Cookies

Terugkijken naar dominant moederschap

Een al dan niet verwilderde haardos met een lach en een traan. Autonoom Vaderschap tegenover de dominant permissieve opvoedingsstijl van moeders. Zo benoem ik maar even een paar beelden en gedachten tijdens de dag durende videosessie  met Wouter Hanhart. Met de videocamera in de losse hand elkaar filmen. Soms met ieder een camera tegelijk elkaar filmend.

Op de tv draaiden we intussen een video van onze vorige filmsessie in 1996 waarin we terugkeken op een uitzending van “ik mis je zo”  eerder datzelfde jaar. En die keek weer terug op mijn acties rond het verlies van het contact met mijn dochter. Waaronder een 12 dagen durende serieuze hongerstaking. Moeilijkdoenerij zul je als lezer licht  denken. Oude koeien. Maar misschien komt dat omdat we niet gewend zijn terug te kijken naar vadergeschiedenis. Het was leerzaam te ontdekken dat we toch weer nieuwe analyses hadden voor al die eerdere verschijnselen. Zo kun je ons in het bijgaande filmpje horen in een discussie over dominante permissiviteit (het wordt uitgelegd!). We plaatsen dat niet alleen op de opvoedingsstijl van vele moeders, maar ook op de manier van interviewen die Viola Holt en Else Marie van den Eerenbeemt toepasten op mij. Leer het in dit 6 minuten durende filmpje.

Autonoom vaderschap is een begrip dat ik graag gebruik om het belang van relatief onafhankelijke opvoederschap van vaders aan te duiden. Ik gebruikte dat vaak zomaar tussendoor, totdat Louis Tavecchio het een keer aanhaalde in een speech bij de opening van mijn Frieswijk-tentoonstelling. Nu gebruik ik het wat bewuster. Eens zal het net als het begrip “onvoorwaardelijke opvoedingsverantwoordelijkheid” een plek krijgen in een wetenschappelijk artikel.  Permissieve dominantie is een begrip dat nog niet bekend was maar eigenlijk een mooie samenvatting geeft voor wat autonoom vaderschap in de weg staat.

Dit is een blog, dus ik moet mij beperken. In het kort gezegd wordt moederlijke permissieve dominantie het best uitgedrukt met de zin: “Jantje ga jij nu even met pappa spelen” Voor spelen kunnen ook wel andere  dingen worden ingevuld waarmee de boodschap wel wat minder wrang wordt, maar in dit verband nietverandert. De boodschap is dat Jantje aan de ene kant van moeder staat en Papa aan de andere kant. Mamma zegt heel aardig dat Jantje er wel even langs mag om met pappa te spelen. Maar de verhoudingen worden gekenschetst door een lijn, met de vader op het ene eind, het kind op de andere en de moeder er tussen in. Aardig, permissief maar dominant. Heel dominant, want wat moet je er als vader tegenin brengen? Zeg je dan tegen de moeder; “bemoei je er niet mee!”?  Ik denk dat dat verkeerd afloopt. Mogelijk wordt dat uitgelegd als dat je je kind afwijst, of geen goede vader bent.Procedures in het familierecht hebben ook zo’n soort karakter. Als je maar ja en amen roept gaat het een hele tijd goed, totdat van vaders niet meer dan een slap aftreksel van moeders over is. En ja, waar dienen vaders dan voor. Trouw schreef het ooit al: Vaders zijn nergens voor nodig.

Autonoom vaderschap betekent dus: uit die lijn stappen. In het geval van Viola en Else-Marie was die lijn overigens nog wat enger. Hier zat ik in het midden. Maar wel een beetje in de tang. Je ziet me wat terugbuigen om autonomie te zoeken. Maar dat was toen in 1996 in de moeilijke omstandigheid van een semi-live uitzending waar je op de komma kon worden gesneden best wel moeilijk.

Een eerdere post hierover

schoutenweg 41 Deventer

0 antwoorden op “Terugkijken naar dominant moederschap”

  1. Nadat ik me gewoonweg verbaas over het feit dat een dame op Google-groups de kans krijgt nog steeds middels een omzeilende beweging en uitlokkende probeersels, het voor mekaar wenst te krijgen kennellijk dat anderen (lees vaders,mannen) liefst niks zouden schrijven, omdat haar dat niet aanstaat, keek ik eens even naar dit filmpje. Best interessant Joep, alleen……gewone vraag wat zijn we nu “opgeschoten” dan, want die vrouwen; zal niet zeggen dat ‘soort’, want dan krijg je of het halve land over je heen of ze wensen het boek “Stop walking on Eggshells” niet te lezen, ook gedupeerde omstanders duizenden niet, voornamelijk vaders van kinderen nota bene; zijn echt niet veranderd. En de vervreemding kindertjes onder de plu rechters is niet over eerder hadden ze letterlijke schijt en nog steeds aan de prima studies Gardner met goede adviezen.
    Hoe bizar verder dit land in mekaar blijkt te zitten kunnen we nu allen zien aan programma ‘echt scheiden’ TV de tranentrekker bij uitstek voor de kijkcijfers, terwijl het wel degelijk kinderen schade doet ook nog eens, c.q. programma ‘draagmoeder gezocht’ waar ten overstaan van de hele bevolking een toneel wordt gegeven aan letterlijke gewoonweg criminaliteit t.o.v. het individu c.q. kinderen, te verwachten kinderen inzake het misdrijf ‘Verduistering van Staat’.

    Zover is dit land gekomen. Zolang deze kindermishandeling door vrouwen wordt toegelaten, zolang geen meldplicht bestaat ggz, zolang gezag klakkeloos wordt verleend aan vrouwen met bl, ook als ze al bekend zijn in de psychiatrie nota bene, zolang Rechters niets wensen te ondernemen aan door zulke types gepleegde manipulatie van kinderen, zolang zal er niks kunnen veranderen en bklijft het dossiertjes stapelen. Volgepropt met de onterechte zwartmakerij van prima vaders-mannen en laten ze letterlijk zulke criminele vrouwen -vind ik- loslopen op naar de volgende slachtoffers. Vanwege het kenmerk -gebruiken van anderen-? Nee, vanwege het feit dat Nederland politiek en familierecht de gang kan gaan ongelimiteerd met verdraaien en struisvogelpolitiek zonder benoemen. Nog steeds. Zelfs het woordje sorry zijn ze hier verleerd. Ze ja. De zogenaamde “machthebbers”. Zo zijn er nog steeds mensen die denken dat machthebbers in welk land dan ook, over hen niets te vertellen zouden hebben. Na deze namelijk staan er zat anderen weer klaar.
    Gekweekte mensjes, met een grbrek aan empathisch vermogen bijvoorbeeld, aangetoond door deskundigen bij uitstek trouwens, die tegen wil en dank het beeld van dader-vrouw onder tafel c.q. in de doofpot wensen te houden.

    De kweekvijver patiëntjes Nederland.

    gr. Bart K.

    1. Hoi Bart,

      Tsja, we zijn wel iets vooruit gekomen denk ik. Maar echte veranderingen worden jarenlang voorbereid om dan ineens plotseling door de muur waar ze altijd tegen kapot sloegen heen te komen.

      doorzetten, zucht

    2. Beste Bart, je frustratie vind ik goed voelbaar en leef wel met je mee maar hooptevens datje er aan denkt dat het kwaad zichzelf altijd straft.
      Dus denk gerust, het sop is de kool niet waard en trek mensen aan door wat leuks te doen.
      Je hebt een apart taalgebruik dat best intrigrerend is en aantrekkelijk als het niet alleen over problemen gaat.

  2. ‘Op de komma gesneden’. Merkwaardig, doet me denken aan comma2me , een site over Geweldloze Weerbaarheid, versus het gewelddadige in het snijden op komma’s.
    ’t Resoneert ook wat met ‘autonomie’.
    Evenwel vind ik dat er gezond gebotst moet kunnen worden. Het leven is toch een kermis en als ik zie hoe onbedaarlijke lol mensen hebben met tegen elkaar opknallen (vergeet niet de rubber DEMPERS :-),denk ik gelijk, zoiets leer je heel vroeg van je ouders en bij sporten en spel.

  3. (2) maar Joep, concreter: ik vind het een heel goede term ‘permissieve dominantie’. Het komt me voor dat het 1 van de vele uitwassen is van opvoedkundige/gezagsgerelateerde ongelijkwaardigheid is. Daarom besteed ik m’n tijd liever aan die mensen die wel gelijkwaardig met elkaaromgaan want daar leer en geniet ik tenminste van. Ik wil niet het risico lopen om te verzanden in het blindstaren op wat niet goed gaat, ook al lijkt het zeer nodig of aantrekkelijk om knuppels in dommedominante-kip-hokken te gooien…
    De video moet ik nog zien. Over een poosje zijn mijn capaciteiten daarvoor uitgebreid.

  4. Met dat dominant moederschap reveleer je een psychische systematiek waarvan ouders zich doorgaans nog niet erg bewust zijn. Die relevantie kan dienstig zijn in heel wat relationele ouderlijke situaties. Weerbaarheid daartegen is inderdaad niet zo vanzelfsprekend… maar een gewaarschuwde vader kan er inderdaad twee waard zijn.

    1. Dank je Ghislain. Ik merk dat de term het nodige oproept. Hoogste tijd om het nader te kaderen. En precies wat je schrijft, als de term bekend is kan het mechanisme dus worden benoemd. En dat is de eerste stap naar het bieden van een antwoord.

  5. permissieve dominantie is eigenlijk een sluwe vorm van emotionele manipulatie. Kaartjes sturen als vader naar je kind dat je door een tegenwerkende ex niet meer ziet? deze dames donderen helaas vaak het kaartje meteen al weg, zodat het kind dat niet mag lezen.
    Een kind de vader onthouden is een vorm van ernstige psychische verwaarlozing en mishandeling, tevens steel je daarmee een deel van de identiteit van een kind, te weten: de vader.

    1. De wetgeving is derhalve prima. Alleen…..wie gaat eindelijk die vrouwen vervolgen dan voor Verduistering van Staat 236 Strafrecht? Opzettellijk afstamming zelfs onduidelijk maken immers waar ze in Nederland volop de gelegenheid voor kregen en krijgen, zonder enig onderzoek. Daar heb ik geen ‘moeilijke’ termen voor nodig ook trouwens. Het is gewoonweg kindermishandeling erbij, door dan de duizenden daders ook van vals te noemen dan geboorteaangiftes (streepjes zonder controle op het afgelegde verhaal!), zo 11000 iedere keer weer, wat vervreemding is erna ook, tot verstoting in vele zaken van eigen vaders-verwekkers nota bene!
      En dat alleen omdat rechters dan door een overheid de handen boven het hoofd worden gehouden, om maar vooral dat falende familierecht uit de wind te houden?

    2. Niet alleen worden de kaartjes weggegooid; er zijn al heel wat vaders opgescheept met boetes hiervoor. Ik vermoed dat dat met de stalkingswet in de hand alleen nog maar erger is geworden. Maar de concrete gegevens ontbreken hierover.
      Kent iemand van jullie recentere voorbeelden hiervan?

  6. Uit een brief van mij aan Else Marie van den Eerenbeempt september 1996: …………Ik denk en ik voel, dat niet alleen ik, maar ook een hoop kinderen en een hoop vaders zich in de steek zullen voelen gelaten door je. Tijdens mijn hongerstaking zijn er honderden kinderen langs geweest die bij mij hun problemen kwamen vertellen die ze hebben met de ruzie tussen hun ouders. Kwamen vertellen dat ze niet naar hun vader durfden omdat hun moeder dat niet zo leuk vind of vice versa. Er waren zelfs kinderen die door de aktie van mij op het idee kwamen om hun vader weer te gaan opzoeken; ik heb er zelfs schriftelijke verslagen van hun van gekregen. Deze kinderen voelden zich allemaal gesteund. Ze voelden zich sterker ze hoopten op een oplossing. Wat je hebt gedaan is niet kijken naar wat er gebeurd is, maar op grond van algemene onderzoeken, waarvan ik de uitkomst op zich niet bestrijd, ………

    Deze brief bleef onbeantwoord

    1. Bewondering voor je brief aan die Els Marie vd E.! Wil ik wel graag een flyer-exemplaar om links en rechts uit te delen. Elk kind zo, in de lucht hangend zonder handvat zoals jij dat aanbood (wat was dat echt knap van je, ik zeg voortaan jij met een u-toon..),dat is er 1 teveel, ze kunnen bij elke nieuwe scheiding voorkomen.

      Misschien speelt het minder dan 1996 maar evengoed kan het femiene zaakje terzake ondergronds zijn gegaan (incl bord voor) om geen ’terrein te verspelen’ (al gebeurt dat toch beslist).

  7. Joep, het was een goede dag om samen ons eigen vaderschap en ‘het’ vaderschap in het algemeen door te nemen.
    Als voorafje, als smaakmaker liet je mij de video van je interview met Viola Holt van zestien jaar geleden zien. We zijn er de hele dag over in gesprek gebleven.

    Even de context in 1996. In die tijd was er nog een echt vader-vijandige sfeer in Nederland. Positief kwamen alleen die vaders in beeld die net vader waren geworden en voor moeder in het kraambed zorgden. Dan mocht je als vader trots zijn en werd je als trotse jonge vader (h)erkend. Daarna hoorde je niets positiefs meer over vaders. Vaders kwamen na het kraambed van moeder niet meer in beeld. Net als bij het nieuws: goed nieuws is geen nieuws. Tegenwoordig hoor je vaker vaders die trots zijn op hun kinderen. Dit mag nu gezegd worden. Elke keer ben ik blij wanneer een bekende Nederlander of een zakenman verklaart dat zijn kinderen op de eerste plaats komen. Je voelt dan de trots die ze uitstralen. De boodschap van vaders dat ze van hun kinderen houden kan niet vaak genoeg in de media verschijnen. Vaders hebben hierin een achterstand in te halen. En ook nog wat weerstand te overwinnen. Ik hoef maar te denken aan Cisca Dresselhuis die tot verbijstering van Charlotte Lemmens, rond 2005 als hoofdredactrice nog weigerde een positief stuk over vaders in Opzij te publiceren, zolang er nog één vader was die weigerde alimentatie te betalen. Dresselhuis op strafexcpeditie.
    Halverwege de jaren negentig kon je in een voorpagina-artikel in datzelfde Opzij lezen: ‘Een baby, een nieuw speeltje voor de man’. Venijniger kon bijna niet. De schrijfster van dat artikel, Lisette Thooft, heeft niet lang geleden, na bijna veertig jaar feministische beeldvorming besloten eens naar de realiteit van deze beeldvorming over mannen te kijken. In januari 2011 publiceerde ze daarover haar boek ‘De onverzadigbare vrouw (en de afwezige man)’. Een ommezwaai van 180 graden in de beeld- en opinie vorming over mannen. Chapeau Lisette! Maar ook, moet het veertig jaar duren voordat je naar de werkelijkheid gaat kijken en daarover durft te publiceren?
    En dan de rechters: toen gespecialiseerd in het buiten werking stellen van het recht van omgang van een kind met beide ouders. Nu nog steeds. Ze hebben ervoor geleerd om de wetten en regels te omzeilen. Hun imago van onkreukbaar, onafhankelijk en de impact van de zwarte toga achter een brede tafel laat kritiek op deze beroepsgroep nog niet erg toe. Men huivert en siddert voor hun macht. Daarnaast willen we dat ze onkreukbaar en onafhankelijk zijn, we willen daar ook niet aan twijfelen.
    We moeten ook niet vergeten de rapportages van de psychologen en pedagogen die ‘in het belang van het kind’ hun eigen belang veilig stelden door te verklaren dat vader gerust gemist kan worden. Politiek correcte taal en vrijwel geen professional die zich liet horen dat het psychologisch gezien niet goed voor kinderen is als ze de band met een van de ouders verbroken wordt. ‘Je moet toch eten hè…’, zei een bevriende forensisch psychologe me eens. Ja, ze moeten ook eten die psychologen. Als ze eenmaal een baan hebben als ze afgestudeerd zijn, is het snel gedaan met de ethiek en de integriteit van het vak. In ieder geval geldt dit voor vrijwel alle psychologen die voor hun broodwinning afhankelijk zijn van de werkgever die hen dicteert hoe ze dit soort rapporten moeten schrijven. Wie de lat van de ethiek in zich iets hoger heeft liggen en doorziet dat het echt allemaal niet zo hoeft zal gewoonweg niet mee kunnen werken aan die ontvaderende rapporten. Het argument was steeds dat als een kind tussen vader en moeder in zou komen te staan, dat dat niet goed zou zijn voor het kind. Nee, natuurlijk niet. En als moeder liet doorschemeren het niet aan kunnen en een regeling dreigde te saboteren, dan besloten rechters moeder maar haar zin te geven door maar geen omgangsregeling op te leggen van kind met vader. Advocaten wisten dit en adviseerden de moeders dan ook overeenkomstig. In plaats van moeder te confronteren met de waarschuwing dat als ze hiermee door zou gaan ze de kans zou lopen de primaire zorg voor haar kinderen verliezen. Wij vaders, noemden dat ‘paradoxale toewijzing van de primaire zorg’. Het kind zou in dit soort probleemgevallen primair moeten verblijven bij die ouder die toonde niet aan het kind te trekken.

    In de sfeer van die tijdgeest heb je weten te overleven tussen twee dames die volledig op de automatische piloot jou ook nog eens gingen bemoederen. Als je er niet op let, dan zie je het niet, maar zie je het, dan is het dodelijk voor je rol als vader. Net zoals psychologen gebruik maken om een psychologisch fenomeen duidelijk te maken aan de hand van die zwart-wit plaatjes. Je ziet het of je ziet het niet.

    Vriendelijk werd in de video gesuggereerd dat je het beter anders had kunnen doen. We hebben het over je hongerstaking op de Brink in Deventer. Geweldloos, opkomend voor het recht van je dochter met jou een relatie te mogen onderhouden, en natuurlijk vice versa jij met je dochter. Je had het probleem (wat jij niet veroorzaakte) niet zo zichtbaar mogen maken.

    In het interview op de video speelde je feilloos op hen in door vriendelijk te kijken, te knikken, te luisteren en te glimlachen. Daarmee creëerde je het beeld van een veilige betrokken vader. Het beeld zoals veel vrouwen, vooral feministische vrouwen dat graag willen zien. Ongevaarlijk en betrokken en vooral: in hun macht.
    Zo iemand kon je niet afbranden. Niet erg authentiek van je. Was het je overlevingsstrategie? Waarom bleef je vriendelijk terwijl je punt niet serieus werd genomen? Nu ik de video nog eens bekeek zag ik dat je je lippen op elkaar perste. Waarom kneep je ze nou elkaar? Het onbewuste registreert volgens mij feilloos. Je kneep je lippen niet voor niets op elkaar. Wat mocht je van jezelf niet hardop zeggen? Ik heb er wel een idee bij, maar ik wil het ook van jou graag horen.
    Hier mijn gedachte. Je boodschap werd ogenschijnlijk gehoord maar niet echt gehoord. Dus niet gehoord. En dat was je gewend. Jouw boodschap werd nergens gehoord. De boodschap van vaders die vader willen blijven werd nergens gehoord. Zo nu en dan werd er wel aandachtig naar geluisterd, vriendelijk geknikt, maar werd de boodschap niet gehoord. Luisteren en echt horen zijn twee verschillende zaken. En dit ter sprake brengen zou jou direct in een negatief daglicht gesteld hebben. De uitdrukking was in die tijd, en ik citeer Professor Doek, ‘waar rook is, is vuur’. Hiermee suggererend dat er met de vaders die vader van hun kinderen wilden zijn iets mis zou zijn. Dat zou je mogen verwachten als je de dames had geconfronteerd in plaats van het gedrag te tonen zoals je dat deed. Saillant detail: Professor Doek baseerde zich niet op onderzoek maar op feministische retoriek. Er was geen onderzoek gedaan op basis waarvan hij zijn uitspraak kon baseren. Daarnaast is de uitspraak ‘waar rook is, is vuur’ een dooddoener, een veralgemenisering. En die zijn nooit ergens op gebaseerd anders dan op een frustratie en een onderbuik gevoel. Dooddoeners zijn afweermechanismen en zijn bedoeld om de werkelijkheid juist verhullen. Daarom zijn het ook dood doeners. In die tijd werd er over het fenomeen dat ongeveer 500.000 kinderen hun vader na scheiding niet meer zagen überhaupt geen onderzoek gedaan. Er rustte een deken van taboe over het onderwerp van vaderschap na scheiding.

    Respect voor de poging die je deed. Terugkijkend, met de kennis van nu: je had het vermoedelijk niet beter kunnen doen. En ook: het blijft oefenen om de juiste woorden te vinden. Ik zou het in die omstandigheden niet beter gedaan hebben. Luisteren, spreken, verwoorden, en dan de sfeer van het gesprek ervaren, de onuitgesproken intenties, de non-verbale gezichtsuitdrukkingen en intonaties. In de wetenschap dat er ook nog eens geknipt zou gaan worden en dat de interviewster Viola Holt je vlak voor de uitzending al had laten weten wat precies haar plan was om in de uitzending te laten zien. Zij had het al voorgekookt. En jij moest leveren wat zij wilde. Het gekke is dat de gemiddelde Nederlander het absurd vind dat vaders hun vaderschap niet meer mogen en kunnen uitoefenen nadat ze gescheiden leven van hun vrouw. Alleen de specialisten en professionals permitteren zich te doen alsof ze het beter weten en alsof hun neus bloedt.

    Als je de video van je interview destijds een aantal keren opnieuw bekijkt, dan ontdek je steeds meer. Steeds meer van de tijdgeest en de automatische interactie tussen de sprekers. Een gevoel van machteloosheid bekruipt me als ik deze video nog eens zie. Nogmaals: het punt wat je maakte werd niet gehoord. Hetzelfde kan gezegd worden van die vele vaders die ik ook in die tijd probeerde bij te staan in hun strijd om vader te kunnen blijven van hun kinderen. Zij werden ook niet gehoord. Het probleem werd standaard gebagatelliseerd en ontkend. De vaders die streden voor hun vaderschap werden afgeschilderd als van inferieure kwaliteit, gekwalificeerd met een etiket uit de psychiatrische terminologie, alsof er iets mis met hen was.

    De ‘buitensluiters’ rechtvaardigden hun gedrag met ‘non argumenten’ en als ze tegenstand bleven ervaren dan werden de betrokken vaders afgeschilderd als querulant, gestoord en als het even kon gevaarlijk. Als moeder vader niet vertrouwde in de zorg voor zijn kinderen (een standaard gedrag van de permissieve dominante moeder), dan werd zij serieus genomen en mocht vader onder vader vernederende omstandigheden tweehonderd-en-nog-meer kilometer rijden om zijn zoontje onder begeleiding van ‘man-vriendleijke-vrouwelijke-oppassers’ enkele uurtjes in de maand te zien. Al was duidelijk dat moeder overprotectief was en voor het oog niet helemaal spoorde. Of de vader nou wel of niet betrouwbaar was, dat was niet eens im frage. Alleen haar angst telde. Doek had daar ook een uitspraak over: ‘je kunt geen ijzer met handen breken’. Nog een dooddoener die mij destijds duidelijk maakte dat er ook maar geen enkele bereidheid was onder rechters om daadwerkelijk recht te spreken. Nu, na bijna 25 jaar snap ik het pas. Toen geloofde ik het niet. Want een rechter spreekt toch recht zou je als normaal mens denken!
    Een jongetje van 7 jaar kon je in een documentaire over de Raad voor de Kinderbescherming zogenaamd zelfstandig het loket van deze zelfde Raad zien bezoeken en vragen om nooit meer die ‘klootzak van een vader’ te hoeven bezoeken. De professionals wasten zo hun vuile handen met een verklaring dat het kind zelf zijn vader niet meer wilde zien. Men vond het volkomen normaal dat een kind van zeven jaar over zijn eigen relatie met vader en moeder besliste. (ik zeg: dat mag je een kind niet aan doen) Het begrip ‘Parental Alienation Syndrome’ was nog niet in zwang en er was daarmee nog geen psychologische theorie gangbaar om een oordeel en actie aan deze misstanden te verbinden. De werkelijkheid: een desperaat kind. Hij had zijn vader al verloren en deed alles om zijn moeder niet van zichzelf te vervreemden. Desnoods door zijn vader te verketteren. Hoe is het mogelijk dat een dergelijke ‘reclamespot’ voor de Raad voor de Kinderbescherming geen verzet en protest opriep bij de rest van professioneel werkend Nederland? Noch van de bevolking?

    Het vreemde van die tijd vond ik dat als je zomaar willekeurige mensen sprak, dat ze het absurd vonden dat vaders, zoals ze het noemden, ‘geen rechten’ hadden en moeders met vrijwel elke onzin weg kwamen. Alle professionals daarentegen leken op een bijna mystieke manier eensgezind te zijn in hun samenwerking. Ik heb er nu pas een verklaring voor: ze hebben gestudeerd om de werkelijkheid te kunnen negeren en te vervangen door zelf verzonnen ideeën. Woord boven werkelijkheid. Je zou kunnen zeggen: ‘van God los’. Of zoals Midas Dekker het onlangs in een vergelijkbare situatie zei en dit in een weids landschap demonstreerde. Hij wees daarbij naar enkele bomen in die wei, en zei: ‘Normale mensen weten hoe hoog bomen zijn. Maar als je economie gestudeerd hebt, dan reiken de bomen tot de hemel.’ Hij verwees ermee naar de oorzaak van de economische crisis. De ‘oudercrisis’ waarin onze maatschappij bijna is verdronken (de afwezige man en vader) heeft overeenkomstige kenmerken: de mensen die ervoor gestudeerd hebben, de pedagogen en psychologen, zijn getraind om de werkelijkheid professioneel te ontkennen en politiek economisch wenselijke rapportages te produceren. Je moet toch eten?

    Overeenkomstig de plaatjes waarin je ‘het ziet’ of ‘het niet ziet’, hoop ik dat wij gewone mensen en natuurlijk ook professionals gaan zien hoe het werkt en ermee ophouden deze feministische terreur die erop gericht is vaders te ontkrachten te vergoelijken. Ik hoop dat de mannen die zich hebben neergelegd bij deze secundaire rol die ze naast hun vrouw mogen invullen ook hun stem durven verheffen. En niet te vergeten de ‘vrouw vriendelijke’ mannen die met hun ‘vrouw vriendelijkheid’ hun onderdanigheid etaleren en dat tot nu toe demonstreren door kritisch te staan tegenover vaders die zo nodig willen vaderen. We willen ook hun stem. Ja, we willen vaderen, we zetten daar alles voor in, hof we nou goede of minder goede vaders zijn.

    Ik roep niet op tot oorlog, ik ben voor vrouwenemancipatie, al meer dan veertig jaar.
    Ik roep op tot gelijkheid van de opvoedende rol van vaders en moeders. Tijdens het huwelijk en erna. Een vader die tijdens het huwelijk goed genoeg is om vader te zijn, is dat toch ook na het huwelijk. Het is niet normaal dat 98% van de medewerkers in de jeugdzorg een vrouw is en dat Paul Witteman suggereert dat je misschien maar helemaal geen mannen op een crèche moet laten werken. En als de omslag naar gelijkheid van verantwoordelijkheid, recht en plicht in de zorg voor kinderen niet snel gerealiseerd wordt, misschien moeten we dan weer de barricaden op zoals we dat begin jaren negentig op het binnenhof deden.

    1. Heel verhaal. Valt me op dat er veel gerbuik wordt gemaakt van “we”. Heb je wellicht dat niet door zelf dat kan ook.
      ‘Ik roep op…” etc staat er dan. Nogal wat. Denken dat je in staat zou zijn om die mensen te bewegen dan?
      Nog niet wakker Wouter.
      Maar zonder dollen. Kan je verhaal wel volgen alleen niemand gaat zo’n lange verhandeling lezen, of weinigen. Zoals….ik.
      En nee, ik heb ook geen machtsmiddelen. Want wat je niet zo uit laat komen is dit: “Het handelt om de MACHT”.
      En dat is kwalijk. En er is namelijk niks veranderd ook al wordt dat gesuggereerd. Eerder zitten vele duizenden meer zonder eigen vaders onterecht.
      “Een groene boom is geen rooie fiets”. Datzelfde antwoord geef ik aan de omzeilers en ontkenners als omstanders van borderlinevrouwen ook eigen partners die bij bosjes beschadigd en wel in de ggz zelf terechtkomen, met een ptss door omgang met zulke “vrouwen”.
      Tot zover. Als er kinderen zijn, en ik zit met een voor mij nog steeds vermist dochtertje van nu bijna 12, -16-5-2000 geboiren nota bene!, zijn deze te betreuren omdat ze worden belazerd met letterlijk medeweten van hulpverleners vaak en de Rechters incluis……

    2. Goed verhaal Wouter.

      Ik zie inderdaad mezelf wat kwaadheid wegdrukken. Ik heb al uitgelegd hoe dat zit en jij hebt het ook opnieuw belicht. Ik had ze best op hun nummer kunnen zetten, maar hoe beter ik dat gedaan had hoe minder kans dat het ook uitgezonden zou worden. Ik had hierover al een flinke confrontatie achter de rug met Viola. Eigenlijk was ik bezig te redden wat er te redden viel. Zie ook: http://joepzander.wordpress.com/2009/11/28/mensenrechten/ . En dat was me nog aardig gelukt. In het stuk ervoor met Viola had ik aardig wat punten gemaakt die ik graag wilde brengen. Dat stuk film zal ik nog wel een keer op het net plaatsen als ik daar tijd voor vind.

      Kwaadheid, woede toorn en het wegbijten daarvan is een belangrijk onderwerp voor ons vaders. We staan het onszelf vaak niet meer toe om onze kwaadheid te uiten. Het zou niet effectief zijn. In deze uitzending was ik er inderdaad niets mee opgeschoten. Maar in zijn algemeenheid is verbeten kwaadheid erg, maar gerichte terechte kwaadheid, agressie effectief. Maar je moet wel heel goed het onderscheid weten te maken en aanvoelen hoe stevig je er zelf in staat. En het oet niet beschadigend zijn. Mensen, vaak vrouwen maken het probleem vaak erger door kwaadheid af te wijzen waarna het vervolgens toch ergens doorrot en ze er terecht bang voor kunnen worden.

      Ook mensen in de vaderbeweging wijzen vaak kwaadheid af. Ook van jou heb ik dat een paar keer gehoord. Ik begrijp dat, maar we zullen het anders moeten gaan bekijken. denk ik. zie
      ook wat ik daar eerder over schreef in mijn boeken en blogs.

      Goede kwaadheid geeft lucht aan degene die het uit en beschermt in zekere zin degene tegen wie het wordt geuit door heldere grenzen te stellen.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.