Even alvast een klein berichtje. Dankzij de demonstratie van drie Nederlandse vaders en een zoon plus een aantal medewerkers en leden van het Europese Parlement is de motie van de groene fractie over een minimum van 2 weken vaderverlof nog net door de commissie vrouw en gender gekomen. Hoera!!
Aanvankelijk hielden de voor en tegenstemmen elkaar in balans, maar na de actie bleken er ineens toch wat meer voorstemmen te zijn.
Vooral de aanwezigheid van de internationale pers was indrukwekkend en zal ongetwijfeld hebben bijgedragen aan de goede afloop.
Een deel van de aanwezige pers
Voor de volgers van de treinperikelen; het was een leuke reis. Maar dit ondanks de wederom zeer slechte informatievoorziening van de NS over het reizen naar onze Europese hoofdstad.
vlot door BelgieDinsdag is er een actie van vaders en Groen-Links voor meer vaderschapsverlof in onze Europese hoofdstad Brussel. Niet dat ik veel met het grote Europa heb, maar als het er dan tóch is, moeten we er ook maar iets mee. Vaderschapsverlof van 2 naar 5 dagen. Nwahh, mijn zoon was verbaasd over het genderonrecht, maar niet overtuigd van het dooslaggevende karakter van de nieuwe voorstellen. Maar het is voorjaarsvakantie; dus samen met mijn zoon Joshua op naar Brussel.
Toen ik nog bij mijn vader achter in de lelijke eend zat constateerde ik al dat alle verkeersborden in Nederland destijds met een extra aanhangsel naar Amsterdam verwezen. En bij ons in Sittard gingen ook alle tréinen naar Amsterdam, tenzij ze daarvan terugkwamen. Dan gingen ze naar Maastricht. Niet dat ik nu vind dat alles naar Brussel zou moeten wijzen en reizen, maar de mate waarin zo’n eenvoudige trip tegenwoordig moeilijk wordt gemaakt doet niet aan vooruitgang denken. Bij het loket van ons plaatselijke Deventer “stationnetje” moet je er al helemaal niet mee aankomen. En precies díe reis die we willen hebben valt op internet ook niet te boeken. Dan kun je nog a raison van 35 ct per minuut ns-highspeed bellen. Dat is erg slowspeed-duur. 20 minuten wachten tot een maximum van 17,50 euro. En ik durf te wedden dat hun het ook niet binnen een paar minuten geregeld krijgen.
Een jaar geleden probeerde ik een keer in het Belgische ardennenknooppuntstation Jemelle een reis naar Trier te regelen. De enige weg die ze daarvoor konden bedenken was via Roosendaal en Arnhem. Nee ik lieg niet, kijkt u gerust op de kaart, ik geloof niet dat ik erg overdrijf als ik zeg dat dat een omweg van 10 keer is. Ik kon wel een kaartje naar Luxemburg regelen, voor deze keer, en dan daar een volgend kaartje kopen. Afin echt Europa dus. En met die Thalys is het dus allemaal niet eenvoudiger erop geworden. Ik leg me er bij neer en boek een kaartje met de ouderwetse stoomtrein naar Brussel. Die heb je wel in de automaat.
Weer wat langer geleden verplaatste ik mij per vlot door België, en ach dat heeft ook wat. Vlot nietwaar. In totaal moet ik de komende twee weken drie keer in België zijn, ik houd u op de hoogte van onze internationale expedities.
Jongens komen hier aan hun trekkenIk schreef hier al vaak over de feminisering van het onderwijs. En klaagde ik vaak over de beroerde omgang van met name het vrije-school-onderwijs met vaders. Gisteren was ik, samen met mijn zoon Joshua, op de open dag van de middelbare vrije school De Berkel. En…niets te klagen. We waren vooral onder de indruk van de geweldige inschoolse smederij. Iets wat veel jongensharten steelt. En terecht. Sowieso een school die met recht kan zeggen dat ze hand, hart en hoofd bij het onderwijs betrekt. En in zo’n smederij zie je dat ze verbonden zijn. Nou maar hopen dat ze ook goed met vaders omgaan.
Vanochtend was Deventer een van de plaatsen waar de acties van de FNV, CNV en SP tegen de verhoging van de AOW-leeftijd plaatsvonden . Een moment van intergenerationele solidariteit, dat ik met dit plaatje van mijn zoon even heb vastgelegd.
11111 stappen was wel het minste dat mijn zoon wilde halen op zijn stappenteller. Op school doen ze een project Bewegen Gisteren avond laat met mijn zoon dus aan de wandel door de buurt in een recordpoging voor zijn klas.
Het bijzondere aan zo’n wandeling is dat het een hele bijzondere manier is om door een wijk te lopen waar ik toch al weer bijna 20 jaar woon. Je weet niet wat je ziet. Je ziet het namelijk door de ogen van een jongen.
Dat betekent dat de wijk ineens een ontdekkingsgebied is waar allemaal duistere doorgangetjes inzitten en bijzondere objecten. Snelle wegen van het een naar het ander. herinneringen aan eerdere ontdekkings- en speurtochten.
Het principe is mij uiteraard niet geheel onbekend. zelf ben ik ook jongetje geweest en ontdekte telkens een nieuwe schil om mijn ouderlijk huis. Ook schillen met gevaren. Andere jongetjes of jongens, mogelijke pedofielen soms door bezorgde moeders verbeeld in een lading Spaanse gastarbeiders.
Als kinderwerker in een buurthuis maakte ik er een keer een project van. Kinderen hun eigen plattegrond laten tekenen met alles erop en er aan. Een van mijn leukste projecten in buurthuis de Ezel in de Heerhugowaardse schilderswijk.
De appels van mijn vader en de druiven van NandaEen blik op al die volle fruitgewassen die maar niet leeggeplukt worden is een herinnering aan mijn eigen vader, en aan mijn opa.
Mijn opa had een tuin vol fruitgewassen; appels, peren, diverse soorten kersen en veel soorten bessen (kruis, zwart, rood, wit), frambozen en hazelnoten. Een paradijs voor ons kleinkinderen. Maar ook voor mijn vader. Volgegeten en met tassen in de lelijke eend, die daardoor vervaarlijk door zijn veren ging hangen, gingen we weer naar huis.
Mijn vader had ook wat fruitgewassen. Zijn appelboom heb ik een maand geleden nog, waarschijnlijk voor de laatste keer, mogen leegplukken. Omdat mijn vader het niet kon aanzien dat fruit niet geplukt werd, maar ook omdat het zelfgeplukte fruit, subjectief en vaak ook objectief, het lekkerste blijkt plukte hij diverse andere appelbomen in de buurt. Het is alweer jaren geleden dat hij dat voor het laatst deed. Hij verblijft nu naar ik hoop in een hemel die ik me voor hem voorstel als een ….. ja zo ongeveer als het paradijs beschreven is, met veel appels, maar liever zonder zo’n eva.
In mijn eigen tuin en die van mijn partner staan ook diverse fruitgewassen. Nadat deze plusminus zijn leeggeplukt en gegeten en verwerkt tot jam en wijn resten daar nog de druiven van buuv Nanda en de appels van Buur Hans. Het is soms meer dan ik aankan. Maar niet alleen vind ik dat fruit allemaal zo veel lekkerder dan dat uit de winkel, ik zie ook mijn vader halverwege de ladder staan om de emmers aan te pakken. Daar hangt nog een mooi trosje druiven Joep……
Volgende week gaat mijn zoon Joshua met zijn verjaardagsvrienden en vriendinnen ( ja ook de dames gaan mee) naar de voetbalwedstrijd Go Ahead Eagles tegen Cambuur Leeuwarden. Dat belooft spannend te worden want ze zijn tweede en derde in de eerste divisie. Dat de Eagles niet meer nummer een zijn hebben ze te wijten aan het gelijkspel dat ze gisterenavond in de derby tegen AGOVV uit Apeldoorn speelden.
Vandaag moest mijn zoon (Sportclub Deventer) ook tegen Apeldoorn (CSV) . Deze derby liep voor Deventer beter af, 7-2 maar liefst, tegen een toch geduchte tegenstander. En als trotse vader vertel ik er graag bij dat mijn zoon twee keer scoorde, waarvan een keer vanuit een achterhoedepositie. Verder trapte hij nog een hoekschop zo mooi voor dat die er door een teamgenoot werd ingetrapt. Op het eind moest hij wel met een lichte blessure het veld ruimen.
Ik hoop dat de Eagles er komende vrijdag wat van maken. Want de 4 keer dat ik tot nu toe met mijn zoon naar de Eagles ging was er geen fluit aan. Maar misschien komt dat omdat ik het tien keer zo leuk vind om bij mijn zoon zelf aan de zijlijn te staan. Veel spannender ook en er vallen meer doelpunten. Maar afin, ook als Go Ahead niet goed speelt gaan we er toch een mooi (verjaardags)feestje van maken.
Dit is de versie van het boek die ik ooit las en Joshua onlangs ook
“Er is geen vader” dat stond in de boekbespreking van mijn 11-jarige zoon over het boek “De kinderen van de grote Fjield”. Het boek bevat een op de werkelijkheid gebaseerd verhaal van een moeder met kinderen in het noodjaar 1868. Ze moeten, na de dood van hun moeder, op stap om, in barre omstandigheden, voedsel en onderdak te zoeken .
“Hoezó is er geen vader, kinderen hebben eigenlijk altíjd wel een vader?” vraag ik. “Nou ja hij wilde niet voor zijn kinderen zorgen.
“Staat dat in dat boek?”
Gelukkig kent mijn zoon mijn bevlogen verhouding met het begrip vaderschap en is hij net zozeer op de waarheid uit als ik. Dus hij ging het nakijken in het boek.
De werkelijkheid bleek dat de vader was omgekomen toen hij, ten behoeve van moeder en kinderen het brandhout voor de haard aan het kappen was. Hij kreeg daarbij de boom op zijn hoofd.
De verhouding tussen fictie en werkelijkheid over vaders kan nauwelijks compacter beschreven worden dan met deze anekdote. In de hedendaagse sociale werkelijkheid liggen de vooroordelen over vaders voor het oprapen. Ook op scholen. De relatie met de werkelijkheid is vaak ver te zoeken.
Vaders zijn in die maatschappelijke fictie de verlaters, ze laten hun kinderen in de steek, maken er een puinhoop van, willen geen verantwoordelijkheid nemen, maar maken wel heibel met de moeder. De zorg uitgedrukt in hun arbeid (bomen kappen) wordt niet als zorg meegeteld. De fictie was niet het boek maar de huidige maatschappelijke context.
Maar ik ben trots op mijn zoon dat we door deze mist heen de weg hebben gevonden. Iederéén heeft een neiging in vooroordelen te trappen omdat ze het soms zo makkelijk maken om een situatie snel (verkeerd dus) te beoordelen.
De kloe is om deze vooroordelen bloot te leggen. En dat hebben we gedaan. Ik weet niet hoe 45 jaar geleden zich in mijn hoofd een beeld vormde bij het lezen van dit boek. Inmiddels weet ik er in ieder geval alles van af. Nu jullie nog.
“Het is maar goed dat die boom geen au kan roepen”. Met mijn zoon walnoten geraapt. En daarna nog met een stok gooiend geprobeerd er nog wat extra uit te krijgen. Een langskomende mevrouw vond dat wel zielig voor de boom. “Ze vallen er ook vanzelf wel uit!”
Walnootboom in Nood. Dit herinnerde me aan mijn expositie Nood-verband in museum Kruysenhuijs, alweer jaren geleden, en aan drijvende walnootdopjes die als scheepjes kant en wal verbinden en raken. Een verband voor jarenlange trauma’s
Op vrijdag een friet en op woensdag met de buurt voor de tv. Daarin werd toen ik klein was, door andere ouders dan die van mezelf voorzien.
Dat ze dat deden en in de manier waarop ze dat deden waren het ook ouders, ouders van mijn vrienden…. een beetje ook-ouders, meeouders, beetje ook mijn ouders.
Ook zij waren onderdeel van het beetje veilige nest van mijn jeugd. Zonder hun was het misschien wel helemaal niet zo´n veilig nest. Want als het thuis even niet ging had je hún nog. Het was zelden nodig, maar je zou nooit twijfelen hun hulp te vragen, en zonder twijfel zou je die krijgen.
Ik ben deze indebuurt-ouders ook dankbaar dat ze mij hun kinderen als vrienden hebben geschonken. Soms vrienden voor het leven. Mij bekruipt soms het gevoel dat het moeilijk is hun voorbeeld na te volgen. Om ook die gastvrijheid naar de vrienden en vriendinnen van mijn zoon uit te stralen. Maar ik zie ze met plezier komen in ieder geval. En ook mijn zoon heeft een aantal fantastische indebuurt-ouders waar hij af en toe logeert bijvoorbeeld. Van de week had ik zelfs even het gevoel of hij daar maar bij nader inzien ging wonen zo veel zat ie daar.
Vandaag zo´n indebuurt-ouder uit mijn jeugd begraven. Die van de frieten op vrijdag. Ik hoop dat ze een beetje mijn voorbeeld mag blijven. Voor mij altijd Mevr. E. Voor de ingewijden naar blijkt inmiddels nog steeds Marietje.
