Cookies

Over verstand, gevoel, emotie en verraad

Volgens de opslagdatum van de file is dit stukje van mij op 11 augustus 2000 geschreven. In de versie hieronder heb ik dit interessante verhaal geanonimiseerd. Namen teruggebracht tot een aantal fictieve letters en ook voor het overige is de herkenbaarheid zoveel mogelijk weggehaald.
De aanleiding voor mijn afscheid van het voorzitterschap van de werkgroep (een belangrijke werkgroep in het Platform SCJF) was een reactie van mij naar het kinderbeschermingsblad Perspectief. Buiten mij om had een ander lid  van de werkgroep (in dit artikel A genoemd) de kracht uit mijn reactie gehaald door zich bij de redactie te gaan excuseren voor mijn kwaadheid.
Kwaad.
Achter de deur heb ik een bijl klaar staan voor als de kinderbescherming komt” schreef de onvergetelijke kenner van kikkers en mensen, Dick Hillenius eens, ongeveer. Maar waar is Hillenius als je hem nodig hebt? Dood. En nodig is hij dezer dagen In Hoorn is een kind geroofd, drie maanden vastgehouden en goddank vrijgelaten toen de ontvoerders er genoeg van hadden. “ Professor A. De Swaan in NRC.
Niet op tijd bijgeweest A. Had je de redactie van NRC niet even kunnen laten waarschuwen door het Ministerie van Justitie?
Is de Swaan bij zijn verstand…. ik denk het wel. Bij zijn gevoel is hij zeker. Hij was kwaad.
“Vader heeft op zich wel leuke en kindvriendelijke ideen zoals liedjes zingen en met zijn dochter op een bakfiets door de stad fietsen. Dit lijkt echter meer te beantwoorden aan zijn eigen behoefte om als vooruitstrevende vader gezien te worden dan dat het past in een verstandige opvoeding van Rosa” Bron; eindpassage raadsrapport raad Zwolle de heren v.d. Werff, Mulder en drs Ethiek Meulenbeek. Onder verantwoordelijkheid, en goedgekeurd door de directie Oost ( Mr. Bavinck), de klachtencommissie 2 ( Zwijnenburg c.s.) , de ombudsman, Kinderrechter Mr Mees, raadsheer Hammerstein c.s. en vele anderen.
Vaders gebruiken hun verstand maar niet hun gevoel. Anders wordt het gevaarlijk voor kinderen? Of juist voor de robotten van de kinderbescherming.
Ik ben kwaad. Heel erg. Ik mag mijn dochter niet zien omdat ik gevoel legde in de relatie met haar, vooral omdat dat associeerde met vooruitstrevend vaderschap ( emotioneel betrokken, zorgende vaders).
Niet alleen vanwege de kinderbescherming maar ook van A mag ik mijn gevoel niet laten zien over dit fenomeen. Alsof de kinderbescherming me al niet had pogen te castreren, of daarna het bestuur van de stichting Dwaze Vaders.
Is A dan niet kwaad. Jawel A is heel erg kwaad. Ook op de kinderbescherming , ook op bemiddelaars, ook op (voorzitter Dwaze Vaders). Maar A acht zich zelf als mens zo minderwaardig dat hij zijn kwaadheid, zijn gevoel niet wenst te respecteren. Gevoel is niet effectief . A zijn is niet effectief, mens zijn is niet effectief. En het PSCJF (de organisatie waar de werkgroep deel van uitmaakt) zou wel eens schade kunnen oplopen……..
Dat hij zichzelf niet respecteert is tot daar aan toe, jammer maar toch per saldo zijn eigen verantwoordelijkheid. Probleem is dat zijn kwaadheid geen plek heeft. A twijfelt. “Moet ik mijn kwaadheid toch maar toelaten. Nee dat zou zonde zijn van jaren ingehoudenheid.” Ook Joep zal aan dit regime van openbare zelfkastijding mee moeten doen. In zijn kielzog nog een hele rits van mensen die ook wat moeite hebben om effectief met kwaadheid om te gaan.
De reacties van B die ook heen en weer gaan tussen mooie kwaadheid en ingehoudenheid ( zie de wat heen en weer reacties inzake (journalist H) met een behoorlijk extreem eindstandpunt ( we zouden H de zaal uit moeten fluiten). Maar ja als het er echt op aan komt en de gevoelens moeten buiten de groep worden neergezet is het toch weer een en al ingehouden kwaadheid verborgen achter vriendelijkheid.
Verraad
B noemt onze beweging wel eens een verzetsbeweging. En terecht. Ik vind niet dat zijn kantoor het beeld oproept van Mandela in zijn begintijd als advocaat. Maar alla daarover een andere keer verder.
Wat is de tegenstander waar deze beweging zich tegen verzet? Juist justitie….. Minilief/miniwa met Orwell gesproken.
Volstrekt buiten mij om nam A een dezer dagen contact op met minilief om de interne verdeeldheid die hij aan het scheppen was binnen onze beweging alvast aan de grote klok te hangen. Hij deed dat door zich te keren tegen een ingezonden brief van mij persoonlijk aan Perspectief.
Als het nou een verradersbrief was geweest. Nee niets daarvan. De brief zou te scherp gesteld zijn. Let wel dat zegt hij tegen onze opponent. Grote klucht. Op het congres de dag erna wist iedereen van minilief het. Goh ja mijnheer Zander ja nee goh wat hoor ik net toch…
A en B weten ongetwijfeld wat er in een verzetsbeweging gebeurt met verraders.
Andere oplossingen.
Ik pleit uiteraard niet voor executie. Wij zijn geen verzetsbeweging die het moet hebben van fysieke strijd. Wij moeten het doen met weerwoord en guts, ballen, een rechte rug en gevoel. Ook geen beweging die het moet hebben van dictaten. We weten hoe dat afloopt in bewegingen als Dwaze vaders. Ik denk dat de strijdjes om posities al teveel negatiefs heeft opgeleverd. Als teveel mensen in het platform vinden dat ze zich moeten schamen voor de uitspraken van een commissievoorzitter dan kan zo iemand beter geen voorzitter blijven.
Ik denk dat het de minste discussie oplevert als ik zelf die conclusie trek. Ik heb nog een hele bende andere dingen te doen komende maanden. Dingen waarbij ik me ongetwijfeld publiekelijk zal uitlaten over het pertinent vadervijandige gedrag van de kinderbescherming. Ik wens dan een soort woordgebruik al tentoongespreid in bijvoorbeeld de brief aan Perspectief tot mijn repertoire te kunnen rekenen. Dat betekent niet dat ik scheldend de wereld doortrek. Nee juist niet. Een keer de zaak duidelijk stellen, niet alleen rationeel, kan de ruimte scheppen om daarna weer te glimlachen. Lachen wellicht. Het schept duidelijkheid in de verhoudingen.
Hoe dikwijls heb ik al niet fikse emotionele aanvaringen gehad met kinderbeschermers. Juist de mensen waar ik het duidelijk naar gesteld heb zijn mijn vrienden gebleven . Ik denk bijvoorbeeld aan het programma Chaos dat destijds door honderdduizenden werd bekeken.
Ik denk aan de uitval naar die advocate in dat achtergrondprogramma in aug. 98 op radio 5. Natuurlijk het kan nog beter. Maar dat werkt vooral als er niet voortdurend iemand op mijn lip zit om te zeggen dat ik me in moet houden.
Gun iedereen zijn eigen weg. Dat levert veel meer op dan niets doen, wachten tot iemand anders wat doet en er dan eindeloos tijd aan besteden dat weer om zeep te helpen. A heeft bijvoorbeeld veelvuldig nagelaten te doen wat hij heeft afgesproken. Dat is erg vervelend, maar vervelender nog is dat hij die tijd gebruikt om iemand anders af te remmen.
Zijn er dan geen dingen die moeten worden voorkomen. Klassiek voorbeeld ( van B) is de actie van dwaze vaders bij het VPRO-programma “ Lopende zaken” Dit voorbeeld ontleent hij aan het bestuur van dwaze vaders zonder zelf al teveel van de achtergronden te weten. Wat vooral erg slecht was in deze zaak is met name de breed rondgestuurde opmerking van Gv.D dat zijn ex mocht worden vermoord. Hoewel cynisch bedoeld kreeg dit door zijn schriftelijke karakter iets macabers. Verder zaten er in die groep wat mensen die niet zo slim waren. Als C als persverantwoordelijke van Dwaze Vaders wat eerder had gereageerd op vroegtijdige waarschuwingen van mij dat het fout liep bij die groep had er op een soepele manier kunnen worden ingegrepen. Verder komt D niet erg mediageniek over. Ook moet ik overigens opmerken dat er toch erg veel mensen waren in het land ( buiten de kaders van de ouderorganisaties die het een erg goede uitzending vonden. Er speelt bij de beoordeling nog een derde element mee waar ik mezelf ook op heb betrapt en dat is het volgende.
Zelf was ik net in de fase van braaf overbruggend overleg met de RvdK gekomen. Als je dan krijgt voorgeschoteld hoe een paar mensen onder het roepen van bijbelspreuken ziedend de zaal van de Raad verlaten krijg je wat plaatsvervangende schaamte. Maar hierop terugkijkend ben ik mijn mening aan het herzien.
Het probleem is dat we braver dan braaf proberen te zijn. De hele wereld vindt het normaal dat je kwaad wordt alleen vaders zelf niet. En het schuldgevoel over hun wel aanwezige kwaadheid maakt ze eigenlijk van binnen alleen nog maar kwader. Zelfmoord dreigt, infanticide hangt boven ons hoofd. De emotionele nood kookt de pan
uit. Maar elke uiting van de achterliggende emotie wordt de kop ingedrukt. Door onszelf in ons zelf in ons collectief. Tekenend is de manier waarop B zijn alternatieve stuk beëindigt met een paar prachtige volzinnen die ook getuigen van een zeer betrokken stellingname. In het discours van A dus te emotioneel. B trekt ze dan ook zelf al ter plekke in. Dit overigens niettegenstaande het feit dat daarin duidelijk het criminele karakter van de kinderbescherming wordt blootgelegd. En dat hadden we toch met zijn allen afgesproken dat we vonden dat E dat moest vertellen op het congres. Wat ie niet heeft gedaan, waar A zich weer erg druk over maakte. Mensenlief dit gaat niet meer om argumenten maar om posities. Iedereen had het zo kunnen opschrijven als ik gedaan heb. Maar jullie durven er de verantwoording, niet voor te nemen. Degene die individueel in zijn eentje (twee later) de verantwordelijkheid nemen moeten het afleggen. Dezelfde lafheid en slapheid die we ook de kinderbescherming verwijten. BAH.!!
Joep Zander 2000
De Judasrol in de vaderbeweging