Cookies

Honing

De trotse blik waarmee hij opkijkt naar zijn vader daar hoog in de boom. Het intense gedeelde verdriet met zijn moeder.

Een prachtige film van regisseur Semih Kaplanoğlu uit zijn autobiografische trilogie Yusuf.
Het gaat over een jongetje dat zijn vader helpt bij het verzamelen van de beroemde Zwarte Honing.
Je ziet hoe de jongen al helpend, in zijn vaders ambacht wordt grootgebracht.
Omdat de honing dichtbij op raakt moet zijn vader erop uit naar een verder en gevaarlijker gebied. Daar verongelukt hij. De jongen zoekt ondertussen zijn vader. Degene die hem serieus nam, waarbij hij niet stotterde zoals op school het geval.

Het geheel speelt zich af in Anatolie in een diep gelovige Islamitische omgeving. De film wordt soms afgeschilderd als een pleidooi voor de traditionele familieverhoudingen. En inderdaad verlang je met zo’n film terug naar de tijden dat vaders ook hier in de buurt hun ambacht vaak aan huis uitoefenden. En begrijp je ook wat sommige Moslims afkerig maakt van het Westen waar familierelaties, vaderrelaties belachelijk worden gemaakt.

Het valt me weer op hoe uitvoerig vaderschap in de filmkunst aan de orde komt en hoe weinig ik daar in de beeldende kunst van terug zie in het algemeen. Per saldo is de film een pleidooi voor liefde voor elkaar en voor de natuur en voor vaderschap dus.

Off-piste

Vorige week maakten mijn zoon Joshua en ik een mooie schaatstocht van Overijssel naar Friesland. Dat klínkt vér omdat de meeste mensen niet weten dat Overijssel en Friesland een stukje aan elkaar grenzen. Je kunt dus ook in luttele meters schaatsen van Overijssel naar Friesland komen als je maar op de goed plek op het ijs stapt. Maar we hebben wel degelijk 50 km geschaatst. Van Giethoorn via een grote bocht door de Wieden en vervolgens geëindigd in Wolvega.

In het begin waren het nog allemaal gebaande paden. Geveegd voor de duizenden tourschaatsers. Maar het laatste stuk off-piste over het riviertje de Linde was grotendeels nog ongerept, mooi maar moeilijk begaanbaar. De pracht van de ondergaande zon boven het ongerepte sneeuwtapijt maakte alle gestruikel daar goed. En we zijn bij lange na niet door het ijs gezakt, hoewel er wel gewaarschuwd was voor mogelijk zwakke plekken.

Ik moest er toch even aan denken toen ik hoorde dat Friso off-piste ónder de sneeuw terecht was gekomen. Soms slaat de mooie natuur terug. Ik wens de prins uiteraard het beste en een hernieuwde ontmoeting met de sneeuw.