Cookies

lemma ouderverstotingssyndroom verdwijnt?

Het slachtoffer van ouderverstotingssyndroom is het kind

Het lemma ouderverstotingssyndroom dreigt te verdwijnen van wikipedia. Dit lijkt onderdeel van een serie verwijderingsnominaties die allemaal met vaders en ouderverstoting hebben te maken en waarin ik een aandeel had. Het verwijt is onder andere dat het subjectieve informatie zou zijn en dat ik er verwijzingen naar boeken die onder mijn redactie zijn gemaakt in zou hebben opgenomen. Uiteraard valt er altijd wel wat te verbeteren. Het is niet verboden om eigen boeken te noemen (soms hebben overigens anderen dat toegevoegd). Ook andere literatuur staat genoemd. En ja sorry ik heb inderdaad nu eenmaal als een van de weinigen over dit internationaal relevante onderwerp in het Nederlands geschreven.
En overigens is in een geval een wetenschappelijk artikel van mij ook door een reviewproces gegaan en dus als verantwoord beoordeeld.
Mensen die wat willen inbrengen over de ontstane situatie ( Wikipedia kan door iedereen worden bewerkt, je kunt je commentaar overal kwijt, zelfs zonder registratie) kunnen onder andere terecht op de volgende pagina’s:

Het lemma zelf staat hier ernaast ziet u een tab met overleg.

dossier over de verwijderhetze tegen een hele serie lemma’s oa over vaderschap en ouderverstoting
Zie ook de blog hieronder

Ik zal mijzelf voorlopig afzijdig houden is mijn voornemen.

nieuws: Het lemma ouderverstotings is van de verwijderlijst af, dus staat nog op wikipedia, maar ligt nog steeds onder vuur. Zo dreigt het enige omvattende boek in de Nederlandse taal over ouderverstotingssyndroom van de literatuurlijst te verdwijnen.

Pappa?

In 1997 zonden honderden ouders op initiatief van het Comité Ouders Blijven Ouders deze kaarten naar het parlement. Tot tweemaal toe werd deze actiekaart door Eerste Kamer leden omhoog gehouden tijdens de behandeling van wetsontwerp 23714. Dit plaatje hoort blijkbaar niet thuis op het lemma pappa. Maar op het (slechte) lemma gezamenlijk gezag blijkbaar ook niet.

De afgelopen dagen de verleiding niet kunnen weerstaan me weer eens met Wikipedia te bemoeien. BE-MOEI-EN. Ik wordt er moe van.Ik voel me daar  alleen staan en kwetsbaar. Ik probeer er transparant te zijn. Ik verstop me dus niet achter een pseudoniem. Gebruikers die zich wel achter een pseudoniem verschuilen kunnen mij daarom aanvallen op mijn vermeend activisme. wat hun drijft valt niet te achterhalen. Ik ben echter meer dan activist, ik ben een goede encyclopedist, wetenschapper en nog meer. En ja af en toe zal er wel wat mijn betrokkenheid terug te lezen zijn. Dan zou dat verbeterd kunnen worden.

Maar als nog steeds maar een enkele loslopende activist zich druk maakt over vaderschapsdiscriminatie hoeft Wikipedia er niets over te melden. Zelfs als er een keer wel wat te melden valt.  Dat beweert een van mijn geachte opponenten.

Een van de historische feiten die te melden vielen en die nu gaat worden verwijderd is het plaatje hier rechts. Tot tweemaal toe werd deze actiekaart door Eerste Kamer leden omhoog gehouden tijdens de behandeling van  wetsontwerp 23714 (ik weet het nummer nog steeds uit mijn hoofd).

Een ander historisch feit was het formulier van de rechtbank Arnhem waarop vaders bij voorbaat geen voogdij (lees gezag) konden krijgen. Dat was nogal wat! Ook op de nominatie om te verdwijnen van wikipedia nadat het er al jarenlang opstond. En geen medestander die helpt om de argumenten aan te voeren.

Fragment van een formulier van de rechtbank Arnhem uit 1994, een historisch voorbeeld van vaderschapsdiscriminatie. De voorgedrukte tekst op het formulier gaat er vooraf van uit dat de moeder de voogdij krijgt. klik op afbeelding voor hele formulier.

Argumenten die overigens niet eens worden gehoord als het de geachte opponenten niet uitkomt. Gewoon roepen dat ik er geen verstand van heb lijkt voldoende.

Iedereen kan zich in de discussie mengen. Alleen kan ik het niet. Wat is dat toch voor n waanzin. Zoveel vaders hebben dit meegemaakt, maken dit mee. En je hoort er niets meer van. Ik weet waarom dat is. Ik snap alles. Maar ik voel me verdomd alleen op dit soort momenten.

Masculinisme

Scan 75

Gisteren meegedaan aan het congres “Afwezige vaders bestaan niet”. Een boost voor fatherpower. Ik heb genoten van de krachtige voordrachten. Een van de vernieuwendste was die van Steven Pont. Hij maakte vanuit een ontwikkelingspsychologisch pespectief gehakt van de feminisering van de opvoeding. Met vele aansprekende voorbeelden maakte hij duidelijk hoe de experimenteerdrift, het ervaringsgerichte leren van jongens de laatste jaren op scholen en opvanginstituten, eronder is gehouden. We zijn zitten in een cultuur van gebruiksaanwijzingen. ” Als jongens gaan voetballen in de natuur dan hoort de bal gewoon een keer in het water te belanden en hoort het zo te zijn dat de voetballers vervolgens gaan bedenken hoe ze die bal weer het water uit krijgen. Dus niet eerst waarschuwen dat ze daar niet moeten voetballen.

Ik moet denken aan mijn zoon die de bal al voetballen door de wijk pleegt te schoppen als we een wandeling in de buurt maken. Bij een drukke weg heb ik hem ook wel eens waarschuwend toegesproken. Maar ik kan me ook herinneren dat ergens anders een bal van hem in de sloot belandde en een grote snoek dacht een lekker hapje te zien opduiken. Prachtig gezicht en een geliefde anecdote.

Werkelijk revolutionair was Stevens oproep om tot een masculinistische beweging te komen. Dat had ik geloof ik niet moeten zeggen. Maar er was een soort krachtig enthousiasme in zijn betoog dat velen in de zaal meesleepte. Ben benieuwd of ik die term in de berichtgeving over dit congres nog ergens terug ga vinden. En of er een feministische reactie op komt.

Aan het eind van de dag was eer nog een oproep van Dirck van Bekkum tot meer solidariteit in de beweging. Mannen hebben jarenlang eenzaam gevochten. Dat moet gaan veranderen. Zo is dat.

Gigant

skriptie mo-a in krant
Stukje in de Apeldoornse Courant. Ongeveer 1976. De dienstdoende journalist schrijft scriptie in plaats van het door mij toen gebruikte skriptie.

Soms krijg ik te horen dat ik alleen maar om me heen zou willen schoppen. Dan wijs ik mijn geachte opponenten graag eens op de zaken die ik heb mogen helpen opbouwen. Constructief. Zo was ik als eerste bezig met het van de grond krijgen van een Vader-en-Kind-Centrum (helaas toen vast gelopen; maar later met verve overgenomen op andere plekken). Een van de mooiste resultaten waar ik toch wel enigszins, als eerste voorzitter en initiatiefnemer in voorop liep was het jongerencentrum Gigant in Apeldoorn. Onder iets gewijzigde noemer bestaat het nog steeds. Als beginnend pedagoog schreef ik er ook een skriptie (k!) over. Bij het opruimen van mijn archieven kwam ik het erover recenserende krantenbericht weer een keer tegen.

De kop valt op. Ik pleit voor het betrekken van ouders bij het jongerenwerk. Terwijl mijn skriptie toch de titel had: Jongerencentrumstrijd… jouw jeugdbeleid. Mmm. Een beetje dwars op de toen heersende opvatting dat jongeren vooral moesten worden aangemoedigd om van huis weg te lopen naar alternatieve hulpverleners bij JAC, Release of Soosjale Joenit. Ik ben altijd al wars geweest van aangepast gedrag. Zelfs wars van aangepast gedrag naar op zichzelf warse alternatieve bewegingen.

Afin, de krant zal ook wel een bijzonders graantje uit mijn woorden hebben gepikt. Zo gaat dat met krantenkoppen. En ja als pedagoog moet je ook wat. Maar het valt me wel mee van mezelf. Ik ging namelijk ook wel eens mee in de arrogantie van de alternatieve hulpverlening en co tegenover ouders.

Pas zelf ouder zijnde had ik echt door wat ik fout zag. En toen werd ik zelf met die arrogantie geconfronteerd  van “wij weten alles beter, vooral beter dan vaders”.

Ik vraag me af of ik compassie kan opbrengen voor wat ik destijds allemaal dacht. Ik denk dat dat goed is. Compassie naar anderen met negatieve standpunten over ouderschap en vaderschap? Nog belangrijker is eigenlijk om in te zien dat er een belangrijke structurele anti-vader-component is die mensen op het verkeerde been zet.

Maar ik ben toch wel blij dat het een beetje meeviel met me, gezien dat artikel. Misschien dat ik mijn verleden met wel heel erg weinig compassie aan het bekijken was. Zo erg tegen ouders was ik toen dus ook niet.