update 11 juni; mailwisseling comite 13 juni 18
Eerst een leuk bericht voor mijn volgers. In oktober is er opnieuw een expositie van mij over vaderschapsdiscriminatie, inclusief een opening met een paar mooie sprekers en later uitgebreide lezing over het onderwerp. In de openbare bibliotheek Enschede. (nog magere aan te vullen projectpagina)
Als je vindt dat er betere waarheidsvinding moet plaatsvinden in het familierecht dan kan het geen kwaad om zelf eens de werkelijkheid onder ogen te zien zeg ik bij deze even tegen al die mensen die aanstaande woensdag de toespraken gaan aanhoren op het Malieveld bij een of andere manifestatie tegen waarheidsvinding, oh nee voor waarheidsvinding. Ugh
Zelf zal ik er niet bij zijn. Ik was aanvankelijk uitgenodigd om te spreken. Nadat ik weigerde om het volledig eens te zijn met een voorgebakken verhaal waarvan degene die me uitnodigde de essentie niet eens kon uitleggen, iets met een bredere jeugdtafel of zo, werd ik ineens geweerd. Het is maar dat u weet waarom ik er dus niet bij ben. Zoek het uit want ik heb geen zin het hier weer eens uit te leggen omdat ik dan lasterprocedures riskeer van mensen die theoretisch mijn maten zouden moeten zijn. Want de waarheid tsja dat is lastiger als het je toevallig niet uitkomt heh?
Laat u niet bedonderen, let op de valse profeten.
En wat betreft waarheidsvinding; maak een einde aan de systematische valsheid in geschrifte bij de rechterlijke macht. Daar heb ik stappen in gezet. Maar dat vinden een aantal van de mensen die u woensdag te horen krijgt donquichotterie. Vooral natuurlijk donquichotterie omdat ik net een paar windmolens van de wieken had ontdaan.
Sta op en verenigt u tegen het extreme machtsmisbruik door jeugdzorg en rechterlijke macht. Zoek verder in de dossiers en de vele artikelen op mijn sites naar de waarheid. Volg de links in dit blog. laat u niet opsluiten in faceboekgroepen en houdt u niet bezig met het ontcijferen van vleugellam gesnater. Ruk op naar de rechtbanken. Ga op een nette manier je recht halen te beginnen bij inzicht in alle uitspraken van de farizeeers die zich in dit land rechter durven noemen. Ik heb daar een prima plan voor liggen. Maar ik ga het dus niet in mijn eentje doen en al die zogenaamde ouderverenigingen gaan liever leuk praten met het gezag. Inclusief een aantal mensen die nou juist precies dit beweren, die beweren dat we ons teveel laten inpakken en daar nou precies op deze manier mee bezig zijn. Praten prima, in discussie blijven heel goed maar zonder je loyaliteit om te keren tegen je achterban en tegen mensen zoals ik die nog een beetje op principes kunnen bogen. Maar zeker ook van mij hoeft u het niet onbewezen te geloven. check it check it.
mailwisseling comite 13 juni 2018
Holocaust day
Gisteren was het holocaust herinneringsdag. Vandaag was de bijeenkomst in Amsterdam bij het kunstwerk van Jan Wolkers.
Aanvankelijk zou vandaag de opening van mijn expositie in het Etty Hillesum Centrum zijn geweest. Vanwege deze herinneringsdag werd het verplaatst naar 14 januari. Een toelichting die ik bij een van mijn schilderijen gaf past echter vandaag.
Het schilderij Geraakt schilderde ik naar aanleiding van de volgende uitspraak van Etty Hillesum:
‘En nu heb ik U, door mijn langdurig gepraat, misschien wel in de veronderstelling gebracht, dat ik U iets verteld heb over Westerbork? Wanneer ik dit Westerbork voor mijn geestesoog laat oprijzen, in al zijn facetten en in zijn bewogen geschiedenis, in al zijn geestelijke en materiële noden, dan weet ik, dat ik daarin op geen enkele wijze geslaagd ben. En bovendien: dit is een zeer eenzijdig relaas. Ik zou mij er een voor kunnen stellen, dat meer vervuld was van haat en verbittering en opstandigheid.’ Etty Hillesum Brieven uit Westerbork aan twee zussen.
Ik vergeleek deze machteloosheid tot communiceren met wat ik en veel vaders vaak meemaken. Het valt niet meer uit te leggen hoe het er aan toe gaat als je van je kinderen wordt gescheiden. Noch op micro nog op macro schaal. Het hele gebeuren is doortrokken van perverse geestelijke mishandeling. Vandaag hoorde ik in een van de herdenkingsprogramma’s nog de functie van de kapo’s aanduiden, de joden die in de kampen de anderen eronder hielden en vaak nog erger waren dan de nazi-beulen zelf.
Het zet bij mij en bij u allemaal gedachten op gang die ik nu ook maar niet probeer onder woorden te brengen.
Ouderverstoting, een praktisch filosofisch gesprek
Er valt een hoop te bloggen dezer dagen. Ik heb te weinig tijd om hier tekst bij te maken maar dat had interviewer Leo al gedaan. op: https://denk-wijzer.nu/wat-is-ons-grootste-probleem/. let op de tekst daar oa gaat over zijn case, niet over mij en het zijn zijn gedachten die overigens op veel punten de mijne raken.
In het gesprek hebben we onder andere verkend welke impact ouderverstoting heeft vanuit de vier basisemoties; bang, bedroefd, boos en blij. Al onderzoekende bleken er nog meer emoties een rol van betekenis te spelen. Niet alleen een leuk, maar vooral ook een zinvol gesprek.
Leo schreef het artikel Wat is ons grootste probleem? dat op praktische filosofische wijze onderzoekt hoe het speelveld van mens en overheid in elkaar zit. Toegespitst op de mens die zijn kind liefheeft. Leo waagt zich eraan het monster in de ogen te kijken door zijn emoties te beschouwen die hijzelf bij het gemis van zijn kinderen ervaart. Zie: op: https://denk-wijzer.nu/wat-is-ons-grootste-probleem/.
Ik ben Leo erg dankbaar voor dit mooie gesprek en de mooie manier waarop hij dit gesprek heeft gemonteerd (dit is maar een heel klein deel van het hele gesprek) . Misschien hebben jullie er ook wat aan. Misschien is het de moeite waard om dit breed te delen?
Niet te stuiten
“Eigenlijk is het gewoon staatsterreur” en “Dit kun je geen democratie meer noemen” Het zouden uitspraken van mijzelf kunnen zijn, maar in een breed activistisch overleg om het woord vechtscheiding maar ook de praktijk die ermee wordt aangeduid de wereld uit te krijgen werden dit soort kwalificaties zeer breed gedeeld. Ik heb het gevoel dat we als ouders, vaders met name, weer een beetje uit de lethargie kruipen die ons had bevangen na het neerslaan van de Fathers4Justice-opstand. Met neerslaan bedoel ik dan de operaties van de staat om enerzijds steeds meer repressie toe te passen op ouders, kinderen en burgers in het algemeen en anderzijds de beweging in te pakken (repressieve tolerantie). De dames en heren bij justitie kunnen hun borst nat maken.
Ik moet steeds denken aan een, in dit licht op het eerste gezicht wat merkwaardige strofe, van een lied van Bob Dylan. The times they are changing. Daarin komt het volgende tekst voor:
Come mothers and fathers
Throughout the land
And don’t criticize
What you can’t understand
Your sons and your daughters
Are beyond your command
Your old road is
Rapidly agin’
Please get out of the new one
If you can’t lend your hand
For the times they are a-changin’.
Het lied komt uit de tijd dat de jonge generatie van de sixties zich onderworpen voelde aan de generatie voor hun. Een verzet dat tot zekere hoogte terecht was. Maar alras werd het zo geïnterpreteerd dat de bloedbanden door JAC’s Release en dergelijke per kind stuk voor stuk maar helemaal moesten worden doorgesneden. En van die obsessie zijn velen aan de linkerzijde van het politieke spectrum, waartoe ik ook behoor, nooit meer helemaal bevrijd. En dat heeft mede bijgedragen aan het ontwikkelen van een staatsterreur richting ouders en dus ook kinderen. Kinderen zijn nog steeds ‘beyond your command’ maar je moet ze een hand kunnen geven (lend your hand). Dat juist wordt ons onmogelijk gemaakt. Stuitend.
Binnenkort zal ik me werpen op een geheel nieuwe versie van dit couplet waarbij ook de ouders wordt aanbevolen zich ‘beyond command’ van deze staatsdictatuur te begeven. Tot zo lang doen we het nog even met Dylan.
Niet te stuiten;
The line it is drawn
The curse it is cast
The slow one now
Will later be fast
As the present now
Will later be past
The order is
Rapidly fadin’
And the first one now
Will later be last
For the times they are a-changin’.
Verantwoordelijkheid nemen Les 3; organiseer je
Behalve dat je jezelf en je ‘gezin’ op orde kunt maken wat betreft afspraken en inrichting moet je zeker ook iets doen aan de grotere omgeving. En dat doe je niet alleen vanachter je toetsenbordschermpje. Natuurlijk mensen die daar goed in zijn moeten het zeker doen en ik begrijp dat sommige sociale media kunnen helpen om jezelf te organiseren. Maar ze kunnen je ook helpen (nee dus!) om je binnen te houden. Daarmee doe je tekort aan het feit dat niet alleen je brein protesteert tegen de misstanden die je meemaakt. Ook je lichaam reageert daarop. Je kunt dan gaan pilletjes slikken sportschool en yoga doen of zwemmen. Fietsen, wandelen en zwemmen doe ik zelf tamelijk veel.
Maar probeer ook eens je lijf in de actiestand te zetten. Velen gingen je voor. Als je met een groep naar de rechtbank trekt om elkaar bij te staan of even een serie openbare uitspraken op te vragen (daar ligt een heel protocol voor) dan voel je dat je uit meer bestaat dan een brein met vingers en kun je ook een keer kwaad worden tegen real-life personen. Het is even oefenen, maar dat kan ook heel effectief zijn. Je kunt elkaar daarbij steunen.
Dit hier is een beschrijving van de manier waarop altijd al actie werd gevoerd. Ook zeker door vaders. Hoewel best eng is het je ultieme expressie om als kwade dwaze vader boven op een brug of rechtbank te klimmen zoals Fathers4Justice 10 jaar geleden vaak deed. Zelf heb ik veel bezettingen georganiseerd met Dwaze Vaders Oost. In de rechtbank Arnhem bijvoorbeeld.
Dwaze Vaders Oost ja, we waren destijds, jaren 90, per regio georganiseerd en dat was belangrijk want dan kende je elkaar, je ging naar elkaars rechtszaken, je huilde en schreeuwde met elkaar. Je hielp elkaar praktisch. En heel belangrijk: je doorbreekt daarmee de isolatie die het familierechtsysteem ons oplegt.
Een heel belangrijk statement dat je zonder moeite kunt maken. Helaas maakte het bestuur van de Stichting Dwaze Vaders daar een eind aan omdat den Haag de zaak via hun onder controle wilde krijgen. Toen zijn overigens veel mensen uit Oost verder gegaan onder een andere noemer, comité stop omgangsonrecht.
In die hoedanigheid werden hoofdkantoor PvdA, Raad voor Kinderbescherming Zutphen en Rechtbank Arnhem bezet. We lieten zien dat wij als burgers ook nog wel wat in de melk te brokkelen hadden. We stonden er in alle betekenissen van het woord. Uit die bezettingen kwamen gesprekken voor met de landelijke directie, het studiecentrum rechtspleging en politici.
Patrick Damhuis heeft onlangs weer een voorbeeld gegeven, ook hij ging een grote mentale en fysieke uitdaging aan. Dat werkte. En het werkt nog beter als er wat meer omheen georganiseerd wordt met nog meer mensen.
De eerste stap is om je per regio te organiseren. Dan kom je om te beginnen elkaar fysiek tegen. En je zult zien dat is anders dan alleen achter het toetsenbord. De meest logische manier om je te organiseren is congruent aan de rechterlijke organisatie. Voor de hand ligt om hofressorten te nemen. Alleen zou ik het nu wat grote ressort Arnhem-Leeuwarden weer gewoon in tweeën splitsen naar hoe het vroeger was (Drie Noordelijke provincies versus Gelderland en Overijssel).
Jullie kunnen gewoon op facebook beginnen met het maken van regiogroepen. Ik doe niet aan facebook, dus houd mensen als ik op andere manieren op de hoogte! daarmee kun je nu beginnen.
NU!
les 1: afspraken
pauze: nieuwe zinnen
les 2: kijk naar jezelf
pauze: is er oorlog?
Binnenkort overhoring!
Nooit meer Nulde
Een paar jaar geleden ontdekte ik dat een aantal artikelen van mij over het Meisje van Nulde ( Rowena) een loze verwijzing hadden naar een heel dossier dat een voor mij onbekende persoon ooit had geschreven. Ik heb dat verhaal toen van archive.org gered en op mijn blog gezet met verwijzingen naar mijn eigen commentaar op de zaak Nulde. Later nam ik nog wat primitief een filmpje op van een tv optreden van vader Martin Huisman. Aan het aantal bezoekers van dat dossier te zien, voorziet deze pagina in een behoefte.
De moord op Rowena had niet kunnen plaatsvinden als de Raad voor de Kinderbesch… er niet zoveel energie in had gestoken om de vader van dat meisje bij haar weg te houden. Vaders zijn meestal, dat blijkt uit onderzoek, een veiligheidsgarantie extra voor kinderen. Maar bij de Raad voor de kinderbesch is dat nog niet doorgedrongen, nog steeds niet. Juist ouders met het meest idiote gedrag wordt de zorg voor kinderen toebedeeld. Ik ga dat niet allemaal in dit blog nog een keer uitleggen. Maar als u de links volgt komt u er allemaal wel (dat zouden lezers van mijn blog sowieso meer kunnen doen vind ik de statistieken bekijkend).
Inmiddels dreigt de moordenaar, stief vader(?) van Rowena vrij te komen. Dat is een flinke bedreiging voor Rochelle, het zusje van Rowena en haar vader. Na de moord op haar zusje moest Rochelle het ook al een tijdje zonder vader doen. Want de Kinderbesch wilde natuurlijk kost wat kost volhouden dat er ook heel veel met de vader mis zou zijn. Inmiddels is Rochelle groot genoeg om zelf het woord te voeren:
Rochelle heeft inmiddels gelukkig (weer?) de achternaam van haar vader Huisman.
Ik denk dat het haar veel zou helpen als de Kinderbesch eens haar fouten ruimhartig zou erkennen. Idem de betrokken rechters, advocaten enzovoorts. Zij waren gewoon medeschuldig. Rowena was niet de eerste en niet de laatste die door de inzet van de Kinderbescherming om goed functionerende ouders, vaders met name, weg te houden bij hun kinderen. Zo was de dood van het meisje Savanna cynisch genoeg niet de aanleiding om eens goed opruiming te houden bij de jeugdzo en kinderbesch bende maar juist om nog meer jeugdzorgers in te gaan zetten om zo vaders effectief bij kinderen weg te kunnen houden. En het gebeurt nu nog steeds en nog steeds…….
Het moet afgelopen zijn. Nooit meer Nulde, Zero tolerance voor jeugdzo.. fouten erkennen en ervan leren!!
dossier Nulde met heel veel verwijzingen. Klik door naar artikelen van mij, blogs over andere kinderen die de dood vonden, filmpjes
Er is nog iets wat mij hieromtrent dwarszit. Ik weet dat mensen uit de sfeer van de vaderbeweging door(de echte) vader Martin Huisman op een gegeven moment te hulp zijn gevraagd. Ik heb sterk de indruk dat die hulpvraag zo gretig werd opgevangen dat de hulp niet in harmonie is verlopen. Dat het een voorbeeld is geworden van het narcistische disfunctioneren van een aantal topmannen uit de vaderbeweging, een verschijnsel dat ook bij de begrafenis van vadernestor Rob van Altena sterk naar voren trad. Ooit in deze wil ik hier nog het fijne over te weten komen. De vaderbeweging dient een voorbeeld te geven.
Eigen recht, Eigen beleid, Eigen kracht
Onrecht, misleiding en verkrachting kennen maar één goed antwoord. Terug naar ons eigen recht, want het recht is van ons en niet van die rechters, ze zijn slechts de uitvoerders. Terug naar een eigen beleid want politici worden door ons gekozen, eigen kracht want zonder ons burgers is onze samenleving krachteloos.
De beweging voor vadersrechten, familierechten zou weer moeten worden gebaseerd op solidariteit. Samen bouwen, samen pijn, samen vechten. Eigen kracht. En dat is heel wat anders dan likken naar boven en trappen naar onder. Solidariteit is vaak samen trappen naar boven. Naar de machtige machtsmisbruikers. En niet zoeken naar preferente onderhandelingssituaties. Niet het afserveren van actieve vaders door vaderbewegingshotemetoten. Praten met overheden, met rechters, met jeugdzorgers. Prima. Maar vanuit kracht en niet vanuit zwakte. Zoals we dat ooit met vaders ook deden.
Gisteren zat ik bij radio Apeldoorn weer wat te vertellen over eigen jongerenbeleid. Hoe jongerencentrum Gigant in de jaren 70 een echt eigen bolwerk was een uiting van eigen kracht. De interviewer was er nogal van overtuigd dat die mentaliteit, die spirit er weer in moet worden gebracht. En uiteraard was ik het daar mee eens. Of was hij het met mij eens? afin…. Hieronder de opname.
[archiveorg 20102016OprichterGigant width=470 height=30 frameborder=0 webkitallowfullscreen=true mozallowfullscreen=true]
Vaderdag zoeken en vermijden
Ik wens mijn vele vadervolgers een mooie vaderdag. Du moment ik dit schrijf weet ik dat een aantal vaders nauwelijks nog wil weten dat er zoiets als vaderdag bestaat. Verstoten, verguisd, vergeten, vervreemd. Vaders die het hebben meegemaakt willen het vaak niet meer weten. Hoewel ik een prima en levende relatie heb met mijn beide kinderen vertoon ik zelf ook deels vermijdingsgedrag.
Maatschappelijk voel ik me er ondanks alles buiten staan. Ik vermijd de confrontatie met de uitreiking van de vaderdagtrofee m/v die, als het gegaan is zoals afgesproken, ten dele weer bestaat uit het uitreiken van een door mij ontworpen beeldje. Ik wil ook niet van jullie weten of dat wel gebeurd is of niet. Ik kan er niet meer tegen om er mee om te gaan ten positieve noch ten negatieve. Er is me teveel strijd om geweest, teveel stress, te veel uitsluiting, teveel ….. ach ik wil dat niet eens meer opschrijven.
Ik zie in het groot iets wat veel vaders in het kleiner meemaken, afstand naar iets dat misschien omarmd moet worden, maar misschien ook wel niet omdat de omarming, ondanks het positieve, aan brandplekken doet denken. Ik zie iets wat ik liever niet zie bij mezelf, wat ik velen heb verweten. Zelfs deleuke Google Doodle over vaderdag, heeft u hem al gezien, riep tegenstrijdige gevoelens op.
Even voelde ik de angst dat ik geen vaderdag zou vieren met mijn kinderen. Mijn zoon teveel aan zijn proefwerkweek bezig, en zou mijn dochter eraan denken? Voelde me bijna verlaten. Maar dat bleek nergens voor nodig. Vanochtend niet de gebruikelijke vaderdagbrunch met mijn zoon, maar wel met mijn dochter. En ik heb er van genoten. een mooi gesprek over verlating, maatschappelijke verantwoordelijkheid en Tarik Z (maar liefst 4 jaar cel?) die mijns inziens, niet helemaal handig, in ieder geval iets dééd tegenover onze Orwelliaanse staatsomroep die ook vadernieuws vaak verzweeg. Niets doen steekt daar misschien toch armzalig tegenover af.
Hart, ziel en hoofd erbij dat is wat telt bij een echte beslissing, deed hij dat? Kan ik dat nog wel? Ik herinner mij een aantal situaties, zoals mijn beslissing, dit jaar alweer 20 jaar gelden, om in hongerstaking te gaan. Daar was ik helemaal bij, en dat werkte.
Straks pannenkoeken eten met mijn zoon. En dan gaan we het vast over heel wat anders hebben. Dus dat komt helemaal goed vandaag!
dossier vaders en censuur
hongerstaking 20 jaar geleden
terug van weggeweest
Vandaag werd in het kerkje van Jorwert in Fryslân het schilderij vaderdagtrofee m/v aan mij terug overgedragen. Een mooie plek op een mooi moment met een schraal zonnetje op de achtergrond. Het schilderij diende 6 jaar lang als wisseltrofee. Achterop het schilderij staan de namen van de volgende winnaars:
2007 SP-fractie Tweede Kamer: vanwege amendement gelijkwaardig ouderschap.
2008 Jan Steen: Vadermilitairen zelfde verlofrecht als Moedermilitairen.
2009 Peter Brons: Strafvervolging en veroordeling moeder voor niet nakomen omgangsregeling.
2010 Glen Helberg en Orville Breeveld: opkomen voor Caribisch vaderschap.
2011 Ken Thomson en Benjamin Wondergem: Samen opkomen voor kind van Ken.
2012 Perihan Utlu: ontwikkelen vaderschapscursus
Voor mij vormt deze terugkomst weer een markering van een einde van een tijdperk
ten grave
Afgelopen woensdag werd Rob van Altena ten grave gedragen. Voor de plechtigheid begon heb ik in het mooie kerkje van Slijk-Ewijk een paar mooie gedachten en herinneringen aan Rob gewijd. Buiten werd een poging gedaan om degene die zich met alle mogelijke en oneigenlijke (zo niet strafbare) middelen de leiding van de rituelen had toegeëigend nog van zijn valse voetstuk te halen. Maar het was een strijd met teveel politie en justitie en tegen een al voldongen feit.
Nog een paar handen schuddend, deed ik wat ik al veel eerder van plan was; hier niet bijzijn. Weglopen. Ik wist een aangereikte valse hand van de aanstichter van dit kwaad niet te ontwijken, maar ik vertelde erbij wat ik van zijn gedrag vond. Ik maande iedereen tot kalmte en terugtrekking, niet in de laatste plaats de overvloedig aangerukte politiemacht. Ik gaf het hoofd van het politie-squadron een hand. Ik kende hem van “naam” en nummer van de overlijdensdag van Rob. Later bedacht ik dat ik eigenlijk zélf deed wat mij eerder was overkómen; iemand een hand geven die hij misschien niet wil schudden, maar het gedwongen doet.
Terwijl ik rustig terugliep richting Rob’s laatste woonplek voelde ik dat er een last van mij af aan het vallen was. Met deze vaderbeweging onder deze valse vlag wil ik niet meer te maken hebben. Het voelde de laatste tijd, de goeien niet te na gesproken, als een hoop stront waar ik nog een huisje van probeerde te bouwen. Een huisje voor vaders en kinderen. Een plek waarover ik tegen mijn dochter trots had willen vertellen; kijk je heb mij terug, maar je hebt er ook een solidaire gemeenschap bij, een gemeenschap die ooit toch echt wel met mij mee vocht heeft jouw terug. Ik kan hier om janken, maar het zal niet helpen.
Voor mij was dit dus adieu aan een vaderbeweging die ik heb pogen te dienen. Ik had dit in december al gezegd en geschreven, maar de activiteiten van Rob als geschiedschrijver en Rob als persoon hielden mij betrokken. Ik ga het nu zorgvuldig uit elkaar rafelen en ook de dreigende conflicten wil ik snel achter me laten. Adieu, ik draag met Rob meer ten grave.
Rob ik kan jouw wens tot eenheid in de vaderbeweging niet waarmaken als die beweging ten diepste jouw integriteit verloochent. Dat spijt mij echt. Je hebt tegen de klippen op willen geloven en bouwen. Veel meer nog dan ik en je verdiende iets beters. En je hebt niet bereikt wat je het meest verdiende, een weerzien met je kinderen en kleinkinderen. Overigens hoorde ik van iemand die ik op de begrafenis nog sprak dat een van zijn kinderen op de begrafenis aanwezig had willen zijn, maar niet durfde te komen uit angst voor kwade vaders. Ik weet dat Rob zijn kinderen niet bij de begrafenis wilde omdat hij dat een vreemde beweging vond na jaren contact afhouden. En toch had ik hem dit gegund. Een dwaze paradox.
Zie beide vorige posts over Rob
bijwerkingen: taal en formuleringen 19/9 2016
tot 4-1-2017
Ik ben bezig alle mails van de maand september 2014 na te lezen die ik destijds niet eens allemaal gelezen heb. Zo erg ging mij de herrie rond de begrafenis van Rob aan het hart.
Toen Rob ziek werd vroeg ik hem of er nog iemand was die ervan afwist dat hij naar het ziekenhuis ging. Nee jij bent de enige zei hij. In de maanden daarna wisten een aantal mensen niet hoe snel ze erbij moesten zijn om zich de legacy van Rob toe te eigenen. Dit ging over geld, rechten en over zijn lijk heen de zeepkist beklimmen. En dit door een paar hotemetoten in de vaderbeweging. Deze mensen probeerden mij dan ook nog stuk voor stuk ervan te beschuldigen verkeerd te handelen, omdat ik tegen de klippen op er een stokje voor wilde steken, of althans enige transparantie wilde bereiken. Ik zal zeker deze hele kwestie nog een keer zeer uitgebreid uit de doeken doen.
Ik wil nu in ieder geval opmerken dat mijn voorstel na het overlijden van Rob en de tumultueuze sterfdag was om niemand uit de vaderbeweging de eer te gunnen de leiding te nemen over de begrafenis en dat dan maar aan de gemeente over te laten. Dat was toen denk ik, ook terugkijkend het beste geweest ondanks dat Rob wel een keuze had gemaakt voor iemand, niet degene die het uiteindelijk heeft geleid. Maar die keuze was op zijn sterfbed in de allerlaatste uren en je kunt over de legitimiteit daarvan twisten. Dat ik het standpunt had ingenomen, dit als vaderbeweging los te laten, kan ik aan de hand van genoemde mails aantonen. helaas waren er mensen die hun eigen punt belangrijker vonden.