Cookies

Niet te stuiten

“Eigenlijk is het gewoon staatsterreur” en  “Dit kun je geen democratie meer noemen”  Het zouden uitspraken van mijzelf kunnen zijn, maar in een breed activistisch overleg om het woord vechtscheiding maar ook de praktijk die ermee wordt aangeduid de wereld uit te krijgen werden dit soort kwalificaties zeer breed gedeeld. Ik heb het gevoel dat we als ouders, vaders met name, weer een beetje uit de lethargie kruipen die ons had bevangen na het neerslaan van de Fathers4Justice-opstand. Met neerslaan bedoel ik dan de operaties van de staat om enerzijds steeds meer repressie toe te passen op ouders, kinderen en burgers in het algemeen en anderzijds de beweging in te pakken (repressieve tolerantie). De dames en heren bij justitie kunnen hun borst nat maken.
Ik moet steeds denken aan een, in dit licht op het eerste gezicht wat merkwaardige strofe, van een lied van Bob Dylan. The times they are changing. Daarin komt het volgende tekst voor:
Come mothers and fathers
Throughout the land
And don’t criticize
What you can’t understand
Your sons and your daughters
Are beyond your command
Your old road is
Rapidly agin’
Please get out of the new one
If you can’t lend your hand
For the times they are a-changin’.
Het lied komt uit de tijd dat de jonge generatie van de sixties zich onderworpen voelde aan de generatie voor hun. Een verzet dat tot zekere hoogte terecht was. Maar alras werd het zo geïnterpreteerd dat de bloedbanden door JAC’s Release en dergelijke per kind stuk voor stuk maar helemaal moesten worden doorgesneden. En van die obsessie zijn velen aan de linkerzijde van het politieke spectrum, waartoe ik ook behoor, nooit meer helemaal bevrijd. En dat heeft mede bijgedragen aan het ontwikkelen van een staatsterreur richting ouders en dus ook kinderen. Kinderen zijn nog steeds  ‘beyond your command’ maar je moet ze een hand kunnen geven (lend your hand). Dat juist wordt ons onmogelijk gemaakt. Stuitend.
Binnenkort zal ik me werpen op een geheel nieuwe versie van dit couplet waarbij ook de ouders wordt aanbevolen zich ‘beyond command’ van deze staatsdictatuur te begeven. Tot zo lang doen we het nog even met Dylan.

Niet te stuiten;
The line it is drawn
The curse it is cast
The slow one now
Will later be fast
As the present now
Will later be past
The order is
Rapidly fadin’
And the first one now
Will later be last
For the times they are a-changin’.

onaangepast aangepast (de gekkies 2)

Door mijn vorige blog over de gekkies van de jeugdzorg en de finale omdraaiing van de psychiatrische werkelijkheid a la “van dik hout zaagt men planken” van Jan Foudraine ( ik neem mijzelf even op de schop) kreeg ik weer inspiratie om het liedje ‘onaangepast’ van de  Belgische groep Vuile Mong en zijn vieze gasten op you tube te zetten. Het was daar niet te vinden namelijk. En natuurlijk wilde ik dit even zelf inzingen. En toen stuiterde ik nog op een stukje tekst dat ik voor deze versie nog even heb aangepast. Klaagde Vuile Mong er in 1980 of daaromtrent nog over dat er aan de dwazen en onaangepasten geen geld werd uitgegeven en aan wapens daarentegen wel. Tegenwoordig wordt er in een drang tot aanpassing juist wel heel erg veel geld in de jeugd en geestmiszorg gestoken. Daarmee zijn ook onze geest en relaties gekapitaliseert, een dingetje waar geld aan verdiend kan worden.  Speciaal opgedragen aan Psycho, systeem en andere peuten, jeugdzorgers meer in het bijzonder en speciaal Corine de Ruiter.

Verder bedacht ik  nog dat ook het volgende citaat van Matthias Matussek over de Duitse jeugdzorg nog even gelezen moet worden:

“Doch das Gros ist eine triste, lebensfeindliche, verdrossene Planstellenschwemme mit Pensionsanspruch. Gutmeinende, gar idealistische Helfer halten dieses Milieu nicht lange aus. Sie steigen aus und brechen ihr Schweigen. Aussteiger, die sich der Zeitschrift ex anvertraut haben, berichten von Ritualen der Hilfsverweigerung für Väter, von Floskelsprache, von Aktenfäl- schungen, Umdatierungen und von verschwitztem Corpsgeist.”

“Ein durchaus lustiges Milieu. Stirbt ein Vater, wird schon mal eine Flasche geköpft, weil es nun einen Stänkerer weniger gibt und damit eine Akte geschlossen werden kann. Flaschen werden im übrigen auch ohne direkte Anlässe geköpft – der Anteil von Alkoholikern und Tablettensüchtigen ist hoch.

« Die meisten», so ein Aussteiger, «haben den Schritt zur Familienbildung, oft auch nur zur Paarbildung, selbst nie geschafft, führen sich in ihrem Beruf aber als Übereitern auf, die stets wissen, wie eine Familie zu funktionieren hat.»

Fast unnötig zu sagen, dag ein hoher Prozentsatz von Heimkindern von Alleinerziehenden aus der Helferindustrie stammt. Jeder neuen « Kundin » wird sozusagen das Fangnetz der eigenen Lebensniederlage übergeworfen, der eigenen Bezichungsskepsis und vor allem der eigenen verschlagenen Sozialstaatsmentalität. Wo gibt es etwas zu holen? Im Zweifel immer beim Mann.

Jugendämter sind die Hölle des sozialdemokratischen Wohlfahrtselends. So erscheinen sie eine Art Endlagerung für alles, was unbegabt, arbeitsunlustig, verquasselt und frühvergreist, von festen Arbeitszeiten, festem Gehalt und festen Feindbildern träumt.

Dass der Stuttgarter Sozialbürgermeisterin, die auch die Dienstherrin über die jugendämter ist, im vergangenen jahr eine Bombendrohung zugestellt wurde, ist ein kleines Wunder. Das Wunder besteht darin, dass sich nur diese einzige Bombendrohung erhalten hatte und nicht jeden Tag eine. Und dass tatsächlich noch keine Bomben in jugendämtern wie dem von Düsseldorf-Eller gezündet wurden, zeigt einrnal mehr, wie gross die Langmut der Elendsklientel ist, die sich von diesem Haufen inkompetenter Planstelleninhaber(innen) drangsalieren lägt.

Diese sind selbst dann noch tückisch, wenn ein Vater seine Kapitulation unterschreibt. Zermürbt von den Katz-und-Maus- Spielen der Mutter – sic hatte sich selbst an die vereinbarten vierzehntägigen Besuchszeiten von drei Stunden nicht gehalten -, gab ein Arzt auf. Er hatte seinern Anwalt einen Zeitungs- ausschnitt geschickt, in dem von einem Amokläufer irn Gerichtssaal die Rede war. So möchte er nicht enden, schrieb der Arzt an seinen Rechtsvertreter, er wolle das gerichtliche Gezerre urn seine Kinder nicht mehr fortsetzen.

Eine Kopie dieser Kapitulationserklärung hatte er dem Ju gendamt geschikt. Das reagierte prornpt: Wegen des beigefügten Zeitungsausschnittes wurde der Arzt angeklagt, «einen anderen mit der Begehung eines gegen ihn gerichteten Verbrechens bedroht zu haben».

Tatsächlich gestand die Sozialbürgermeisterin, dag es öfter Morddrohungen gäbe, nicht nur gegen sich, sondern auch den jugendamtsleiter und die Mitarbeiter. Tätlichkeiten seiien mittlerweile an der Tagesordnung. Es brodelt. Es kracht. Und bald wird der Zorn überkochen.

Schon vor geraumer Zeit bildeten sich Initiativen von jugend- amtsgeschädigten, die Widerstand organisierten. Sie dokumentierten Hunderte von Fällen von Amtsmissbrauch. Sie begleiten Betroffene bei ihren Gängen zum jugendamt,  Mathias Matussek Die vaterlose Gesellschaft Reinbek 1998

De goeden niet te nagesproken, ik leg er nog maar even de nadruk op, maar Matthias zegt het zelf ook al.

En nog weer een citaat via Etty Hillesum om even al deze toorn te plaatsen:

Allereerst moeten we vaststellen dat er een toorn bestaat die biologische betekenis heeft. Toorn is vaak een beveiliging tegen kwaad. De ziel staat op en weerstaat het kwaad met diepe verontwaardiging. Waarschijnlijk had Nietzsche gelijk toen hij zei: “Uw deugd heeft weinig te betekenen als ze zich niet laat opzwepen tot woede” Als we niet meer in staat waren woedend te zijn dan zouden we worden tot “morele koeien, in onze plompe onbehaaglijkheid” Jezus kon vol toorn zijn. “Hij keek toornig om zich heen, bedroefd zijnde over de verharding hunner harten” Maar let wel: het was toorn vermengd met smart. Hij was ‘bedroefd’. Dat is het onderscheid tussen gewettigde en ongewettigde toorn. Als er een ondergrond is van zedelijke gekwetstheid, zedelijke smart en niet van persoonlijke wrok in onze toorn dan is die toorn goed en waardevol en gezond.  Het Werk, Etty Hillesum blz 417, Hier citeert Etty Stanley Jones

Vaderexpositie in anti-discriminatiecentrum Etty Hillesum

Etty Hillesum
Een pleister op elke wonde

Soms moet het goede nieuws er even gelijk uit. Omdat er al genoeg moeilijk nieuws op mijn blog staat en omdat het ook een beetje haast heeft. In het eerste kwartaal van 2018 ga ik met  mijn kunst exposeren in het Etty Hillesum Centrum Deventer. En dat is voor mij een heel belangrijke plek. Voor een kunstenaar lijkt het ultieme om in een museum te hangen. Voor mij als kunstenaar en pedagoog is het belangrijk dat zoveel mogelijk dingen op hun plaats vallen.
Toen ik twintig jaar geleden mijn persoonlijke website opbouwde was een van de dingen die daar het eerst opkwamen een citaat van Etty Hillesum.  Deze spreuk staat nu op  de belangrijkste muur in de voormalige synagoge, nu het Etty Hillesum Centrum.
spreuk
Wat mij vooral aansprak in de spreuk was de mooie verbinding tussen jezelf aanspreken en de wereld aanspreken. Deze zin is voor mij ook een nuancering van het gemak van een andere spreuk. God, schenk mij de kalmte om te aanvaarden wat ik niet kan veranderen; de moed om te veranderen wat ik kan veranderen; en de wijsheid om het verschil hiertussen te zien.  Een spreuk die bij de meeste mensen er toe zet in slaap te vallen.  De spreuk van Etty lijkt ook wat vrijblijvend maar zet daardoor juist aan tot het nemen van eigen verantwoordelijkheid. Het zal duidelijk zijn dat Etty heeft gepleit voor verbeteren en veranderen. Een mooie bijbelse sreuk die dit aanvult en eigenlijk nog revolutionairder is is de volgende: Alles is mogelijk voor wie gelooft. (Marcus 9:23)
nieuw verband 3-
voorlopig ontwerp affiche

De aanleiding voor het organiseren van deze tentoonstelling lag in een ander citaat van Etty. Mijn betrokkenheid bij Etty houdt verband met Deventer.
Dus nu ga ik bedenken welke schilderijen het goed gaan doen onder die 7 meter lange muur recht onder die spreuk.  Bijzonder is dus ook dat het Etty Hillesum Centrum ook de functie vervult van anti-discriminatiecentrum. En mijn tentoonstelling komt dan ook in het licht te staan van discriminatie, vaderschapsdiscriminatie. vaderdiscriminatie mindertekst
Vaders worden zo ernstig gediscrimineerd dat je vaak niet eens mag zeggen dat ze worden gediscrimineerd.  Dat gaan we nu weer een beetje doorbreken.

Verantwoordelijkheid nemen Les 3; organiseer je

rb-utrecht
fathers for justice op de rechtbank Utrecht

Behalve dat je jezelf en je ‘gezin’ op orde kunt maken wat betreft afspraken en inrichting moet je zeker ook iets doen aan de grotere omgeving. En dat doe je niet alleen vanachter je toetsenbordschermpje. Natuurlijk mensen die daar goed in zijn moeten het zeker doen en ik begrijp dat sommige sociale media kunnen helpen om jezelf te organiseren. Maar ze kunnen je ook helpen (nee dus!) om je binnen te houden. Daarmee doe je tekort aan het feit dat niet alleen je brein protesteert tegen de misstanden die je meemaakt. Ook je lichaam reageert daarop. Je kunt dan gaan pilletjes slikken sportschool en yoga doen of zwemmen. Fietsen, wandelen en zwemmen doe ik zelf tamelijk veel.
fathers4justiceMaar probeer ook eens je lijf in de actiestand te zetten. Velen gingen je voor. Als je met een groep naar de rechtbank trekt om elkaar bij te staan of even een serie openbare uitspraken op te vragen (daar ligt een heel protocol voor) dan voel je dat je uit meer bestaat dan een brein met vingers en kun je ook een keer kwaad worden tegen real-life personen. Het is even oefenen, maar dat kan ook heel effectief zijn. Je kunt elkaar daarbij steunen.
joep-nos
Joep op NOS-Journaal

Dit hier is een beschrijving van de manier waarop altijd al actie werd gevoerd. Ook zeker door vaders. Hoewel best eng is het je ultieme expressie om als kwade dwaze vader boven op een brug of rechtbank te klimmen zoals Fathers4Justice 10 jaar geleden vaak deed. Zelf heb ik veel bezettingen georganiseerd met Dwaze Vaders Oost. In de rechtbank Arnhem bijvoorbeeld.
Dwaze Vaders Oost ja, we waren destijds, jaren 90, per regio georganiseerd en dat was belangrijk want dan kende je elkaar, je ging naar elkaars rechtszaken, je huilde en schreeuwde met elkaar. Je hielp elkaar praktisch. En heel belangrijk: je doorbreekt daarmee de isolatie die het familierechtsysteem ons oplegt.
aktie1
Bezetting hoofdkantoor Partij van de Arbeid. Destijds nog een grote partij. Karib kwam met ons onderhandelen.

Een heel belangrijk statement dat je zonder moeite kunt maken. Helaas maakte het bestuur van de Stichting Dwaze Vaders daar een eind aan omdat den Haag de zaak via hun onder controle wilde krijgen. Toen zijn overigens veel mensen uit Oost verder gegaan onder een andere noemer, comité stop omgangsonrecht.
In die hoedanigheid werden hoofdkantoor PvdA, Raad voor Kinderbescherming Zutphen en Rechtbank Arnhem bezet. We lieten zien dat wij als burgers ook nog wel wat in de melk te brokkelen hadden. We stonden er in alle betekenissen van het woord. Uit die bezettingen kwamen gesprekken voor met de landelijke directie, het studiecentrum rechtspleging en politici.
patrick een brug verderPatrick Damhuis heeft onlangs weer een voorbeeld gegeven, ook hij ging een grote mentale en fysieke uitdaging aan. Dat werkte. En het werkt nog beter als er wat meer omheen georganiseerd wordt met nog meer mensen.
De eerste stap is om je per regio te organiseren. Dan kom je om te beginnen elkaar fysiek tegen. En je zult zien dat is anders dan alleen achter het toetsenbord. De meest logische manier om je te organiseren is congruent aan de rechterlijke organisatie. Voor de hand ligt om hofressorten te nemen. Alleen zou ik het nu wat grote ressort Arnhem-Leeuwarden weer gewoon in tweeën splitsen naar hoe het vroeger was (Drie Noordelijke provincies versus Gelderland en Overijssel).
Jullie kunnen gewoon op facebook beginnen met het maken van regiogroepen. Ik doe niet aan facebook, dus houd mensen als ik op andere manieren op de hoogte! daarmee kun je nu beginnen.

NU!

les 1: afspraken
pauze: nieuwe zinnen
les 2: kijk naar jezelf
pauze: is er oorlog?
Binnenkort overhoring!

Verantwoordelijkheid nemen les 2: kijk naar jezelf

Ik had beloofd les 2 te wijden aan een groter plan dan het gezin. Maar het voelt beter om nu eerst naar een kleiner plan te kijken en het te hebben over onze verantwoordelijkheid om naar onszelf te kijken. Een hele moeilijke omdat zoiets natuurlijk niet bij jou begint maar bij mij.  En wat moet ik daarover zeggen zonder weer overdreven kwetsbaar te gaan doen. De toestanden rond mijn dochter leidden ertoe dat ik een aantal keren rondjes begeleid zelfinzicht heb gemaakt. Dat is me niet altijd bevallen, want de meeste begeleiders en therapeuten begrijpen niets van wat je als vader kan overkomen in deze maatschappij als ze het niet zelf hebben meegemaakt. En zelfs in dat laatste geval willen ze er vaak zo hard niets van weten dat deze ervaring zich verdringend tegen hun cliënt keert. Desalniettemin blijft voor mij de volgende wijsheid van Etty Hillesum van kracht:
“Omstandigheden zullen er immers altijd zijn, goede en slechte, en het feit van de omstandigheden, de goede en de slechte, moet men aanvaarden, wat niet belemmert dat men zijn leven er aan kan wijden de slechte te verbeteren. Maar men moet weten uit welke motieven men die strijd voert en men moet beginnen bij zichzelf, iedere dag opnieuw bij zichzelf.”
Zelf zei ik het zo in een interview met Marieke Vroom voor het boek ‘Een nieuwe Start‘: ‘Ik vind dat je samen de verantwoording moet nemen: samen in therapie gaan of begeleiding zoeken om de omgangsregeling uit te werken. En geen juridische procedure aanspannen om de andere ouder rechten te ontzeggen. Dat is een manier om je eigen problemen te ontwijken.’
Mijn verantwoordelijkheden houden niet in dat ik de hele dag achter mijn toetsenbord ga zitten om de meest onmogelijke vragen en opmerkingen van allerlei mensen te beantwoorden, want dan kom ik ook  nooit ergens anders aan toe. Vandaag heb ik nog iemand na twee mailtjes moeten uitleggen dat hij toch echt beter eerst goed mijn al opgeschreven teksten kan lezen. Waarna ik wel een half uur piekerde over de vraag of dat niet te arrogant was.
Hoe dan ook kan iedereen kritiek op mij indirect (relevante kritiek met reactie) en ook direct spuien op mijn linkerwangpagina. Deze laatste pagina is geheel ongemodereerd. Hoewel als er ook anderen beledigd worden zal ik misschien toch moeten ingrijpen. Maar tsja voorlopig staat er vooral niets op deze pagina. Jullie weten wat ik bedoel met Linkerwang? Daar bedoel ik dit mee: ALS IEMAND JE OP DE RECHTERWANG SLAAT, KEER HEM DAN OOK DE ANDERE WANG TOE. (Matteüs 5, 38-45). En ‘hem’ mag ook ‘haar’ zijn natuurlijk. Maar niets dus tot nu toe. Misschien pleit dat wel voor de wijsheid van dit bijbelcitaat. Maar misschien denkt u er anders over. Overigens is ook de rest van mijn blog in principe niet gemodereerd. Er wordt pas achteraf gekeken of iets er mee door kan, en daarbij laat ik het meeste toe. Er is één uitzondering.
Ondanks al die moeite om naar mezelf te kijken mis ik misschien nog wel eens wat. Of misschien wel juist veel, Zeg het maar! Het pakket aanklachten dat het Vader Kennis Centrum mij een paar jaar geleden per advocaat liet toekomen moet ik dat ook nog online  zetten? Met mijn reactie, het al geschreven verweerschrift dat er niet om liegt? En hoe beschaamd of beledigd zal die andere kant zich dan weer voelen? Ja ik vraag me wat af.  En misschien willen lezers wel duidelijk leiderschap zonder kwetsbare zelfkritiek. Met zelfkritiek had Lenin het ook niet ver geschopt. Enzo, ja dat is dan ook allemaal fout afgelopen met de Sovjet Unie.
Zo nu heb ik het dus vooral over mijzelf gehad, nu jullie? Toch eerst een beetje over de clubjes boven ons?
Bijna 20 jaar geleden kreeg het unithoofd Raad voor de Kinderbescherming Mulder een spiegel van een aantal Dwaze Vaders, en hij keek erin.
unitmanager mulder met spiegel
In die tijd wist de Raad voor de Kinderbescherming (WOPR) zelfs het volgende te produceren:

“Al eerder is vastgesteld dat de juridische procedure alléén, met inbegrip van de adviserende rol van de Raad voor de Kinderbescherming én de uiteindelijke rechterlijke beslissing, niet kan beletten, en in een aantal opzichten zelfs bevordert dat het fundamentele recht van het kind op een gezonde en even wichtige ontwikkeling en uitgroei naar zelfstandigheid langdurig en ernstig wordt bedreigd. Een dergelijk, indirect en onbedoeld schadelijk effect van raadsaktiviteiten is in strijd en onverenigbaar met de waarborgfunktie van de Raad ten aanzien van de rechten van het kind”

Maar helaas degene die dit formuleerde is afgevoerd of zo.  Zo is dit blog toch nog even macro aangeland, nu weer terug naar micro en foon:
Vrede, liefde, verbinding, hoop, geloof. Onderstaande video past hier. En inclusief, als altijd inclusief, spiegel.
https://youtu.be/o1SzE_dtUfw

Verantwoordelijkheid nemen les 1: eigen afspraken

Luchtenveld vvd rechters
Voormalig parlementariër Luchtenveld over hoe zijn voorstel om rechters minder bij scheidingen enzo te betrekken door die rechters onderuit werd gehaald

Dit weekend was ik met een paar mensen erg geschokt betrokken bij een acute vechtscheidingscrisis. Zonder op de details daarvan uitvoerig in te gaan heb ik me voorgenomen minstens twee blogs te wijden aan de lessen die daaruit te leren vallen. Lessen die ik al 20 jaar hanteer, maar die ik graag, nogmaals, anderen duidelijk wil maken.  Voor de duidelijkheid, ik wil daarmee niet zeggen dat ik alles soepel langs me heen heb kunnen laten komen, maar ik ben wel een overlever geworden, zowel persoonlijk als maatschappelijk. Tot nu toe.
gv-presentatie
Op deze foto zowel Ruud Luchtenveld als van harry Bommel en ook nog Kees Vendrik en mijzelf.

Afin, vandaag de eerste les. Al weer bijna 20 jaar pleit ik voor het maken van vroegtijdige afspraken, voor de geboorte, liefst bij het maken van kinderplannen. In de internationale verklaring van Langeac uit 1999 kregen deze ideeën ook veel aandacht. Daarna schreef ik erover,  bijvoorbeeld samen met Harry van Bommel in de Staatscourant. Mijn laatste landelijke televisieoptreden, debat op 2 alweer enige jaren geleden, stond ook in dat teken. Daartussen ligt nog van alles. Ed Spruijt heeft een uitgeklede versie ervan overgenomen. Een directeur van jeugdzorg was enthousiast, het zou allemaal wel even in een campagne worden gegooid.
Essentieel bij deze vorm van afspraken maken is dat je de gangbare circuits buiten sluit. En dat is natuurlijk waar velen afhaakten. Jeugdzorg wil niet buitengesloten worden en rechters al helemaal niet. En dat was natuurlijk ook het punt bij mensen binnen de familierechtbeweging die het voeren van een campagne voor minder overheidsbemoeienis juist een vorm van overheidsbemoeienis vonden (bv de Waal).  Maar eigenlijk bedoelden ze natuurlijk dat ze te bang waren om zicht tegen rechters te keren. Ook Spruijt ging zich natuurlijk niet tegen zijn broodheren richten.
Maar hebben wij die rechters, jeugdzorgers enz. nodig? Nee eigenlijk niet. En die campagne van de overheid?  Nou nee. Spread the word! Ik moet toegeven dat een afspraak om niet naar de rechter te stappen formeel juridisch altijd kan worden doorbroken. Maar het wordt moeilijk om afstand te nemen van een eigen afspraak waar ook je omgeving intensief en in een ritueel bij is betrokken. Een Portugese universitair docente psychologie die ik dit weekend tijdens de krisisbewegingen sprak dacht dat het in haar land allemaal beter ging omdat er meer sociale controle is.  Ik durf er wat om te verwedden dat in heel veel gevallen afspraken die op een manier gemaakt worden zoals ik die voorsta,  heel veel zogeheten ‘vechtscheidingen’ gaan worden voorkomen.
Dus jullie kunnen dat gewoon doen. Afspraken maken. Als je al kinderen hebt kun je het ook nog steeds doen. Nou niet alleen kunnen; moeten! Als je eenmaal in de scheidingstrein zit wordt het moeilijk. Ik geef graag nog een keer een workshop om het helemaal duidelijk te maken. Doe het dan ook. Ga niet romantisch roepen dat het je niet kan overkomen. Afspraken over de zorg voor de kinderen, voor en na scheiding kunnen zelfs scheidingen zelf voorkomen!
Neem je verantwoordelijkheid.
Deze les ging dus over verantwoordelijkheid op micro-niveau. Laten we het in les 2 ook eens hogerop zoeken. Wat kun je samen met anderen buiten je vrienden en familie doen om de loyaliteitsproblemen van kinderen te tackelen?
In deze blog leg ik wat verder uit waaraan ik denk bij het maken van eigen afspraken.
pS1: Had ik dat nog gemist (dank je Iris) De notarissen hebben wel wat bedacht wat in de richting komt ik ben benieuwd hoe dat er precies uit ziet. Iemand ervaring?
 

We mogen niet vergeten

Afgelopen maandag herdachten we de slachtoffers van 9/11. 9/11 staat tegenwoordig in het teken van de instortende WTC-torens. Maar we mogen niet vergeten dat het ook de dag was waarop in 1973 met behulp van de Verenigde Staten de staatsgreep tegen het democratisch gekozen Chileense regime van Salvador Allende plaatsvond.  Bij deze aanslag en direct erna vielen ongeveer net zoveel doden als bij de aanslag in 2001 in New York. Maar in de verdere jaren van zijn bewind werden een veelvoud van mensen op allerlei manieren gemarteld en vervolgd.
Vandaag moest ik er weer aan denken toen  ik met mijn zangmaatje het lied ‘We mogen niet vergeten’ zong. Hier te beluisteren (sorry voor een wat slordig begin).
[archiveorg BR089WeMogenNietVergeten width=470 height=30 frameborder=0 webkitallowfullscreen=true mozallowfullscreen=true]
Er is nog veel meer leed wat we niet zomaar mogen vergeten. Daar weten de volgers van mijn site alles van. Maar ik moest dit gewoon ook even noemen. Volgende keer gaat het weer over vaders en familierecht enzo. Overigens was het uit elkaar rukken van families ook een ‘onmisbaar’ onderdeel van ook het dictatoriale regime van Pinochet dat Allende verdreef.
PS1: De CIA is natuurlijk niet de meest objectieve bron van informatie over de betrokkenheid van de VS in Chili. Maar als je deze pagina van hun eens aandachtig doorleest en je je een beetje een voorstelling probeert te maken van wat dit allemaal echt betekende dan kun je alleen al op grond hiervan constateren dat de VS decennia lang diepgaand betrokken was bij het valselijk verstoren van de democratische verhoudingen in Chili.
 

vaderdagtrofee m/v winnaar Glenn Helberg morgen zomergast

Dwingende vaderregistratie = récht op vaderregistratieIn 2010 ontvingen Glenn en Orville Breeveld de vaderdagtrofee m/v. Een schilderij (wisseltrofee) en een beeldje (toen ieder jaar opnieuw)  van mijn hand. Het beeldje werd voor het eerst uitgereikt. Orville houdt hier het beeldje vast en Glenn het schilderij. Het beeldje stond jaren in de kast bij Glenn. Toen ik een keer op bezoek kwam bleek het beeldje weer te zijn opgehaald door het Vader Kennis Centrum dat officieel verantwoordelijk was voor de uitreiking.
Ik hoop dat het beeldje nu weer in Glenn’s kast staat! Allemaal kijken!!

Rechtstaat 2009?

Acht jaar geleden wond ik er ook al geen doekjes om……… over de rechtstaat die niet beter is dan die van China. Met een oproep tot actie van mij en de presentator. Hoe staat het er nu mee? Nou China, wat ik toen qua rechtstaat met ons vergeleek is inmiddels niet meer vergelijkbaar met ons. Ik denk dat ze daar meer rechtstaat hebben dan hier. Nog nooit heb ik de censuur hier zo scherp ervaren als de laatste jaren.
Tv Oost met mij aan tafel (nee ik ben niet en was niet en wil niet van Stichting Dwaze vaders zijn. Maar het wil maar niet doordringen).

Betrokkenheid en ouderverstoting

“Deze twee publicaties maken het ouderverstotingssyndroom echter enigszins verdacht. Zander is namelijk een voorvechter van het vaderrecht. Zijn publicaties zijn mede gebaseerd op persoonlijke negatieve ervaringen: hij strijdt al jarenlang voor het omgangsrecht van zijn eigen kinderen. Het ouderverstotingssyndroom komt hem, in zijn positie, dus goed van pas. Er is in dit geval dus wel aandacht voor het fenomeen, maar is dit wel juiste en objectieve aandacht?”
Met deze woorden betichtte collega (pedagoge?) Sanne Bosmans mij In 2004,  in verband met de 2 eerste boeken die onder mijn redactie, over ouderverstoting in Nederland verschenen, ervan een te grote betrokkenheid bij het onderwerp te hebben.
Tegen dit soort kritiek ben ik steeds weer aan blijven lopen. Onlangs maakte ik het mee dat een therapeutisch zeer waardevol gesprek met een volwassen ouderverstotingsslachtoffer door een therapeut werd weggezet als onprofessioneel roldoorbrekend. En ik maakte mee dat een contact van een ander zeer nabij volwassen ouderverstotingsslachtoffer met een verstoten vader (niet ik) door de therapeute van de eerste werd weggezet met de waarschuwing niet zijn therapeut te worden.
Betrokkenheid is bij ouderverstoting noodzakelijk anders overbrug je het onbegrijpelijjke, het tegen-intuïtieve karakter ervan niet. Er is een grote cognitieve afstand tussen een ‘professionele’ therapeut en de waarneming van ouderverstotingsprogrammering bij een op het eerste gezicht warme, verantwoorde relatie tussen een programmerende ouder en haar kind.
Over dit onderwerp zal ik binnenkort spreken op een congres. Nadere aankondiging volgt. In verband daarmee kreeg ik van meelezer R de volgende videotip die inderdaad zeer de moeite waard is in dit verband.