Cookies

De rechtvaardige rechters en de vaderdagtrofee

Over de verdwijning van betekenisvolle schilderijen

paneel rechtvaardige rechters ( ©  wikipedia)

Waarom is juist het paneel van de rechtvaardige rechters uit het polyptiek Lam Gods 80 jaar geleden uit de kathedraal van Gent verdwenen? Het is vast wel eens ergens aan de orde gekomen in de vele literatuur die over deze verdwijning bestaat. Maar als het paneel er al niet uit wás, zou het wellicht een goed idee zijn om het er alsnog uit te halen totdat het begrip “rechtvaardige rechters” niet meer een soort contradictio in terminis zou zijn.

Zou er ook zoiets aan de hand zijn met het schilderij vaderdagtrofee m/v dat ik ergens in 2007 schilderde voor een conglomeraat van vaderorganisaties waaronder Fathers for Justice, en jarenlang dienst deed als vaderdagtrofee m/v totdat het Vaderkenniscentrum de, door haar met gretigheid opgenomen verplichtingen, in deze niet meer nakwam en het hele idee vaderdagtrofee overboord gooide. Dat is althans alles wat ik er als verantwoordelijk kunstenaar van heb meegekregen.

In 2012 werd het schilderij voor het laatst uitgereikt aan Perihan Utlu, die daarmee werd beloond voor het feit dat ze een cursus voor vaders had opgezet. Inmiddels stonden er achter op het schilderij de namen van maar liefst 7 andere winnaars van de trofee. Dat waren achtereenvolgend de Tweede Kamer fractie van de SP, Militair vlieger Jan Steen, Vader Peter Brons, Glenn Helbergen samen met Orville Breeveld, Benjamin Wondergem samen met Ken Thompson. In 2013 weigerde het Vaderkenniscentrum, een toch flink door de Bernhard van Leerfoundation gefinancierde organisatie, om de vaderdagtrofee m/v uit te reiken.

Het verdwijnen van het schilderij zou natuurlijk ook een inhoudelijke betekenis kunnen hebben, misschien dat iemand het uit het archief van het Vaderkenniscentrum gejat heeft omdat ze daar misschien volgens hem helemaal niet meer de bedoeling hebben om iets speciaal voor vaders te doen?

laatste uitreiking

In hun korte doelstelling is het woord vaderschap immers helemaal verdwenen. Zeker is dat het schilderij mijn eigendom is en in bruikleen bij het Vaderkenniscentrum berust voor zo lang er jaarlijks een trofee wordt uitgereikt. Dat is dus niet meer het geval. Het bestuur van het vaderkenniscentrum lijkt inmiddels niet meer te weten waar het schilderij zich bevindt. Het spookt inmiddels van de verhalen. Waarom houdt het bestuur van het Vaderkenniscentrum haar kaken op elkaar, waarom wordt het schilderij niet opgespoord?

De vaderdagtrofee m/v

Zou de bekende vaderactivist A.V de trofee in veiligheid hebben gebracht omdat als het Vaderkenniscentrum haar zin krijgt (preferentiële overlegpartner van de overheid) hij (en ik) verder wel onze mond kunnen houden? Heeft een van de voormalige winnaars het schilderij thuis hangen wegens doorslaand succes? Ligt het misschien naast het paneel van de Rechtvaardige rechters in een of andere kluis in België omdat de thematiek met elkaar te doen heeft? Voor mij iets om misschien vooralsnog vooral trots op te zijn. Soms toont een diefstal meer de waarde van een schilderij dan een verkoop. Maar hij moet wel boven water komen! Misschien hangt hij wel stiekem in een museum zoals ik wel eerder meemaakte met een schilderij van mij. Wie zal het zeggen? Nou u misschien? Graag uw reacties vermoedens, sporen, getuigenissen!

Meer over de trofee

De voormalige wikipediapagina van de vaderdagtrofee m/v (verwijderd door de wikipediacensuur)

Het Wikipedialemma over de rechtvaardige rechters

Aanvankelijk vond ik het niet goed voor de vaderbewegingen om onderling teveel kritiek te geven. Met dit blog nam ik flink afstand van dat standpunt omdat het allemaal te erg was geworden. Daarna kwam ik in de volgende fase; ze zoeken het ook maar allemaal uit. Ik heb geen zin om nog te investeren in een beweging met zoveel malversaties. (zie mijn volgende blogs) En ja ik ga alles ooit uitgebreid verantwoorden.

Inmiddels is het schilderij gelocaliseerd en is afgesproken dat het schilderij terug komt naar mij. (Zie later blog) Ik ben nog steeds in voor een goede bruikleenbestemming ervoor Bij voorkeur uiteraard een nog op te richten vadermuseum.

Liever een meisje

De Wageningse politieke folkgroep De Maatjes zong tientallen jaren geleden, midden in de tweede feministische golf, het lied “De man die als vrouw geboren had willen worden; een vertaling van het lied ¨Green Fields of France” van Eric Bogle (en ook bekend van de Furey Brothers). De titel was zoals je kunt zien nogal vrij vertaald. Maar destemeer veelzeggend. Het lied gaat over de verschrikkingen van de Eerste Wereldoorlog. Van de mannen in de loopgraven. Want als er iets verschrikkelijk was tussen 14 en 18 dan dat toch wel. En het was iets dat mánnen overkwam.

En als je dan zo op internet bezig bent krijg je eerst tranen in je ogen van die versies plus soldatenplaatjes bij het lied Greenfiels of France. Maar dan krijg je ineens een cynische combinatie voorgeschoteld door You Tube. Somme plus scheiden met VFAS. "Scheiden? de scheidingsadvocaten van de VFAS helpen u verder!" En van uw partner en portemonnee af. zoiets. In ieder geval werd ik ineens van verdrietig heel boos.
Op internet bezig zijnde krijg je eerst tranen in je ogen van al die soldatenplaatjes bij het lied Greenfields of France. Maar dan ineens een cynische combinatie, voorgeschoteld door You Tube.  Slagveld Somme plus scheiden met VFAS. “Scheiden? de scheidingsadvocaten van de VFAS helpen u verder!” En van uw partner en portemonnee af. zoiets. In ieder geval werd ik ineens van verdrietig heel boos.

VN columnist Stephan Sanders schreef zo’n anderhalf jaar geleden: “Het gezinsleven zoals het nu bestaat, is voor het grootste deel een vrouwenwens die gehonoreerd is. Hij de buitendienst, zij de binnendienst, schreef Kool-Smit. Maar het is allang zo dat zij een beetje de buitendienst, en de volledige binnenmacht heeft. Want wat er met het echte buitendienstgeld gebeurt, van de man, wordt binnenshuis beslist, en wel door haar.
Ik geloof niet in homotrots, jongens, dat weten jullie – maar ruilen hoef ik ook niet.”

Stephan voelde zich duidelijk niet alleen gediscrimineerd als homo, maar zag ook de voordelen. Wat Stephan volgens mij even over sloeg is de dubbel moeilijke positie van homo-vaders. Hij weet daar wel alles van en heeft daarover eerder geschreven. Zijn partner kwam ik vorige week nog tegen. Ook een gemist vader.

Eigenlijk is het wonderlijk hoe mannen zich al eeuwen zo wonderlijk herstellen uit de diepe wonden die fysiek en geestelijk geslagen worden. Af en toe willen we, in navolging van De Maatjes, verzuchten; ach was ik maar vrouw of was ik maar homo. Tegenwoordig bestaat de mogelijkheid om je om te laten bouwen en misschien kun je ook een andere seksuele voorkeur kiezen.

Volgens Nathanson en Young (zie onder) heeft de man nog maar weinig keuzes voor een identiteit. Zij achten vooral de feministisch angehauchte en de criminele identiteit voor een man een haalbare kaart.

Fijn om te weten. Ik denk dat er nog wel alternatieven zijn. Bijvoorbeeld de activistische.

Op You tube zijn veel versies te vinden van het lied Greenfields of France. Ik koos eerst voor een Duitse versie van Hannes Wader. Bij geen van de versies kon ik mijn tranen bedwingen. maar die van de Furey Brothers vond ik nog beter. En hij zit als eerste op een afspeellijst. Dus u kunt vanzelf door laten spelen.
Hieronder nog de door mij ingezongen Nederlandse versie:

En jawel er is toch een Nederlandse versie online als je heel goed zoekt. https://www.youtube.com/watch?v=V1keoRe7lcI cursor op op 7.40 De titel is daar 14-18. deze is van Wolverlei. De maatjes hebben die nog iets aangepast (waaronder blijkbaar de titel).

let op! link hersteld!19-3-2012 Vrij Nederland Stephan Sanders: Vrouwen hebben het feministisch onbehagen overgenomen, maar niet de feministische oplossing. Vrij Nederland
Misandry and Emptiness: Masculine Identity in a Toxic Cultural Environment; Paul Nathanson, Katherine K. Young
Het filmpje waaruit bovenstaande screenprint is genomen