Cookies

Categorie: mannen

Geplaatst op

anti-feminisme

Zal je net zien. Schrijf ik (vorige post) even zo voor de vuist weg een pakkend verhaaltje over een vrouw, voel ik me gelijk schuldig. Ja kijkt u ook naar uzelf. Ik ben helemaal geen antifeminist, ik heb echt waar nog een zeker respect ook voor Anja Meulenbelt. In dat artikel van haar waaraan ik refereerde in mijn vorige post, schreeuwt ze om respect (door mannen naar vrouwen). Maar mooi geen brieven van mij beantwoorden. Ik altijd vrolijk groeten als ik haar tegenkom bij van Gennep of op het SP-congres, meer dan een formeel knikje krijg ik niet terug. Op haar weblog heeft ze me wel een keer toegelaten, maar daar werd ik direct op een hoop gegooid met “kwade vaders”, zonder verder op argumenten te reageren. Erg kwaad had ik me niet geuit hoewel ik dat eigenlijk wel had moeten doen. Niks respect van die kant dus. Maar ja je hebt wat over voor de vrouwen van deze wereld, je kropt je kwaadheid even op, tikt een keer extra hard je weblog in en besluit volgende keer dan toch maar precies te doen waar ze om vraagt die Anja. Gewoon kwaad worden, gewoon op haar eigen woorden terugpakken. Niks schuldig voelen. Weg daarmee.

en alweer een noot: voor de nuance wil ik nog wel melden dat Anja de verleiding heeft kunnen weerstaan om een stuk van mij en Rob van Altena te weren uit het boek “Ruimte voor mannen” Dat deed ze meer omdat ze dacht dat ons stuk toch wel tegen onszelf zou werken. zie hiervoor: kritiek van Anja.
mijn vorige post

Geplaatst op

blote moeders

opvoeden mannenwerkDat zou ik niet moeten proberen, hier op mijn weblog iets over de erotiserende effecten van blote moeders te schrijven. Of toch. Anja Meulenbelt deed dat in 1992 wel over blote vaders.

Blote vaders gaan het helemaal maken schreef ze in haar artikel over de gewenste erotiserende aspecten van mannen.

Niet lang nadat ze haar artikel schreef startte de overheidscampagne Opvoeding is ook mannenwerk.
Of het Anja geriefd heeft weet ik niet, maar het lijkt aardig aan haar verwachtingen te voldoen (zie afbeelding van het destijds gebruikte affiche). Zeker is dat de overheid en de SIRE daarna nog vaak klaar kwamen op het thema.

Zelf heb ik me er destijds vooral mee bezig gehouden zoveel mogelijk van deze affiches van Dwaze-Vaders-stikkers te voorzien. En bloot of niet bloot, al dan niet aangepast aan de vrouwelijke wensen; naar je kinderen kun je nog dikwijls fluiten. Naar vrouwen fluiten is volgens de politiek correcte leer van het feminisme overigens nog steeds niet toegestaan geloof ik.

meer over vaders en overheidscampagnes

noot: het artikel Was will das Weib vond ik gisteren, bij een zapactie in mijn boekenkast, in Anja’s bundel Emancipatie en overspel uit 1992 (Van Gennep)

Geplaatst op

Man

voorpagina van boek Michael“Ik weet wel dat jij het meeste doet met de kinderen en in het huis, maar ik ken ook veel moeders die het veel zwaarder hebben dan jij”

Dit citaat kenmerkt zo’n beetje de positie van de ik-persoon, de schrijver zelf, in het boek MAN van Michael van Eekeren. Zet zich als vader net op de tweede plaats terwijl hij toch net zo belangrijk is als de moeder. Ik weet niet helemaal zeker of het de hoofdpersoon van het boek gelukt is om die twijfel over zijn positie helemaal te overwinnen. Het lijkt er een beetje op dat hij vooral zijn zelfvertrouwen herwint door eens lekker van bil te gaan met een andere moeder uit de klas van zijn kinderen, wat via de nodige omwegen ook tot enig herstel in de relatie met de moeder van zijn eigen kinderen leidt.

Maar zeker is het een intigrerend boek, dat lekker te lezen is, dat ik snel uitlas. Opmerkelijke openhartigheid. Een beetje a la Heleen van Royen. Het is dan ook niet verwonderlijk dat hij net als van Royen een probleem kreeg met een passage over een benoemde derde ( in dit geval Rita Reys die een flinke escapade met zijn vader zou hebben gehad) . Dit soort openhartigheid ( meer dan van Royen naar zichzelf gekeerd) is voor autobiografische mannenliteratuur wat ongebruikelijker. Voortdurend vroeg ik me af of ik mezelf wel dat soort bekentenissen zou durven veroorloven. Als man ben je immers superkwetsbaar als je wat vertelt over wat je echt beweegt. Je zult dan ook nooit een mannelijk kamerlid over zijn eigen echtscheiding horen vertellen. Mensen als Anja Meulenbelt hebben de weg gebaand voor vrouwen om al hun belevenissen rücksichtloos aan het papier toe te vertrouwen ( De schaamte voorbij). Michael zet een stap op dat pad voor mannen. Wat politieker aangezet had van mij wel gemogen.

Muziek speelt een belangrijke rol in het boek. Als ik eraan toekom wil ik daar verder op ingaan in een iets uitgebreidere recensie. Ook wil ik dan aandacht schenken aan de bijzondere manier waarop dit boek op de markt werd gezet.

site Michael Van Eekeren

Geplaatst op

dag van de mensenrechten

Of het is geen dag gewoon vandaag, of er zijn geen rechten, of ik ben geen mens.

Ik weet niet of het daartoe helpt als ik toch weer eens in de fakkeloptocht ga meelopen vanavond. Misschien zie ik er wel mensen. Dat wel?

Geplaatst op

buitensluiting

Wij doen niet meer aan jodenvervolging. We vervolgen niet, we discrimineren niet. We trekken alle kasten open als dat wel gebeurt….Behalve als het over vaders gaat. Ze hebben geen gele ster, maar wel een piemeltje voor het geval niet snel genoeg op het gezicht af kan worden vastgesteld of het een vader of een moeder betreft. Niemand kan het helpen met een piemeltje geboren te worden. Sommigen zouden willen dat ze een vrouw waren.

Als vader kun onterecht worden vervolgd of worden buitengesloten. Het huisverbod voor vaders die als lastig worden ervaren, ligt eraan te komen.

Buitensluiten is ook: zeggen dat je je er niet mee bemoeit als twee ouders over elkaar heen buitelen, maar ondertussen een van de twee buitensluiten. Dat doen niet alleen rechters en kinderbeschermers, dat doen ook allerlei maatschappelijke instituten. Het is een cynische manier. Maar een manier die veel voorkomt bijvoorbeeld bij scholen. Hieronder noemde ik al mijn ervaringen met de Vrije school waar sommige vaders gewoon uit de gemeenschap van ouders worden gestoten, liefst met geweld en zonder er woorden aan vuil te maken. Ik uitte toen al het sterke vermoeden dat Vrije Scholen wat dat betreft nog erger zijn dan andere scholen. Vandaag kreeg ik weer een wrang verhaal te horen over een Waldorfschule, zeg maar vrije school, in Duitsland, waar hysterische ouders een vader vals probeerden buiten te houden.

Hoewel er, moet ik zeggen, ook veel dingen verbeterd zijn de afgelopen jaren kun je je als vader op veel plekken outsider voelen, waar je als ouder insider zou moeten zijn.

Vaderdiscriminatie is niet alleen een woord maar ook een gevoel. Maatschappelijke buitensluiting.

Geplaatst op

De rechtbank Zutphen wil haar kritikaster kwijt


Jan Hop bestrijdt met een grote hoeveelheid procedures, namens gedupeerden, het machtsmisbruik van de monopoliebedrijfstak familierecht. Het is dan ook een wonder dat er nu een rechtbank opstaat die zegt dat hij méér aangiftes, méér hoger beroepen en klachtprocedures moet voeren. Ze willen hem desalniettemin weigeren als procesvertegenwoordiger.

De rechtbank Zutphen, waar vader Jan Hop ooit zelf klant was, voelt als geen ander de hete adem van deze fabuleuze autodidactische procesvertegenwoordiger in zijn nek. Ze hadden daar genoeg van al zijn aantijgingen tegen rechters en voogdijmedewerkers. Corrupt, vals, bedrieger, stasipraktijken, razzia. Het vervelende voor hun is dat Jan die aantijgingen aan hun, allemaal perfect kan staven. En meestal doet hij ook aangifte als het om strafbare feiten gaat. Ook tegen rechters. Een groot probleem daarbij is dat veel politiebureaus dit soort aangiften simpelweg weigeren op te nemen. Zelf ben ik een keer een politiebureau uitgekogeld omdat ik aangifte wilde doen tegen de Raad voor de Kinderbescherming. En in plaats dat die agenten vervolgd werden werd ik vervolgd ( in eerste instantie veroordeeld in beroep vrijgesproken). Ook Jan verhaalde weer van zo’n politiebureau.

Nou die paar aangiftes en klachten die nog niet waren gedaan moest Jan dan maar snel gaan doen vond men. Dat beweerde men althans in de procedure tegen Jan waarin zij hem het recht wilden ontzeggen als procesvertenwoordiger op te treden.

Afijn, alles bijelkaar een mooie gelegenheid voor Jan om zijn verhaal nog eens in de grote samenhang, voor publiek, neer te zetten. Jan bedankte de rechters daarvoor en ook rechters deden hun best om vriendelijk te blijven; dat spelletje hebben ze op hun communicatiecursus wel geleerd. Desalniettemin is het nettoproduct van deze vertoning waarschijnlijk dat alleen nog maar advocaten als procesvertegenwoordiger worden toegelaten. Advocaten die bang zijn om hun mond open te trekken als ze een rechter zien. Laat staan dat ze durven te wraken. Iedereen is bang voor de rechterlijke macht. Er is geen gezag maar intimidatie en gebrek aan democratische controle.

een uitgebreider verslag op de website papa.nl.nu
de site van Jan Hop
mijn aangifte in Zwolle

Geplaatst op

op de vrouw spelen

Helpen! roept de vrouwelijke coach van het dappere, exclusief vrouwelijke pupillenvoetbalteam naar haar meiden als een van hun in de knel komt. Ik maak me wijs dat ik die (weinig specifieke) aanwijzing bij de coaches van het team van mijn zoon nooit gehoord heb, en vraag me af of dat helpen wellicht iets is wat vrouwen hier leren. Nou vast niet, het zit er in die algemeenheid bij vrouwen beter in gestampt dan bij jongens. Het heeft ook niet mogen helpen. De jongens wonnen met 20-0. De leiding kwam onze jongens nog vragen, of het ook 18-0 mag worden (er was al wat onduidelijkheid), dat zou dan ook eervoller zijn voor de meiden. Ik kon daar wel in meevoelen. Maar de jongens waren bikkelhard. De scheidsrechter had 20 gezegd, en we moeten ook aan ons doelsaldo denken.

Bij de schaakbond denken ze over dat soort zaken anders. Terwijl er, anders dan bij het voetbal, weinig redenen zijn om aan te nemen dat vrouwen in aanleg minder goed kunnen schaken worden meiden daar flink positief gediscrimineerd. Toen ik een paar maanden geleden met mijn zoon meeging naar het nationale pupillentoernooi bleken daar diverse dames met meerdere bekers voor dezelfde prestatie te worden beloond. Immers als een meisje de beste bleek in haar leeftijdsklasse kreeg ze daarvoor een beker. Maar omdat ze daarmee ook meteen de beste meid was, kreeg ze daarvoor ook nog een beker.

Hoewel er wel minder meiden meededen bleek uit niets dat die het minder konden dan de heertjes. Zowel ik als mijn zoon waren daarover niet te spreken. Niet dat hij in een ander systeem wel een beker had bemachtigd, maar uit principe. En eigenlijk ook omdat het ons voor die meiden ook maar niets lijkt om zomaar twee bekers mee te krijgen om niets.

Ik wens de meiden van Diepenveen veel sterkte met de de keuze om als meisjeselftal aan de gemengde ( maar in meerderheid jongens) competitie deel te nemen. Ik prijs hun moed.

zie ook: http://joepzander.nl/ogv.htm

Geplaatst op

samenwonen hachelijke onderneming

Zouden er veel mannen zijn die helemaal niet meer willen samenwonen met vrouwen? Dat vroeg ik me af naar aanleiding van een enque die ik gevraagd werd in te vullen over het beleid rond huiselijk geweld. Ik signaleer een gevaar in verband met de komende wettelijke mogelijkheden tot uithuisplaatsing van veronderstelde daders van huiselijk geweld. Vrouwen zijn bijna net zo vaak als mannen daders. Ze zullen echter niet worden aangepakt omdat het bestaan van vrouwelijke daders in de politiek en praktijk van alledag simpelweg wordt ontkend.
En zou het dan ook zo zijn dat meer kinderen slachtoffer worden van vrouwen die ondertussen doorgaan met het mishandelen van kinderen. Omdat die mannen inmiddels op valse projectieve aangifte van de vrouw uit huis zijn gezet en zij dus vrij spel hebben naar de kinderen? Volgens alle onderzoeken die ik ken zijn het meestal vrouwen die in het gezin kinderen mishandelen.