Cookies

kinderfoto’s

Ik heb een speciaal oog voor films met beelden over vaders. En zo af en toe deel ik dat op mijn blog. De rol en betekenis van vaderschap wordt op een bijzondere manier verbeeld in deze scene van de film The Grey. Foto na foto (ook waar je toevallig alleen het kind op de foto ziet) zijn fotoś die in de portemonnee zaten van de in de film omgekomen hard-scene-vaders (voormalig veroordeelden etc.). Het griezelige eind van deze scene is geen verplichte kijkkost. De eerste minuten zijn voldoende om dit punt te begrijpen.

advertentiecampagne voor “wetenschapper”

 

Villa Pinedo maakt reclame voor Spruijt
Villa Pinedo maakt reclame voor Spruijt; klik voor vergroting

Hij zal het moeilijk hebben met de kritiek. Of met het idee dat die ook zo makkelijk gevonden kan worden (zie het derde google-resultaat). Maar dit is dan toch wel weer een bijzondere move. Gesteund door “de Nederlandse kinderen van Villa Pinedo”die een advertentie voor deze “scheidingsdeskundige” zetten op google-ads! Hoe mooi kun je het hebben. Een prima ondersteuning voor je opvatting Ed dat jij het voor de kinderen doet. Maar is dat inderdaad wat het zegt? Nee het zegt niet meer en niet minder dan een kind die enthousiast naar haar moeder roept dat ze absoluut niet naar vader wil. Ik wil rust, wij willen rust.  Het is ouderverstotingssyndroom op macro-niveau. Een afgedwongen loyaliteit. Niemand kan meer om Ed heen. Als auteur, organisatie ja zelfs als overheid ben je zo langzamerhand afhankelijk van de steun van Ed. Dank je wel Ed! Vaders…. in het stof ermee!

Exclusief interview van deze site met scheidingsdeskundige Spruitjes van de Wijs (nee dat is iemand anders!)

Het dossier Spruijt

Liever een meisje

100 jaar geleden begon de eerste wereldoorlog. Aanleiding om dit blog van mij opnieuw te posten. In de screenprint van Youtube een doorkijk op het historisch slachtofferschap van mannen.

neem je huis op en wandel

DSC_0519.JPG
Joshua in berghut/herdershut

Je huis op je rug. Tenminste alles wat je écht nodig hebt. Dat is een beetje de kern van de laatste vakanties met mijn zoon. Je kunt met je huis op je rug, zo’n 18 kilo tent, slaapzak, essentiële kleren en parafernalia, eten voor een paar dagen, wat basisgerei om het op klaar te maken plus een paar liter water op een dag 1200 meter omhoog en omlaag wandelen in de Franse en Andorraanse Pyreneeën. Je kunt dezelfde sportieve prestatie ook voldoen door zo’n 500 keer in je eigen huis de trap op en af te lopen met die rugzak.
Maar het eerst eis natuurlijk veel aardiger, veel mooier, intrigerender, gewoon heel wat anders, meer voldaan. Vakantie met mijn zoon.

Op het eind van die trektocht over de banen van de Grand Randonnée 10 en de Haute Randonnée Pyrénéenne
stapte Joshua op een korte verkenningstocht een berghut binnen waarin zich blijkbaar, anders dan verwacht mocht worden, iemand gehuisvest had. Misschien toch een variant lotgenoot die ook tijdelijk zijn huis in de bergen had ingericht. Wellicht een dakloze, tot de goot gebrachte vader overwoog ik in mijn, wat eenzijdige fantasieën in dat soort gevallen. Maar nee, het bleek een herder te zijn.Wel voor een paar maanden verstoken van haard en huis waar vrouw en kinderen nog vertoefden. Maar een die zichtbaar genoot van de natuur waaronder zijn schapen, maar ook minder aardig gedierte dat het soms op het eten in zijn geïmproviseerde woning had gemunt. Buiten waaide die nacht een koude wind om de hut en om onze tent. Maar met zijn drieën probeerden we het er een paar uur gezellig te maken met een paar teugen wijn uit de fles.

DSC_0388.JPG
ons vakantiehuis

Ik moest terugdenken aan de verhalen van mijn ouders over hun verblijf bij Corsicaanse herders onderweg op de GR20. Hoewel we dus besloten om niet als  Joshua’s grootouders  in het dormitoir naast de herder te kruipen, dat leek ons toch teveel zijn privé terrein geworden, had ik wel het gevoel dat hier een soort familietraditie werd gerond.

meer foto’s (album inmiddels ingesteld voor openbaar delen; sorry)