijn de mannen”

  1. Ik hoop dat je wat hebt kunnen uitleggen van het feit dat in realiteit logischerwijze wanneer gezag meest nog steeds aan vrouwen bij scheiding wordt gegeven, zelfs aan ernstig borderliners zonder enig onderzoek per automatisme, de daders van vervreemding vrouw zijn meest.
    En de discussie zal ook al mede gezien het feit dat het totaal aantal borderliners-vrouwen vermeerdert ieder jaar weer, lees er komen er steeds meer bij, open moeten in hele familierecht zo vlug als mogelijk inzake geven van gezag aan deze zeer ernstige “risicogroep”.
    Aan alle kanten zie je terugkomen dat men “wringt” omdat enerzijds men WEET dat daders in die zaken vrouw zijn met BL ook nog, en dat zou betekenen dat jarenlang men al dan niet bewust als rechtspraak ze de handen boven het hoofd heeft gehouden, terwijl nu duizenden slachtoffers van zulks “beleid” (jazeker beleid Nederland), rondlopen aan kinderen, en volwassenen, die zodanig beschadigd zijn daardoor ook nog eens dat velen van hen nota bene gewoonweg met gedragsoproblematiek ernstige dienen te worden “behandeld”. VEEL te laat uiteraard. Omdat men preventief welzeker had kunnen optreden in vele zaken doch dat niet deed en zeker verdomde in zaken. Stel je voor zeg dat al die hulpverleners dus hebben gezwegen en verzwegen in de rechtspraak familierecht. Dan hebben ze een heel groot probleem toch. En… gaan ze die hulpverleners (lees instanties ook) eindelijk vervolgen dan wegens medeplichtigheid aan mishandeling al jaren?

  2. De rechtbank in Den Bosch is voor mij de rechtbank waar mr. Otto Milar al jaren rechtspreekt. Hij maakte mij duidelijk dat ik als vader geen rechten had en dat ik blij mocht zijn dat ik mijn kinderen om de 2 weken een weekend mocht zien. Ook is Otto Milar de rechter die er voor zorgde dat Dian van Heijningen uit Uden haar 2 zonen Jasper en Joris nooit meer zou zien waardoor ze jaren later zichzelf van het leven beroofde. Milar zal nooit voor deze moord veroordeeld worden omdat het directe bewijs er niet is waardoor hij zijn handen nog altijd in onschuld kan wassen.

  3. Zo vreemd vind ik het niet: als vrouwen zo graag de baas in pedagogie willen zijn, roept dat zeker vluchtreacties op bij mannen hoor.
    Als het niet ECHT gelijkwaardig is, is het ook NIET leuk. Een gedachte van “dan ruimen jullie vrouwen ook maar zelf de rommel op”, is al gauw een logisch vervolg.

  4. Als auteur en maatschappelijk werker van een m.n vraaggestuurde benadering van de hulpverlening (overigens systematisch genegeerd door onze zogenaamde regering gezien de feitelijke bezuigingen die zouden worden bereikt) heb ik zelf mogen constateren dat
    Tijdens de veelvuldige presentaties die ik mocht geven over deze benadering (juist niet aanbodgestuurd) (op HBO,s door het hele land) dat mannen, vaders, vaak vaders in spe, nauwelijks vertegenwoordigd waren in deze beroepsgroep (presentaties HBO studenten maatschappelijk werk) (10-5 %) in dit door vrouwen, vaak toekomstige moeders (ca 90-95 %) bepaalde beroep.
    Anders. Volgens mijn ervaring, maximaal 1,5 tot 3 mannen op ongeveer 27 tot 28,5 vrouwe.

    Hoe kunnen we ooit on-partijdigheid verwachten waar partijdighheid juist zo ingebakken zit in de organisatie?

    Steef

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.