Cookies

De koninklijke weg

koninklijke wegGastblogger Henri schreef een recensie over het boek De Koninklijke Weg van Paul Kuijpers.

De Koninklijke Weg is een semi-autobiografische roman geschreven door Paul Kuijpers.
Hij beschrijft in deze roman d.m.v. fictieve personen en verschillende verhaallijnen zijn eigen ervaringen opgedaan na een scheiding en het gedwongen moeten missen van zijn beide dochters.
Het op deze wijze weergeven van wat je als vader meegemaakt hebt èn daarbij de kunst verstaan om het oordelen aan de lezer over te laten is verrassend en daarnaast buitengewoon knap te noemen.
Het boek toont de rauwe werkelijkheid van wat vaders meemaken, de rauwe werkelijkheid van de instanties, de sociale omgeving en de pijn van het gemis van je kinderen.
De Koninklijke Weg spiegelt de ervaringen van Paul Kuijpers en vele andere vaders en fungeert daarnaast als een spiegel voor een ieder die werkzaam is in de jeugdhulpverlening of het justitiële apparaat.

De schrijver heeft in zijn persoonlijke leven de `koninklijke weg` bewandeld. Hij heeft zich zelf continue opzij gezet omwille van het veel geprezen `rust voor de kinderen`.
Hij heeft het advies van Ed Spruijt opgevolgd en is door het stof gekropen omwille van zijn kinderen.
En toen de dag kwam dat hem hulp werd gevraagd door de moeder en zijn kinderen wàs hij er, om vervolgens met hulp van Jeugdzorg en justitie wederom verstoten te worden naar de zijlijn.

Het is het verhaal van immorele instanties die vragen een vader zich moreel te gedragen.
Het is het verhaal van onredelijke instanties die vragen een vader zich redelijk te gedragen.
Het is het verhaal van de verstoting van vaders in onze samenleving van hun kinderen.
Het is de rauwe werkelijkheid van het failliet van het belang van onze kinderen in onze maatschappij.

De Koninklijke Weg is een bijzonder boek, zonder rancune, zonder oordeel en zonder ideologie.
Ik spreek de wens uit dat dit boek zijn weg weet te vinden naar een ieder die werkzaam is op het gebied van kinderwelzijn.
Als ze durven…

Prijs 20,25
ISBN 9789402209525
Uitgeverij boekscout.nl

Henri Moll

ten grave

Voor mij het toonbeeld van de solidaire vaderbeweging: een internationaal gezelschap dat mij steunde bij de zitting in het Europese Hof voor de Rechten van de Mens. Rob van Altena die een belangrijke rol had als onbezoldigde tolk staat bescheiden als hij was, bijna onzichtbaar midden achteraan.

Afgelopen woensdag werd Rob van Altena ten grave gedragen. Voor de plechtigheid begon heb ik in het mooie kerkje van Slijk-Ewijk een paar mooie gedachten en herinneringen aan Rob gewijd. Buiten werd een poging gedaan om degene die zich met alle mogelijke en oneigenlijke (zo niet strafbare) middelen de leiding van de rituelen had toegeëigend nog van zijn valse voetstuk te halen. Maar het was een strijd met teveel politie en justitie en tegen een al voldongen feit.
Nog een paar handen schuddend, deed ik wat ik al veel eerder van plan was; hier niet bijzijn. Weglopen. Ik wist een aangereikte valse hand van de aanstichter van dit kwaad niet te ontwijken, maar ik vertelde erbij wat ik van zijn gedrag vond. Ik maande iedereen tot kalmte en terugtrekking, niet in de laatste plaats de overvloedig aangerukte politiemacht. Ik gaf het hoofd van het politie-squadron een hand. Ik kende hem van “naam” en nummer van de overlijdensdag van Rob. Later bedacht ik dat ik eigenlijk zélf deed wat mij eerder was overkómen; iemand een hand geven die hij misschien niet wil schudden, maar het gedwongen doet.

Terwijl ik rustig terugliep richting Rob’s laatste woonplek voelde ik dat er een last van mij af aan het vallen was. Met deze vaderbeweging onder deze valse vlag wil ik niet meer te maken hebben. Het voelde de laatste tijd, de goeien niet te na gesproken, als een hoop stront waar ik nog een huisje van probeerde te bouwen. Een huisje voor vaders en kinderen. Een plek waarover ik tegen mijn dochter trots had willen vertellen; kijk je heb mij terug, maar je hebt er ook een solidaire gemeenschap bij, een gemeenschap die ooit toch echt wel met mij mee vocht heeft jouw terug. Ik kan hier om janken, maar het zal niet helpen.

Voor mij was dit dus adieu aan een vaderbeweging die ik heb pogen te dienen. Ik had dit in december al gezegd en geschreven, maar de activiteiten van Rob als geschiedschrijver en Rob als persoon hielden mij betrokken. Ik ga het nu zorgvuldig uit elkaar rafelen en ook de dreigende conflicten wil ik snel achter me laten. Adieu, ik draag met Rob meer ten grave.

Rob ik kan jouw wens tot eenheid in de vaderbeweging niet waarmaken als die beweging ten diepste jouw integriteit verloochent. Dat spijt mij echt. Je hebt tegen de klippen op willen geloven en bouwen. Veel meer nog dan ik en je verdiende iets beters. En je hebt niet bereikt wat je het meest verdiende, een weerzien met je kinderen en kleinkinderen. Overigens hoorde ik van iemand die ik op de begrafenis nog sprak dat een van zijn kinderen op de begrafenis aanwezig had willen zijn, maar niet durfde te komen uit angst voor kwade vaders. Ik weet dat Rob zijn kinderen niet bij de begrafenis wilde omdat hij dat een vreemde beweging vond na jaren contact afhouden. En toch had ik hem dit gegund. Een dwaze paradox.

Zie beide vorige posts over Rob

bijwerkingen: taal en formuleringen 19/9 2016

tot 4-1-2017

Ik ben bezig alle mails van de maand september 2014 na te lezen die ik destijds niet eens allemaal gelezen heb. Zo erg ging mij de herrie rond de begrafenis van Rob aan het hart.

Toen Rob ziek werd vroeg ik hem of er nog iemand was die ervan afwist dat hij naar het ziekenhuis ging. Nee jij bent de enige zei hij. In de maanden daarna wisten een aantal mensen niet hoe snel ze erbij moesten zijn om zich de legacy van Rob toe te eigenen. Dit ging over geld, rechten en over zijn lijk heen de zeepkist beklimmen. En dit door een paar hotemetoten in  de vaderbeweging.  Deze mensen probeerden mij dan ook nog stuk voor stuk ervan te beschuldigen verkeerd te handelen, omdat ik tegen de klippen op er een stokje voor wilde steken, of althans enige transparantie wilde bereiken. Ik zal zeker deze hele kwestie nog een keer zeer uitgebreid uit de doeken doen.

Ik wil nu in ieder geval opmerken dat mijn voorstel na het overlijden van Rob en de tumultueuze sterfdag was om niemand uit de vaderbeweging de eer te gunnen de leiding te nemen over de begrafenis en dat dan maar aan de gemeente over te laten. Dat was toen denk ik, ook terugkijkend het beste geweest ondanks dat Rob wel een keuze had gemaakt voor iemand, niet degene die het uiteindelijk heeft geleid. Maar die keuze was op zijn sterfbed in de allerlaatste uren en je kunt over de legitimiteit daarvan twisten. Dat ik het standpunt had ingenomen, dit als vaderbeweging los te laten, kan ik aan de hand van genoemde mails aantonen.  helaas waren er mensen die hun eigen punt belangrijker vonden.

uitgebreider rond het overlijden van Rob

outlaw

illegaal verklaard
In 1996 voelde ik me al illegaal verklaard.Treffend, zo voel ik dat nog steeds.

Deze week gebruikte ik dat woord weer; Outlaw. Ik bevind mij buiten een rechtstaat omdat er in Nederland geen rechtstaat is. Sinds de vervolging van een voormalige Secretaris Generaal van justitie; Demmink en nu ook de aangifte van 6 voormalige hooggeplaatste justitiemedewerkers tegen minister Opstelten mag je wel zeggen dat ik niet de enige ben die defacto geen rechtstaat meer kan zien.

Wel moeilijk te ontwijken! Juist in de kritische alternatieve media en andere oppositie worden er nog wel eens onderlinge strijden uitgevochten die dan wel weer terechtkomen bij iets wat eigenlijk onze grootste vijanden zijn. Linke Rechters.

dossier rechterlijke macht

Rob van Altena overleden

Rob van Altena, nestor van de Nederlandse en Belgische vaderbeweging is gisteren, 10 september 2014 s’middags overleden. Ondanks zijn integere positie in deze beweging werd hij door organisaties als Stichting Dwaze Vaders bruut buitengesloten.
Zijn beide dochters heeft hij tot het eind toe niet gezien.
Ik wens hem rust en vrede.

Een wat uitgebreider in memoriam

Eerste deel van zijn pogen de geschiedenis van de Nederlandse vaderbeweging vast te leggen
Bladzijden uit zijn eigen scheidingsgeschiedenis

recentere post over de begrafenis

Rob van Altena

Dit lied van Barbara gezongen door Rob van Altena, opgedragen aan zijn dochters. Een lied over gemist vaderschap.Rob is woensdag 10 september overleden.

uit-gezond-en vader

Weer een mannetje voor een drie-in-een-provideraanbod. Ik schijn recht te hebben op een goedkoper tarief. Jaja. Net als ik begin repliek te geven vliegt er laag een heel groot vliegtuig over. In de richting van de Oekraine denk ik met enige angst. Ah een hercules zegt de verbindingsverkoper. Hij is namelijk in Bosnië geweest, vertelt hij. Oh militaire missie begrijp ik. Als we even later binnen zijn verkooppraatje hebben afgewerkt vraag ik nog even door. Ja het was te zwaar antwoordt de man. De uitzenddruk was te groot. Een half jaar weg is teveel voor vrouw en kinderen en dat half jaar terug is dan eigenlijk ook teveel want dat zijn ze juist helemaal niet gewend pa continu thuis. Dus helemaal fout. Gescheiden. En de kinderen, vraag ik angstig? Goed contact. Ik laat even een zucht glippen. Maar met dat uitgezonden worden ben ik dus gestopt zegt de man.
Poolse vaders in Nederland, Nederlandse vaders in Bosnië en straks in de Oekraïne (De Oekraine moet ik van mijn broer zeggen, met lidwoord graag) en zo maar door. Vaders worden uitgezonden, ver uit, en gezond is het niet vaak. Maar ze deden het voor vrouw en kinderen. Een moeilijke verbinding. Of ik met mijn huidige verbindingenleverancier of deze nieuwe door ga weet ik nog niet.

Medea

“Naar de onschuld van een kind dat door een moeder wordt bemind en dat met liefde wordt gegijzeld” zingt Joop Visser. Toen ik twintig jaar geleden bezig was met mijn hongerstaking voor de rechtbank Deventer kreeg ik dat lied van iemand te horen en het heeft me nooit meer losgelaten. Later vroeg ik Joop Visser of ik een stukje van de audio op internet mocht zetten. Ik kreeg wel een vriendelijke antwoord en een CD van hem als dank voor de door mij opgestuurde actiekaart PAPPA. Maar verder een duidelijk “nee”. Later ben ik wel zo vrij geweest om uit zijn lied te citeren op de tweede pagina van het eerste boek dat onder mijn naam (redactie) werd uitgebracht in 1999. In 2004 werd het lied op indrukwekkende wijze gebruikt bij een dramatische actie van een vader bij de Raad tegen de Kinderbescherming. De actie gebeurde onder de paraplu van Fathers4justice, in die tijd een fantastische actiegroep die echter op effectieve wijze kapot is gemaakt. Het filmpje dat ik nog ergens vandaan heb kunnen redden is van wat mindere kwaliteit, maar dat doet niets af aan de zeggingskracht, integendeel. Zie ook die twee mensen, volgens mij kinder”beschermers” die zich geen houding weten te geven. Verder een toespraak door Andy Work, destijds de Nederlandse voorman van Fathers4Justice. De vader leest een soort afscheidsbrief voor.
http://youtu.be/rWKREnUEDdA.
Hoe kom ik er ineens bij om dit filmpje nu te plaatsen? Wel op mijn favorite boublog (zie vorige post)stonden ineens liedjes van Jaap Fischer, het oudere alter ego van Joop Visser. En verder zong ik een paar liedjes van hem op het tuinfeest van mijn alomgeprezen Schoutenweg vorige week. Mocht u meer willen horen van Fischer/Visser dan kunt u eens op boublog kijken. Kunt u gelijk kijken hoe Boudine reageert op het liedje Medea want volgens mij heeft ze het niet zo op vaders. Voor het overige zijn we het over alles zo’n beetje eens trouwens.

PS: Ah u moet zeker daar even meelezen. Boudine heeft wat moeite met mijn uitspraak “heeft ze het niet zo op vaders” Ze heeft het wel op vaders, maar op een speciale manier. Een manier die me heel bekend voorkomt maar die ik moeilijk kort kan verwoorden. Leest u liever op haar blog mee dan kunt u zelf oordelen.

Boublog over Visser/Fisher
Dossier vaders en de musen
mijn hongerstaking 20 jaar geleden

Oorlogspropaganda met kinderen en vadercensuur

Ik heb een tijd volgehouden om op deze blog niet te publiceren over de toenemende oorlogsinspanning in de wereld. Dit blog gaat immers over vaderschap. Maar uiteraard gaat oorlog ook over vaderschap. En zeker ook over gemist vaderschap. Ik kan mij herinneren dat ik ooit een schokkende demografische grafiek onder ogen kreeg waarin je ‘mooi’ kon zien wanneer de grote oorlogen plaatsvonden. Daar zag je namelijk een ontzettende dip in het geboorteoverschot van mannen. Op een of andere manier is het beangstigend om te zien hoe deze oorlogen de demografie hebben beïnvloed. Maar uiteraard is dat pas de eerste gedachte. Daar achter ga je je dan weer voorstellen hoe al die miljoenen zijn omgekomen, hoe daar ook telkens weer kinderen waren die hun vader moesten missen. Hoe dit invloed had op de verbinding tussen vaders en kinderen in het algemeen.

Afin ik ga het dus toch heel kort over de huidige oorlogsdreiging hebben. Propaganda en censuur zijn een onlosmakelijk onderdeel van de aanloop naar een oorlog. Het enge is dat we dat nu juist de laatste maanden in alle hevigheid zien gebeuren. De valse en/of eenzijdige berichtgeving rond de MH17-beschieting is daar een goed voorbeeld van.Ik beveel u onderstaand filmpje aan om daar in een paar minuten grip op te krijgen. Let op! Hier komt ie:

Opvallend is dat bij de propaganda altijd misbruik wordt gemaakt van het sentiment over kinderen. Ook in dit filmpje worden de kinderen misbruikt om propaganda te voeren (middels knuffels) Het lijkt Spruijt wel. En daar kom ik bij een essentie. Propaganda en censuur is al decennia lang een middel om ouders tegen elkaar en vooral alles en nog wat tegen vaders op te hitsen. Daar maakt Spruijt zeker onderdeel van uit. Dat we dit hebben laten gebeuren schiep gewenning aan en voorwaarden voor deze censuur en vooral gewenning aan het ontwijken van de ellende waar je aan bloot gesteld wordt als je daar iets tegen wilt ondernemen.

Opmerkelijk genoeg gaan er momenteel geruchten dat het ergens tegen mij juridische stappen worden voorbereid om dingen van mijn blog te verwijderen. Niet door de heer Spruijt, Sonneveld, Quik-Schuijt of dergelijke nee. Het schijnt dat het Vader Kennis Centrum dit karweitje voor de dames en heren wil opknappen. Misschien gaat het nog maar om een kleinigheidje, maar het kan evenzogoed wel de voorloper zijn van veel meer.

Voor meer antidotum voor de westerse propaganda verwijs ik u graag naar mijn favoriete internetplek voor dit soort zaken. Waarbij aangetekend dat ik ook Poetin graag kritisch en sceptisch wil volgen en mevrouw Bou een wat merkwaardig standpunt heeft over vaderschap.

Ik raad u in het algemeen aan om belangrijke berichten die u leest op internet, filmpjes plaatjes zoveel mogelijk te downloaden en op een aparte schijf op te slaan en die te verstoppen op een plek waarvan u zich kunt voorstellen dat er in de tweede wereldoorlog radio’s werden verstopt om naar Radio Oranje te luisteren. U denkt dat ik overdrijf. Ja zo gaat dat, ook dat is een deel van de propaganda. Tot het te laat is.

dossier vaders en censuur

eerdere blog over de eerste wereldoorlog en mannen

Elsevier over de overeenkomst waarmee het MH17 onderzoek geheim


wordt gehouden

PS (schilderij is inmiddels terug): Inmiddels heeft het bestuur van het Vader Kennis Centrum medegedeeld dat ze inderdaad mijn schilderij vaderdagtrofee m/v onder zich heeft. Dat ze dat moeten teruggeven. Maar ook wonderlijk genoeg dat ze dat niet doen zolang ik niet een contract teken waarin allerlei andere eisen staan (waaronder censuur op deze site). En ik mag dat geen verduistering althans eigendomsdelict noemen.

Hierbij de letterlijke bepalingen uit het contract:

– “Dat het gebruik van het schilderij als Vaderdagtrofee een wisseltrofee-karakter heeft, d.w.z. dat de jaarlijkse winnaar de trofee slechts in bruikleen krijgt voor de periode van het jaar waarin hij/zij de prijs heeft gewonnen en totdat dezelfde trofee opnieuw aan een nieuwe winnaar zal worden uitgereikt” en “Dat het schilderij door Joep Zander onder condities van dit reglement voor onbepaalde tijd en zolang als dat gebruik voor dit doel duurt zonder extra kosten, anders dan de nu in 2007 te maken onkosten, beschikbaar wordt gesteld,”