Cookies

Pêcheur

pecheur
Mannen zijn jagers. Dat is een rolpatroon waar we af en toe wat van af willen relativeren. Maar het is ook wel een beetje in het beestje ingebakken. In het dagelijks leven komt er van jagen niet veel terecht. Maar de vakantie biedt mogelijkheden. Zo is er het jagen op garnalen, kokkels en mosselen; wat minder macho in het Frans de “fruits de mer” (vruchten van de zee) genoemd. Bij mosselen is het soms létterlijk plukken.

Als vader wordt er van je verwacht dat je dan wat handige instructies geeft voor hoe dat dan moet. De zakmesinstructies lukten me vorig jaar nog aardig. Maar dit…. Gelukkig zijn er dan de andere vaders van andere jongetjes die je op weg kunnen helpen. In eerste instantie overigens vooral door te concluderen dat we een verkeerd net hadden.
(koude douche voor “Les Mille et une Choses” in Villers sur Mer die hun fout niet wensten toe te geven en een zwaar bedroefde jongen in de kou lieten staan).
Maar afin, niet te lang getreurd. En aangezien de eb (dan moet je vissen) die dag laat was kreeg je dus dit beeld (genomen met wat beperkte mobiel-camera).
En ja ook het koken van de buit hebben deze heren zelf gedaan.
Een ander vader-zoon-moment is in de vakantie trouwens op mijn netvlies gebrand. Ik kom daar nog een keer op terug.

mijn eigen vaderdagtrofee

papa-in-kruissteekOok dit jaar kon ik weer genieten van een eigen vaderdagtrofee van degene waar je hem ook het liefst van krijgt; van je eigen zoon. Dit steekt naast het antwoord van Peter Brons bij Knevel en van de Brink op de vraag of hij na het winnen van de vaderdagtrofee nu met zijn eigen zoon vaderdag gaat vieren, nee dus. In die zin prijs ik me gelukkig; trofee+een echte vaderdag

Go Ahead

josh-ahead1Go Ahead, oftewel ga vooruit. Zo’n twee keer  in het jaar bezoeken we de Go Ahead- tribune. Helaas meestal om te zien dat ze verliezen, weinig vooruitgang dus. Een groter verschil tussen de opeenvolgende bezoeken is het gedrag van Joshua. Hij heeft er hoe langer hoe minder moeite mee om haantje de voorste te zijn als het gaat om jolig supportergedrag. Vooral samen met de andere boys. Jongens; hoewel ik hier (foto) even een hoofddoekje in meende te kunnen herkennen. Had ik toch nog iets over de verhouding man-vrouw in het voetbalstadion willen schrijven? Ach laat maar een keer.

schaatsen

het begin een kleine week geleden
het begin een kleine week geleden

Vorige week donderdag stond hij nog wankel en schuifelend op zijn schaatsjes en gisteren was hij in staat om bijna 20 kilometers te verslinden op de Overijsselse Wieden. In veel sporten heeft mijn zoon me al ingehaald. Ach en ik laat me graag inhalen, hoewel elke keer weer met verbazing.

Met schaatsen haalt Joshua me nog niet echt in, maar zelf had hij aan de rit Giethoorn-Zwartsluis met een ommetje, nog wel 5 kilometer toe kunnen voegen geloof ik, terwijl ik zwaar begon te wankelen.

“Nou vooruit even pauzeren, maar wel kort hoor”. Het lijkt of ik mezelf hoor praten op een van onze fietstochten.

En eindelijk iets positiefs over ambtenaren in dit weblog. Tussen Zwartsluis en Belt-Schutsloot stonden ze namens de gemeente (Zwartewaterland?) daar gratis chocolademelk uit te delen. Kijk zo mag ik het zien.

sneeuwbal QS effect

sneeuwballenfortificatie
sneeuwballenfortificatie

Mijn vader kan hardstikke goed sneeuwballen gooien joh! Ik ben blij dat mijn zoon zo trots is op zijn vader. En voor sneeuwballen gooien was er gisteren en een beetje vandaag gelegenheid.
Op een of andere manier moest ik ook de hele dag aan het woord sneeuwbaleffect denken. Dat had natuurlijk te maken met een paar defacto gerolde sneeuwballen. Maar ook met het steeds groter worden van het juridisch apparaat. En daar moest ik even aan denken bij wat gemijmer en gemopper over mevrouw QS (zie vooral de nieuwe aanvullingen bij mijn vorige post). Die jongens en meisjes zorgen toch maar mooi dat ze werk houden. En aan de ene uitbreiding plakt vanzelf een volgende aan vast. Als een steeds groter wordende sneeuwbal.

inspraak

etty hillesumplein

“Als je nu even je lego laat liggen dan gaan we even op internet kijken naar de gemeentelijke plannen voor het pleintje op de hoek. Morgen verstrijkt de inspraaktermijn op het schetsontwerp en als je niets zegt moet je later natuurlijk niet zeuren als je het niet goed vindt. ”

Ik poog mijn zoon op te voeden in de prille beginselen van onze moderne democratie. Of wat daarvoor door gaat, maar daar hebben we het even nog niet over.  Vol ijver en in spannende afwachting tikt hij het juiste internetadres in. Lege pagina met foutmelding. Nogmaals goed kijken of het adres klopt. Ja het klopt echt.

Sta je mooi te kijken met alle goede bedoelingen. En vooral de gemeente Deventer die honderden flyers deur aan deur de wijk in heeft laten bezorgen met dat url waaar we uiterlijk vandaag een blik kunnen werpen.  Dus gelijk maar bellen om mijn zoon te laten zien hoe dat verder dan wordt afgewikkeld in een democratische rechtsstaat. Ik begin maar eens bij de afdeling communicatie. Hoewel op de site van de gemeente staat vermeld dat ze zelfs tot 20.00 uur open zijn en het nu 16 uur is; alleen een antwoordapparaat. De ambtenaar die het allemaal bedacht heeft…. is er niet .. terugverbonden de gemeentelijke telefooncentrale. Dan het secretariaat…. ja ze zijn allemaal naar een afscheidsfeestje. Ah daar zal de afdeling communicatie dan ook wel zitten. Want daar vált wat te communiceren op zo’n afscheidsfeestje.  De secretaresse zal me de volgende ochtend dan wel terugbellen. Zelf weet ze immers van niets. Om 11 uur nog niets gehoord, bellen weer teruggebeld worden. Hee een telefoontje van de afdeling communicatie dat ik een mail mag sturen met onze ideeen. Ongezien het schetsontwerp. En na nog enig geheen en weer eindelijk de betreffende ambtenaar. Nee ze hadden het schetsontwerp er maar weer afgehaald want zo zonder toelichting was dat maar niets.

Inspreken is een hell of a job. Laat dat duidelijk zijn. Mooie praatjes die democratie. dat is wat mijn zoon er van over houdt. En dat beeld kan ik eigenlijk niet repareren. Want het is nog erger als je het goed bekijkt.

rozentranen

bedauwde roos
bedauwde roos

Vandaag plaatjes geschoten van mijn roos.
Voor de Rozen in mijn leven,
Voor de Roosjes
en…
Speciaal voor mijn dochter
Rosa.

Daaronder een schilderij,
door mij geschilderd.
Rozendoornen
1993

Met dat schilderij is ook wat bijzonders aan de hand trouwens.
Het kreeg een aantal jaren geleden een plaats op een kunstrecensie onder de titel
“topkunst buiten de randstad” en het staat boven een schilderij van Jan Sluijters waar hij een meisje uitbeeld dat zo mijn dochter had kunnen zijn toen ze 5 jaar was….

er zit een pijnlijk kantje aan
er zit een pijnlijk kantje aan

Rosa rosa rosam
Rosae rosae rosa
Rosae rosae rosas
Rosarum rosis rosis

(Naar Brel)

op museumserver boven Jan Sluijters

zakmes

Vakantie (zie vorige post) verleidt tot meer traditionele vaderakties. Zo is het een goede gelegenheid om je zoon te leren met een zakmes om te gaan. Natuurlijk is het niet uitgesloten dat een moeder dit haar zoon zou kunnen leren. En ook had ik graag, als ik de gelegenheid had gehad, mijn dochter hetzelfde willen leren.

Een van de grootste hobbels, en dat maakt het voor veel moeders moeilijk, is om te accepteren dat risico’s nu eenmaal genomen moeten worden. Al is het maar om ernstigere risico’s op langere termijn te vermijden. Schreef ik een leuk stukje over in ons boek Gemist Vaderschap.

Ik kan me van mijn eigen vader herinneren dat hij het van belang vond om gewoon een goed scherp mes te hebben. Ook in het algemeen gaf hij de voorkeur aan volwassen gereedschap. De filosofie was natuurlijk dat je moeilijk kunt leren snijden met een bot mes, dat een bot mes niet in zoveel mindere mate tot wonden leidt omdat je er nu eenmaal meer (daardoor dikwijls minder gerichte)  kracht op moet zetten. Bovendien zou je de indruk kunnen krijgen dat een mes niet gevaarlijk is.

De chauffeur van onze bus naar hogere contreien van de Vallee d’ Osseau, bewonderend toekijkend hoe Joshua de Pic du midi d’ Osseau op een eindje van een houtje snijdt, meende dat het onvermijdelijk is dat je je bij het leren omgaan met een zakmes een keer in je vingers snijdt.

Dat heb ik zelf een keer gedaan inderdaad. En overigens heb ik me wel meer in mijn vingers gesneden bij het leren van allerlei vaardigheden.

In de figuurlijke betekenis sneed ik me in mijn vingers door een voorbeeld te geven bij het gebruik van het mes dat net even verkeerd uit leek te pakken. Voorzichtig liet ik mijn vinger over het mes glijden om te voelen hoe scherp het geslepen is.  Ik had eraan moeten denken dat bij het zorgvuldig nadoen mijn zoon zich licht zou snijden. Zijn huid is nu eenmaal dunner. Maar misschien is het zo slecht nog niet. Het wondje was maar klein en de boodschap groot.

vakantierollen

vakantiehuishouding

In welk doosje zitten de kruiden en waar de koffiepoeder? Op vakantie met je gezin kan het wel eens wat minder overzichtelijk worden dan thuis.

Ik ben persoonlijk voor een grotere betrokkenheid van vaders bij opvoeding en huishouden. Maar ik realiseer me telkens weer dat taakverdeling soms een groot goed kan zijn. Ik vind het vooral zaak van partners om zelf uit te zoeken of en hoe je je taken verdeelt. Dat beide ouders bij actief hun kinderen betrokken dienen te zijn vind ik wel een uitgangspunt.

Thuis doe ik gewoon alles zelf. Dat komt mede omdat ik ook niet samenwoon met mijn partner. In de vakantie kan dat al snel anders uitpakken. Dan wordt er wel intensiever samengeleefd en is de bestiering van het huishouden enerzijds weliswaar minder omvattend ( geen stofzuiger tussen de tenten), maar anderzijds is het wat minder overzichtelijk en inschatbaar in welk doosje of plastic zakje het zout deze keer beland is.

Om diverse redenen val ik dan dus terug in een, voor mij wat vreemd aanvoelende, rolverdeling in het huishouden. Bij die rolverdeling past dat ik de tenten opzet, reparaties verricht en de moeilijkere tochten voor mijn rekening neem. En mijn partner doet het eten en de handwasjes, maar ook het regelen van zaken met de “office du tourisme”. Ik kan daar eerlijk gezegd wel van genieten ook. Bovendien moet ik eerlijk toegeven dat het wel eens zou kunnen zijn dat mijn partner meer heeft gedaan dan ik. In de vakantie is dat overigens nog moeilijker bij te houden. Je zou ook kunnen volhouden dat in de vakantie alle aktiviteiten onder vrije tijd thuis horen. Ben benieuwd hoe het Sociaal Cultureel Planbureau dat doet met die onderzoeken naar taakverdeling en taakomvang van mannen en vrouwen.

gecombineerde zorgtaken en Sociaal Cultureel Planbureau

vaderdag

Ach en dan nog mijn eigen verworven vaderdagtrofee. Bij deze. Bijna nog een restaurant op de Holterberg ( woody) met “pancakes” beschuldigd van vaderschapsdiscriminatie omdat ze uitgerekend op vaderdag zo’n klantonvriendelijk beleid voeren. Maar ach; een beetje activistische deformatie veronderstel ik. Elders in Holten hadden ze echte lekkere Hollandse pannekoeken met een vriendelijke bediening.