Cookies

Schilderen met je kind

Beeld uit de kortfilm “papa” van Iris

Zelf is me door de Raad voor de Kinderbescherming verweten dat ik liedjes zong en op een bakfiets reed met met mijn kind ( Ja echt) “Wel leuk maar niet verstandig” vonden ze. Dat ik ook schilderde met mijn dochter werd er niet bij vermeld.
Ik moest daaraan denken toen ik een recente examenfilm van Iris Kuntkes bekeek. Daarin is de vader ook kunstenaar en stuitert op moeders pogingen de gezamenlijke dochter van al dat leuks af te houden. Een mooi helder verhaal. Maar wat er aan ontbreekt is het structurele kantje. Want al die manipulaties van moeders (vaders soms) zouden niets voorstellen als er geen Rechters en Raden waren die dit soort wangedrag grofweg belonen.

Over die structurele kant van de zaak, de samenhang tussen ouderverstoting en vaderschapsdiscriminatie op micro, macro en meso-niveau schreef ik een artikel dat net vandaag werd gepubliceerd in New Male Studies.

Mijn dochter schilderde met mij op een muur

Een mooi herkenbaar beeld uit de film is waar de dochter geschminkt rondloopt en schildert met haar vader. Het deed me erg denken aan het plaatje dat ik hier naast laat zien van mijn geschminkte dochter toen ze ongeveer 4 jaar was.

Ik sta hier ongeveer in janken uit te barsten en denk terug ( zie vorige blog) hoe ik als vader eigenlijk gedwongen wordt dat soort gevoelens niet te laten zien.

De film is hier te vinden.
Ook mijn artikel is gratis toegankelijk deze keer.

Terugkijken naar dominant moederschap

Een al dan niet verwilderde haardos met een lach en een traan. Autonoom Vaderschap tegenover de dominant permissieve opvoedingsstijl van moeders. Zo benoem ik maar even een paar beelden en gedachten tijdens de dag durende videosessie  met Wouter Hanhart. Met de videocamera in de losse hand elkaar filmen. Soms met ieder een camera tegelijk elkaar filmend.

Op de tv draaiden we intussen een video van onze vorige filmsessie in 1996 waarin we terugkeken op een uitzending van “ik mis je zo”  eerder datzelfde jaar. En die keek weer terug op mijn acties rond het verlies van het contact met mijn dochter. Waaronder een 12 dagen durende serieuze hongerstaking. Moeilijkdoenerij zul je als lezer licht  denken. Oude koeien. Maar misschien komt dat omdat we niet gewend zijn terug te kijken naar vadergeschiedenis. Het was leerzaam te ontdekken dat we toch weer nieuwe analyses hadden voor al die eerdere verschijnselen. Zo kun je ons in het bijgaande filmpje horen in een discussie over dominante permissiviteit (het wordt uitgelegd!). We plaatsen dat niet alleen op de opvoedingsstijl van vele moeders, maar ook op de manier van interviewen die Viola Holt en Else Marie van den Eerenbeemt toepasten op mij. Leer het in dit 6 minuten durende filmpje.

Autonoom vaderschap is een begrip dat ik graag gebruik om het belang van relatief onafhankelijke opvoederschap van vaders aan te duiden. Ik gebruikte dat vaak zomaar tussendoor, totdat Louis Tavecchio het een keer aanhaalde in een speech bij de opening van mijn Frieswijk-tentoonstelling. Nu gebruik ik het wat bewuster. Eens zal het net als het begrip “onvoorwaardelijke opvoedingsverantwoordelijkheid” een plek krijgen in een wetenschappelijk artikel.  Permissieve dominantie is een begrip dat nog niet bekend was maar eigenlijk een mooie samenvatting geeft voor wat autonoom vaderschap in de weg staat.

Dit is een blog, dus ik moet mij beperken. In het kort gezegd wordt moederlijke permissieve dominantie het best uitgedrukt met de zin: “Jantje ga jij nu even met pappa spelen” Voor spelen kunnen ook wel andere  dingen worden ingevuld waarmee de boodschap wel wat minder wrang wordt, maar in dit verband nietverandert. De boodschap is dat Jantje aan de ene kant van moeder staat en Papa aan de andere kant. Mamma zegt heel aardig dat Jantje er wel even langs mag om met pappa te spelen. Maar de verhoudingen worden gekenschetst door een lijn, met de vader op het ene eind, het kind op de andere en de moeder er tussen in. Aardig, permissief maar dominant. Heel dominant, want wat moet je er als vader tegenin brengen? Zeg je dan tegen de moeder; “bemoei je er niet mee!”?  Ik denk dat dat verkeerd afloopt. Mogelijk wordt dat uitgelegd als dat je je kind afwijst, of geen goede vader bent.Procedures in het familierecht hebben ook zo’n soort karakter. Als je maar ja en amen roept gaat het een hele tijd goed, totdat van vaders niet meer dan een slap aftreksel van moeders over is. En ja, waar dienen vaders dan voor. Trouw schreef het ooit al: Vaders zijn nergens voor nodig.

Autonoom vaderschap betekent dus: uit die lijn stappen. In het geval van Viola en Else-Marie was die lijn overigens nog wat enger. Hier zat ik in het midden. Maar wel een beetje in de tang. Je ziet me wat terugbuigen om autonomie te zoeken. Maar dat was toen in 1996 in de moeilijke omstandigheid van een semi-live uitzending waar je op de komma kon worden gesneden best wel moeilijk.

Een eerdere post hierover