kijk aan; laten we daar nou eens een raadsrapport over schrijven
Het ziet er zo anders uit dan mannen op zo’n gemiddelde dwaze-vader-demonstratie. Niet zo treurig. Meer zelfvertrouwen, zelfbewustzijn. Ik had het met Rob van Altena over een NRC-foto bij het bericht van de bezetting van de Raad voor de kinderbahhh te Zutphen op vaderdag 2000.
Vanwege mogelijke copyrightproblemen kan ik hier deze foto niet laten zien. Ik vond snel daarna wel een andere foto die dezelfde sfeer uitstraalde. Een groep oostelijke Dwaze Vaders biedt de Zwolse unitmanager Mr M een spiegel aan (ongeveer 1996). Om zelf eens in te kijken hoe het ermee stond. Met hemzelf en zijn insteek. Om over zijn doodsteken nog maar te zwijgen.
Op de foto zijn onder andere Herman Schiphorst en Jan Hop herkenbaar. De laatste is nog steeds actief, evenals mijzelf. U ziet mij er ook tussendoorkijken.
Dit soort acties bouwen aan de solidariteit. Je ziet ze tegenwoordig niet veel meeer. Vaders voelen zich gedwongen zich stil te houden. En sommige “vader”clubs steken liever een pluim in de reet van een topjuf bij movisie die wat aan vadercentra zou hebben gedaan (maar wat precies blijft in het duister). Of laten pseudowetenschapper Spruijt aan het woord zonder gedegen tegenwoord. Wie de schoen past trekke hem aan. “If you can’t beat them, join them” is vaak het motto. Dat leidt vaak tot afgezakte gezichten, niet tot zelfvertrouwen en waarschijnlijk ook niet tot verandering.
ps. Gerald Tros, ook op de foto, is niet echt oostelijk te nomen. Interregionale solidariteit zal ik maar zeggen.
Overwegen om een val te zetten
En ze denken: ach, wie zal het zien?
Ongehoorzaam aan gebod en wetten
Lijkt hun plan onschuldig bovendien
Hoor hen altijd weer misleidend spreken
Onrecht huist voortdurend in hun hart
Hun keel is vaak een open graf gebleken
Met een stem die steeds de waarheid tart
……
Als er een god bestond zou ik hem smeken:
Toon uw gramschap en verhef uw hand
Maar er is geen god om zich te wreken
’t Ligt aan onszelf dat wij hier zijn beland
Ineens weg uit mijn Linkedin verzameling. Dan zal hij wel zijn heengegaan. Ja alweer anderhalve maand geleden blijkt. Peter Koene was al een tijd ziek. Ik beklaag me niet dat ik geen overlijdensbericht heb ontvangen. Zo dichtbij was ik nu ook weer niet. Maar eigenlijk zou ik zo’n linkedinverdwijning graag anders zien gaan. Maar afin Peter; ooit waren we samen aktief in de strijdmuziek onder andere zaten we samen in de redactie van het muziekblad Soliedair. Protestliederen kenden we in allerlei soorten en maten. Nieuw was de soort vaderprotest. Het “Wiegelied der omgangsgerechtigde vaders”, geschreven door mij en van muziek voorzien door Frans van Meel was de eerste in die soort die evenzogoed gewoon werd gepubliceerd in dat linkse liedjesmagazine. Geen feministe horen klagen. Maar, ik moet zeggen, het was wel een beetje een braaf protestliedje nog.
Een van Peter’s laatste liedjes heet psalm 151. We delen nog steeds dat verzet tegen en ongehoorzaamheid aan, het banale kapitalisme (luister naar het lied). Jeugdzorg van tegenwoordig vind ik persoonlijk het meest banale kapitalisme ooit vertoond. Ook kinderen zijn niet ontkomen aan de kapitalisering van alles wat ons lief is.
Dit laatste inzicht deelden we mogelijk niet. Ik heb het niet meer aan durven kaarten in Peter’s laatste maanden. Peter, ik wil je graag gedenken en aan je denken met een van je laatste liedjes. Als er misschien toch een God bestond dan vind hij dit lied vast geen belemmering om je in de hemel toe te laten.
Voor dat ik met mijn bijna 15 jarige zoon op vakantie ging bereikte mij het bericht dat op Schiphol extra wordt gecontroleerd op enkelvoudige ouders met kinderen. Dit in verband met het risico op ontvoering (onttrekking aan het ouderlijk gezag van de andere ouder). Het bracht me in een soort paniek. Niet omdat ik iets in die zin van plan was. Maar omdat ik blijkbaar in de picture zou zijn. En daar kon ik aardig over doorfantaseren. Het kon wel even tijd kosten (opzoeken, checken, bellen door de marechaussee) schreef de krant. Zouden ze dan mijn naam op internet gaan Googlen. Oef! Dat kon leuk worden. In combinatie met het zoekwoord ontvoering enzo zou blijken dat ik daar wel tegen ben, maar meer consideratie met vaders die dat doen dan met moeders. Ja leuk, de reis duurde toch al langer door werkzaamheden bij de NS. En als je daar eenmaal zo over gaat denken dan ga je vanzelf nog meer in de picture vallen.
Zenuwachtig langs de douane lopen en daardoor nog eens extra opvallen. Afin het ging allemaal goed zoals u ook uit mijn vorige blog heeft mogen begrijpen.
Voor de zekerheid had ik een briefje van moederlief meegenomen. We zijn dus inmiddels terug en mijn zoon is nu ( zonder briefje) met zijn moeder weer uitgevlogen.
Resten wat gedachtes over zin en onzin van deze maatregelen. Moeten we ook hier met ingebouwd wantrouwen dealen? Of moeten we meer denken aan de preventie, aan gelijkwaardig ouderschap, aan het zinloos maken van dit soort ouderlijke “ontvoeringen”. Bij wegvliegen denk ik toch eerder aan vrijheid, vogels en vlinders (met dank aan Boudewijn de Groot) die uitvliegen gaan. Ach ja mensen. Ouders. Overheidsdienaren.
trektocht met mijn zoon Joshua met de tent door de subarctische HardangerviddaImposante steenpartijen, gletschertongen en watervallen. Maar ook nogal eens mist, regen en moeras, De muggen kwamen we gelukkig niet zoveel tegen als gevreesd. Maar mensen kwamen we soms ook twee dagen lang helemaal niet tegen. Tegen mijn verwachting was er bijna nergens bereik met onze mobiele telefoons. Dus ook geen 112 in geval van nood.”Van God verlaten” liet ik me bij thuiskomst tegen een kennis ontvallen. Maar niets is minder waar. Waar GSM zendmasten ontbraken hadden wij het te doen met het vertrouwen in de natuur, ons eigen kunnen daarin en een bekommerende blik van God (hoe die ook mag heten, Donar, Wodan kan ook) alomtegenwoordig vanaf al die bergtoppen waar geen GSM zendmasten aanwezig waren. Op elkaar aangewezen; ploeterend, soms even mopperend, maar vooral genietend en lachend.
In Noorwegen mag je zomaar overal kamperen en kampvuurtjes maken. En het water uit de vrije natuur is gewoon overal drinkbaar. Een ideale omstandigheid voor een hike met de tent op de rug van vader en zoon door de Noorse Hardangervidda. Zo ontdek je mossen die beter branden dan papier. En mossen die zachter zijn dan het lekke slaapmatje. Zo ontdek je af en toe bijzondere mensen, van veel nationaliteiten in de enkele hut die je tegenkomt, die je helpen als het nodig is en die je met plezier ook een helpend handje toesteekt.
En op het eind de zeebonk die ons in het mooie maritiem museum van Bergen op de laatste vakantiedag een mooie terugblik bezorgde. “Kijk daar op die foto, daar in Kvandall, stond mijn geboortehuis.” Hee dat is gezien vanaf Kinsarvik, waar wij de ferry namen. Maar dan op een foto uit de zestiger jaren. “In mijn jonge jaren moest ik 18 maanden van huis de zee op. Dat was niet te combineren met de liefde voor mijn toekomstige vrouw en het opvoeden van mijn kinderen.”
Het leek erop dat zijn, mijn liefde voor vaderschap ons ontmoetingspunt was. Noren zijn niet de makkelijksten om contact te maken, maar ze hebben een ziel die ik op het eind nog even mocht ontmoeten.
Het lemma vaderschapsdiscriminatie is al weer een tijd verdwenen van wikipedia. Niet omdat vaderschapsdiscriminatie zelf is verdwenen, integendeel. Het verdwijnen van dit lemma is juist eerder teken van totaal onbegrip over de mogelijkheid dat vaders wellicht zouden kunnen worden gediscrimineerd.
In het (al een jaar of 6 bestaande) lemma was ook een deel van een historisch formulier van de rechtbank Arnhem zichtbaar waaruit bleek dat je in ieder geval in 1994 bij de rechtbank Arnhem (idem Zwolle en wie weet nog meer en nog steeds) weinig kansen had als vader. Niet alleen van rechters, maar ook van wikipedia moet je het als vader nog steeds niet hebben. Ook op het algemene lemma discriminatie bleek dit museumstuk over evident onrecht snel verwijderd. Op wikipedia heerst inmiddels het idee dat ik vooral geen off-wiki aandacht mag vragen voor het on-wiki-gebeuren. U begrijpt, ik heb me altijd al laten intimideren door kinderbeschermers en kinderrechters. Dus gaat u vooral niet op wikipedia kijken wat u eraan kunt doen.
Fragment van een formulier van de rechtbank Arnhem uit 1994, een historisch voorbeeld van vaderschapsdiscriminatie. De voorgedrukte tekst op het formulier gaat er vooraf van uit dat de moeder de voogdij krijgt. Ik ontving dit formulier (kladformulier griffie) als Raadsman voor vader Peter de Jong. Het gebruik van dit plaatje wordt zwaar bestreden door de pseudonieme wikipediabewerker Theobald Tiger vanwege het veronderstelde feit dat het hier zou gaan om een preoccupatie van mij terwijl het gaat om een preoccupatie van de betreffende rechtbank. zie ook bericht volkskrant; zie ook: Walburg Harry, Tijd voor je kind ; kiezen voor vaderschap nieuwe stijl, blz 37 Utrecht 1997 ISBN 90 215 9244 4 Kosmos- Z&K. Of beluister hoe Frenk van der Linden hierover Joep Zander interviewt En dit waren dan nog de bronnen onder verantwoordelijkheid van derden. Zelf heb ik ook herhaaldelijk (ook gereviewd) gepubliceerd over dit fenomeen
Een jaar of tien geleden zei Boris Dittrich tegen mij dat hij niet zomaar voor mensenrechten ging opkomen als niemand van het volk zich ervoor zou interesseren. Oftewel als het geen stemmen oplevert doe ik niets. Het ging toen over het cruciale mensenrecht op eerlijke procesgang waarvan de openbaarheid van rechterlijke uitspraken een essentieel onderdeel uitmaakt (zeker juist in het familierecht). Dittrich ging later bij de mensenrechtenorganisatie “Human Rights Watch” werken. Kijk mij eens goed bezig zijn….. moet ie gedacht hebben.
Aan dit voorval moest ik denken toen ik probeerde uit te zoeken hoe het zit met Bradley Manning en Amnesty. Bradley bracht het beruchte videofimpje naar buiten waarop je kunt zien hoe een Amerikaanse helikopter met opzet Iraakse burgers en journalistieke medewerkers ombrengt. Hij werd mishandeld en er hangt hem een levenslange gevangenisstraf boven zijn hoofd.
Waarom vertikt Amnesty het om Bradley konsekwent te steunen door hem tot politiek/gewetens gevangene te verklaren? Ze geven slechts wat laffe statements af.
Ook Human Rights Watch van Boris speelt hierin weer een belangrijke verkeerde rol.
Dan heb je het Nederlandse Helsinki comite waar Joris Demmink (voormalige Secretaris Generaal justitie; verdacht van diverse gevallen van seksueel kindermisbruik) ras aan de slag ging. Ook een mensenrechtenorganisatie. Voor de eerlijkheid dient daarbij te worden vermeld dat de Amerikaanse tak van die organisatie nu juist voorop liep in het ontmaskeren van Demmink.
Ach en dan denk ik ook nog even aan dat moment in mijn hongerstaking van bijna 20 jaar geleden. Het moment dat enige ontroerde plaatselijke Amnesty-leden toch uiteindelijk hun handen in plaats van hun mouwen opstroopten.
Mensenrechtenorganisaties daar heb je wat aan probeer ik maar te zeggen. Bedenk zelf liever eens goed wie er nu echt om steun verlegen zitten. Wat kunt u zelf zo rechtstreeks mogelijk doen?
Over mijn eigen vaderdag valt veel positiefs te melden. Op vaderdag zelf heb ik even uitgepakt met een kritisch blog (hieronder) over vormen van Gemist Vaderschap. Er is teveel mis om alleen vrolijk te doen. Maar ik wil graag een hart onder de riem steken van vaders die hun kinderen missen. Houd moed!
Zelf heb ik voor het eerst sinds 20 jaar een vaderdaggeschenk van mijn dochter gekregen,dat ik met genoegen voor een deel heb opgedronken. Ook mijn zoon en zijn moeder lieten zich niet onbetuigd. Ik voelde mij de koning te rijk. Dat heb je zo soms met vaderschap. Het is meer dan koningschap. Alla, en soms valt het samen weten we in Nederland. Dat brengt me dus bij het enige moment in het jaar dat ik even geinteresseerd ben in ons koningshuis. Hoe zou het Willem-Alexander op vaderdag vergaan zijn?
Voor mijn maillezers: in mijn blog van gisteren zaten twee foutjes een naamspellingsfout en de onterechte opmerking dat FORA nog steeds bestaat. Dat lijkt wel zo omdat hun website, inclusief aanvraagmogelijkheid nog bestaat. Maar goed kijkend staat er ook dat ze alweer anderhalf jaar om bedrijfseconomische redenen gesloten zijn.
Na ‘doodgemoederd’ (vorige post) leek dit me wel een mooie titel voor een andere variant op de uitsluiting van vaders. Wegdiagnosticeren.
Het begon eigenlijk met een reactie op mijn eervorige post waarin een reageerster even voor de vuist weg de vader van haar kinderen als narcist neerzet. Op mijn vraag of dat een diagnose is van haar zelf of van een deskundige bleef ze het antwoord schuldig. Tevens weigerde ze te geloven dat in de meeste gevallen het juist moeders zijn die hun kinderen mishandelen en doden. Immers allerlei mensen (God betere het) zouden haar nou eenmaal hebben uitgelegd dat vaders nou eenmaal vaker zoiets doen. Daarbij werd weer wat impliciet naar dat vermeende narcisme-verhaal verwezen.. Vermeend narcisme bij vaders is een interessante manier om vaders buiten spel te zetten. Ik kwam daarover een mooie passage tegen uit een oud betoog van voormalig vaderactivist Maarten Legene, wat erg mooi aansluit bij mijn eigen constateringen in deze.
Maarten was ooit door het beruchte FORA zijn zogenaamd narcistische plek gewezen met “pre-occupatie met eigen rechten die kunnen leiden tot querulantisme”. Die aangewezen plek heeft Maarten toen niet opgezocht. Hij heeft er destijds terecht ongeveer zijn levenswerk van gemaakt om dit FORA-monster aan te pakken. In mijn overwegingen over de bovengenoemde reactie van een moeder wees ik iemand al eens op de vergelijking met de Goelag Archipel. Vermeend Querelantisme wordt al decennia aangevoerd tegen vaders en ook hoe langer hoe meer tegen moeders. Als je als vader aan de alcohol bent, drugs gebruikt of in de gevangenis zit dan dien je een relatie met de kinderen toch te ondersteunen. Op zich zeer terecht. Maar als je een klacht indient tegen jeugdzorg dan ben je een querulant, en dat heet vervolgens een psychiatrische afwijking. Zo ging dat in de Sovjetunie ook. Maar toen kon je in ieder geval ergens in het buitenland er nog over klagen. Waar moeten wij klagen? Soms, zoals Maarten ook, bereik je wat individiueels bij een klachtencommissie. Maar dan moet je je terechte kwaadheid tijdens de klachtzitting wel even inhouden. Structureel is het nog steeds moeilijk. FORA heeft nog tot voor kort bestaan (is nu gesloten om bedrijfseconomische redenen) en directeur Bullens is nog steeds op zijn post als BIG geregistreerd klinisch psycholoog/psychotherapeut.
Maarten Legene, die destijds ook nog een mooi achtergrondstuk schreef over verpsychiatrisering in het familierecht, heeft inmiddels de pijp aan zijn spreekwoordelijke naamgenoot en tegenhanger gegeven.
Ondertussen lees ik een verhaal van Nico Mul waaruit vrij overtuigend blijkt dat de kans op seksueel misbruik onder de regie van jeugdzorg relatief ongeveer 100 keer groter is dan in het eigen gezin. Ook andere vormen van mishandeling zijn buiten het gezin groter.
En mijn gedachten gaan ook uit naar de omstreden methodes van voormalig vertrouwensarts Pollmann die risicotaxaties maakt. Niet om het risico in de jeugdzorg te meten, maar specifiek juist het risico in gezinnen, bij ouders. Het wordt tijd voor een risicotaxatie; bij jeugdzorg uiteraard. En verder heeft de helft (of meer) van Nederland wel een afwijking. Ook jeugdzorgers. En querulantisme dient uiteraard te worden aangemoedigd. Zijn er nog querulanten die bij jeugdzorg werken eigenlijk?
ps: In eerste instantie meldde ik hier dat FORA nog steeds bestaat. Dit blijkt echter niet juist. Ze houden wel merkwaardigerwijs, al weer anderhalf jaar na sluiting, een website in de lucht met een werkende link naar een aanvraagmogelijjkheid.
Doodgemoederd lijjkt me een mooi neologisme voor een ervaring van kinderen die dominant permissief zijn opgevoed. Door hun moeder doodgeknuffeld. Dat soort dingen. Maar misschien ook wel een term voor het gevoel van vaders die in de valkuilen van de moedermythe zijn getrapt. Het blijkt volgens de NRC echter vooral een verkeerde schrijfwijze te zijn van het woord doodgemoedereerd. Een schrijfwijze die, weliswaar fout, toch bij menige journalist(e) ingeburgerd is geraakt zo leerde volgens de NRC een snelle blik op een googleresultaat.
Mijn optreden op tv van al weer bijna 14 dagen geleden evaluerend overwoog ik dat er nog wel wat scherpe uitlatingen waren blijven liggen. Ik had me erg stellig voorgenomen om niet al te bijterig, een beetje doodgemoedereerd, over te komen. Ik ben niet te direkt ingegaan op het betoogje van Groenhuijsen en … afin lees mijn vorige blog. Zeggen wat ik op mijn hart heb, zelfs zeggen wat ik gewoon weet, lukt eigenlijk alleen maar prettig als ik de ruimte voel om me een beetje kwaad te mogen maken. Het lijkt af en toe wel of sommige onwaarschijnlijke waarnemingen aan de idiote praktijk van jeugdzorg, rechters en kinderbesch…… niet alleen voor anderen teveel vergen van hun cognitieve elastiek, maar dat dat mechanisme mijzelf ook kwelt. Doodgemoederd? Sommige wetenschappelijk vast te stellen waarheden zijn emotioneel gewoon niet te behappen. Maar dat gaat weer wat beter als je je kwaad mag maken. Een “leuke” waarneming aan mezelf dus. Een toevoeging aan mijn betoog (dat ik ooit schreef) over cognitieve afstand, wat weer in verband te brengen is met het bekendere begrip cognitieve dissonantie van Festinger.
Als je dus rustig wilt blijven, zoals ik me bij debat op 2 heilig had voorgenomen dan beperkt dat je mogelijkheden om je scherpe opmerkingen te binnen te laten schieten. Maar er zijn andere mogelijkheden om toch ruimte te scheppen voor de juiste opmerkingen over de repressieve tactieken van onze monopoliebedrijfstak familierecht. Hierover een andere keer meer
Afin ik hoop maar dat u dit nog allemaal kon volgen. Test uw eigen cognitieve elastiek! En laat je niet doodgemoedereerd doodmoederen!
Ah, ik ben het op dit punt eens met Petra, wie doet er nog meer mee?
Ook met een jeugdzorgdirecteur kun je een leuk gesprek hebben, als je even je aversie over hun desastreuse optreden op een apart vuurtje zet. Gisteren was ik in debat op 2. Veel gezegd, maar ook aan veel dingen niet toegekomen. Het merkwaardig eenzijdige beeld dat het programma schetste bijvoorbeeld waarbij moeders de goede ouders en vaders de kwade ouders zijn. Terwijl kindermishandeling en kinderdoding meestal door moeders wordt gepleegd. Vaders zijn eigenlijk eerder een garantie tegen mishandeling.
Hét moment van de avond viel eigenlijk na de uitzending toen advocate Petra Slingenberg en ik een rondje gingen maken om nog meer debatdeelnemers achter het voorstel van Petra te krijgen om te werken aan vroegtijdige afspraken over ouderschap. Afspraken dus die ook afdwingbaar moeten zijn. Petra had daar een uitwerkt beeld bij. Zelf heb ik dat ook eerder voorgesteld in het Nederlands Juristenblad en in Pedagogiek. Het is ook in beginsel terug te vinden in de Internationale verklaring van Langeac. Martin Sitalsing van jeugdzorg Groningen zegde direct zijn volledige medewerking toe. Over een paar maanden kunt u een geheel nieuwe campagne verwachten. Wat mij betreft met de volgende hoofdlijnen:
– Ouders maken altijd afspraken over de opvoeding
– Zo mogelijk voor, maar uiterlijk bij het begin van de zwangerschap.
– De afspraken worden gespecificeerd voor verschillende relatiecondities ( zeg maar voor en na scheiding)
– Er wordt gestreefd naar juridische inbedding en afdwingbaarheid van die afspraken (Petra stelde voor bij de huwelijkse voorwaarden, samenlevingsovereenkomst of gezamenlijk gezag aanvrage.
– Erkenning van het kind door de biologische vader maakt het mogelijk dit ook in alle gevallen van ouderschap toe te passen.
– Het is aanbevelenswaardig deze afspraken te laten meeondertekenen door getuigen van beide ouders.
– Deze getuigen kunnen beloven om eventueel te helpen bij het oplossen van conflicten tussen de ouders. Bijvoorbeeld door het vormen van een arbitragecomite.
– Het verdient aanbeveling het tekenen van deze afspraken op te tuigen met een feestelijk ritueel.
Waarom duurde het zolang voordat dit soort ideeën doordringen? Afin nu aanpakken daar gaat het om!
Afspraken over afspraken; U hoort er nog van. Afgesproken!
