Cookies

gevangenis

“Het doet pijn als ik op de televisie kinderen zie die hun vader in de gevangenis opzoeken. Zelfs als de kinderen zelf slachtoffer van vaders misdaden waren. Wat ze ook in hun leven misdeden, zij werden niet door hun kinderen afgewezen. ‘Het blijft toch je vader’, hoor je ze vaak zeggen.
Ik was in de ogen van mijn kinderen kennelijk slechter dan die vaders. Mijn kinderen wilden niet meer bij mij horen, als was ik een monster.
Als zij, net als de rest van de familie, geen contact meer met mij willen, zonder dat mij het recht wordt gegund te weten wat ik gedaan heb, dan moet ik misschien ook maar een monster worden. Dan zou het verhaal weer kloppen.”

(uit: Raphael S Creemers; Lone Wolf of stille held 2012)

Een van de pijnlijkste kanten aan het ontzeggen van de opvoedings- en verzorgingsverantwoordelijkheid is dat het je ontzegd wordt slechts omdat de andere ouder tegenwerkt. In de gevangenis zitten is een minder groot probleem bij contact tussen vaders en kinderen. Bezoek in de gevangenis wordt weer wel en met veel zorg en soms met aparte programma’s geregeld. Soms zelfs als ze veroordeeld zijn voor mishandeling van hun kind. Dat gebeurt soms zelfs in een omgangshuis vernam ik van de schrijfster van het boek Ratgevallen: “Veroordeelde mishandelaars die zelf drugs gebruiken en daar ook voor veroordeeld zijn, die de moeder mishandeld hebben voor de ogen van de kinderen en daarvoor ook strafrechtelijk veroordeeld zijn hebben recht op omgang met hun kind(eren). Dat gebeurt dan in een zogenaamd ‘omgangshuis’. Zij moeten die man ‘papa’ noemen.”

Ik ben zo genuanceerd om dan nog te willen nadenken over de vraag of die vader wel dan niet hun kinderen moeten/mogen ontmoeten. Dit terwijl ikzelf mijn dochter niet mocht opvoeden omdat ik me teveel als progressieve vader zou profileren en nog wat van die onzin. “Tsja we moeten wel een reden bedenken als omgang door de moeder onmogelijk wordt gemaakt zei de directeur van de Raad voor de Kinderbescherming tegen me.” Kortom je voelt jezelf erger behandeld dan een mishandelende gevangene; en dat gevoel is objectief te plaatsen. Ook in de laatste zin van Raphael kan ik meegaan; misschien moet ik dan maar een monster worden. Dat laatste zou ook handig zijn om mijn dochter een escape te bieden om wel contact met me op te nemen. Dan kan ze tegen haar moeder zeggen. “Tsja mijn vader is misschien wel slecht, maar het is wel mijn vader. Dat is makkelijker dan de moeder de kast op te jagen door te veronderstellen dat haar vader ook nog iets voorstelt wat de moeite waard is.”

En dat alles wordt er dan nog eens extra ingewreven door vreselijke krengen die bereid zijn te veronderstellen dat “er met jou dan wel iets mis zal zijn.” Het valselijk poneren van huiselijk geweld als verondersteld feit. Alleen al het feit dat je je kind niet mag zien doet een vermoeden van iets vreselijks aan je kleven. Walgelijk.

ratgevallen
Raphael Creemers

Bewaren

schoutenweg 41 Deventer

0 antwoorden op “gevangenis”

  1. Nog steeds daarom een walgelijk verrot land….vind ik.
    Onbeschaafd, onbeschaamd, hyporciet, door en door verrot in zaken, empathyloze idioten, politiek vies, en eigenstoepjesfiguren die alleen maar aan zichzelf denken en aan de baan en pluche,…
    niks veranderd in tientallen jaren.
    Mensen met 10 miljoen nemen een Moskovic als advokaat en winnen, en mensen met veel minder kleden ze steeds verder uit, als melkkoe.
    Dat is je rechtsstaat nederland voor kinderen velen en eigen vaders, terwijl wel degelijk duizenden vrouwen de zaken belazeren te beginnen met streepjes op geboorteaktes zetten. Een Staat die dat niet eens controleert op waarheid en niks wenst te doen aan onmenselijke praktijken aan vervreemding, kinderverziekend, stoornisverwekkend, lees Gardner dat weet je in zij prima onderzoeken erop na,
    en nog verdommen ze het anders te doen in dit land.
    Mannen worden vernederd, bedrogen, belogen door psychopathisch te noemen dames, en ja dat meen ik, terwijl de “ggz” niks meldde in zaken en rechters bij twijfels in familierecht gewoonweg niks onderzoeken of laten onderzoeken en zelfs een kattebel van bijzonder curatoren met alleen de verklaring vrouw accepteren. Ook als het een ernstig geestesgestoorde is of zou zijn.
    Dat is je land Nederland.
    Een stel hufters aan bewind, waar heel veel wordt verdiend aan kinderleed en ellende scheidingen ook.

  2. De psychologie van het fenomeen wat je beschrijft heb ik nog niet helemaal begrepen. Het gevaarlijkst lijken die vaders die voor hun kinderen zorgen en van hun kinderen houden. Criminelen lijken alle hulp te krijgen om maar hun kinderen te kunnen blijven zien.

    Veel zorgvaders wordt na hun scheiding de zorg voor hun kinderen onmogelijk gemaakt. En in die strijd die daar mee gepaard gaat heiligt het doel de middelen. Rechters doen niet aan waarheidsvinding. Het is geen toetsingscriterium. Een meeliftend effect hiervan is, dat de Rechterlijke macht niets doet met aantoonbare leugens, onwaarheden, en tendentieuze meningen (m.b.t. vader), die de moeder en haar advocaat te berde brengen. De rechter doet immers niet aan waarheidsvinding! De rechter beoordeelt de situatie dan als een feit ‘dat de ouders er zelf niet meer uitkomen’. Om het kind dan niet teveel aan spanning (tussen beide ouders) bloot te stellen besluiten de rechters dat papamaar even het veld moet ruimen zodat de ‘rust’ kan terugkeren. Hij mag dan zijn kinderen om te beginnen maar enkele uurtjes per enkele weken zien. En soms wordt er voor de veiligheid dan ook nog toezicht op gehouden. Dit omdat moeder aangeeft het niet te zien zitten als vader alleen met de kinderen is. En als moeder vervolgens ook niet aan deze omgangsregeling wil meewerken dan heffen die zelfde rechters machteloos hun handen naar de hemel en zeggen: wij kunnen geen ijzer met handen breken. Of zoals kinderrechter mevrouw Quick-Schuijt destijds zei: ‘als moeder niet wil meewerken, dan is een omgangsregeling net zoveel waard als een vodje papier. Je kunt het dan maar net zo goed aan het voeteneind van je bed hangen.’ Voor haar was haar eigen juridische vonnis van geen enkele waarde. Ten minste, als het een omgangsregeling voor een vader betrof. En zij was er OK mee. Als secretaris van de werkgroep van Kinderrechters zette zij de toon.

    In tegenstelling tot het voorgaande lijken die vaders die hun kinderen wel wat hebben aangedaan of in de gevangenis verblijven ongevaarlijk. Lees goed: on-gevaarlijk. Ik herinner me een case uit 1991. Let wel, omgang was toen nog geen recht, maar een gunst. Vaders die wilden zorgen, daar sprongen de feministen bijkans van ontzetting van uit hun vel. Een baby, een nieuw speeltje voor de man, was toen een van de hoofdartikelen in Opzij. Vaderschap was not done in die kringen. No way dat vader zijn kinderen überhaupt maar ook zou kunnen zien. Maar dat gold niet voor de volgende case.

    Vader en moeder hadden een keurig gezin. Elke zondag gingen ze naar de kerk. Zij was ouderling van de kerk. Twee kinderen, toen nog heel jong. Of net naar de kleuterschool of nog op de crèche, ik weet het niet meer precies. Moeder was huisvrouw. Zij was altijd met de kinderen. Op een dag klopte de politie op de deur. ‘Mevrouw, uw man is in hechtenis genomen want hij heeft incest met zijn en uw kinderen gepleegd, en uw kinderen zijn per direct uit school gehaald en uit huis geplaatst.’ Moeder sputterde nog wat tegen door te stamelen: ‘maar dat kan helemaal niet. Ik ben altijd thuis. Als hij zoiets gedaan zou hebben dan zou ik het toch wel geweten hebben! Hoe komt u erbij?’
    Maar ja, ieder zijn taak. Onze sterke arm der wet weet van wanten. De Raad voor de Kinderbescherming komt toch niet voor niets met zulke verdenkingen! Los daarvan, de politie hoeft in dergelijke gevallen geen mening te hebben, zij hebben alleen maar uit te voeren. Ze mogen niet eens een mening hebben.
    Vader werd dus met grote overmacht van zijn werk gehaald en even professioneel onder druk gezet om te verklaren dat hij zijn kinderen verkracht had. Na drie dagen sloeg hij door. Politie tevreden, de rechter had een duidelijke case en pa ging voor een jaar de bak in. Moeder werd activiste. Natuurlijk had hij het niet gedaan, hij was onder de druk van de verhoren bezweken en had, om maar van die druk af te zijn maar bekend. Je mag je afvragen: wat een sul, niet? Maar goed, wat zou je zelf als lezer doen onder dergelijke omstandigheden? Heb je er een idee van hoe het er in een verhoorkamer aan toe gaat? Na een jaar kwam vader weer vrij. Officieel had hij zijn eigen kinderen seksueel mishandeld en nu mag je raden wat er gebeurde. De reclassering werd ingeschakeld plus allerlei maatschappelijke werksters en natuurlijk kreeg vader een omgangsregeling, eerst wel onder toezicht, maar werkelijk alles werd uit de kast gehaald om hem weer te resocialiseren als vader. Die luxe kenden wij als niet criminele vaders niet.

    Wij noemde het familierecht toen een Kafkaiaanse realiteit. Barbertje moest hangen. Waarom kregen vaders die officieel hun kinderen misbruikten wel een omgangsregeling en vaders waar niets op aan te merken was, behalve dat er een ex-vrouw aan hem vast zat die beslist niet wilde dat hij zijn eigen kinderen zag, geen omgangsregeling? Dat konden we niet begrijpen, en eerlijk gezegd snap ik het nog steeds niet. Het zou toch niet moeders wil is wet behoren te zijn bij de rechtbank? Of zie ik dat nou verkeerd?

    We hadden te maken met een rechterlijke macht, een overheid en een maatschappelijk instituut die zich totaal niets aantrokken van een aantoonbare werkelijkheid en uitsluitend in eigen rapportages, methodieken, procedures en statistieken geïnteresseerd waren. ‘Ja, maar je weet nooit’, zou je kunnen tegenwerpen. Was je er dan zelf bij? Nee, ik was er niet zelf bij. Ik hoorde het verhaal van de moeder., Een moeder met wie ik ook nog een tijd in een ouderorganisatie heb samengewerkt. Nee, deze moeder loog niet. Zo zat zij niet in elkaar. Dom was ze ook niet en blind ook niet. Ze zag heel goed hoe de vork aan de steel zat. Het verhaal was ook duidelijk. Een van de buren was komen klagen bij de Raad met een verdenking van incest richting vader. De rest was procedure. Voor haar was het 100% onzin wat Justitie, Politie en Rechterlijke macht voor elkaar kregen. Zoals al eerder gezegd: ze was er als moeder altijd bij!
    Als gemiddeld normaal denkend mens kan je niet geloven hoe zulke professionele instellingen zo gigantisch de plank kunnen misslaan. En daar vervolgens ook niet op te corrigeren zijn. Misschien wel omdat hun medewerkers gestudeerd hebben en de werkelijkheid niet meer kunnen zien.

    Moeders man miste standvastigheid en begrip van de situatie waar hij zich op het politiebureau in bevond. Hij mocht brommen. Zij vocht voor zijn eerherstel en herstel van hun ouderlijke macht en zorg. Haar gezin spatte uiteindelijk uiteen, zij en haar man gingen ieder hun eigen weg, maar haar kinderen kwamen weer terug. Hij kreeg een omgangsregeling.

    1. Wouter
      Je hebt volkomen gelijk
      Ik zie mijn kinderen ook niet (meer)
      Beschuldiging op beschuldiging, suggestie op suggestie en indirect gepraat.
      Ik ben veroordeeld. wegens mishandeling, terwijl ik nooit iemand heb mishandeld. Waarheidsvinding daar doet de rechtelijke macht, het OM of de politie niet aan. Ze moeten een “case” maken. Naast mijn eigen trieste ervaringen heb ik dat zelf vernomen van een politieman.

      Ik geloof dit land en deze cultuur niet meer, zeker niet als het om het zoeken naar de waarheid gaat.
      Instanties begrijpen niet welke schade zijn onder onze bevolking aanrichten. Na 40 jaar een miljoen slachtoffers in ons kleine landje.

      Het ergste nog, ik was ooit maatschappelijk werker in vrijwel alle takken van jeugdhulpverlening. Ik vroeg me af, toen ik vorige eeuw bij de Raad voor Kinderbescherming den Bosch werkte, of vaders niet onredelijk werden benadeeld maar nee dat was niet waar Sprak een toemalig hoofd bij diezelfde Raad die ik laatst opnieuw op TV zag omdat het personeel van een internaat, ik meen Harreveld) hem gewipt had omdat hij zijn wil teveel oplegde. Overigens ben ik door diezelfde Raad ontslagen, Iets waar ik nu alleen maar blij voor ben.

      Ik geloof heilig dat

      “Rechtspraak en rechtvaardigheid lijken begrippen te zijn die ver uit elkaar liggen”

      Nu heb ik met diezelfde instanties, justitie, politie, jeugdzorg, Bureau Vertrouwensarts enzovoort ruzie. Ze snappen er niets van. Ik heb me voorgenomen een boek te gaan schrijven over de schade van 3 partijen die hierdoor ontstaat.

      Kinderbescherming, praat me er niet over!

      Steef Hoogendam

      1. Beste Steef,
        Blijf moed houden.
        Al is het alleen voor jezelf.
        Een goed plan, dat boek
        Ik stel het maar steeds weer uit…
        Dank voor je reactie.
        Wouter

    2. “het familierecht toen een Kafkaiaanse realiteit.”? Ofwel liever gezegd een Kafkaiaanse rariteit !
      Nb: Had Demmink niet al heel lang invloed op de regels-vorming? Voorzover ik zie lijkt het gehalte en de logica van de regels die ik tot nu toe tegenkwam rond kind en ouder vooral positief in een richting die ik ‘pedofielvriendelijk’ zou willen noemen. Toeval bestaat niet.
      1-hoofdig gezag is kwetsbaarder dan 2- ;denk aan het wegvallen van 1, wat doet de RkB/Jeugdzorg dan, kind onder hun ‘hoede’ nemen..
      Het echte (kostbare want echt gemotiveerd om te beschermen) ouderlijk toezicht ontbreekt dan.
      Ziedaar, kind voor het grijpen. Dat is wat een pedofiel wil.

  3. Ja je stipt precies aan wat ik ook nog had willen schrijven. Namelijk die extra dubbele bodem dat die vader in de gevangenis soms onschuldig is.
    Ik had ook nog willen schrijven dat ik (twee dagen geleden) op de overheidssite van steunpunt huiselijk geweld een vals verhaal over mij tegenkwam, namelijk dat ik het voor mekaar zou hebben gekregen de moeder van mijn dochter in de gevangenis te krijgen en eenhoofdig gezag af te dwingen.
    In dat forum op die site discussiëren moeders hoe ze vaders van een omgangsregeling kunnen beroven. Onder de noemer dat het om een gevaarlijke mishandelende vader zou gaan. Heel soms is dat natuurlijk ook waar. Hoewel er meer mishandelende moeders zijn.
    De moeder van mijn dochter in de gevangenis vanwege onttrekken van vader aan kind vice versa? Moet ik nou zeggen “was het maar waar”? Nee ook niet echt. Zover zou het niet mogen komen. Uiteindelijk is er misschien geen andere oplossing….
    Maar eigenlijk moeten die rechters in de bak. Ze misbruiken hun macht als ambtenaar. Dat is strafbaar. Ze doen dat in sommige gevallen als organisatie (de illegitieme ASZM en later de Raad voor de Rechtspraak, werkgroep kinderrechters) en dat terwijl ze juist als rechter expliciet ook individueel onafhankelijk dienen te zijn. Ze overtreden wetten in samenwerking, een samenwerking gericht op wetsovertreding. Die samenwerking strekt ook tot buiten de rechterlijke macht. Dat heet dan de onderlinge afhankelijkheid in de familierechtketen. Quik Schuijt speelt in een en ander een belangrijke rol. Maar iets meer achter de schermen zitten waarschijnlijk de grote poppenspelers. Zoals dat ook in criminele organisaties vaak het geval is.
    Dat woord “ook” in de laatste zin. Durf ik dat ook weg te halen. Ik laat het aan de lezer over.

  4. Sjonge.. Joep, dat stukje vanaf ‘escape’….tot ‘de moeite waard is’, dat is echt zowel knap aangegeven van je als onverwacht de spotlachlust opwekkend aangaande de hypocrisie van de omgangbelemmerende vrouw (ofsoms de man als de rollen omgedraaid zijn)…
    Je zou toch een film willen terugdraaien en afspelen voor de vrouw, van haar eigen gezicht en uitspraken tegen zo’n arm kind..

  5. Goed geschreven stuk Wouter.

    Wat ik een beetje hieruit opmaak en ook zelf wel eens geconcludeerd heb is dat wanneer een gescheiden vader niets meer heeft (veroordeeld, geen geld, geen relatie) er voor de moeder ‘niets meer te halen/behalen’ valt en omgangsfrustratie geen rol meer speelt. Op het moment dat er bij de gescheiden vader sprake is van inkomen, opvoedverantwoordelijkheid, nieuwe relatie en een stabiele omgeving dan lijkt dat de aanleiding voor een ’tirade’ van de ex-vrouw richting haar ex-man in de vorm van ontoudering.

    Wat betreft rechters, Bureau Jeugdzorg en de Raad voor de Kinderbescherming en dan uitgaande van de ‘goeien’ binnen deze beroepsgroepen; het zijn lafaards die zich ‘oostindisch doof’ voor de feiten proberen te houden en geen maatregelen durven nemen richting een ‘moeder’.

    Hoe aantoonbaar slecht een moeder is in de rol van opvoedster; het maakt Bureau Jeugdzorg niet uit (zie artikel http://www.ad.nl/ad/nl/1012/Nederland/article/detail/3241655/2012/04/17/Moeder-wil-voor-seks-aangeboden-dochter-terug.dhtml); moeder moet en zal de gelegenheid krijgen door te gaan. Geestelijke kindermishandeling (loyaliteitsmisbruik)? No problem. Ook bij deze organisaties is een hoog oostindisch doof gehalte van toepassing.

    Ik heb Bureau Jeugdzorg wel eens proberen te ‘prikkelen’ met de bekende voorbeelden uit gezinsdrama’s waarbij kinderen het niet overleefd hebben en waarbij de vader, na later bleek, allang melding te hebben gedaan bij Bureau Jeugdzorg. Ze zijn dan eventjes stil maar de eindstand is dan wederom; geen actie. They don’t care.

    Ook ik had me voorgenomen mijn ervaringen (vele lijkend op die van jullie) in boekvorm uit te brengen maar heb besloten dit via een blog op internet te doen (http://chanelroqueontvadering.blogspot.com/).

Laat een antwoord achter aan avatoer Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.