Rond ouderverstoting heb je eigenlijk twee soorten coalities. Heleen Koppejan legt uit hoe die ene coalitie werkt waarmee een ouder het samen met haar eigen omgeving ervoor zorgt dat ze het kind van de andere ouder vervreemdt en het kind die andere ouder gaat verstoten. Ook professionals horen heel vaak bij die coalitie beaamde Heleen op mijn verzoek. Zelf sprak ik over de manier waarop je vroegtijdig afspraken kunt maken en een sluitende coalitie met je omgeving kunt maken gericht op juist het behoud van ouderschap. Ik maak daarbij graag een vergelijking met het peter- en meterschap zoals religieuze tradities die soms nog vormgeven.
Afin een mooie conferentie gisteren in het Etty Hillesum Centrum. Zelf vond ik Patrick Damhuis er weer uitspringen met een gloedvol betoog als vader, zoon en inmiddels ook expert. Binnenkort komen alle filmpjes op internet dankzij Jan die er helemaal voor uit België was afgereisd om alles vast te leggen.
Een mooi hoogtepunt vond ik zelf ook de quilt van fragmenten uit mijn schilderijen de aanwezigen ter plekke fotografeerden en die via mijn zoon live in een presentatie werden gezet. Zelf heb ik hem nog even afgewerkt maar ik heb mijn zoon’s compositie in principe intact gelaten. Twee nog niet verwerkte foto’s erbij gezet en een achtergrond.
Een mooie verbinding tussen woord en beeld. En hopelijk per saldo een aanzet een fiks verbeterde aanpak vanuit de gemeente. Wat dat betreft had strafrechtadvocaat Abdel Ytsma een sterk punt. Hij stipte aan dat de gemeente via het driehoeksoverleg OM-Politie-Gemeente nog steeds behoorlijk invloed kan uitoefenen op het vervolgingsbeleid. Zoals het vervolgen op grond van artikel 300 lid 4 van het wetboek van Strafrecht zoals ik 14 jaar geleden in mijn boek Moeder-Kind-Vader een drieluik over ouderverstoting ook al aanvoerde. En wat mij betreft kan de gemeente dus een campagne voeren voor vroegtijdige afspraken ongeveer volgens het plan dat ik daarvoor schreef. Op naar een coalitie voor beter beleid.
"Coercive control" door hoogleraar forensische psychologie Corine de Ruiter
“De benadering van het onderhavige casus door de psycholoog lijkt te zijn gekleurd
door vooronderstellingen en getuigt van datgene dat zij zegt te bestrijden: confirmation
bias. Het heeft er de schijn van dat zij de lezing van F., zoals die wordt ondersteund
door het logboek dat zij heeft bijgehouden, op voorhand voor waar heeft aangenomen uitgaande van de door de psycholoog in dit geschil bij voortduring benadrukte, grote statistische kans dat in vechtscheidingen sprake is van geweld of seksueel misbruik.” (CENTRAAL TUCHTCOLLEGE VOOR DE GEZONDHEIDSZORG Beslissing in de zaak onder nummer van: c2014.219 over Corine de Ruiter)
Morgen wordt Ivo Vrijkotte gehoord door de klachtencommissie integriteit van de Universiteit van Maastricht. Ik zal hem daarbij steunen.
De kernkwestie is of Corine de Ruiter al dan niet een aan tunnelvisie lijdt Deze tunnelvisie ook wel confirmation bias genoemd was in 2014 door het centraal tuchtcollege voor de gezondheidszorg in een ander geval al wel vastgesteld. Kijkt de Ruiter wel goed naar zichzelf of is ze projectief op zowel micro als macro niveau. Die tunnelvisie betreft dan zowel op macro als micro schaal het waarnemen van huiselijk geweld. Ik zal Corine niet beschuldigen van húiselijk geweld want zo intiem ben ik nooit met haar geweest al zat ik wel ongeveer naast haar in een overleg bij de directie van de Raad voor de Kinderbescherming, wel vind ik dat ze zich inmiddels flink schuldig maakt aan een vorm van geweld die ze zelf coercive violence noemt. Intimidatie en vage valse beschuldigingen aan mijn adres. Immers leidde het transparant openbaar maken van de klacht (van Ivo Vrijkotte) tegen haar tot een beschuldiging van smaad en laster waarbij ze de universiteit van Maastricht als slaghout gebruikte. Enfin dat leidde tot een klacht tegen het klachtpunt van de universiteit bij het college van bestuur van de universiteit. Daarna volgde er een bemiddelingspoging van de universiteit waar ze niet aan mee wenste te werken, bij nader inzien weer wel en toen bleek dat ik Ivo zou ondersteunen toch maar weer niet. Vervolgens ging de kwestie naar de klachtencommissie wetenschappelijke integriteit op universiteitsniveau. Deze kondigde aan klager en beklaagde apart te willen horen omdat gezamenlijk horen geen doel zou dienen. Vervolgens kaatsten wij terug dat het klachtenreglement een zwaarwegend argument voorschrijft. Toen was het verhaal dat ondergetekende ‘verbaal agressief bejegend’ gedrag naar de Ruijter zou hebben vertoond zonder te markeren om welke uitlatingen het precies zou gaan. Ivo en ondergetekenden protesteerde daarop met een briefje waarna vervolgens de klachtencommissie weer liet weten dat gezamenlijke behandeling geen doel dient. 1 dag voor de behandeling komt Corine de Ruiter met een uitgebreid verweerschrift. Met dit verweerschrift lijkt de tunnelvisie van Corine zich te vergroten in een draaitunnel. Een paar jaar geleden was ik een keer met mijn zoon in Noorwegen aan het wandelen en toen liften we terug naar de hut via een soort spiraaltunnel omhoog. Corine kunnen we daar inmiddels naar beneden zeilend aantreffen vrees ik.
Alles over de klacht
tuchtuitspraak over Corine de Ruiter
tuchtuitspraak 2
Programmeren ouderverstoting (loyaliteitsmisbruik) strafbaar?
Het platform scheiden zonder schade onder leiding van Andre Rouvoet stelt vandaag voor om ouderverstoting in het wetboek van strafrecht op te nemen.
Toen Rob van Altena voor het eerste boek over Ouderverstotingssyndroom in Nederland in 1999 voorstelde het verschijnsel te benoemen als vaderverstotingssyndroom heb ik hem daar als eindredacteur toch maar van weerhouden. En onder die titel was het vast ook nooit zover gekomen dat Rouvoet cs nu met het voorstel zou zijn gekomen dit verschijnsel in het wetboek van strafrecht op te nemen. De andere kant van de medaille is dat een beetje uit zicht is geraakt dat ouderverstoting wel heel erg vaak vaderverstoting is.
Voor het zover is dat de wetgever dit advies over gaat nemen zal er nog heel wat water door de IJssel stromen. Onder andere zal moeten worden bekeken wat de concrete gedragingen zijn die strafbaar worden gesteld. Wat mij, en ook een bevriende strafrechtadvocaat die ik net sprak, voor ogen staat is dat het dan toch vooral zal moeten gaan om het niet naleven van een omgangsregeling. Anders wordt het allemaal te vaag en onduidelijk. In Brazilië zijn al ervaringen opgedaan met het strafbaar maken van Parental Alienation Syndrome, zoals dat in het Engels heet. Van die ervaringen kunnen we leren.
Verder zal er een vervolgingsbeleid moeten worden vastgesteld, dat is althans gebruikelijk bij dit soort strafrecht. Belangrijk, want in landen als België is het niet uitvoeren van een omgangsregeling ook in principe strafbaar, maar kijk wat er van komt… En onder de noemer geestelijke mishandeling en onttrekking aan de ouderlijke macht was er natuurlijk al sprake van strafbaarheid met gebrek aan vervolging.
De grootste overwinning is nu waarschijnlijk weer een morele. Ik hoor nog zo die, verder heel aardige, psychologe van de NVP (Nederlandse Vereniging Psychotherapeuten) een paar maanden geleden tegen mij zeggen dat Ouderverstoting weer zo een randbegrip is uit de popi psycho literatuur. Kijk dat kan dan nu niet meer.
Verder moeten we dus in de gaten blijven houden dat vaderdiscriminatie steeds weer goed benoemd moet worden. Ik ga daar later nog wel een keer op in. Op zondag 8 april is er van 10.30 tot ongeveer 14 uur een miniconferentie over vaderdiscriminatie en de geschiedenis van vaderschap in het Etty Hillesum Centrum in Deventer waar ook mijn expositie hangt over hetzelfde onderwerp.
Als het rapport van Rouvoet verder tot mij is doorgedrongen is zal ik ook op de rest van dat rapport ingaan. En ook daarover zal waarschijnlijk in Deventer een conferentie worden gehouden. U hoort van mij.
Kan praten ook kwaad? De contraproductieve effecten van psychotherapie
‘We weten niet precies hoe vaak psychotherapie eindigt in een echec. Het onderzoek dat er is, stelt allesbehalve gerust. Engelse wetenschappers legden een paar jaar geleden aan 15.000 patiënten deze vraag voor: heeft u blijvend nadelige gevolgen aan uw psychotherapie overgehouden? Zo’n 5% antwoordde met ja. Geen percentage om laconiek over te doen. Praten kan wél kwaad. Dan gaat het om patiënten die over hun toeren raken, breken met familieleden, psychotisch worden, of een suïcidepoging ondernemen.’ https://www.nrc.nl/nieuws/2018/02/09/praten-kan-wel-kwaad-a1591670
Harald Merkelbach, forensisch psycholoog aan de universiteit veegt de vloer aan met het gemak waarmee we de iatrogene effecten van de geestelijke gezondheidszorg negeren. Opmerkelijk is uiteraard dat hij als een van de voorbeelden noemt het breken met familieleden. Toevallig (nou ja) heb ik daar enige ervaring mee. Ik heb momenteel een klacht lopen tegen de GGZ-instelling Pro Persona wegens poging tot het ophitsen van een kind tegen zijn vader. Het is onvoorstelbaar hoeveel moeite deze instelling doet om hun aanvankelijke instemmen met de klacht nu (zonder daar verantwoording voor te nemen), na formeel maken van de klacht, te verbergen achter onwaarheden en gebrek aan introspectie. Extra vervelend is bovendien dat de voorzitster van de klachtencommissie die mijn klacht tegen enkele vrouwelijke medewerkers moet behandelen een actief en gecommitteerd lid is van Soroptimist International die als belangrijkste doelstelling het opkomen voor de rechten en belangen van vrouwen heeft.
Ik vrees dat ik weer eens op het topje van een ijsberg ben gestrand. Hoeveel kinderen die bezig zijn zich aan ouderverstotingssyndroom te ontworstelen worden door dit soort instellingen weer gereset in de quasi-veilige status van de gijzeling door hun moeder (vader).
Pro Persona, een hele grote in GGZ-land, die zich op zijn site profileert met de stelling dat ze werken met de nieuwste wetenschappelijke inzichten had ‘uiteraard’ nog nooit van ouderverstotingssyndroom gehoord. Op dat punt zijn ze nu wel om, ze gaan een lezing organiseren om zich op dit punt bij te scholen.
Vanochtend besprak ik met een advocaat hoe vaak het begrip ouderverstotings(syndroom) nu voorkomt in de jurisprudentie . In de gepubliceerde jurisprudentie nu in 42 zaken begreep ik. Aangezien minder dan 2% van die zaken openbaar zijn moet je dit aantal vermenigvuldigen met 50; 2000 dus. Die vermaledijde rechters zouden dus wel eens veel verder kunnen zijn met het erkennen van een psychiatrisch fenomeen dan de gemiddelde GGZ-instelling. Of Merkelbach op de hoogte is van het syndroom weet ik niet. Hij zou het van zijn directe Maastrichtse collega (misschien wel zijn baas) hoogleraar forensische psychologie Corine de Ruiter kunnen hebben gehoord. Die denkt dat ze er wel iets van af weet immers. Maar onder andere daarover vindt volgende week een klachtbehandeling plaats van Ivo Vrijkotte tegen Corine bij de klachtencommissie wetenschappelijke integriteit van de Universiteit Maastricht. Ik ondersteun, zoals bekend zal zijn, die klacht en zal er dan ook volgende week bij zijn. Ik hoop hier voor die tijd nog een apart blog aan te wijden.
over Soroptimisten
De klacht tegen Corine de Ruiter (updates volgen)
Waarom systeemtherapie niet werkt bij ouderverstoting
William Bernet citeert:
“Qualitative case studies and experienced clinicians supporting recommendations and/or orders to reverse custody maintain that therapy simply does not work in severe and even in some moderate alienation cases. Moreover, therapy may even make matters worse; the alienated child and preferred parent feel the need to dig in their heels and prove their point, thereby further entrenching their distorted views. … Clearly, and most regrettably, this is the experience of many seasoned clinicians, including the authors. The reality is that we have many more treatment failures than successes when it comes to our intervention with some moderate and all severe cases.” (Fidler et al., 2008, pages 271-272)
opening expo foto's en filmpjes
Ik vrees dat ik er even niet aan toe kom om een verslagblog te maken van de indrukwekkende opening van mijn expositie in het Etty Hillesum Centrum afgelopen zondag. Er waren meer dan 60 mensen en prachtige optredens. Ik geef via deze post toch alvast wat materiaal aan jullie door. Het zal dus de komende dagen worden aangevuld met filmpjes van alle optredens en prachtige foto’s van fotograaf Benne.
Om te beginnen het prachtige optreden van Patrick, bekend van de voetmars op Den Haag.
meer foto’s
Ouderverstoting, een praktisch filosofisch gesprek
Er valt een hoop te bloggen dezer dagen. Ik heb te weinig tijd om hier tekst bij te maken maar dat had interviewer Leo al gedaan. op: https://denk-wijzer.nu/wat-is-ons-grootste-probleem/. let op de tekst daar oa gaat over zijn case, niet over mij en het zijn zijn gedachten die overigens op veel punten de mijne raken.
In het gesprek hebben we onder andere verkend welke impact ouderverstoting heeft vanuit de vier basisemoties; bang, bedroefd, boos en blij. Al onderzoekende bleken er nog meer emoties een rol van betekenis te spelen. Niet alleen een leuk, maar vooral ook een zinvol gesprek.
Leo schreef het artikel Wat is ons grootste probleem? dat op praktische filosofische wijze onderzoekt hoe het speelveld van mens en overheid in elkaar zit. Toegespitst op de mens die zijn kind liefheeft. Leo waagt zich eraan het monster in de ogen te kijken door zijn emoties te beschouwen die hijzelf bij het gemis van zijn kinderen ervaart. Zie: op: https://denk-wijzer.nu/wat-is-ons-grootste-probleem/.
Ik ben Leo erg dankbaar voor dit mooie gesprek en de mooie manier waarop hij dit gesprek heeft gemonteerd (dit is maar een heel klein deel van het hele gesprek) . Misschien hebben jullie er ook wat aan. Misschien is het de moeite waard om dit breed te delen?
Op bezoek bij prinses Laurentien
Ik raakte iets bijzonders toen ik de prinses b ij het aanbieden van mijn laatste boek ongeveer het volgende zei (ik heb niet voorgelezen maar uit mijn hoofd gesproken):
Het doet me veel deugd dat u hier leiding wilt geven aan deze vergadering. Ik denk dat u als persoon de verbeelding bent van waar wij voor staan, blijvend ouderschap voor beide ouders. U koos er zelf voor om uw verbondenheid met uw ouders in uw voornaam vast te leggen. Laurens van uw vader en Jantien van uw moeder. Hiermee drukt u uit wat alle kinderen in hun hart voelen; een basale verbondenheid met de mensen waaruit ze zijn geboren. U bent voor ons een voorbeeld van ouderschap of beter misschien kindschap.
Ik niet denk dat u, mochten uw ouders zouden zijn gaan scheiden u uw nieuwe naam weer uit elkaar had getrokken. U voelt wat dat doet.
Dat leverde aan beide kanten een traantje en een hug op.
Ik heb al de nodige persoonlijke verslagen van deze bijeenkomst over ouderverstoting langs zien komen en voor mijn eigen blog houd ik het dan ook maar persoonlijk en vrij kort. Behalve bovenstaande was ik erg blij dat ik even zo dicht bij het staatshoofd in de buurt kon melden dat ik mijzelf beschouw als civil-mort dan wel outlaw. Laurentien knikte toen ik vroeg of ze begreep wat ik bedoelde. Verder heb ik nog netjes in de discussie zakelijk gerefereerd aan iemand waar ik het qua tekst wel mee eens was maar verder voelde ik het eventueel schudden van zijn hand als vervelend en verraderlijk, dus dat heb ik maar niet gedaan. ja zucht. Ook binnen de beweging dienen we ons integer te gedragen. Uitsluiten, denigreren, geen waarheidsvinding, ‘loslaten het komt vanzelf wel weer goed’ waar kennen we dat ook al weer van? Juist! Als we dat zelf niet beter doen zal het nooit wat worden.
PS aanvulling: oorspronkelijk wilde ik het boek bij het begin aanbieden. Maar prima dat het aan het einde gebeuren. Het voorlezen van het tweede stukje van mijn verhaal heb ik toen maar even gelaten. Velen hadden al uitvoerig uitgelegd hoe zeer het justitie en rechters zelf zijn die ouderverstoting programmeren. maar voor U:
Toch worden er in dit land jaarlijks tienduizenden kinderen gescheiden van een of beide ouders. Onder het oog van het portret van uw familieleden wordt door justitie en rechterlijke macht het hakblok ingezet met de uitdaging aan de ouders om hun kind daarop te leggen waarna in tegenstelling tot wat Salomon ooit deed de bijl werkelijk wordt gebruikt om het kind op te delen in een verborgen identiteit van de ene ouder en een angstidentiteit met de zogenaamd zorgende maar vaak programmerende ouder.
Nieuw verband
Expositie Joep Zander in Etty Hillesum Centrum
Vanaf kerst is er een nieuwe expositie van de Deventer Beeldend kunstenaar Joep Zander te zien in het Etty Hillesum Centrum.
Pedagoog en kunstenaar Joep Zander is bekend van zijn acties en publicaties rond gemist vaderschap. Ook zijn kunst draait veelal rond dit thema. Het schilderij Pappa? werd besproken in de Eerste Kamer en hij maakte het beeldje vaderdagtrofee m/v dat jaarlijks wordt uitgereikt.
Zander heeft een citaat van Etty Hillesum al 20 jaar als een van zijn persoonlijke lijfspreuken op zijn site staan. In zijn expositie wil hij ook aansluiten bij de anti-discriminatie-functie van het Etty Hillesum Centrum. Vaderschapsdiscriminatie.
Vaders worden, volgens Zander, al minstens sinds halverwege de negentiende eeuw gediscrimineerd.
Een van de sterkste voorbeelden daarvan was een formulier van de rechtbank Arnhem dat Zander in 1994 ontdekte waarop bleek te zijn voorgedrukt dat moeders de voogdij zouden krijgen (en vaders een omgangsregeling). Volgens Zander is er nog weinig veranderd.
De emancipatie van vaderschap heeft het afgelopen decennium flinke stappen vooruit gemaakt, maar de repressie tegen vaders is volgens hem nog dik aanwezig.
De expositie van voornamelijk schilderijen wordt gekenmerkt door krachtige lijnen en kleuren.
De expositie is open vanaf 27 december 2017 maar de officiële opening zal vanwege de feestdagen pas plaatsvinden op 14 januari 2018. De opening zal gepaard gaan met muziekoptredens en korte lezingen rond het thema.
De openingstijden zijn: woensdag, zaterdag, zondag 13-16 uur Roggestraat 3
Nadere informatie: Joep Zander en Etty Hillesum Centrum
U kunt bellen met Joep Zander: 0570-621784 of 0629073291
Niet te stuiten
“Eigenlijk is het gewoon staatsterreur” en “Dit kun je geen democratie meer noemen” Het zouden uitspraken van mijzelf kunnen zijn, maar in een breed activistisch overleg om het woord vechtscheiding maar ook de praktijk die ermee wordt aangeduid de wereld uit te krijgen werden dit soort kwalificaties zeer breed gedeeld. Ik heb het gevoel dat we als ouders, vaders met name, weer een beetje uit de lethargie kruipen die ons had bevangen na het neerslaan van de Fathers4Justice-opstand. Met neerslaan bedoel ik dan de operaties van de staat om enerzijds steeds meer repressie toe te passen op ouders, kinderen en burgers in het algemeen en anderzijds de beweging in te pakken (repressieve tolerantie). De dames en heren bij justitie kunnen hun borst nat maken.
Ik moet steeds denken aan een, in dit licht op het eerste gezicht wat merkwaardige strofe, van een lied van Bob Dylan. The times they are changing. Daarin komt het volgende tekst voor:
Come mothers and fathers
Throughout the land
And don’t criticize
What you can’t understand
Your sons and your daughters
Are beyond your command
Your old road is
Rapidly agin’
Please get out of the new one
If you can’t lend your hand
For the times they are a-changin’.
Het lied komt uit de tijd dat de jonge generatie van de sixties zich onderworpen voelde aan de generatie voor hun. Een verzet dat tot zekere hoogte terecht was. Maar alras werd het zo geïnterpreteerd dat de bloedbanden door JAC’s Release en dergelijke per kind stuk voor stuk maar helemaal moesten worden doorgesneden. En van die obsessie zijn velen aan de linkerzijde van het politieke spectrum, waartoe ik ook behoor, nooit meer helemaal bevrijd. En dat heeft mede bijgedragen aan het ontwikkelen van een staatsterreur richting ouders en dus ook kinderen. Kinderen zijn nog steeds ‘beyond your command’ maar je moet ze een hand kunnen geven (lend your hand). Dat juist wordt ons onmogelijk gemaakt. Stuitend.
Binnenkort zal ik me werpen op een geheel nieuwe versie van dit couplet waarbij ook de ouders wordt aanbevolen zich ‘beyond command’ van deze staatsdictatuur te begeven. Tot zo lang doen we het nog even met Dylan.
Niet te stuiten;
The line it is drawn
The curse it is cast
The slow one now
Will later be fast
As the present now
Will later be past
The order is
Rapidly fadin’
And the first one now
Will later be last
For the times they are a-changin’.
Verantwoordelijkheid nemen les 1: eigen afspraken
Dit weekend was ik met een paar mensen erg geschokt betrokken bij een acute vechtscheidingscrisis. Zonder op de details daarvan uitvoerig in te gaan heb ik me voorgenomen minstens twee blogs te wijden aan de lessen die daaruit te leren vallen. Lessen die ik al 20 jaar hanteer, maar die ik graag, nogmaals, anderen duidelijk wil maken. Voor de duidelijkheid, ik wil daarmee niet zeggen dat ik alles soepel langs me heen heb kunnen laten komen, maar ik ben wel een overlever geworden, zowel persoonlijk als maatschappelijk. Tot nu toe.
Afin, vandaag de eerste les. Al weer bijna 20 jaar pleit ik voor het maken van vroegtijdige afspraken, voor de geboorte, liefst bij het maken van kinderplannen. In de internationale verklaring van Langeac uit 1999 kregen deze ideeën ook veel aandacht. Daarna schreef ik erover, bijvoorbeeld samen met Harry van Bommel in de Staatscourant. Mijn laatste landelijke televisieoptreden, debat op 2 alweer enige jaren geleden, stond ook in dat teken. Daartussen ligt nog van alles. Ed Spruijt heeft een uitgeklede versie ervan overgenomen. Een directeur van jeugdzorg was enthousiast, het zou allemaal wel even in een campagne worden gegooid.
Essentieel bij deze vorm van afspraken maken is dat je de gangbare circuits buiten sluit. En dat is natuurlijk waar velen afhaakten. Jeugdzorg wil niet buitengesloten worden en rechters al helemaal niet. En dat was natuurlijk ook het punt bij mensen binnen de familierechtbeweging die het voeren van een campagne voor minder overheidsbemoeienis juist een vorm van overheidsbemoeienis vonden (bv de Waal). Maar eigenlijk bedoelden ze natuurlijk dat ze te bang waren om zicht tegen rechters te keren. Ook Spruijt ging zich natuurlijk niet tegen zijn broodheren richten.
Maar hebben wij die rechters, jeugdzorgers enz. nodig? Nee eigenlijk niet. En die campagne van de overheid? Nou nee. Spread the word! Ik moet toegeven dat een afspraak om niet naar de rechter te stappen formeel juridisch altijd kan worden doorbroken. Maar het wordt moeilijk om afstand te nemen van een eigen afspraak waar ook je omgeving intensief en in een ritueel bij is betrokken. Een Portugese universitair docente psychologie die ik dit weekend tijdens de krisisbewegingen sprak dacht dat het in haar land allemaal beter ging omdat er meer sociale controle is. Ik durf er wat om te verwedden dat in heel veel gevallen afspraken die op een manier gemaakt worden zoals ik die voorsta, heel veel zogeheten ‘vechtscheidingen’ gaan worden voorkomen.
Dus jullie kunnen dat gewoon doen. Afspraken maken. Als je al kinderen hebt kun je het ook nog steeds doen. Nou niet alleen kunnen; moeten! Als je eenmaal in de scheidingstrein zit wordt het moeilijk. Ik geef graag nog een keer een workshop om het helemaal duidelijk te maken. Doe het dan ook. Ga niet romantisch roepen dat het je niet kan overkomen. Afspraken over de zorg voor de kinderen, voor en na scheiding kunnen zelfs scheidingen zelf voorkomen!
Neem je verantwoordelijkheid.
Deze les ging dus over verantwoordelijkheid op micro-niveau. Laten we het in les 2 ook eens hogerop zoeken. Wat kun je samen met anderen buiten je vrienden en familie doen om de loyaliteitsproblemen van kinderen te tackelen?
In deze blog leg ik wat verder uit waaraan ik denk bij het maken van eigen afspraken.
pS1: Had ik dat nog gemist (dank je Iris) De notarissen hebben wel wat bedacht wat in de richting komt ik ben benieuwd hoe dat er precies uit ziet. Iemand ervaring?