Cookies

Geen vaderdagtrofee m/v?

Onderstaande blog is ter verantwoording en verduidelijking aan allen die betrokken zijn geweest bij de instelling van de vaderdagtrofee m/v
(en zelf ga ik op vaderdag een liedje spelen voor de bijeenkomst van monument van de onvervulde kinderwens in Apeldoorn)

De Vaderdagtrofee m/v werd in 2007 ingesteld door een aantal ouderorganisaties. Het Vader Kennis Centrum nam het op zich de uitreiking te organiseren. Er zijn diverse conflicten over geweest. Zie hiervoor. Na een conflict in 2014 werd het volgende afgesproken:
“Vader Kennis Centrum zal vanaf 2015 jaarlijks rondom Vaderdag, de Vaderdagtrofee m/v uitreiken. In dit verband is de benoeming van een hoogleraar op een deeltijd leerstoel aan de universiteit van Amsterdam afgewacht. Vanaf dat moment zal het door Zander ontworpen beeld als wisseltrofee worden uitgereikt (dat tot op heden werd geschonken om te behouden) en er zal een nieuw ontwerp van een andere kunstenaar worden geschonken om als beeldje te behouden.”      

Tekst uit de formele vaststellingovereenkomst 2014 tussen Joep Zander en het Vader Kennis Centrum waarbij door het Vader Kennis Centrum een advocaat namens hun werd betrokken, totale kosten voor hun volgens hun zelf destijds 5.500 Euro.  Aardige bijkomstigheid was dat het VKC uitdrukkelijk over het beeldje sprak als zijnde de oscar van de vaderbeweging een term die ook in de vaststellingsovereenkomst werd gebruikt.

Het beeldje is vervolgens in 2015 volgens bestuursleden B en W in het geheel niet uitgereikt.

“Het symposium van 2017 is pas 15 juni 2018 gehouden en Vera Bergkamp heeft de vaderdag trofee gewonnen, daar is genoeg over gepubliceerd geweest;” Bestuurslid B aan mij 28-03-19

“Ik staak deze discussie aangezien het tot niets leidt en heb geen zin in dit soort geneuzel.” Bestuurslid B aan mij 29-3-19

Ik kan alleen vaststellen dat de Stichting zich aan deze afspraken houdt, dus ik snap de het hele mail verkeer niet van Zander als van u en het verwijt dat de Stichting nalatig zou zijn geweest. (Bestuurslid B aan bemiddelaar 7-4-19)

In 2017 is er dus geen beeldje uitgereikt. In 2015 is het beeldje vaderdagtrofee m/v ook al niet uitgereikt en in 2019 zijn ze dat bij het VKC ook niet van plan lees ik. Of ze het de in 2018 wel hebben gedaan (gaat het hier echt om het beeldje en onder de correcte naam?) is niet met een foto o.i.d. aangetoond.

Mijn korte commentaar: Het gaat er niet speciaal om dat het een door mij gemaakt beeldje is, maar een trofee (eerder schilderij) die het VKC namens een hele beweging, die daar ook geld voor opbracht, mocht uitreiken.

Zie op 4:35 over de afschaffing van acties

Hoe zit dat ook alweer met samenwerken in de vaderbeweging?

De muren van justitie; Ivo uit de cel maar nog niet vrijgesproken

hek rechtbank almelo met spandoeken
Facades van rechtbanken, zelfs of juist als de hekken potdicht zitten, roepen bij mij altijd traumaervaringen op. Fysiek en psychies geweld van rechters, gerechtspolizisten en hun aanhang. Gisteren heb ik mijn trauma’s weer flink opgeroerd want we demonstreerden met 5 mensen bij de rechtbank Almelo waar Ivo Vrijkotte volgens onze berekening zou worden voorgeleid om een oordeel te krijgen over eventuele verdere hechtenis. (zie vorige blog)

Het was niet eenvoudig om er achter te komen waar Ivo zich op welk moment bevond. Eerst stonden we voor de poorten van de arrestantenlocatie Borne. Gelukkig was daar een erg vriendelijke agent, ook vader, bereid ons te vertellen dat Ivo daar al weer een uurtje geleden was afgevoerd naar de rechtbank Almelo. Daar hebben we ons geïnstalleerd, de pers te woord gestaan en zo tegen een uur of half twee kwam daar de advocaat van Ivo aangelopen zodat we nu dus wisten dat Ivo nog binnen was.
Tegen half 4 kwam de advocaat weer naar buiten en kon ons mededelen dat Ivo vrij kwam omdat de rechtercommissaris de hele arrestatie en hechtenis onrechtmatig achtte omdat het een veel te zwaar middel zou zijn. Het OM had 2 weken verlenging van de hechtenis bepleit vanwege recidivegevaar. Aanvankelijk interpreteerden wij het een beetje verkeerd en dachten we dat Ivo hiermee vrijgesproken was, maar dat is natuurlijk niet zo. Hij moet op 12 juni (let op wordt mogelijk uitgesteld)  voorkomen.
Even later kwam ook Ivo naar buiten, blij maar ook aangeslagen. Inmiddels was ook het artikel van Tubantia op internet verschenen. Mooi stuk met wel een paar foutjes. We waren met 5 mensen en niet van de stichting Dwaze Vaders die dit soort acties al lang niet meer ondersteunt omdat ze liever vriendjes willen zijn met de andere kant van de lijn). Juist met dit soort acties echter kun je je traumatische ervaringen overwinnen en laten merken dat we dit soort mishandeling door het corrupte Nederlandse, stijl ondoorzichtige justitiesysteem niet accepteren.

De corrupte rechterlijke macht en het zieke justitiële systeem
(let op de klikbare fragmenten in bovenstaande tekst vooral waarom ik uitdrukkelijk afstand neem van clubs als Stichting Dwaze Vaders, Vader Kennis Centrum en facebookgroep Herken Ouderverstoting)

Het kan zijn dat de zitting van 12 juni wordt uitgesteld.

Geel tegen zwart op bevrijdingsdag

ZWART

Het passeren van het gerechtshol Arnhem kan ik niet in stilte voorbij laten gaan. De plek waar ik herhaaldelijk als vader werd beledigd, geschoffeerd, waar we met een stuk of dertig vaders ons binnen in de hal vastketenden, waar het beruchte discriminerende formulier werd geproduceerd waarop vaders al bij voorbaat voorgedrukt de voogdij (gezag) werd ontzegd. De rechtbank waar ik met toestemming van de dienstdoende rechter optrad als raadsman voor vader Peter (zeer tegen de zin van de advocate van tegenpartij). De rechtbank die toestemming gaf tot inzage in een groot aantal uitspraken maar zich daarin liet overrulen door een clubje illegitiem georganiseerde rechtbankpresidenten. De rechtbank waar, tegen de zin van de kunstenaar een salomonsbeeld meters hoog buiten zicht werd gehouden maar die het beeld na de kritiek in mijn (ons) boek ‘Het ouderverstotingssyndroom in de Nederlandse context” op een veel zichtbaardere plek zette.

ontsmetting met joep
Ontsmettingseenheid van F4J bij het Arnhemse gerechtsgebouw.

De rechtbank waar ik met Fathers4Justice mee deed aan een decontaminatie-unit. De rechtbank met rechter van Son, die mij inschakelde als deskundige , maar daar halverwege het proces ineens mee stopte en toen valselijk beweerde dat ik was gestopt. Een brief van een medewerkster van de familieunit die mij volledig gelijk gaf in mijn irritatie hierover. Die rechtbank, dat gerechtshof  wil je niet onbecommentarieerd passeren , zeker niet als onderdeel van een grote groep gele hesjes. Dus ik riep wat kwade kreten in die richting. Kreten die geen nuance toonden en dat kan ook niet in die context. Maar als je goed op een rijtje zet wat mijn ervaringen zijn in dit gerechtsgebouw dat kan ik niet ontkennen dat daar ook goede tussen zitten. Er is iets merkwaardigs aan de hand. Het lijkt wel of er 2 heftig elkaar bestrijdende bewegingen zijn binnen dat gebouw, dat er ook nog mensen zijn die zich met tegenzin laten inperken door de dwang van bovenaf. De vice-president Hooft Graafland die ooit aanvankelijk inzage toeliet (“anders is het nietig”) in rechterlijke uitspraken is op dramatische wijze (ik citeer hier rechter van Son) van het toneel verdwenen. “Ook omgekomen bij een roei-ongeluk? vraag je je dan stiekem af, want oh ja er was ook nog iets met die Demmink-zaak en het Arnhemse gerecht.
De Gele Hesjes zijn de enige grote sociale beweging die fundamentele önderbouwde kritiek op het functioneren van de rechtstaat toelaat. Ten bewijze daarvan hieronder de toespraak van volhardend rechtzoekend vader Erik Groenendijk bij de demonstratie van afgelopen zondag, bevrijdingsdag in Arnhem. Geel tegen de zwarte togacriminaliteit. Een brug verder.

20 jaar herkenning ouderverstotingssyndroom

In deze mooie kerk sprak Richard Gardner 20 jaar geleden………Gisteren had ik een afspraak met Petra v.d. Hoeck die in België actief is op het gebied van ouderverstoting. Omdat Breda ergens in ons midden ligt spraken we daar af en tsja de Grote kerk is een mooi markant ontmoetingspunt. Pas op het laatste moment drong tot mij door dat dat precies de plek was waar ook weer bijna precies 20 jaar geleden Richard Gardner een toespraak hield voor een paar honderd justitieambtenaren, hulpverleners en ouders.

In 1998 stelde ik als adviseur van de Stichting Kind en Omgangsrecht voor om bij omgangsproblematiek meer te focussen op de positie van kinderen en om in het licht daarvan onze aandacht te richten op Parental Alienation Syndrome. (zie notulen). Dit leidde ertoe dat we samen met het Platform SCJF en het Ministerie van justitie Gardner naar Nederland lieten komen. waar hij op 24 juni 1999 een toespraak hield in de Grote Kerk van Breda.

Gesprek tussen mij en Richard Gardner in Breda  23 juni 1999

De avond ervoor mocht ik Richard Gardner nog persoonlijk spreken. Ik stelde hem wat vragen over de gendergerichtheid in zijn woord “Grootmoederswijsheid” wat hij in zijn grondleggende boek over PAS gebruikte.

We zijn nu twintig jaar later en in een uitgebreide ontmoeting passeert veel van de geschiedenis van de herkenning van ouderverstoting de revue. Van het eerste boek dat ik in 1999 samen met Rob van Altena uitbracht tot de onverkwikkelijke herrie waar we als beweging elke keer, als ware het onvermijdelijk, in verzeilen. Hoewel het makkelijk is om te verifiëren wat voor onwaarheden clubs als Vader Kennis Centrum ( notabene de opvolger van de eerder genoemde stichting Kind en Omgangsrecht) produceren moet ik toegeven vooralsnog in gebreke te blijven bij een aantal andere verhalen die ook overigens wat minder eenvoudig zijn te traceren al was het maar omdat ik in de afgelopen jaren heb geleerd dat je zelfs, of moet ik zeggen juist, rechterlijke uitspraken en schrijfsels niet kunt vertrouwen.

Voor dit gedoe heb ik een andere oplossing voor ogen dan Petra. Petra wil zich exclusiever blijven richten op voorlichting en getraumatiseerde ouders enigszins mijden.

Petra en ondergetekende op de plek waar eens Gardner zijn toespraak hield

Mijn doel is om juist getraumatiseerde ouders te leren dat als je je energie niet richt naar degenen die deze ongein aanrichten je inderdaad onvermijdelijk je energie op elkaar bot gaat vieren. Natuurlijk is er niets mis met voorlichting, en dat heb ik met 3 boeken en vele artikelen en lezingen over ouderverstoting ook gedaan sinds 1999. Maar daar kan het niet bij blijven. Petra en ik delen de weerzin tegen het plegen van karaktermoorden met de bekende narcisme en borderlinestempeltjes. Onze passie voor het horen van volwassen geworden kinderen van ouderverstoting delen we. Ik heb dat onder andere gedaan in mijn boek Moeder-Kind-Vader, een drieluik over ouderverstoting uit 2004. Petra is haar boek momenteel aan het schrijven.

Onze ontmoeting stond in het teken van het gebruik van kunst als een van de wegen naar herkenning. Voor de uitvoering van de plannen van Petra daarover is nog even tijd nodig. Het was een waardevolle ontmoeting met veel open eindjes en wellicht ook veel ( al dan niet) open wonden, mijn eigen verwondingen niet te na gesproken. 

Ik heb nog wat pagina’s met historische achtergronden bijgewerkt:

De speech van Gardner in 1999

In Memoriam Richard Gardner

 

Onze nepvrijheid op 4 en 5 mei

Onderstaand gelinkt blog is al weer 8 jaar geleden geschreven. Beseffen we ons wel wat we moeten gedenken, waar we voor moeten waken? Welke tirannie er te verdrijven valt in 2019. Of denken we liever niet teveel erover na en houden een paar minuten onze mond en daarna nog steeds?

Gelukkig is er dit jaar op 5 mei een demonstratie van de GeleHessers in Arnhem (14 u CS). Dat is het enige alternatief. Ga geen vrijheid vieren die er niet is. We leven in een rechtersdictatuur. Demonstreer mee!

Lees verder op: https://joepzander.wordpress.com/2011/05/09/4-en-5-mei/

Afbeelding kan het volgende bevatten: tekst

Perverse coalities en verstotingsprogrammering op maatschappelijke schaal

Laatst bijgewerkt op 28 maart 2019 in verband met correspondentie VKC

Vijfentwintig jaar geleden voerde de moeder van mijn dochter een reeks verklaringen op van vrienden van haar over mijn gedrag. Met die verklaringen moest een negatief beeld van mij geschetst worden. Ik had kunnen proberen te reageren met een reeks verklaringen die negatief zouden zijn voor haar. Maar ik besloot uiteraard om te reageren met verklaringen die positief waren over mijn opvoedingspraktijk voor mijn dochter. Dat is het verschil tussen terugpakken en uitpakken. En uiteraard bestreed ik op een praktische manier de negatieve framing van bijvoorbeeld mensen die dachten te constateren dat ik me niet aan afspraken hield, omdat ik me niet hield aan wat volgens de moeder van mijn kind zou zijn afgesproken. Ondanks deze milde aanpak was de wereld te klein in de rechtbank. Hoe ik het in mijn hoofd haalde om met verklaringen te durven komen daarbij als vanzelfsprekend haar ingediende verklaringen totaal over het hoofd ziend.

In de commentaren op mijn voorlaatste blog breekt de pleuris uit over mijn kritiek op het aan het woord laten van, de herhaalde malen met succes van integriteitsfalen beschuldigde, Corine de Ruiter in een congres over ouderverstoting. Deze discussie wordt gevoerd door onder andere twee organisatrices (oid) van het congres. Je kunt in deze discussie iets herkennen van wat ik 25 jaar geleden op de rechtbank meemaakte. Naar binnen zeilen met allerlei nogal tergend en overdreven persoonlijk geformuleerde kritiek en dan zeer verontwaardigd worden als ik dat netjes probeer te weerleggen, wat overigens geen sinecure is als mensen als een machinegeweer de ene fantasie dan wel leugen na de andere op tafel leggen.

Hoe is het mogelijk dat moeders dat zo makkelijk voor elkaar krijgen? Dat kan eigenlijk alleen omdat ze dat gedrag voortdurend om zich heen zien van kinder’beschermers’, rechters en wetenschappers en vooral natuurlijk hun eigen advocaat. Ook omdat ze er bij herhaling succes mee hebben en ach vaders een trap nageven, wie maalt erom? Ik wil niet zeggen dat vaders nooit dit gedrag vertonen, maar die komen daar zelden mee weg.

Waar het nu om gaat is de vraag of er een verband is tussen het gebeuren op microschaal in de rechtszaal en het gedrag van allerlei actoren op meso en macro niveau. Kun je gewoon zeggen dat ouderverstotingsprogrammeringsgedrag terug te vinden is in reacties als die onder mijn blog. Lopen deze reacties, die niet direct over individuele kinderen gaan maar over het maatschappelijk debat daarover, congruent met de uit de van de ouderverstotingsliteratuur bekende programmeringsreacties en treedt daartussen kruisbestuiving op? Ik denk van wel. En daarover had ik graag meer verteld op het congres over ouderverstoting dat zich morgen afspeelt. Ik had dan graag een Nederlandstalige variant voorgedragen van mijn Bratislava-lezing (zie hieronder) van anderhalf jaar geleden over de ‘multi level understanding’ van ouderverstoting. Opmerkelijk genoeg vonden de organisatoren van dit congres het zelfs niet nodig om mij op de hoogte te stellen van het congres, ik moest het van anderen horen. Daarbij is het van belang te weten dat ik met enkele boeken, wetenschappelijke artikelen, workshops acties en lobby’s het begrip ouderverstoting in Nederland heb geïntroduceerd. Mede daardoor komt het nu voor in de jurisprudentie en de literatuur. De laatste zinnen zullen zeker tegen mij gebruikt worden als zijnde egoboosting. Maar iedereen kan terugvinden dat ik slechts de geschiedenis probeer weer te geven. Dit op deze manier in herinnering brengen is noodzakelijk omdat er een groot belang is om mijn persoon, invloed en leiderschap (ooit) af te breken, ook door venijnige beschuldigingen van ego-boosting. Dat belang rust vooral bij Justitie. Het afbreken van de kop van iedere veranderingsbeweging is, samen met verdeel en heers, een cruciaal onderdeel van de overheidsrepressie die uiteindelijk vooral tegen kinderen is gericht en zeer extreem is. Om mij heen heb ik veel andere ideële veranderaars afgebroken zien worden. Dit mechanisme moet aan de orde worden gesteld. Maar de organisatoren van dit congres nemen liever een voorbeeld aan de neppige-hoogleraar Corine de Ruiter die nog onlangs door het college van bestuur van haar universiteit (niet voor het eerst) op de vingers werd getikt in casu haar wetenschappelijke integriteit. Een hoogleraar die zich er juist niet voor schaamt al die framingsmechanismes van ouderverstoting op macronivo tegen diverse vaders waaronder Ivo Vrijkotte en mij in te zetten. Haar optreden op het congres wordt ook nog eens verzorgd in samenwerking met het Vader kennis Centrum die juist is opgericht om voor vaderschap op te komen (in naam althans). Overignes zegt het Vader Kennis Centrum zelf daarvan dat ze niet bij de organisatie is betrokken en die alleen maar faciliteert. Dat lijkt in tegenspraak met de aanduidingen op de aankondiging waarop (zie hierbij) staat dat de conferentie samen met VKC wordt georganiseerd.

Kortom dit is wat ik bedoel met de perverse coalitie rond dit congres over ouderverstoting, dat dus voor een deel juist ouderverstoting propageert door middel van het geven van het slechte voorbeeld. Slecht gedrag dat elkaar aantrekt. Een goed/slecht voorbeeld is de minstens de helft van de dynamiek achter veranderingsprocessen. In plaats van dit soort mechanismen ook op macroschaal en als mechanismes van hulpverleners en rechters aan de orde te stellen, gebruiken de organisatoren van dit congres dit soort mechanismes om fundamentele kritiek af te weren en ouderverstoting af te schilderen als vooral een probleem tussen ouders. Die ouders kunnen elkaar dan te lijf gaan met duurbetaalde dikke rapporten die moeten aantonen dat de een of de ander fout en gestoord is maar die zelden de vinger leggen op de zere plek zelf. Ach ja hier en daar nog wat marginale opmerkingen over achterstanden bij opleidingen enzo maar niet fundamenteel. Het zijn rechters en wetenschappers die ouderverstoting actief en op grote schaal beoefenen. Ook persoonlijk falen als verstotende ouder, frustratie als kind of ouderslachtoffer kan goed worden verstopt door op zo’n manier wat te organiseren. Falen is menselijk, verstoppen gevaarlijk. Dit is ook een mechanisme dat we ons steeds moeten voorhouden als we het gedrag van sommige wetenschappers rechters en journalisten enz beoordelen.

De organisatie van het congres probeert zich met censuur en blokkades af te dekken tegen elke vorm van kritiek op facebook. Zelf zit ik niet op facebook, maar ik krijg daar berichten over door. Het bestuur van medeorganisatie Kinderen Ouders Grootouders die ik altijd al zeer hoog achtte qua integriteit, heeft besloten verstek te laten gaan op het congres.

Ik vind natuurlijk dat dit congres moet doorgaan, wel zou er door de voorzitter afstand kunnen worden genomen van de organisatie en Corine de Ruiter kunnen worden medegedeeld dat bij nader onderzoek naar haar integriteit is komen vast te staan dat daar nog teveel vraagtekens (understatement want het staat in alle redelijkheid vast) omheen zijn om haar optreden te kunnen laten doorgaan. En dan iemand anders aan het woord laten met wat andere opvattingen. Zelf heb ik morgen een mooie zonnige wandeling op het programma staan. Ik vrees dat de organisatie van het congres geen belang heeft bij mijn (of andermans) fundamentele kritiek en visie op het verband tussen micro en macro vormen van programmering omdat ze daarmee haar eigen gedrag aan de orde zou stellen. Dat blijkt duidelijk uit haar gedrag nu. Linken naar dit blog is verboden op hun facebookgroep. En als je dat ergens anders doet wordt je uit de groep gegooid.

 


Deze video over mijn lezing in Bratislava mei 2017. Technisch niet volmaakt maar interessant.

Oh ja en dit verhaal beoogt niet om aan te tonen dat ik niets fout doe, ik ben gewond . Maar ik vind wel dat er gedrag is dat begrensd moet worden als anderen daar schade van ondervinden. Dat is in dit geval aan de orde.

Zie ook het blog van Tom Janssen die naar eigen zeggen door de organisatie van dit congres met geweld wordt bedreigd als hij het waagt daar op te komen dagen. Hoe contrasterend met de eerdere visie van de organisatie dat Ivo Vrijkotte en ik te beroerd zouden zijn om de discussie aan te gaan en de insinuatie van organisatrice A M van M dat ik haar bijdrage zou willen censureren.

neologismen om elkaar te begrijpen

Ouderverstotingssyndroom, loyaliteitsmisbruik, vaderschapsdiscriminatie, statusquo-ouders……….
Ik heb wel wat met het zoeken van woorden die zo precies mogelijk omschrijven wat er te zeggen valt. Soms vind ik die woorden in andere talen. Maar het is uiteraard van belang om zoveel mogelijk belangrijke verschijnselen ook in het Nederlands te benoemen. Een van de eerste neologismen die ik in het kader van familierecht en vaderschap bedacht was het woord vaderschapsdiscriminatie. Ik vind het al terug in een versie van mijn bundel “Dit zijn geen broodjes aap, officiële documenten geven een doorkijkje op loyaliteitsmisbruik en vaderschapsdiscriminatie ” uit 1997. Waarschijnlijk stond het woord ook al op de kaft van eerdere versies. Ik ben niet altijd consequent geweest. Zo heb ik ooit een plaatje gemaakt wat lijkt op dat hieronder, maar dan met het woord vaderdiscriminatie. Dit gebeurde onder invloed van kritiek die beweerde dat discriminatie naar persoonsaanduidingen moeten verwijzen. Vader is een persoon, vaderschap niet, al verwijst het wel naar het bestaan van twee personen; vader en kind. Overigens zag ik deze week op Wikipedia dat ook de term zwangerschapsdiscriminatie inmiddels zijn weg heeft gevonden. Wellicht ben ik dus ook voor de helft verantwoordelijk voor dát neologisme.
vaderschapsdiscriminatie
22 jaar vaderschapsdiscriminatie benoemd, het heeft niet veel geholpen maar het woord is wel  al enigszins ingeburgerd zag ik vandaag toen ik het googelde. Op wikipedia werd het lemma vaderschapsdiscriminatie verwijderd, niet alleen omdat het een neologisme is, dat was meer een smoes, maar vanwege de etterige houding van deze encyclopedie naar mannen en vaders. Gisteren heb ik het lemma toegevoegd aan een aardigere variant van een internet-encyclopedie, Wikisage,  en voor mijn eigen sites heb ik de letteranimatie hierboven gemaakt.
Oh ja even for the record. de woorden in de eerste regel van dit blok heb ik allemaal zelf in de wereld gezet, en ook zelf bedacht met uitzondering van het woord loyaliteitsmisbruik dat door wijlen Leo Weerdenburg is bedacht.
 

Universiteit Maastricht dreigt weer met juridische stappen tegen aan de orde stellen misstanden bij sociaal wetenschappelijk onderzoek

(16:30 Added English text below)
(23.45 added links to uploads Ivo Vrijkotte documents procedure and corrected article ECRM: 6.1, by the way article 3 is also important in this case)
(11-10 minor corrections and additions, improvement English text)
(12-10 added jurisprudence ECHR 6.1 and remarks on genderbias De Ruiter in PS1 and 2 )
(18-10 toevoeging verweer Corine de Ruiter)
( 21-10 niet ontvankelijk LOWI)
Ik wilde hier eigenlijk verslag doen van de opening van mijn expositie afgelopen zaterdag, maar ik wil voor iets urgenters uw aandacht vragen. Mij uitlatingen over de Universiteit Maastricht hebben de bevestiging van zichzelf opgeleverd. Wederom begint de universiteit Maastricht te dreigen met maatregelen, tegen mijn persoon, zoals eerder al tegen Ivo Vrijkotte. Het gaat om de volgende uitlatingen:
“Hoe komt het dat ze zo bang zijn om de Ruiter echt aan te pakken? Ivo en ik weten dat
wel. De Ruiter is gespecialiseerd in een bijzonder soort geweld, coercief geweld (coersive controlling violence). Niet in de zin dat ze er zo goed over kan theoretiseren maar omdat ze dat graag zelf met verve inzet. Zo bedreigde ze Ivo met smaad en lasterprocedures met de Universiteit als slaghout. De universiteit werd door deze bedreiging over te nemen gecorrumpeerd aan het geweld van de Ruiter.
Inmiddels sprak ik met verschillende wetenschappers die doodsbang zijn voor de Ruiter. Mijns inziens komt dat ook door haar truc om alles wat man is weg te zetten als gevaarlijk tuig tenzij ze het met haar eens zijn. Anders zijn het allemaal gevaarlijke vadergroepjes en old-boys-networks. En als mannen ergens bang voor zijn dan is het wel om van vrouwonvriendelijkheid beschuldigd te worden.”
Tevens zou ik onrechtmatig een besluit van het college van bestuur van die Universiteit hebben gepubliceerd. Ik zie echter totaal niet in waarom een klachtbesluit wetenschappelijke integriteit geheim zou moeten blijven. Niet alleen is dat maatschappelijk ongewenst, ik voel me ook absoluut niet gebonden aan klachtreglementen van de Universiteit Maastricht, ik heb daar nooit voor getekend. Bovendien is openbaarheid van rechterlijke uitspraken volgens mij mutatis mutandis volgens Europees recht (zie onderaan de Nederlandse tekst op dit blog) van toepassing op klachtbehandelingen, zeker waar die het publieke belang raken.
Ik heb dan ook onmiddellijk een antwoord gestuurd aan het college van bestuur van de Universiteit waarin ik om opheldering vraag.
Geacht college,
Ik reageer alvast primair op de door u aan mij per mail verzonden brief.
Ten aanzien van mijn uitlatingen: U bevestigt met uw mail precies wat ik u verwijt.  U gebruikt dreigementen om u af te schermen tegen gefundeerde kritiek. Het is niet de eerste keer dat u dat doet. Ook naar de heer Vrijkotte heeft u zich, bij monde van uw klachtpunt, in dezelfde zin uitgelaten.
De bottomline is uw standpunt dat de facto inhoudt dat sociaal-wetenschappelijk onderzoek volgens u niet aan bepaalde minimumeisen hoeft te voldoen.
Verder zou ik graag van u willen vernemen waarom ik mij aan uw reglementen zou moeten houden, ik heb mij daar op generlei wijze aan gecommitteerd.
Ik zie uw antwoord gaarne zo snel mogelijk tegemoet, uiterlijk binnen een week, daarna zal ik mij beraden op verdere al dan niet juridische stappen tegen u.
met vriendelijke groet

 Joep Zander

Scan brief J. Zander
Inmiddels is overigens de klacht doorgezet naar de landelijke commissie Wetenschappelijke integriteit (niet ontvankelijk verklaard).
Ivo Vrijkotte, klager in kwestie, steunt het hierboven uitgedragen standpunt.
Zie ook documenten in deze
Andere blogs over de kwestie
PS1: Europees recht over openbaarheid klachtbehandeling:
De jurisprudentie waar ik op doelde is oud, maar toch. het gaat om 26 juni 1986 nr7/1984/79/123-126 Marle-Netherlands over de uitleg van het begrip dispute/contestation. Afin misschien is dit al door een andere uitspraak ingehaald. ( de uitspraak is uiteraard terug te vinden op HUDOChttp://hudoc.echr.coe.int/eng?i=001-62146
PS2: Nu lees ik (Annemarie vM) dit op jouw(Corine de Ruiter) website:
“Dwingende controle (ook wel intieme terreur genoemd) wordt meestal gepleegd door de mannelijke partner. Het geweld (lichamelijk, maar soms ook alleen bedreiging en manipulatie) wordt als instrument ingezet om macht over de ander te houden. De dominante partner uit deze macht en controle alleen in de relatie met de ex-partner; daarbuiten maakt hij vaak een rustige, aangepaste indruk.” Gepleegd door de mannelijke partner…….Dat begrijp ik dus niet! Volgens mij heb ik toch duidelijk gehoord dat dit juist door de vrouwelijke partner plaats vindt; controle! Zeker niet fysieke overmacht, maar juist psychische controle.
Misschien heb ik het verkeerd gehoord? Zou jij mij kunnen uitleggen hoe ik dit moet zien? Het valt mij namelijk op dat de man elke keer weer als de agressor wordt weggezet, terwijl juist bij ouderverstoting, een resultante van high conflict scheiding, het toch in 80% de vrouw is. Profiel is HBO denk vermogen of hoger, jeugdtrauma en dus kinderen inzetten als pion.
——————————————————————–
In my best English: (sorry for the possible mistakes; please inform me, will be improved) (till now only published on this blog)

Repression by Maastricht University

Dear foreign connections (linkedin and others)
I ask for your support against the threatenings I experience from the (Dutch) University of Maastricht. As scientist I support a complaint on scientific integrity against forensic psychologist prof Corine de Ruiter. In the course of that complaint the complainer and me were threatened by juridical measures against us because we published about the misconducts of Corine de Ruiter. The University states that because of the fact that we did some effort to formulate the complaints and sended our complaints, of course, to the University, we are supposed to keep that complaint and the results and so on secret.
Our complaints included two main points:
– De Ruiter did a research with a 10% response without any non-response analysis. Based on that ‘research’ she stated that other ideas then that proposed by herself and her co-author were myths. The word Myths even appeared in the title of an article she published about this research.
– De Ruiter used a very small selection of literature and did not do many attempts to compare her own point of view (called a scientific result) with other research.
As a result of the complaint the University admitted the complaint components but in a way that they were regarded as minor points that couldn’t result in a formal rightness of our complaint. The complainer decided to bring the complaint to the national Dutch committee on scientific integrity.
In a comment on that and the original threatenings we accused the University of Maastricht of cowardness and both prof de Ruiter and the University of coercive controlling violence. Coercive controlling violence is a specialism of prof Corine de Ruiter, at least she is quite skillfull in addressing that to others.
Because bringing this to justice in a country in which the judiciary is not so very keen in being transparent in the way art 6.1 of the European Convention of Human Rights demands, I feel very threatened by the behavior of the University of Maastricht and I ask all my English connection to send a letter to the University to ask for dealing in an integer way with complaints which they themselves agree. Ask for transparency and for measures against violation of scientific codes.
Please adress your support for academic freedom and freedom of speech to the secretariat of the Executive Board of Maastricht University: miranda.klingenstijn@maastrichtuniversity.nl
Decision on complaint against Corine de Ruiter (in Dutch sorry, try Google translate)
other documents in this case
My Blogs on the subject Corine de Ruiter in a normal chronological order (old to new)
Deskundigen bevooroordeeld tegen vaders = social experts against fathers
af-sprake-loos The misandric behaviour of social experts
Heeft de Raad voor Kinderbescherming nog een noodrem? Corine de Ruiter and her connections to Child-protection
Tv-oost serie Dwaze Vaders the public discussion with Corine de Ruiter
Hoe prof. Corine de Ruiter ook wetenschappelijk onderzoek selectief bij elkaar shopt. Science shopping by Corine de Ruiter
“Coercive control” door hoogleraar forensische psychologie Corine de Ruiter Coervive control as a behaviour of Corine de Ruiter
Universiteit Maastricht: intimidaties in plaats van argumenten Maastricht University threatens complainers
Klagen over klachten die klagen over klachten die klagen over klachten compaining about complaining
Ingehouden tik op de vingers voor Corine de Ruiter, Universiteit Maastricht laf? minor correction of major mistakes of De Ruiter
Universiteit Maastricht dreigt weer met juridische stappen tegen aan de orde stellen misstanden bij sociaal wetenschappelijk onderzoek. University Maastricht threatens complainers again.
In de blogs over de klachtprocedure tegen Hoogleraar forensische psychologie Corine de Ruiter heb ik geprobeerd om waar ik kan ook te verwijzen naar haar eigen verdediging op onze stellingen en eerdere berispingen.
Wij verwijten haar onder andere te weinig te verwijzen naar onderzoek dat iets anders beweert dan wat zij graag aanneemt. Ik vind het van belang dat ik ook zelf zoveel mogelijk verwijs naar andere standpunten dan die van ons zelf.  Overigens is een blog geen wetenschappelijk artikel en  geldt daarvoor dus een andere norm.  Een blog hoeft niet genuanceerd te zijn, maar ik wil in dit geval graag aan een hogere standaard voldoen. Dus als ik repliek van De Ruiter tegenkom link ik dat graag.
Zo ontdekte ik een paar weken geleden dat Adri van Montfoort een stevige kritiek had geschreven op hetzelfde artikel op basis waarvan Ivo Vrijkotte een klacht indiende tegen De Ruiter. Maar ook ontdekte ik dat De Ruiter daar een antwoord op heeft gegeven. Deze polemiek gaat vooral over de inhoudelijke kwesties, hoeveelheid valse beschuldigingen en definities ervan. Heel interessant. Wij hadden het daar ook over maar van Montfoort gaat er veel dieper op in. Ivo heeft, met mijn hulp, van de Universiteit van Maastricht vooral een voorzichtig gelijk gekregen  over de onderzoeksmethodologische kwesties (non respons en literatuurbreedte).
artikel van Montfoort
reactie De Ruiter
Ik was al een paar maanden geleden in contact getreden met het tijdschrift in kwestie (Family and Law) om ook een artikel te schrijven. Daar ga ik ook aan proberen te beginnen ondanks de onrust. Het zal me erg benieuwen of een kritiek die ook de review van het betreffende blad raakt geplaatst gaat worden.
Ik kwam ook een verdediging tegen van de Ruiter over de kwestie van een eerdere berisping door het NIP. Hier gaat De Ruiter onder andere uitgebreid in op het verschil tussen forensische psychologie en therapeutische psychologie en beweert ze dat er onwaarheden staan in rechtbankverslagen. Dat laatste is iets wat me aan het denken zet, want dat is natuurlijk wat vaders heel vaak tegenkomen. Corine pleit voor waarheidsvinding, maar eerlijk gezegd heb ik niet de indruk dat ze daar zelf erg aan toekomt. Eigenlijk is alles een beetje drijfzand lijkt het wel. Psychologische toevoegingen die aan het onrecht niets veranderen maar een Orwelliaanse staat creëren zeg ik dan in gedachtenis aan Professor Hoefnagels ( ‘Het huwelijk, a comedy of errors’ 1992).
Maar afin laat ik deze keer Corine de Ruiter zelf even aan het woord laten.
Ook in de klachtprocedure bij de universiteit Maastricht heeft ze de kans gehad zich te verdedigen, maar de universiteit wil dan liever weer niet dat we het daarover hebben.

Van vader tot gevaar- interview AD en Stentor

 

honger1
Mijn hongerstaking voor het kantongerecht Deventer 1995.

Mijn interview voor Stentor en AD over de kwestie James Shields
Het heeft iets ongemakkelijks om, weer,  aan het woord te komen over een familiedrama; een vader die dodelijk geweld heeft gebruikt tegen moeder, kind, partner en zichzelf.  Moeilijk om enerzijds duidelijk te maken in wat voor waanzinnige draaimolen vaders, moeders en kinderen vaak terechtkomen als ze zich begeven in het door de rechtelijke macht en zogenaamde jeugdzorgers opgemaakte en van wapens voorziene toernooiveld van hechtscheiding. In dit geval speelt er ook nog een extra dubbel. Het gaat niet alleen over overdrachtelijke wapens maar ook nog eens over de in de VS zo gemakkelijk verkrijgbare fysieke wapens die weer worden aangeleverd door een andere profijtdragende industrie. Rechterlijke macht en wapenhandel als dragers van de coalitie van het kwaad.
Anderzijds wil je dan nog graag duidelijk maken dat geweld geen oplossing kan zijn en wil je dan nog oprecht je verontrusting en je leedwezen met directe en indirecte slachtoffers uitspreken. Dat lukt maar moeizaam in een kort interviewtje. Maar ik moet zeggen dat de betreffend journalist ieder geval erg zijn best heeft gedaan om een en ander zo getrouw mogelijk over te brengen.
Wat ik er graag nog een keer aan zou willen toevoegen. Pak die rechters aan, stap de rechtbanken binnen sla daar de vuist op de balie bijvoorbeeld in de rechtbank Almelo bij Mr Olthof die (is dat toeval of zo) een achternaamgenoot van het moeder-slachtoffer is.
En zeg nou niet dat ik zelf de ballen nog niet had om dat te doen. Ik heb ooit met een paar vaders gedemonstreerd voor de rechtbank Zutphen, 12 dagen gehongerstaakt voor het (toen nog) kantongerecht Deventer. Met vaders de rechtbank Arnhem bezet en de rechtbank Zwolle ondergeplakt, met Fathers voor Justice grote schoonmaak gehouden bij de rechtbank Arnhem en met vader Erik (weer) voor de rechtbank Arnhem gedemonstreerd. Als je dan toch ten einde raad ben doe dan zo iets. Ook als je nog niet helemaal aan het einde van je raad zit. Neem mijn raad ter harte, richt je pijlen op de ware daders.
artikel Stentor/Algemeen Dagblad.
tekst Stentor en AD 4 aug

Ingehouden tik op de vingers voor Corine de Ruiter, Universiteit Maastricht laf?

sorops

 WOMENS OLD NETWORK

‘Wel adviseert de commissie om bij eventueel toekomstig onderzoek dat gelijksoortig van opzet is, maatregelen te nemen om om eventuele response bias te corrigeren om op deze manier de inhoudelijke discussie over de uitkomsten van het onderzoek niet te vertroebelen.’
‘De onderbouwing met eerder empirisch onderzoek en theoretische onderbouwing is beperkt. Empirisch onderzoek is vaak gedateerd ( d.w.z: In veel gevallen vaak tien of meer jaar oud). Mij komt voor dat in dat opzicht meer en meer recente literatuur gebruikt had kunnen worden)’
Deze standpunten (van de klachtencommissie en een extern deskundige) die ik, met fout, letterlijk heb geciteerd neemt het College van Bestuur van de Maastricht University over, maar desalniettemin verklaart ze de klacht van Ivo Vrijkotte over precies deze punten ongegrond.
Bijzonder dat het vertroebelen van de discussie het argument moet zijn om een non-response-analyse te maken alsof het niet zou gaan om een methodologische kwestie.
Het angstzweet moet van de bestuurders afgedropen zijn als je dit zo leest. Hoe komt het dat ze zo bang zijn om de Ruiter echt aan te pakken?  Ivo en ik weten dat wel. De Ruiter is gespecialiseerd in een bijzonder soort geweld, coercief geweld (coersive controlling violence) . Niet in de zin dat ze er zo goed over kan theoretiseren maar omdat ze dat graag zelf met verve inzet. Zo bedreigde ze Ivo met smaad en lasterprocedures met de Universiteit als slaghout. De universiteit werd door deze bedreiging over te nemen gecorrumpeerd aan het geweld van  de Ruiter.
Inmiddels sprak ik met verschillende wetenschappers die doodsbang zijn voor de Ruiter. Mijns inziens komt dat ook door haar truc om alles wat man is weg te zetten als gevaarlijk tuig tenzij ze het met haar eens zijn. Anders zijn het  allemaal gevaarlijke vadergroepjes en old-boys-networks. En als mannen ergens bang voor zijn dan is het wel om van vrouwonvriendelijkheid beschuldigd te worden.
Wetenschappers die uit angst hun opmerkingen inslikken dat is de dood in de pot voor de wetenschap. Het sluit mooi aan bij de angstcultuur op justitie en de besmettelijke overdracht daarvan op sommige vaderorganisaties. Want Corine mag dan de impact van vaderclubs groots weergeven in feite stelt het allemaal weinig voor en zitten de echte vaders buiten deze organisaties zich radeloos af te vragen hoe ze zich nog kunnen organiseren als justitie elke keer weer met succes de verdeeldheid organiseert.
Ivo gaat nu voor de volgende fase, de klacht doorzetten naar het landelijke niveau: het Landelijk Orgaan Wetenschappelijke Integriteit. En we zouden het zeer op prijs stellen als de de wetenschappers die hun kritiek anoniem ventileerden eens een keer hun nek uitsteken. We staan er als klokkenluiders nogal eenzaam voor.
Beslissing CvB_Maastricht University Klacht De Ruiter
De oorspronkelijke klacht
Alle blogs over deze kwestie
Over de integriteit van de ‘vaderorganisaties’
PS: het gebruik van de uitdrukking ‘Tik op de vingers’ is uiteraard overdrachtelijk bedoeld.