Cookies

keuzefeminisme

matriarchale godin
matriarchale godin

Eigenlijk wíllen vrouwen niet dat vaders zorgen. Ze riepen maar wat, er iets aan dóen ho maar. Niet zelf al te veel méér werken, niet vaders een handje helpen om de erbij horende rechten te verkrijgen.
Deze discrepantie tussen theorie en praktijk van het feminisme leidt inmiddels tot steeds merkwaardigere kronkels. Daar hebben we dan nu het keuzefeminisme.

Keuzefeminisme is de diffuse benaming van een diffuus verschijnsel. Het lijkt er om te gaan dat er eigenlijk geen ideaal meer ís, op één na. De vróuw moet kunnen doen waar ze zin in heeft, ze mag zelf kiezen of ze wil werken of voor de kinderen zorgen. Nou verdachten we het feminisme al jaren ervan dat het dáár eigenlijk om draaide (in de praktijk). Maar het is dan wel zo aardig dat het nu ook maar eens zo benóemd wordt.

Niks samen beslissen, niks mannen mogen óók zorgen. Nee alleen nog maar de man doen wat de vrouw niet wil doen. Man geen keuze, vrouw wel keuze. Keuzefeminisme. Dat je dat dan nog zo durft te noemen. Marja Pronk, schrijfster van het nieuwe boek spitsuurclub durft dat.

Elma Drayer ziet trouwens tot mijn verbazing vandaag in Trouw zowaar een derdefeministischegolf-complot erachter. Tsjonge; het blijkt een geregisseerde campagne voor moedergodinnen of zoiets. Nu de derde feministische golfoorlog nog.

Moedergodinnen; was dat niet van dat oermatriarchaat. En was dat niet de ideaaltypische constructie waarmee het feminisme haar bestaan verf gaf. En die ze eigenlijk verlaten had. Terug naar af, om in (moeder-)monopolytermen te spreken.

het verhaal van Elma over Marja Hier kun je ook stemmen vóór de derde feministische golf of het herwaardering van mannelijke waarden; en he de mannen staan flink voor!!
matriarchaat; een toelichting op wikipedia
lees de discussie tussen mij en  de schrijfster, Marja Pronk.

De markt van boeken

boekenmarkt Deventer (van wikipedia GFDL-licensie)
boekenmarkt Deventer (van wikipedia GFDL-licensie)

Alles wat ik van mannen weet heb ik van mijn hond geleerd“. Een boekje met die titel lag op een opdringerige plaats bij de kassa’s van boekhandel Praamstra. Ik kon het destijds niet laten daar een paar opmerkingen over te maken. Toen ik vanmiddag bij diezelfde boekhandel een paar van mijn internetcolumns/miniaturen mocht voorlezen heb ik deze anekdote nog maar weer even opgehaald met de suggestie bij gelegenheid uit te proberen of een boekje “Alles wat ik van mijn vrouw weet , heb ik van mijn papegaai geleerd” het ook zo lang op die plek zou weten vol te houden. Vrouwen reageren op het zien van dit soort flauwe grappen dikwijls als een gebeten hond, terwijl mannen (afgericht als ze zijn??) er maar helemaal niets van zeggen ( bij de boekhandel werken ook heus veel mannen).

Afin, het was leuk om een viertal van de internetminiatuurtjes (die u als trouwe lezer natuurlijk reeds allemaal kent) nu eens in geluid om te zetten. Spannend vond ik het vooral bij die post over de Deventer SP-vergadering. Op een of andere manier ben ik toch nog bang op mijn donder te krijgen omdat ik zo uit de school klap. Hoewel heeft Anja Meulenbelt ooit op haar donder gehad voor haar uitvoerige beschrijvingen van vriendjes en vergaderingen van de KEN-ML, toch de voorganger van de SP, nee toch?

Op de boekenmarkt zelf werd ik nog geconfronteerd met een twéédehands exemplaar van een boek van mij (waar ik ooit mede de redactie van voerde): Het liedboek van de strijd deel 2. Alweer 25 jaar oud.
En de markt van boeken werkt blijkbaar zo dat dit, inmiddels volgens de handelaar curieuze boek, dan toch nog voor 15 euro staat geprijsd, meer dan de originele nieuwwaarde. Ik hoop dat het mijn latere boeken ook zo ongeveer vergaat. En er is rede om dat te denken constateerde ik na een gesprek met een vader, die uitlegde wat mijn boeken voor hem betekenden.

“Alles wat ik van mannen weet heb ik van mijn hond geleerd”

oranje

detail van Tuin der lusten van Jeroen BoschIk ben blij dat het weer voorbij is eerlijk gezegd. Ik houd van voetballen. Mijn zoon Joshua ook. Vooral ook om het zelf te doen.
Maar die gekte….. Als ik Jeroen Bosch was, had ik er vast iets moois over geschilderd. Ach wie weet.
Op bijgaande plaatje, een onderdeel van “de tuin der lusten” zie je dat Bosch niet náár oranje keek, maar vanúit oranje.

wraak

De rechtbank Zutphen kan er maar geen genoeg van krijgen. Na het buiten houden van procesvertegenwoordiger Jan Hop, gaan nu ook de mogelijkheden om de rechter te wraken op de schop.
Want nu heeft die zielige rechtbankpresident Gert Vrieze maar liefst 15 (vijftien!) wrakingsverzoeken dit jaar al te verwerken gehad. En dat in het familierecht. Zo zielig voor de kindertjes nietwaar. Uh zielig. Wie?

Jan Hop was de belangrijkste indiener van dit soort verzoeken. We hadden het hieronder al over hem. Nu hij geen procesvertegenwoordiger mag zijn bij de rechtbank is het aantal wrakingsverzoeken niet minder geworden. Zijn cliënten hebben blijkbaar de smaak te pakken. Jan Hop dient, meestal terecht, goed onderbouwde, wettelijk gerechtvaardigde, wrakingsverzoeken in. Ik heb er een uitgebreid behandeld (zie de links). Meestal worden ze ten onrechte afgewezen.

Een van de wrakingsgronden is het, achter gesloten deuren, bij de rechter achterblijven van medewerkers van jeugdzorg. Zo kunnen ze nog even snel, zonder dat de andere partij erbij is, overleggen met iemand die zich blijkbaar rechter mag noemen. Op tv Gelderland werd door een voogdijmedewerker gewoon erkend dat dit gebeurde. Deze voogd meende notabene dat ze het recht heeft om dat te doen. Het is evident dat dit een goede reden tot wraking is. Partijen die met elkaar in conflict zijn mogen natuurlijk niet zomaar onderonsjes met de rechter hebben. Een wraking op die gronden wordt overigens meestal niet wordt toegewezen.

Het wordt tijd dat er een einde komt van de ongebreidelde almacht van rechters die denken dat ze zich niet hoeven te storen aan de regels voor een eerlijke rechtsgang. Ik zou bijna zeggen voordat al die justiabelen van wraking tot (ongewenste) wraakneming komen. Je moet wat met rechters die je ongemotiveerd je kinderen afnemen.

omroep gelderland radio
op videoarchief tv gelderland, “alles uit de kast” zet schuif op 9:26
Alle blogs van mij over Jan Hop en de manier waarop rechtbank Zutphen hem probeert uit te schakelen.

De vader van Armin

Armin is de zoon van Anja Meulenbelt, nederlands meest prominente feministe.
Laatst kwam Armin in Vrij Nederland aan het woord over zijn opvoeding zonder vader:
‘Ik ben altijd inschikkelijk geweest. Mijn vader heb ik nooit gekend, mijn moeder was de enige die ik had. Ik wist:er is er maar één, en die kan je maar beter niet tegen je krijgen. Als zij zou wegvallen,zou dat het einde van de wereld betekenen.’ Verder over zijn opvoedingsomstandigheden: Armin die inmiddels naar de middelbare school ging sliep in de gemeenschappelijke woonkamer op de bedbank. Een eigen hoekje waar hij zich als puber kon terugtrekken, had hij niet. ‘Als ik zelf kinderen had, zou ik ze zoiets nooit aandoen,’ zegt hij nu.
Ik heb in het moederboek (zie link) nog eens nagekeken wat Anja zelf over die periode zei. Niets over woongroepen en geen plek voor Armin. Wel veel geklaag over het opvoeden van een moeilijke zoon. En die biotische (zie vorige post) vader, waar is die nu gebleven? Was hij werkelijk zo handtastelijk als Anja regelmatig beweerde? Het kan, maar het kan ook van niet. Ongetwijfeld zouden we van hem een heel ander verhaal te horen krijgen. Maar ja moeders als Anja schrijven boeken vol en de vaders verdwijnen en je hoort er nooit meer wat van.

Wat zou Anja’s nieuwe collega Quik-Schuijt, ook senator en vroeger actief als kinderrechter daar nou van vinden?

het moederboek

DIT BLOG IS IN EEN VERBETERDE VERSIE OPGENOMEN IN HET BOEK MET…EEN VERBEELDING VAN VADERSCHAP

bakfietsen

op de bakfiets met mijn zoon JoshuaVandaag ga ik weer eens aan de slag om mijn bakfiets in goede staat te houden. Voor de kenners; die mooie bakfiets waarop ik van de Raad voor de Kinderbescherming niet mocht fietsen met mijn kind omdat dat teveel vanuit mijn eigen behoefte om een leuke vader te zijn zou worden gestuurd en niet zo verstandig zou zijn.

Tussen 1994, toen de Raad deze uitspraak deed, en heden, is de bakfiets razend populair geworden. Vooral ook voor het vervoer van kinderen. In het blad van de fietsersbond las ik dat de gemeente Delft zelfs de aanschaf van bakfietsen voor de kinderopvang gaat subsidiëren. Daarbij wordt dan wel een cursus gegeven.

Gisteren kwam er iemand van een mediaproductiebureau om de bakfiets te lenen voor een kinderprogramma. (helaas even niet beschikbaar wegens herstelwerk).

Kortom je kunt wel zeggen dat de Raad voor de Kinderbescherming de slag om de bakfietsen heeft verloren.

uitspraak over bakfiets van de Raad voor de Kinderbescherming

Huiselijk

slachtoffer manDe term voor huiselijk geweld zou te gemoedelijk klinken. Daar is Nederland volgens Professor Römkens al eens voor op de vingers getikt. De Nederlanders koppelen namelijk iets gezelligs aan de term huiselijk. Mij lijkt dan dat je juist de schrijnende woordcombinatie die je nodig hebt, te pakken hebt. Geweld is namelijk nooit gezellig. Hoe je op het idee kunt komen dat het woord huiselijk daar iets af kan doen, daar moet je toch echt de unieke professor huiselijk geweld voor zijn.

Maar afin, blijft natuurlijk een serieus probleem. Dat serieuze aandacht verdient. Bijvoorbeeld door te refereren aan onderzoeken als je er iets over zegt. Maar in het interview dat Römkens aan Trouw gaf zie ik geen enkele referentie bij haar bewering dat 80 procent van de daders mannen zijn. Mannen zijn namelijk veel vaker slachtoffer dan zij stelt.
Maar mannen hebben volgens haar pas een probleem als ze schreeuwend van ellende voor blijf van mijn lijfhuizen staan, die ze ten eerste nooit kunnen vinden en waar ze ten tweede nooit in komen.

Wel donderdagavond een film op netwerk waarin wel over huiselijk geweld tegen mannen wordt gesproken en waar aan de orde komt dat per jaar 20 mannen overlijden aan de gevolgen hiervan. Overigens ook zonder referentie, moet ik toegeven. Onder deze post wil ik ruim voorzien in die leemte aan referenties.

Vrouw krijgt volgens Römkens de meeste klappen
dossier huiselijk geweld op papa.nl.nu
mannenmishandeling in Netwerk

Opzij

Opzij, opzij, opzij, maak plaats, maak plaats, maak plaats………..

Het damesblad Op-zij moet een beetje op-schuiven. En wij maken graag plaats voor positief nieuws op dit weblog. Ik hoorde een paar weken geleden van het televisieprogramma “De leugen regeert” van de principiële klacht van een mannelijke sollicitant over het feit dat het, naar eigen zeggen feministische, maandblad geen mannen wil aannemen. Ik had niet de indruk dat hij daarmee bij de Commissie gelijke behandeling (CGB) voet aan de grond kon krijgen. Ook gelijke voeten worden bij de CGB immers nogal eens ongelijk behandeld.

Maar de CGB heeft deze klager gelijk gegeven!! Immers ook mannen kunnen feministisch zijn! Misschien wel meer dan vrouwen… ah! Of Opzij daarmee kritiek van mannen binnen dit vrouwenbolwerk toelaat is nog maar de vraag. Opzij liet wel eens eerder mannen dingen schrijven. Zo werd ooit een rubriekje met mannennieuws in opzij gevuld door Transact-beleidsmedewerker Nico van Oosten.

Als Opzij nu aan de slag moet met mannen zullen ze misschien weer niet de stevigste uitzoeken. Mij zullen ze zeker niet uitzoeken lijkt me. Ook al ben ik bepaald feministisch. Maar afin.

Een blokkade is geruimd; Opzij,maak plaats, we komen eraan!

artikel Commissie_Gelijke_Behandeling: Opzij discrimineert in Trouw
dossier emancipatie en mannen

taalstrijd

gelijkwaardige oudersDe strijd der seksen wordt voor een deel via metaforen gevoerd. In een eerdere weblog had ik geschreven over de recensie van een boek van Ann Meskens. Daarin protesteerde ik tegen de zin: dat een mens zijn leven “wezenlijk begint als kind van een moeder”. Ik had ook op de Trouw site daarover gereageerd. Op die laatste plek is ook een repliek verschenen van Ann Meskens. Dit stel ik natuurlijk zeer op prijs. Zij vindt onder andere dat het een beetje flauw is ( als ik het zo mag samenvatten) om over een metafoor te struikelen. Ik heb op de site van Trouw ook weer geantwoord. leest u het vooral daar, maar als het er nog niet staat kunt u het ook hier nalezen:

vraag en antwoord bij het artikel van Meskens op de Trouw-site mmm mijn reactie is weggehaald
hier staat mijn repliek ook

En voor het overige wijs ik u er nog maar eens op dat de stukjes in mijn weblogs kort en krachtig zijn, maar dat dat niet betekent dat er geen nadere argumenten voor zijn. Meestal neem ik daartoe links op. die verwijzen naar eigen en andermans stukken (andervrouws, vooruit)

mijn reactie (weer gevonden op archive.org:

Ingediend door joepzander op din, 15/01/2008 – 15:41.

Drieeenheid

Zo, niet te geloven. Dus die Ann Meskens preekt het gelijk van de ander en de open blik, maar baseert zich op de meest gesloten en bevooroordeelde waarneming over kinderen die ik ken. Namelijk dat een mens zijn leven “wezenlijk begint als kind van een moeder”. “en dat is een tweeenheid” voegt de recensent daar nog aan toe.

Een mens begint wezenlijk als kind van een vader en moeder. namelijk. En dat is een triade. In essentie en vanaf het allerprilste begin nou juist precies.

Joep Zander
——————————-
En Meskens antwoord:

bovenstaande opmerkingen
Ingediend door Ann Meskens zelf (Bezoeker) op woe, 16/01/2008 – 21:45.

Om allereerst even de vloedgolf van boze vaders in te dijken:

in mijn boek staat duidelijk dat dit alles bij uitbreiding ook voor de vaders geldt. En dit zowel heel concreet, van bij het begin in het leven, en zeker wanneer ik dit beeld metaforisch en voorbeeldig gebruik, in de meer filosofische betekenis dus. (Wanneer ik bijvoorbeeld een woord als moedertaal had gebruikt, wil ik daarom toch niet zeggen dat de vaders hun kinderen niet leren spreken.)

(Het geeft toch te denken. Er worden honderden ‘mannelijke’ beelden gebruikt in de filosofie en af en toe een ‘vrouwelijke’, en kijk wat er gebeurt. De opmerkingen van de kwade mannen lijken erg op die van vele zogenaamde politiek correct vrouwen die zich gedurig beledigd voelen door al die mannelijke filosofen en verhit en opgewonden naast de kwestie praten. Man en vrouw zijn hier helaas nagenoeg gelijk. Wat blijft: dat wij nog steeds de kinderen dragen en baren en dat dit genoeg is om die moeder-kind relatie als begin en beginsel van leven te beschouwen. Wat ook blijft, dat geef ik grif toe: dat mannen ze eerst verwekken en in het verdere leven soms zelfs betere ‘moederdieren’ blijken te zijn.

Verder.

Dit beeld van het ‘moederdier’ onstond vooral door het oefenen in ‘omkeringen’, eens kijken wat er gebeurt als je klassieke, vaststaande, zogenaamd vanzelfsprekende vaststellingen even omdraait, bijvoorbeeld, de vaststelling ‘De mens is voor de mens als een wolf’, van Hobbes of de redelijkheid als het typische menselijke tgo het dier, etc. Ik stel in de inleiding van mijn boek deze filosofische uitspraak van Hobbes tegenover het literaire verhaal van Mowgli, een vertelling waar wolven niet eens als wolven tegenover elkaar staan als het gaat om moeder- en vaderwolf en de welpjes.

Ik schrijf ook omdat ik het gebied van waaruit begrip en verstaan en dialoog vertrekt, graag wat verbreed wil zien en ik geloof dat het louter oefenen in andere standpunten mogelijk helpt. Net zoals het opschorten van het oordeel, een klassieke filosofische werkwijze, kan bijdragen. Dat zou nu kunnen helpen want zonder adempauze kan ik uw berichten niet anders noemen dan loutere hink-stap-sprong-taal om een snelle woede te ventileren zonder eerst te bekijken of te bedenken waarover het gaat.

Wie het artikel twee keer leest, ziet bijvoorbeeld dat het niet eens over man/vrouw gaat maar over het verstaan van de andere en over nog zoveel meer.Wie bijvoorbeeld eerst mijn boek openslaat vooraleer mij neer te sabelen als een ‘manonvriendelijke’ filosofe, ziet mogelijk een veel bredere context.

Maar eigenlijk wilde ik enkel dit zeggen: wie zich wil oefenen in een andere communicatie dan het uiten van lichtgeraakte emotionele uitroepen, en dat geldt voor mannelijke en vrouwelijke lezers, zonder onderscheid, met hen stap ik graag in gesprek, anders behoud ik toch liever de vrijheid te zwijgen.

Ann Meskens

hier staat dus repliek ook

de mannetjes van Beatrijs

Nee, dit gaat niet over veronderstelde escapades van onze koningin. Vreemd gaan is meer een issue bij mannelijke getroonden geloof ik. Dit is over de goede-manieren-rubriek van Beatrijs Ritsema in Trouw. Beatrijs geeft daar adviezen over hoe we met elkaar om zouden kunnen gaan.

Zoals deze: “Eigenlijk hoort de man de vrouw een huwelijksaanzoek te doen en niet andersom. Als u mij eerder om raad had gevraagd, zou ik gezegd hebben: ’Ga niet met hem samenwonen, voordat hij u ten huwelijk heeft gevraagd.” en in het zelfde antwoord: “Hij staat niet open voor uw hints op het huwelijk. Dat betekent dat hij bindingsangst heeft.”

Beatrijs ziet mannen meer als mannetjes. En daar is ze niet de enige in. En sommige mannen weten ook geen ander antwoord meer te bedenken, op de feminisering van de maatschappij, dan zichzelf maar heel klein te maken.

Het is van de zotte om zomaar bindingsangst te veronderstellen bij iemand die niet trouwt. Het is zelfs de vraag of het om angst gaat. Maar zelfs als het om angst zou gaan dan kan dat niet per order worden opgelost. Ook hoeft angst nog geen bindingsangst te zijn, het kan ook de angst zijn om ondergesneeuwd te raken. Ik haal hier Beatrijs zelf maar even aan: “Hij is allang gemodelleerd in een nieuwe gedaante en op maat gesneden naar de specifieke behoeften van zijn eigen vrouw met haar unieke dressuurprogramma” (1997 HP). Sinds 1997 is daar nog bijgekomen de mogelijkheid om mannen zonder veroordeling het huis uit te zetten. En helaas is Beatrijs er nu blijkbaar toe overgegaan om het dresseren zelf ter hand te nemen.

Een enigszins terechte angst dus. Overigens hoef je om te trouwen tegenwoordig niet meer samen te wonen; dus dat scheelt dan weer. Sommige mannen weigeren om onder de huidige condities samen te wonen of te trouwen. Ze staken.

zie ook een eerdere post over marriage strike enzo

het verhaal van Beatrijs

Een tijd heb ik gedacht dat De twee Beatrijzen in dit blog gewoon niet dezelfde waren. Ten onrechte.