Cookies

Vaderverstoting: therapeutische praktijk

(update 18-2-2016; lees ook de commentaren. 150617 link naar hele artikel)

Voor mijn lezers een paar citaten uit mijn net verschenen artikel in het Tijdschrift voor Kinder- en Jeugd Psychotherapie: Vaderverstoting; een uitdaging voor de therapeutische praktijk.tkjp3def#

Toch verliest in Nederland elk uur minstens één kind de opvoedingsrelatie met zijn vader. Meestal gebeurt dit tegen de wil van de vader. Vaders staan voor de vraag hoe ze hun opvoedingsverantwoordelijkheid dan nog waar kunnen maken. Kinderen komen in ernstige hechtingsproblemen. Vaak verstoten deze kinderen hun vader (soms ook moeder) en daarmee eigenlijk een deel van hun identiteit.

In het algemeen wordt ouderverstoting vaak gezien in de context van een, bestaande of dreigende, partnerscheiding waarbij het onderscheid tussen partner- en ouderrelaties, gevoed door onderling wantrouwen, uit het oog wordt verloren. Dit wantrouwen wordt versterkt door het perspectief van de uiteindelijke alles of niets oplossing die de maatschappij voor deze conflicten biedt. Dit leidt tot eenhoofdig gezag of niet-gedeeld hoofdverblijf en daarna vaak op termijn tot beëindiging van de omgang. Het is opmerkelijk dat ook het maatschappelijk/juridisch discours vaak geen onderscheid weet te maken tussen partner en ouderscheiding en denigrerend is naar ouders en specifiek vaders.

De geestelijke gezondheidszorg heeft een belangrijke taak in het blootleggen en helen van deze wond. Maar zowel op micro- (de casus), meso- (instanties) als macro- (maatschappelijk, politiek) niveau zal er een coalitie moeten ontstaan van goedwillende juristen, sociaalwetenschappers en betrokkenen om een ingewikkeld maar in de kern eenvoudig (een kind heeft immers twee ouders) politiek/sociaal probleem te tackelen.

Daar komt bij dat deze processen, geheel tegen de wet in, meestal niet transparant zijn, omdat de rechterlijke macht zich al decennia niet meer wenst te houden aan de grondwettelijk en mensenrechtelijk verplichte openbaarheid van uitspraken.

dossier ouderverstotingssyndroom

dossier openbaarheid van uitspraken

voor bestellingen van dit vaderthemanummer:
Vereniging voor Kinder-en Jeugdpsychotherapie
Maliebaan 50B
3581 CS Utrecht
Tel. 030-2965348
E-mail: info@vkjp.nl

15-2: De reactiemogelijkheden vooralsnog hersteld.
Lees de interessante discussie!

het hele artikel

Joep breit

IMG_1488
Naast mij de vrouw die me het een beetje geleerd heeft (Dat deed ze hartstikke goed) Foto: Kim Arntzen (die het project leidt)

Af en toe kan ik de aandrang niet weerstaan me te bemoeien met activiteiten die in de regel als typisch vrouwelijk worden gezien. Zorgen voor je kind, pedagoog zijn, kinderwerk doen, kunnen daar momenteel onder worden gerekend.
In mijn wijk is een plan ontstaan om een drie kilometer lange sjaal te breien.  Uiteraard moet die sjaal -in clubkleuren van buurtgenoot Go-Ahead, rood geel zwart en ook wat wit geloof ik- de onderlinge verbinding illustreren van de bewoners van Voorstad Deventer. Het leek me een mooi idee daar op zijn minst ook een klein stukje van te breien. Als man mag je niet achterblijven bij zoiets vind ik. Dus op deze foto zie je me in een typische vrouwenomgeving met een activiteit die meestal door vrouwen wordt beoefend.
Bij zo’n activiteit in Deventer zijn er dan ook altijd mensen die me nog kennen van mijn hongerstaking 20 jaar geleden als Dwaze Vader op de Brink alhier. Had ook te maken met de zogenaamde vrouwenactiviteit kinderen opvoeden, wat niet mocht van de Raad voor de kinderbescherming.
Er moeten toch nog wel wat mannen zijn die eigenlijk wel kunnen breien. Mijn zoon heeft op de vrije school wel breien geleerd.  Hij kon me dan ook helpen bij een paar losse steken. Oorspronkelijk was breien geloof ik ook helemaal niet zo speciaal een vrouwenactiviteit. Het werd bijvoorbeeld ook veel door herders gedaan. Pedagoog was dertig jaar geleden ook helemaal niet speciaal een vrouwenberoep, maar dat is het wel in sneltreinvaart aan het worden. Tijd voor positieve discriminatie. En ja, mijn lapje mag klein zijn, maar er is me een goede plek beloofd in het grote geheel.
PS: Na de eerste reacties heb ik besloten de reactiemogelijkheden voor dit blogje te sluiten. U kunt desgewenst mij bereiken via: http://joepzander.nl/formjoepa.htm

pappa

‘Vaderschap. Het is te existentieel om met woorden te kunnen beschrijven – of het moest het universele ‘pappa/babba’ zijn dat zich ergens tussen klank en woord begeeft.’

Zo begint mijn artikel in het Tijdschrift voor Kinder en Jeugd Psychotherapie dat een dezer dagen uitkomt. Dat sluit naadloos aan bij de woorden, noten en beelden  van Stef Bos (Pappa, ik hou nog steeds van jou) in De wereld draait door van vorige week donderdag.

Gisteren werd ik in een gebedsviering uitgenodigd om een aardbei echt tussen mijn  lippen te leggen en te proeven. Zo kun je ook  het woord ‘pappa’ echt proeven. Probeer het maar eens langzaam in je mond te nemen.

Ik weet als vader hoe dit woord klinkt uit de mond van mijn kinderen. En er zijn verschillende redenen waarom ik het soms niet hoorde.

Het woord pappa, baba, abba is heel universeel. 75% van de talen kent het woord in deze liefdevolle betekenis, ook in het Engels bestaat het woord naast ‘daddy’.  Merkwaardigerwijs kent ons eigen Fries het woord niet. Daar moeten we het doen met ‘Heit’, wat zowel vader als pappa betekent. Ik geloof best dat Friese pappa’s net zo smaken als  elders. Maar toch….. Misschien dat er nog een Fries in mijn lezerskring is die het me eens goed uit kan leggen. In de Friese Wikipedia bestaat het woordlemma overigens nog niet………

Mishandelen rechters kinderen?

pagina a-1
Brammetje in de rechtszaal tekening Hans Stempher

Even wat zware kost. Ik had het al eerder (vorige blogs) over mijn inzet als deskundige door rechter Lous van Son van de Rechtbank Gelderland (Arnhem).
Inmiddels is er een briefwisseling geweest tussen mij en de rechtbank. Die vindt u gelinkt en in een overzicht onderaan.
Ik stel vast dat:
a. Ik door de rechtbank als deskundige ben aangesteld, ondanks het feit dat ik dat eerder had afgewezen. Wel had ik aangeboden kinderen te begeleiden naar hun vader. Ik gaf daarbij aan, dat ik daar geen persoonlijk belang bij heb, maar dat ik wel te doen had met de betrokken kinderen. Ook na de aanstelling heb ik duidelijk gemaakt wat mijn vraagtekens bij mijn aanstelling als deskundige zijn. Er werd volhard in mijn aanstelling.
b. Nadat de rechtbank halverwege het begeleidingsproces stelde dat de opdracht niet door kon gaan (voor de details zie eerdere blogs), volgde er een briefwisseling met het teamhoofd familierecht. Hierin gaf ik onder andere aan dat de rechtbank zich mijns inziens schuldig maakt aan (geestelijke) kindermishandeling en probeert mij daarin medeplichtig te maken. En ook gaf ik aan dat er valselijk werd voorgesteld dat er openbare uitspraken zouden zijn gedaan.
citaat rb arnhem 1
c. De rechtbank antwoordde dat ze me bedanken voor mijn inzet die volgens hen van een diepe betrokkenheid getuigt (ik kan dat beamen)
citaat rb arnhem 2
Conclusie: Er was een serieuze briefwisseling met een relevante functionaris waarin geen poging werd gedaan mijn beschuldiging van geestelijke kindermishandeling te weerleggen. De rechtbank beschouwt mij als deskundige met een oprechte betrokkenheid. Dan mag ik aannemen dat ze mij serieus nemen. Dat ze mijn brief beantwoorden zonder in te gaan op mijn beweringen over mishandeling, kan dan ook alleen maar worden gezien als een indirecte erkenning van die mishandeling. Overigens is ook de bewering over het valselijk voorwenden van openbaarheid niet weerlegd.
En toen: Ik heb al een paar keer overwogen aangifte te doen tegen de rechtbank cq medewerkers cq rechters van een of meerdere strafbare feiten. Mijn correspondentie ligt overigens wel bij het openbaar ministerie. Maar ik heb persoonlijk zeer nare ervaringen met het doen van aangiftes. Ik ben daarvoor al een keer veroordeeld (in beroep vrijgesproken). Ik loop echt op mijn tandvlees. Ik ben ook niet van plan daarvoor een advocaat in te schakelen omdat advocaten niet serieus kunnen worden genomen in dit soort zaken. Verder beschouw ik een en ander als een ernstige systeemfout. Voor een individuele rechtbankmedewerker ligt het zo langzamerhand ook erg moeilijk, en ik heb de indruk dat het teamhoofd waarmee ik correspondeerde haar best deed en misschien ook wel meer had willen zeggen. Enerzijds grijpt ze in in het juridische proces anderzijds weigert ze dat juist weer. Meer dan bij de individuele rechtbankmedewerkers, ligt de schuld bij de organisatie waarin ze moeten functioneren onder dictaat van de top van de Magistratuur, de Raad voor de Rechtspraak en de ambtelijke top van justitie. Zie hiervoor mijn dossier rechtersdictatuur en openbaarheid van uitspraken.
Overigens valt er niet onderuit te komen dat een onafhankelijke rechter een individuele verantwoordelijkheid zou moeten dragen; daar hebben rechters een eed op gedaan.
Ik ga in dit blog vooral in op de misstanden bij de rechtbank.  Er is ook van alles mis met jeugdzorg, de kindcurator en meer. Natuurlijk kan er nog van alles gezegd worden over de opstelling van de ouders. Maar aan het lezen van de dossiers ben ik, in deze afgebroken bemoeienis, eigenlijk nog maar matig toegekomen. Voor mij staat inmiddels wel vast dat het gaat om een procedure die zeer onvriendelijk is voor vader en kinderen.
Ik heb, behalve in de procedures zelf, al zo vaak gelijk gekregen van rechters en kinderbeschermers. Vaak halfslachtig en indirect maar toch. En daar lijkt het nu ook weer erg op. Wat hebben al die kinderen aan dat soort gelijk?
recente briefwisseling:
antwoord 1 van rechtbank
reactie joep aan rechtbank
antwoord rechtbank 171215
Vorige blogs (Kunnen rechters liegen?)
 

Jeugdzorg als relatiezorg

in 2012 afgewerkte versie van het schilderij salomon 2 ter gedachtenis aan Peter Hoefnagels
in 2012 afgewerkte versie van mijn schilderij salomon 2 ter gedachtenis aan Peter Hoefnagels. Orwelliaanse dictatuur

” Meneer uw buren hebben gemeld dat u in uw tuin tegen uw vrouw zei dat u ook wel eens wilt koken en dat uw vrouw daar hartgrondig nee op zei.” “Ja en?” “Nou dan is er een risico dat u ruzie krijgt en misschien wel een scheiding en misschien wel vechtscheiding enzo. En omdat dat allemaal slecht is voor uw kinderen komen wij u nu even preventief leren te communiceren. Dat begint uiteraard met meer respect voor de kookkunsten van uw vrouw.” “Ja maar ik kan zelf ook goed koken…” “Nee niets daarvan. Mannen die koken zijn helemaal een risico voor de kinderen. Laten we u maar alvast onder toezicht stellen. Uw gedrag is trouwens eigenlijk ook een vorm van geestelijk geweld, huiselijk geweld dus. We kunnen u ook uit huis laten zetten.”
Als u denkt dat ik met bovenstaand voorbeeld overdrijf dan raad ik u toch eens aan om u eens in wat rapporten van jeugdzorginstanties te verdiepen. Mijzelf is ooit kwalijk genomen  dat ik liedjes zong met mijn kind bijvoorbeeld. Tot nu toe kwam jeugdzorg, kinderbescherming, kindcurator, rechter en co pas langs als er onénigheid was bij een partnerscheiding. Maar dat kan anders blijkbaar. Gemeenten en Jeugdzorg wil met hun neus boven op uw relatie gaan staan. Want uw relatie is een risico voor kinderen. Ouders moeten tijdig afspraken maken meldt een artikel in de regiopers.
Mooi natuurlijk dat het idee (verklaring van Langeac)  van tijdig afspraken maken over kinderen wordt opgepikt. Dat moeten ouders doen wat mij betreft. Daar heb ik zelfs de handen van jeugdzorgers voor op elkaar gekregen. Maar als zo vaak krijgen we nu een perverse variant van dit idee voorgeschoteld. Het idee was dat ouders zaken zelf zouden gaan regelen zodat ze trots kunnen zeggen. ¨Blijft u maar uit de buurt, we hebben onze zaken geregeld. En als er iets mis zou gaan dan hebben we onze eigen arbitrage ook geregeld.¨
Jeugdzorgers en initiatiefneemster Corry Haverkort gaan echter nu onze communicatie regelen en zogenaamd preventief ingrijpen. Want ouders zijn een risico voor hun kinderen. Vechtscheiding is mishandeling en jeugdzorg cs weten wel hoe ze daarmee moeten dealen. Toch zijn er veel onderzoeken die aantonen dat juist jeugdzorg er een rommeltje van maakt. Ik maakte onlangs nog mee hoe jeugdzorg dwars tegen de feiten in durft te schrijven dat een vader door de rechter een omgangsregeling zou zijn ontzegd. Liegen en bedriegen lost niets op, is in die context valsheid in geschrifte en maakt de zaken alleen maar erger.
Corry Haverkort is kunstenaar en ethica. Een paar jaar geleden belde zij mij op om mij te vertellen dat kunst verbindt. Na mooie gesprekken hierover ontdekte ze echter dat ik kritiek heb op het zogenaamd wetenschappelijk onderzoek van Ed Spruijt (zie oa mijn wetenschappelijke artikel in pedagogiek en de polemiek daarover). Alleen het blote feit dat ik kritiek had en heb op Spruijt, was voor haar aanleiding om de contacten met mij per direct te stoppen. Dat is niet alleen slechte communicatie, dat is géén communicatie. Dat heeft ze gemeen met haar Ed Spruijt zelf, want die vertikt het ook om inhoudelijk te reageren op kritiek. Corry Haverkort heeft ook een heel bijzondere opvatting over genderverhoudingen. Afin zij wil dus ouders gaan leren te communiceren. Ze is echter blijkbaar vooral goed in buitensluiten. En dat is iets wat in het familierecht al decennia lang gebeurt met ouders. Niets nieuws en alleen maar meer ellende dus.
Wijlen Prof. Hoefnagels merkte in verband met de bedrijfstak familierecht al in 1992 op
“Een overheid die achter de relatie wil komen wordt een dictatuur van Orwelliaanse allure”
Dit is precies wat hoe langer letterlijker staat te gebeuren! 
We willen minder jeugdzorgers meer zorg, minder zorgen.
PS: Ik wil mijn blogs af en toe kort houden, maar ik begrijp dat dit stuk vragen kan oproepen. Stelt u die gerust en klikt u vooral ook op de links in dit blog.
PS2: Ik wil wel ten gunste van Corry Haverkort aanstippen dat zij de weigering om met mij te communiceren wel zelf per telefoon aan mij heeft aangezegd. Er zijn er velen die slinkser achter mijn rug om opereren en zich daardoor onkwetsbaarder denken te kunnen opstellen.

De familierechtkeuken van binnen uit, een schroefjesfabriek?

Het beeld salomonsoordeel bij de ingang van de rechtbank Arnhem. Daar gekomen na de kritiek in het boek ouderverstotingssyndroom in de Nederlandse context (Joep Zander e.a.). het beeld stond eerst op een onmogelijke slecht zichtbare plek.

Participerende journalistiek: Gunter Walraff maar dan omgekeerd. Walraff penetreerde, ik dreigde te worden geperverteerd door inschakeling.
De kinderen willen wel
Het kan je dus overkomen zijnde criticaster van de Rechterlijke Macht. Belt er een rechter op of ik misschien een ouderverstotingsrapportage kan schrijven. Een vader vindt dat er sprake is van ouderverstotingssyndroom en wil dat ik erbij wordt gehaald. Maar ik acht mezelf partijdig, ik was al bij de casus betrokken via de vader. Ik wist dus al iets van de zaak; twee meiden wilden graag naar hun vader, maar hun oudere zus had weerstand ontwikkeld. Maar afin ze wilde eventueel wel mee als er begeleiding was. Vast staat dat er een omgangsregeling is die niet wordt uitgevoerd. Er zijn geen ontzeggingsgronden vastgesteld.
Omdat de kinderen wel willen dus, bied ik de rechtbank als alternatief de mogelijkheid aan dat ik zelf met de kinderen meega naar hun vader, ze begeleid. Dat moet een fluitje van een cent zijn, toch? Strikt genomen wel. Ik ben doorgewinterd genoeg voor alle adders onder het gras, maar ik kies ervoor om ook in dit soort gevallen goeder trouw als uitgangspunt te nemen en niet alvast te bedenken hoe de tactieken van moeders vaak in elkaar zitten. Gewoon proberen dan zien we wel.
Openbaar, maar niet echt
Tot mijn verbazing belandt er, weer enkele maanden later een brief met ‘rechtspraak.nl’ op de envelop met een nieuwe beschikking in deze zaak. Zonder verder begeleidend schrijven of iets dergelijks. Gewoon een uitspraak sec over dezelfde zaak. En ik krijg hierin van de rechtbank de opdracht om de omgang te begeleiden, te bemiddelen en daarover te rapporteren. Veel meer dus dan ik had aangeboden. Verder staat er pontificaal onder de uitspraak dat hij in het openbaar op zekere datum is uitgesproken. Opmerkelijk.
Wat nu. Moet ik een uitspraak, die waarschijnlijk niet in het openbaar is uitgesproken, wel serieus nemen? Ik kom net in mijn memoires tegen dat twintig jaar geleden een vice-president, ook van de rechtbank Arnhem, mij had uitgelegd dat niet openbaar uitgesproken vonnissen, nietig zijn, ongeldig dus. Ik had de rechter van nu al eerder moeten uitleggen dat haar uitspraken gewoon openbaar zijn. Ze twijfelde namelijk of ze haar oordelen wel gewoon aan mij zou kunnen opsturen. Om elke schijn te vermijden dat ik word ingepakt door de rechtbank met een leuke opdracht die mij mogelijk kapitalen gaat opbrengen begin ik eerst maar eens een nieuw blog te publiceren waarin ik het punt van de nietigheid van miljoenen vonnissen nog eens uitleg.
Ik weet dat ook de vader in  kwestie moeite zal hebben met een uitspraak waarin hij driekwart van de kosten moet dragen, de staat de rest. Immers hij heeft schulden en ten onrechte geen omgang. Het moet voelen als moest hij betalen om omgang te mogen hebben en dan ook nog mijn toekijken erbij moet accepteren. Het pleit voor deze vader, en misschien voor mij, dat hij mijn aanwezigheid bij een contact met zijn kinderen toch niet bleek af te wijzen. Als de vader in kwestie om nietigheid vraagt zal ik hem echter niet kunnen en willen weerspreken. En dan druk ik me nog voorzichtig uit. Ik ben het ook niet eens met de verdeling van de kosten waarbij de moeder helemaal vrij wordt gehouden, althans zeker gezien het nog ontbreken van voldoende argumenten die dit acceptabel zouden maken. Ik snap ook niet dat de rechtbank dit zonder instemming van de vader kan doen.
Afin moet ik nu deze opdracht maar teruggeven? Die kinderen lijken flink in de knel te zitten. De rechter grijpt naar een out-of-the-box remedie. Ik heb geen enkele officiële erkenning als bemiddelaar, ik ben niet aangesloten bij een beroepsvereniging. Ik heb toch enige bewondering voor het lef van deze rechter die ik trouwens blijk te kennen van een discussie van heel lang geleden. Ach laat ik dan maar een keer om meer duidelijkheid vragen bij de griffie. Ik vraag in een mailtje om een schriftelijke opdracht, zodat ik niet alleen een, mogelijk nietige, uitspraak als uitgangspunt hoef te nemen. Verder vraag ik bevestiging van de status en verantwoordelijkheid van de rechtbank als opdrachtgever. De rechtbank dient verantwoordelijk te zijn voor de betaling aan mij, niet de vader in kwestie. Ik wil op geen enkele manier tegenover die vader komen te staan, anders dan over mogelijke inhoudelijke dingen uiteraard. Verder vraag ik de griffie naar de handelingen die ze hebben verricht om de uitspraak openbaar te laten zijn.
opdracht, maar niet echt?
Na wachten en aandringen komt het antwoord. De griffie bevestigt per mail dat de opdracht van de rechtbank er is, maar vindt het niet nodig dat nog een keer met een uitgebreid document te ondersteunen. Telefonisch wordt er aan toegevoegd dat ze mijn nota’s, ook mijn tussennota’s , waarvan ik er inmiddels een heb verstuurd,rechtstreeks zullen betalen, maar niet de daarin opgenomen voorschotten. We spreken nogmaals uitdrukkelijk af dat ik niet bij de vader ga incasseren, De kostenverdeling vecht de rechtbank zelf maar uit met die vader, ik wens me daar geenszins aan te committeren.
Over de openbaarheid stelt de griffie dat de beschikking niet in een openbare ruimte is uitgesproken, noch gepubliceerd.  De uitspraak is naar betrokkenen verstuurd en daarmee openbaar, vindt de griffie te rechtbank Gelderland lokatie Arnhem. Zo die zit. Ik vergelijk het in een PS onder mijn vorige blog met een gemeenteraadsvergadering die openbaar zou zijn omdat de notulen aan de raadsleden zijn verstuurd. Een opmerkelijke toevoeging aan mijn dossier over de openbaarheid van uitspraken.
In afwachting van de reactie van de rechtbank had ik mij gerealiseerd dat het eventueel uitvoeren van mijn opdracht geen uitstel dulde. Als het gaat zoals het meestal gaat in de rituelen van omgangsverijdeling, is er een kans dat het kind op dit moment opnieuw onder druk wordt gezet. Ik blijf proberen vertrouwen te hebben in de moeder, maar ik mag de kans dat de kinderen nog verder in de problemen komen ook niet verder veronachtzamen. Betaling of niet, opdracht of niet. Laat ik maar alvast eens een gesprekje met de moeder plannen. Ik bel de moeder en ze is, ondanks de onduidelijke status van mijn opdracht, bereid een gesprek met me te hebben. Op de inhoud van dit gesprek en die met de andere partij ga ik hier even niet in. Maar ik kan wel zeggen dat ik enige vooruitgang boek en mijn focus blijf houden; aardig doen, dingen begrijpen, maar ook: geen gezeur maar omgang in perspectief van een nieuwe zorgregeling. En ik steek mijn standpunten niet onder stoelen of banken.
kindcurator of omgangsstruikelblok
Voor mij is de kindcurator, Hopmans, een nieuw element in deze zaak. De kindcurator in kwestie is degene die namens(?) de kinderen ontzegging van de omgang heeft gevraagd. Aanvankelijk probeer ik met haar in positief overleg te blijven, zij is een toegang tot de kinderen hoop ik. Totdat zij op een gegeven moment vindt dat de omgangsregeling is opgeschort. ‘Ach heb ik iets gemist?’, zeg ik oprecht, want ik heb nog lang niet alle stukken gelezen. Ze zegt dat tot opschorting van de omgang zou zijn besloten. ‘Mag ik die beschikking even van u, want ik heb hem nog niet?’. Dat wordt even zoeken zegt ze. ‘Misschien toch even doen, want het is erg belangrijk’. Nou het is eigenlijk een impliciete beslissing vindt ze nu. Ik vind het wonderlijk dat een juriste (dat is ze namelijk) het kan hebben over een impliciete rechterlijke beslissing. Een impliciete rechterlijke beslissing lijkt mij expliciete nonsens. Maar ik realiseer me, dat ik twintig jaar geleden over mijn dochter iets vergelijkbaars langs heb zien komen. Zo gaat dat dus nog steeds. Inmiddels lees ik in de uitspraak dat de rechter stelt dat er juist géén ontzeggingsgronden zijn vastgesteld. Daarmee is m.i toch ook vastgesteld dat er nog steeds recht is op omgang. Bovendien wordt in de beschikking aan mij gevraagd die omgang ook te herstellen. Hoe langer hoe meer realiseren, zowel ik als de kindcurator, ons dat we eigenlijk haaks op elkaar staan. Al eerder vond ze dat ik te de moeder te vriend moest houden. Niet dat ik dat niet deed, maar ik stelde ook grenzen. En daar schrok de curator nogal van.
Als de kind-curator dan een gesprek met de kinderen heeft om hun van mijn bestaan op de hoogte te brengen blijkt dat de oudste inmiddels wil dat ze met de curator erbij met mij praat. Jaja. Ze heeft het kind, dat nog een beetje dwars leek te liggen, duidelijk gemaakt dat de vader nu eenmaal rechten heeft. Ondertussen beweert ze tegen mij dat het niet om rechten maar om de belangen van het kind gaat. Niet erg pedagogisch heeft ze het kind dus iets ‘duidelijk gemaakt’ dat ze zelf niet gelooft. Een dubbel bind die typisch is voor Ouderverstoting. Overigens is het begrip ‘Belang van het kind’juist breed binnen de wet uitgemeten, dus om dat nou tegenóver de wet te stellen…. Ingewikkeld vooral, want ik vind het wel weer een merkwaardig begrip. Ik voel dat ik bij het kind zo een onaangenaam iets lijk te vertegenwoordigen. Ook typisch PAS. Een stukje absurd theater met voorspelbare uitkomsten. Ik geef haar duidelijk aan wat ik er van vind, en vraag me openlijk af of ik er op zo’n manier nog wel mee door moet gaan. Deze curator wringt zich onder de noemer ‘Belang van het kind’ overal tussen.
Toch heb ik inmiddels de toezegging van de moeder dat ze een eerste omgang onder mijn begeleiding accepteert. Is het eigenlijk niet veel meer juist de curator die nu dwars ligt? Maar het is complex. Alles interacteert tegen een oplossing in. Het is een complex inert systeem leg ik de kindcurator uit. Ik realiseer me nu ook dat ik de kindcurator teveel heb gezien als partner en te weinig als tegenstander. Ze heet er voor de kinderen te zijn, daarom wilde ik samen aan een oplossing werken. De eerste beschikking kwam merkwaardigerwijs via haar bij mij. Het telefoonnummer van de moeder moest ik blijkbaar van haar krijgen. Maar tegelijkertijd is zij degene die de ontzegging van de omgang aanvroeg, vindt dat je de moeder vooral niet te hard moet aanpakken en dat waarheidsvinding niet van toepassing is (behalve natuurlijk als ik maar help aantonen wat zij aangetoond wil zien).
rechtbank als wanbetaler
Inmiddels blijkt de rechtbank zelf achterstallig met de betaling van mijn ingediende tussenrekeningen. Als ik daarover bel blijkt de rekening nog niet eens op het bureau van de juiste dienst te liggen. De griffie van de rechtbank beweert nu dat de zaak even ‘on hold’ moet omdat er betalingsproblemen zouden zijn. Ik leg uit dat ik daar niets mee te maken heb, of dreigt de rechtbank soms zelf failliet te gaan, haha? En ‘On hold’ ? Ik ben geen schroefjesfabriek! Ja nee dat vind de andere kant ook. ‘Het gaat hier wel om kinderen’, memoreert de griffiejuriste. Het zal allemaal goed komen beweert ze, maar ze moet even overleggen. Voor de duidelijkheid stuur ik er nog wel een mail achteraan met puntsgewijze opsomming wat geregeld dient te worden.
Dit alles leidt er nu toe dat de griffie ineens vindt dat ik slechts een voorwáárdelijke opdracht zou hebben. De voorwaarde zou dan zijn dat de vader betaalt. En dat doet hij dus niet. Niet alleen betaalt de rechtbank niet, maar ook geen enkel commitment of status. Ergo gezien het feit dat niet aan de voorwaarde is voldaan moet ik opmaken dat de rechtbank de opdracht dus beeindigt. Ik mag eventueel wel zelf proberen te collecteren voor mijn eigen honorarium. Bij de vader dan. Onacceptabel en belachelijk en kans nul. Het gaat me ook niet alleen om het geld, hoe verlokkelijk ook…….het gaat me om mensen, kinderen voorop. Als ik gewoon in alles had meegewerkt met deze rechtbank dan had er op het eind van deze rit een gouden berg gelonkt. Lekker lang afwachten zodat het probleem erger wordt, eerst je eigne belangen regelen, lang doen over het bemiddelen, vooral geen opmerkingen over het gedrag van de rechtbank. Als je braaf bent dan kom je er wel met een mooie veel-urige declaratie, waarschijnlijk in dat geval zonder resultaat. Rigide, zou ik zijn, kreeg ik van de curator te horen.
Voorwaardelijk: opdracht nietes en welles en nietes
Ok, ik stop mijn bezigheden nu de opdracht dus is ingetrokken door de rechtbank. Ik laat dat nu ook rechtstreeks aan de rechter weten. Deze betreurt het dat ik ermee stop. En dat is dus een merkwaardige poging om mij de verantwoordelijkheid voor hun eigen gedrag in de schoenen te schuiven. Zij beëindigen de opdracht. Verder beweert deze rechter tot mijn grote schrik evenzogoed nog dat alles wat een deskundige doet (ik val blijkbaar ineens weer onder deze categorie) achteraf door de rechtbank wordt beoordeeld en daarmee ook of en hoe deze deskundige betaald wordt. Zo krijg je je pappenheimers wel in het gareel ja. En vooral de pappa-heimers, want ook hier was weer een vaderrelatie het slachtoffer van het inerte systeem. Had ik toch nog veel achterdochtiger moeten zijn? Is dit een poging mij ergens in te luizen?
Dit verhaal laat de beide ouders een beetje buiten schot. Ook zij zijn uiteraard onderdeel geworden van een inert systeem. De een meer als slachtoffer en dan andere meer als dader. Maar als altijd kies ik ervoor de vinger te wijzen naar de kern van het probleem. Door mijn principiële houding zit ik nu echter vooralsnog met een oninbare rekening. Ik zie althans nog geen deurwaarder bereid om bij de rechtbank beslag te leggen. Ik besef me dat niet iedereen zich principes kan permitteren en wellicht wel in zal gaan op de malste voorwaarden van de rechtbank en wellicht een herstelde opdracht zal accepteren. Hoewel? Waarom laten al die bemiddelaars zich eigenlijk in dit systeem dwingen, en wat is de rol van hun organisaties? Ik moet weer denken aan een toenmalige voorzitter Warnaar van de club van mediators familierechtadvocaten tegen mij. Ik had gevraagd waarom hij zo tekeer ging (artikel) tegen de acties van Fathers for Justice die volgens hem meer naar zichzelf zouden moeten kijken en niet tegen rechters die helemaal niet naar zichzelf kijken. Die rechters zijn machtig hoor Joep!! kreeg ik als antwoord. Oftewel van die mediatorclub niets dan positiefs over rechters. Déze mediator, uw blogger is echter not amused. Haha!
U heeft dit helemaal uitgelezen. Applaus. En nu?
een kapitein en twee drenkeingen
een kapitein en twee drenkelingen

PS: De rechter in deze zaak blijkt ook publiekelijk het standpunt te hebben uitgedragen dat een kapitein op het schip na scheiding vaak beter is. Zembla: Ook rechter Lous van Son uit Arnhem, die onderzoek heeft gedaan naar het effect van lang procederen op het verloop van echtscheidingen, zegt in ZEMBLA dat het in veel situaties beter zou zijn als er in plaats van twee, maar één kapitein op het schip zou zijn. Ze zegt: ‘Ik denk dat het vaker dan nu, in het belang van het kind is, dat slechts één van de ouders het gezag heeft.’
Je zou kunnen concluderen dat uit de bovenstaande zaak blijkt hoe onjuist deze opvatting is. En bovendien op gespannen voet met de wet die gelijkwaardigheid als uitgangspunt kent. Deze casus is natuurlijk niet de enige zaak waaruit blijkt hoe desastreus eenhoofdig gezag is.
volgende blog over deze zaak

Maagdenhuis

Als rechtgeaard blogger over man-vrouw en vader-moederverhoudingen zou u nu een heel betoog kunnen verwachten over maagdelijke geboortes en Joseph-achtige vaders, maar dat doe ik toch maar weer een andere keer.
Ik ben ook UvA student, of nee eigenlijk medewerker. Promovendussen vallen onder medewerkers. Ik heb daarom erg veel belang bij het verdwijnen van het rigide rendementsdenken uit de wetenschap. Al was het alleen maar om voldoende ruimte te krijgen om mijn eigen promotie af te maken. Met gedoe als Kort-Gedingdreiging enzo van de laatste jaren, komt dat wel in de knel. Het belang van mijn onderzoek in deze lijkt me ook evident. En dat er wat mannen in de richting van pedagogiek wat ondernemen is ook een belangrijk punt, want nu bijna alleen maar vrouwen.
Kortom ik wil mij graag solidair verklaren met de Maagdenhuisbezetters. Ze moeten er binnenkort uit begreep ik net. Maar uit is soms in. Dit is het moment om je solidair te verklaren.

vaders in het bezette Kinderbeschermingskantoor in overleg met de raadsdirectie

Het aardige van deze bezetting is natuurlijk ook dat het er een is met bijzondere historische diepte heeft. Parallel hieraan denk ik aan het succes in 2000 van de bezetting van de Raad voor de Kinderbescherming Zutphen en het PvdA-kantoor in Amsterdam door tientallen vaders. Ook iets dat nog eens hoognodig moet worden overgedaan. Deze bezettingen zijn niet zo goed bijgezet in de geschiedenisboeken als de eerste Maagdenhuisbezetting maar hadden veel succes al zal je dat van de Stichting Dwaze Vaders niet horen, want die wilden inmiddels niets meer van actie weten.
Mijn kritiek op de wetenschapsbeoefening in de context van vaderschap en familierecht is onder andere terug te vinden in mijn artikelen in het wetenschappelijke tijdschrift Pedagogiek van 2011 en het dossier wetenschap op vaderseenzorg.nl.

Dat kan niet waar zijn

“Dat kan niet waar zijn” is geloof ik ook een titel van een televisieprogramma. Maar het niveau van ongelooflijkheid in dat programma is niet vergelijkbaar met het probleem waar ik het vandaag met u over wil hebben.

Als je aan mensen wilt uitleggen dat we hier vaderschapsdiscriminatie kennen en de rechtsstaat wat minder, dan zet je een koude douche open boven dat wat mensen als het warme bed van de samenleving ervaren.

Ik wil graag uitleggen waarom het zo verdomd  moeilijk is om de werkelijkheid en de waarheid in de ogen te kijken als die wat verder van ons bed af staan. Centrale begrippen hierin zijn cognitieve dissonantie en cognitieve afstand.
Cognitieve dissonantie is het verschijnsel dat als je iets hoort of waarneemt dat afwijkt van wat je altijd al hebt gedacht, dat in strijd is met je kennis en handelen tot dan toe, je daardoor dissonantie ervaart. En dissonantie is onprettig, roept angst en onzekerheid op. Daar is de menselijke geest niet op gesteld. We willen graag onze gedachten en waarnemingen overzichtelijk houden. We proberen tot consonantie te komen. Soms kan dat door het reorganiseren van een wereld en mensbeeld. Maar vaak gebeurt dat door het wegschuiven of vals interpreteren van nieuwe waarnemingen. Volgens sommige wetenschappers kun je stellen dat er een maximale afstand is tussen eigen beeld (cognitie) en het andere beeld, wil het begrepen worden. Dat is schrikken, want dat betekent dat sommige afwijkende ervaringen en cognities gewoon simpelweg niet door zullen kúnnen dringen bij de waarnemer. De rek van het elastiek is beperkt, zou je kunnen zeggen. We kunnen erg ons best doen, met goede argumenten, maar dan houdt het toch een keer op. We kunnen er niet bij, het kan niet waar zijn. Ergo de boodschapper heeft een tik, is een complottheoreticus of is te negatief. Er zijn veel middelen om de vreemde cognities buiten de deur te houden. Als ze maar ver genoeg van dagelijkse ervaring afstaan, dan gaan ze wellicht werken als een zwart gat, u weet wel een verschijnsel uit de astrofysica. Uit een zwart gat komt geen licht naar buiten, door de overgrote massa blijft het licht gevangen in het zwarte gat.

In overdrachtelijke zin kan dat ook. Wat er gebeurt in de bedrijfstak familierecht is voor velen eigenlijk niet waarneembaar, ook omdat het door zogenaamde privacy gescheiden, maar wel tamelijk identieke, processen gaat. Misschien willen we nog het feit waarnemen dat er rechtbanken en wetten zijn die heel letterlijk vaders op het tweede plan zetten, maar eigenlijk blijft het vaak bij die geïsoleerde waarnemingen. Deze waarnemingen integreren tot een samenhangend stelsel van cognities, zoals vaderschapsdiscriminatie, rechtersdictatuur, nee daar wilt u toch maar liever niet aan. Als u er wel aan wilt heeft u waarschijnlijk een paar eigen ervaringen die het zicht op de feiten onvermijdelijk maken, gepaard aan de kracht om de daaraan verbonden reconstructie van de werkelijkheid toe te laten.

Afin, ik verg veel van u in dit blog. Misschien dat de psychologen in bijgaand uitgesneden filmdeel het verschijnsel beter weten uit te leggen dan ik. In dat filmpje gaat het overigens niet om vaderschap en rechtsstaat, maar om een cognitie die samenhangt met de 9/11-gebeurtenissen. Wat u ook van die gebeurtenissen mag denken; het verhaal van deze psychologen is algemener toepasbaar. Eigenlijk is 9/11 nog een vrij simpel verhaal in vergelijking met de cognitiesets rond vaderschap. Het is ook niet toevallig dat ik nog geen vergelijkbaar filmpje heb gezien waar zoiets wordt uitgelegd rond vaderschap. Zelfs mensen die het persoonlijk hebben ervaren voelen zich alleen staan, houden daarom vaak hun mond of keren zich zelfs vanuit die positie tegen de boodschapper.

Afin, voordat dit blog veel te lang en ingewikkeld wordt….. Ik ben benieuwd of dit een beetje te volgen was. Ik hoor graag jullie commentaar en zal dit blog waarschijnlijk nog een aantal keren aanpassen.
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=YW6mJOqRDI4&w=560&h=315]

Het filmpje is ingesteld om te beginnen bij de uitleg over cognitieve dissonantie; als dat in uw browser niet werkt: 1:54:40

PS: Leon Festinger, de grondlegger van de theorieen over cognitieve dissonantie gebruikte als eerste voorbeeld een niet-conventionele groep die de waarheid (einde van de wereld kwam niet) niet onder ogen wilde zien door de hang naar cognitieve consontantie. Dit werpt het licht op de, te onderkennen mogelijkheid, dat ook vele  niet-conventionele complottheorieen zijn doorgeschoten. In die zin zal de wetenschappelijke methode ook altijd gevolgd moeten worden verificatie en falsificatie.

uit-gezond-en vader

Weer een mannetje voor een drie-in-een-provideraanbod. Ik schijn recht te hebben op een goedkoper tarief. Jaja. Net als ik begin repliek te geven vliegt er laag een heel groot vliegtuig over. In de richting van de Oekraine denk ik met enige angst. Ah een hercules zegt de verbindingsverkoper. Hij is namelijk in Bosnië geweest, vertelt hij. Oh militaire missie begrijp ik. Als we even later binnen zijn verkooppraatje hebben afgewerkt vraag ik nog even door. Ja het was te zwaar antwoordt de man. De uitzenddruk was te groot. Een half jaar weg is teveel voor vrouw en kinderen en dat half jaar terug is dan eigenlijk ook teveel want dat zijn ze juist helemaal niet gewend pa continu thuis. Dus helemaal fout. Gescheiden. En de kinderen, vraag ik angstig? Goed contact. Ik laat even een zucht glippen. Maar met dat uitgezonden worden ben ik dus gestopt zegt de man.
Poolse vaders in Nederland, Nederlandse vaders in Bosnië en straks in de Oekraïne (De Oekraine moet ik van mijn broer zeggen, met lidwoord graag) en zo maar door. Vaders worden uitgezonden, ver uit, en gezond is het niet vaak. Maar ze deden het voor vrouw en kinderen. Een moeilijke verbinding. Of ik met mijn huidige verbindingenleverancier of deze nieuwe door ga weet ik nog niet.

advertentiecampagne voor “wetenschapper”

 

Villa Pinedo maakt reclame voor Spruijt
Villa Pinedo maakt reclame voor Spruijt; klik voor vergroting

Hij zal het moeilijk hebben met de kritiek. Of met het idee dat die ook zo makkelijk gevonden kan worden (zie het derde google-resultaat). Maar dit is dan toch wel weer een bijzondere move. Gesteund door “de Nederlandse kinderen van Villa Pinedo”die een advertentie voor deze “scheidingsdeskundige” zetten op google-ads! Hoe mooi kun je het hebben. Een prima ondersteuning voor je opvatting Ed dat jij het voor de kinderen doet. Maar is dat inderdaad wat het zegt? Nee het zegt niet meer en niet minder dan een kind die enthousiast naar haar moeder roept dat ze absoluut niet naar vader wil. Ik wil rust, wij willen rust.  Het is ouderverstotingssyndroom op macro-niveau. Een afgedwongen loyaliteit. Niemand kan meer om Ed heen. Als auteur, organisatie ja zelfs als overheid ben je zo langzamerhand afhankelijk van de steun van Ed. Dank je wel Ed! Vaders…. in het stof ermee!

Exclusief interview van deze site met scheidingsdeskundige Spruitjes van de Wijs (nee dat is iemand anders!)

Het dossier Spruijt