Cookies

Rechtstaat 2009?

Acht jaar geleden wond ik er ook al geen doekjes om……… over de rechtstaat die niet beter is dan die van China. Met een oproep tot actie van mij en de presentator. Hoe staat het er nu mee? Nou China, wat ik toen qua rechtstaat met ons vergeleek is inmiddels niet meer vergelijkbaar met ons. Ik denk dat ze daar meer rechtstaat hebben dan hier. Nog nooit heb ik de censuur hier zo scherp ervaren als de laatste jaren.
Tv Oost met mij aan tafel (nee ik ben niet en was niet en wil niet van Stichting Dwaze vaders zijn. Maar het wil maar niet doordringen).

misbruikslachtoffers en de grote wereld

Ik heb in mijn blog al een paar keer gewezen op de samenhang tussen de zaak Demmink,  absolute macht van de familierechtinstituties en  wijd verbreid seksueel kindermisbruik. Het filmpje is een goede illustratie bij dat verhaal. Of andersom.
De geïnterviewde, Robert, is een erkend misbruikslachtoffer die probeert aan te pakken.
De interviewer is een gerespecteerd psychiater en stelt soms vragen en maakt opmerkingen die passen in het beeld van de individualiserende hulpverlening. ‘Zou je dat nou wel doen, de wereld is nu eenmaal slecht’ en dat soort dingen. Maar het interview stijgt per saldo uit boven dat niveau.
Hoewel er veel aan de orde komt blijft de rol van de vader van deze man wonderlijk onderbelicht. Hij is markant aanwezig vlak voor het cruciale moment van misbruik door een jeugd-en-gezin-directeur, maar als je goed luistert hoor je Robert het later alleen maar over het gemis aan moederliefde hebben.
Verder valt me toch ook weer het hopeloze, radeloze geloof in de rechterlijke macht op; want ook hier hebben we blijkbaar de zwaar gecorrumpeerde rechterlijke macht weer nodig om gelijk te krijgen.
In ieder geval een filmpje om helemaal uit te kijken.
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=m67Qa2g9CVM&w=560&h=315]

honger

interview met mij tijdens mijn hongerstaking 1995; klik hier

Lange strijd maakt soms hard. Aardigheid en genuanceerdheid delven vaak het onderspit. In veel discussies op dit blog  is het moeilijk om duidelijk te maken dat het rond kinderen niet gaat om macht en winnen. Als ik hier vertel dat je als vader niet moet opgeven en ervoor moet gaan dan lijkt het soms net of ik van niets anders weet.
Ik denk dat het in veel maatschappelijke strijd zo gaat. Het is moeilijk om kwetsbaar en genuanceerd over te blijven komen.
Toen ik in een digitaliseringsactie een filmpje onderhanden had over mijn hongerstaking viel me op hoe relaxed ik me tegenover de studentes van de Hogeschool van Amsterdam wist uit te drukken. Dat lukt me niet altijd, ook al zijn mijn opvattingen opvallend onveranderd.

En de kans om een dik half uur je ideeën te mogen uitleggen aan een geduldig gehoor heb je ook niet zo vaak.

Afin vanuit dit oogpunt vond ik het dus toch een goed idee om dit filmpje op het net te zetten. Het lukte me niet dit te embedden. U moet dus op de fotoanimatie hiernaast klikken om hem te zien.

Een enigszins voldaan gevoel dus. Ook al ging het hier om een serieuze hongerstaking met weinig directe resultaten.

De onderwerpen die in dit interview aan de orde kwamen kunt u mede traceren aan de hand van de tags hieronder.

Meer over deze actie kunt u nog nalezen

bang zijn

“Bang voor Joep Zander” Dankzij google-analytics zag ik onlangs dat iemand op mijn website terecht was gekomen met behulp van deze zoekwoorden. Welke wereld daar achter schuil moet gaan kan ik uiteraard slechts bevroeden. Maar zeker vind ik het heel ernstig als iemand op deze wereld bang voor mij rondloopt. Veel kinderen zijn bang voor een van hun ouders omdat ze dat is ingestampt door de andere ouder en de maatschappij; angst roep je dus niet per definitie zelf op. Maar het zal me een eer zijn om mijn kwetsbaarheid te laten zien aan de mensen die tegen me durven zeggen dat ze bang zijn voor mij.

Rechters zou het ook een eer moeten zijn om hun gezag te laten spreken in plaats van angst in te boezemen. En hun kwetsbaarheid te laten zien. Kwetsbaarheid…openbaarheid dus. En daar ontbreekt het nu juist aan. Vooral waar het familierecht betreft.

Angst voor de rechter is een oud verschijnsel dat via een notie van heksenprocessen en inquisitie diep in het collectieve geheugen geworteld zit. Mensen zijn niet zozeer bang dat ze straf krijgen voor iets waar ze straf voor verdienen, uiteindelijk zal gerechtigde confrontatie de gestrafte een spiegel voorhouden. Angst voor de spiegel is een angst voor zichzelf; niet voor de rechter. Dieper zit de angst voor de willekeur die in een aantal rechtsgebieden wordt ervaren. Wat ook diep zit is de angst dat als je een vingertje opheft naar de rechter je hoofd eraf wordt gemaaid.” schreef ik in 1997 als bijdrage aan een boek voor rechters.

Ik ben bang voor rechters en voor de rechterlijke macht in het algemeen en de stoel waarop de rechtstaat ondanks alles gehesen wordt. Ik ben bang voor de manier waarop elke buitenparlementaire oppositie, met verwijzing naar de vermeende rechtstaat momenteel verdacht wordt gemaakt. Waar actieve buitenparlementaire betrokkenheid jarenlang een erkende functie had, wordt ze nu afgeschilderd als een groot gevaar voor het voortbestaan van een democratie. Terwijl nu juist deze verdachtmakingen het gevaar zijn voor de democratie.

Rechtspreken, buikspreken, linkspreken, kromspreken, uitspreken en tegenspreken; artikel uit 1997

de geromantiseerde rechtsstaat

Actievoerders romantici. Dat bedoelde Femke natuurlijk niet positief. Ze sprak over romantiseren. Romantisch zijn is leuk en kan ergens toe leiden (vaderschap?). Maar romantiseren…
Wat mij opvalt zijn haar eigen romantiseringen van de “democratische” rechtsstaat. Ik zal dat nu de geromantiseerde rechtsstaat noemen. Een koekje van eigen deeg.

Het a priori uitgaan van het aanwezig zijn van een (demokratische) rechtsstaat is gevaarlijk. Een rechtsstaat moet zich kunnen bewijzen.
Mijn optie, en die van meer activisten, is dat deze rechtsstaat maar beperkt bestaat. Natuurlijk wordt er vaak recht gesproken. En meestal zal dat recht misschien iets met récht te maken hebben. Maar veelal is het linkspreken. Veelal zijn rechters gestuurd door stands- en economische belangen, vooroordelen en houden ze zich niet aan de door de wetgever vastgestelde rechtsorde. En dat op belangrijke punten zoals de openbaarheid van uitspraken. Of wat dacht u van dat beruchte formulier waarop vaders bij voorbaat elke kans op zeggenschap over hun kinderen werd ontzegd?  Het gaat te ver om in een column dat allemaal uitvoerig uit de doeken te doen. Daarvoor vind u hier onderaan de nodige links.

Juist als het er om gáát nemen rechters in Nederland een ondemocratisch standpunt in.
In alle minder democratische landen, nu en in het verleden, namen rechters voor het merendeel waarschijnlijke rechtvaardige besluiten. Het gaat om die keren dat ze mensen die actief opkwamen voor mensenrechten, die zich verzetten tegen onrecht, neersabelden.

En ook dan waren er óók altijd politici die meenden de zogenaamd democratische rechtsstaat te moeten verdedigen. Femke bevindt zich in goed gezelschap. Het klinkt bijna als een argumentatie ad Hitlerianum maar dat kan ik dan ook niet helpen.

Om meer te weten te komen kunt u ook mijn andere weblogs daarover nog eens allemaal nakijken. Ik heb ze met dat doel vandaag allemaal nog een keertje opgepoetst.

dossier rechterlijke macht
dossier openbaarheid van uitspraken

Duyven onder dak uit

Ik heb samen met het comité stop omgangsonrecht een keer het gebouw van de kinderbescherming directie Oost bezet. Daar heb ik nooit iets aan verheimelijkt, ik kwam er zelfs mee in het NOS-journaal. Heel veel verschilde het niet met inbraak. We braken niet in, maar het hing wel een beetje tegen lokaalvredebreuk aan. Ik ben nu wel ineens bang nooit meer kamerlid te mogen worden-niet dat ik ambitie heb overigens-. Namen van ambtenaren heb ik ook wel eens (zonder adressen) op mijn site gepubliceerd (joepzander.nl). Ik heb nooit geroepen dat je ze moet bedreigen, en dat meen ik ook. Ik ben een keer flink van leer getrokken tegen een medeactivist die tegen een kinderbeschermingmedewerker begon te roepen; “we zullen jouw kinderen eens bij je weg halen”. Maar ja Wijnand Duyvendak heeft ook nooit gezegd dat je ambtenaren moet bedreigen. Ik zit er dan ook niet mee om nog een extra duit in het zakje te doen. Er moet méér ingebroken worden in overheidsgebouwen om de informatie waar de burger recht op heeft boven water te halen.

En waarom? wel. In de tijd van Wijnands inbraken kon je nog wel eens wat loskrijgen van een ambtenaar, je kon ze ook nog gewoon bellen en dan kreeg je nog wel eens ongewone dingen te horen, zoals “nou mijnheer Zander, u bent dan uw kind kwijt; ik kan geen brood voor mijn kinderen verdienen als ik u gelijk zou geven”. Tegenwoordig wordt je onder alle omstandigheden omgeleid via voorlichters die per definitie niets zeggen. Zo ben ik weken bezig geweest voorlichters met vragen naar ambtenaren te sturen zonder dat daar enig antwoord uitkwam. Bijvoorbeeld over de vraag waarom de cijfers over kindermishandeling tegenwoordig niet meer worden uitgesplitst naar sekse.
Je kunt wel elke keer proberen daar procedures over te voeren, maar daar breek je dat wansysteem niet mee open.
Onlangs hoorde ik nog van kamerlid Jan de Wit, dat zelfs hij geen informatie meer rechtstreeks van ambtenaren krijgt. Desalniettemin bleef steun van hem voor Wijnand uit.

Zo worden al die kamerleden braaf gehouden. Als je niet netjes op hok blijft vlieg je eruit. Duif onder het dak uit, Duyvendak onderuit, mede dank zij hemzelf, braaf afgenokt. You look sensational. Met dank ook aan die slijmjurk die de groenlinksen aanvoert.

mijn eigen site, met veel namen van ambtenaren
de acties tegen de kinderbescherming Oost