Cookies

500+ blogs

dochter zoon en bakfiets 2
Vader van een zoon en van een dochter……. eindelijk samen op de beroemde bakfiets

Een paar blogs geleden had ik een jubileum te vieren. De 500ste blog op joepzander.wordpress.com. Het is bijna 10 jaar geleden dat ik mijn eerste blog hier schreef. Inmiddels is er hier veel gepasseerd.
In 2006 was net mijn derde boek, Gemist Vaderschap, af en was gepresenteerd in het vadercentrum ADAM .  Het markeerde helaas ongeveer het einde van Fathers 4 Justice. De vaderdagtrofee m/v werd ingesteld door de samenwerkende ouderorganisaties en daarna overgenomen door het Vader Kennis Centrum. Enkele jaren later werd ik uit de jury gezet en een jaar later er weer ingehaald omdat er anders helemaal niets van een trofee terecht zou komen. Ik hoop er nog een keer een compleet verhaal over af te leveren, maar de vaste lezer kan genoeg hierover vinden op dit blog.
Ik gaf met Judith een spraakmakende lezing voor het Nederlands Instituut voor Psychologen en begon aan een promotietraject op de universiteit van Amsterdam. Dit alles over het onderwerp ouderverstotingssyndroom dat ik samen met Rob van Altena in 1999 voor het eerst in Nederland per boek aan de orde had gesteld. Er trad op in diverse media en schreef een wetenschappelijk artikel voor het blad pedagogiek. Door de manier waarop ik in de vaderbeweging werd behandeld en weer eens een keer, om mij onbegrijpelijke redenen, en zonder enige poging tot overleg vooraf voor de rechter (mijn grootste vijand) werd gedaagd had ik het af en toe erg moeilijk. Waar doe ik dit allemaal voor. Oh ja voor kinderen!
Gelijkwaardig ouderschap kwam dankzij een tekst van mij, motie SP-Deventer en congres SP en Jan de Wit in de wet. Het standaardboekwerk over ouderverstotingssyndroom Verpasseerd Ouderschap kwam uit.
Ondertussen zorgde ik voor de helft voor mijn zoon, die inmiddels bijna volwassen is. Ik blogde ook over mijn dagelijkse vaderschap. Mijn dochter en ik ontmoetten elkaar na 20 jaar gescheiden te zijn geweest door ouderverstoting. Ik maakte mij nog steeds druk over het gebrek aan openbaarheid van uitspraken. De Nederlandse rechterlijke macht houdt naar buiten de schijn op van transparantie maar laat op zo’n cruciaal gebied als familierecht zo goed als geen checks and balances toe.  Dit duidt al meer dan twee decennia, wellicht veel langer, op een zich ontwikkelende rechtersdictatuur. In die zin ook dictatuur dat politici en advocaten zich te geïntimideerd voelen om hierover hun mond nog open te durven trekken.
Ik maakte ondertussen nog steeds kunst over vaderschap en repressie. Een boek daarover en een spraakmakende expositie waren de uitkomst. Mijn belasting was af en toe te groot en ik moest mij dwingen om bij de les te blijven, hoofdzaken van bijzaken te onderscheiden. Ik zag veel vaders komen en gaan. De meesten houden het maar een paar jaar vol om actief te zijn. Na de grote teleurstelling hun kinderen niet te kunnen zien, werden ze veelal verraden door een vaderbeweging die verscheurd werd door de keuze om aan te pappen of te  verzetten. En in die moeizame samenwerking werd elke keer weer gretig gewroet door een steeds corrupter verdeel en heersend justitieapparaat. De geschiedschrijving van dit alles werd door Rob van Altena ter hand genomen die het helaas voor zijn dood niet goed af kon werken.
Dit was een kort, uiteraard niet alles omvattend, retroperspectief over mijn blogtijd (er zat ook nog 15 jaren actief vaderschap voor). Aan de hand hiervan kunt u ( via de links) een en ander verder exploreren. En ooit zal ik er nog meer over schrijven.
Ik merk dat mensen nog te weinig bekend zijn met vaderseenzorg.nl, vaderdagtrofeem/v.nl  en joepzander.nl:Daar kunt u onder andere het volgende tegenkomen:
Linken naar mijn publicaties en mediaoptredens van mij uit de afgelopen 25 jaar
Overzicht van mijn andere publieke optredens
Mijn kunst
De geschiedenis van mijn persoonlijke strijd tegen de waanzin van het familierechtbedrijf
 

Hyperventilatie

rubbelaar1Ik sta meestal niet te popelen om voor mensen op te komen die zich uiten met hyperventilerend taalgebruik. En ik wil me liefst concentreren op vaderschap. Maar nu is de tijd toch echt rijp voor een stevige stellingname tegen, alweer, het paleis van onjuistitie (gerechtshof Arnhem), ter verdediging van journalist en onderzoeker Micha Kat.
Gisteren had ik geen gelegenheid om aanwezig te zijn bij de zitting in Arnhem waarin Kat als verdachte voor moest komen. Kat zelf had ook geen ‘gelegenheid’ om te komen. De aard van zijn vervolging en de repressie die daarin steekt, maakte dat hij naar Ierland moest vluchten.  Als hij hier zijn neus laat zien wordt (bij) hem DNA-materiaal afgenomen wat tegen de regels lijkt te zijn. Ik heb dat laatste nog niet zelf gecheckt, maar ik denk wel dat dat klopt. Hij is niet verdacht van  ernstige misdrijven, of misdrijven waarbij in de regel DNA-sporen worden achtergelaten, laat staan van nut kunnen zijn. De vervolgingen zijn gericht op het onmogelijk maken van zijn journalistieke werk.  Je moet je bij al dat machtsmisbruik afvragen waarom zo nodig zíjn DNA moet worden afgenomen. Kat heeft daar wel ideeën over.
Nou ja, je kunt kritiek hebben op de manier waarop hij dat journalistieke werk nu doet, zeker is wel dat hij veel dingen boven water heeft getild die van uitermate groot maatschappelijk belang zijn. En dat gebeurde óók vaak met goede uitgewogen teksten. Zijn huidige bewuste journalistieke methodiek wordt, ook door hem zelf dacht ik, ‘provocatief’ genoemd.
Maar hoe dan ook, wat je er ook van wilt denken, boven alles verdient Micha Kat een eerlijke en transparante behandeling. Dat betekent dat hij, als niet aanwezige verdachte, zo goed mogelijk geïnformeerd moet worden over het rechtsverloop. Daarbij is een videoregistratie van de zitting van groot nut. Ook de werking van de publieke controle op de rechtspraak is juist in dit soort gevallen heel belangrijk.  Ik had een eventuele opname graag bekeken.
Nu is dat echter niet mogelijk, want de rechtbank Arnhem heeft op een verzoek van JDTV als volgt besloten:
Geachte heer Donk,
In reactie op uw verzoek deel ik u mee dat de voorzitter van oordeel is dat het karakter van deze zaak het niet toelaat om beeld- en geluidsopnamen te maken.
Met vriendelijke groet,
drs. J (Judith) van Berkel Persvoorlichter communicatieadviseur
Wat opvalt is het gebrek aan motivatie. welk karakter van de zaak? Is er dan geen persrichtlijn die anders voorschrijft?  Tot nu toe heb ik op dit blog vooral geklaagd over de  afwezigheid van openbaarheid van uitspraken in het familierecht. Ik dacht nog even dat het in het strafrecht toch net iets anders zou gaan. Maar als in, juist dit soort zaken,  naar willekeur kan worden besloten de deuren dicht te houden voor verdachte en geïnteresseerden die niet de gelegenheid hebben om naar Arnhem af te reizen en/of die al spontane kotsneigingen krijgen als ze de voorgevel van dat gebouw moeten aanschouwen, dan is de maat wel weer eens flink overgestroomd.
Ook de namen van de leden van het rechtsprekende college zijn blijkbaar niet bekend gemaakt. Meer info bij mijn collegabloggers.
Zelf ben ik ooit, 35 jaar geleden, van plan geweest om voor het weekblad de Vrije Alkmaarse een vaste column te schrijven onder het motto ‘hyperventilatie’ vanwege de enorme emotionele inpakt die machtsmisbruik heeft. Dus ik moet Kat misschien niet te snel wat verwijten over de aard van zijn schrijfwerk. Misschien moet het zo ook maar, ik weet het ook niet veel beter. Het kostte me heel wat zuchten en zweten om het blog die u hier leest netjes in woorden te gieten. Ik wil ook wel eens liever superlatieven en zware woorden gebruiken. Toch Micha; heel misschien soms iets voorzichtiger, soms zijn mensen de dupe van je woorden die het niet verdienen vrees ik.  En af en toe antwoord als ik een vraag stel….Maar je verdient niet veroordeeld te worden, je verdient gewaardeerd te worden voor wat je aanpakte, je verdient een deugdelijk proces of wat mij betreft liever geen processen aangevoerd door xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx (Diskwalificaties even geschrapt; oordeelt u zelf. Of oordeel misschien zelfs niet over personen, maar kom wel op voor de rechtstaat)
En dan speciaal nog voor de voorzitter van het Rechterlijk college, de enige bij naam bekende magistraat in dit poppenspel: Ouderling Abbink:
Woe to you, teachers of the law and Pharisees, you hypocrites! You clean the outside of the cup and dish, but inside they are full of greed and self-indulgence.
Blind Pharisee! First clean the inside of the cup and dish, and then the outside also will be clean.
“Woe to you, teachers of the law and Pharisees, you hypocrites! You are like whitewashed tombs, which look beautiful on the outside but on the inside are full of the bones of the dead and everything unclean.
In the same way, on the outside you appear to people as righteous but on the inside you are full of hypocrisy and wickedness. 
Mat. 23:25-28 (NIV) Een bijbelse hyperventilatie

Een goed gesprek met Micha Kat op de m.i betrouwbare site Het Haagse complot
 
 

4 en 5 mei

Onderstaand blog is al weer 5 jaar geleden geschreven. Beseffen we ons wel wat we moeten gedenken, waar we voor moeten waken? Welke tirannie er te verdrijven valt in 2016. Of denken we liever niet teveel erover na en houden een paar minuten onze mond en daarna nog steeds?

Dag van de (vader)arbeid

repr1 mei is sinds de industriële revolutie bekend als  de Dag van de arbeid. Vooral de invoering van de 8-urige werkdag was van het begin af aan een strijd die met deze dag samenhing. Vaders zorgden vanaf de industriële revolutie hoe langer hoe meer op afstand, in de fabriek, voor het gezinsinkomen. Daardoor werd het moeilijker het vanzelfsprekende dichtbije contact met hun kinderen te onderhouden. Liefde op afstand. Vrouw en kinderen werden vrijgesteld van arbeid buitenshuis. Vaders werden de helden van hun gezin, maar vaak afwezig. Later werden ze om dezelfde omstandigheden door de derde golf feministen als een soort antihelden weggezet.  En dan druk ik me zacht uit.
De achturige werkdag was een manier om werk, privé en rust meer in balans te brengen. Daar werd door de arbeidersbeweging voor gevochten.  Laten we dit vandaag gedenken.