Cookies

De onvervulde vaderwens

Ik heb gisteren mijn vaderdag thuis met mijn zoon en in Apeldoorn gevierd bij het monument Onvervulde Kinderwens. Voor het tweede opeenvolgende jaar was ik gevraagd om met de gitaar een liedje te begeleiden. Dit jaar in het kader van het thema eenzaamheid.
onvervulde kinderwens 2019 liedje.jpg
Nadat de voorzitter va de bijeenkomst had gememoreerd dat een onvervulde kinderwens een belangrijke maar totaal niet erkende, bron van eenzaamheid vormt, somde de inleidster een lange lijst van omstandigheden op die tot eenzaamheid aanleiding konden zijn. Daarbij werd het leed van het niet kunnen zien van je wel bestaande kind even vergeten. Gelukkig werd dit op mijn verzoek weer ruimschoots gecompenseerd, maar even leidde het dus tot een gevoel van grote eenzaamheid in een groep die het over eenzaamheid en kinderen had. Opmerkelijk en tekenend vooral omdat ik niet helemaal toevallig de gastmusicus was.
Toen we het liedje “Mag ik dan bij je komen” bij het monument zelf nog een keer herhaalden zong de hele groep het refrein mee. Ik was ook onder de indruk van een gedicht van Eline Visser. Het raakte me omdat dit gedicht de hele breedte van het gemist vaderschap zou kunnen beschrijven. Het raakte mij juist ook door de bescheiden eenvoud ervan:

Niet-geworden-papa-dag
Wanneer ik jou zo zie zitten
daar met een kindje aan je zij
Zou ik je dolgraag wensen
dat het was van jouw en mij
Want wat kan je het goed, echt
geboren voor het vaderschap
Zo heel natuurlijk en zo met gemak
wat is dat toch ontzettend knap
Ik zie je enorm genieten van
die kleine ukken om je heen
Samen spelletjes doen, kleuren of
koppeltje duikelen via je been
Niets is je te gek, alles is leuk
toch doen deze aanblikken soms pijn
Niet omdat we het niet goed hebben
maar omdat je een superpapa zou zijn
Een vaderfiguur uit duizenden,
eentje die je niet zomaar ziet
Zo met andermans kinderen omgaan
omdat je eigen leven dat niet biedt
Dat je geen papa bent, betekend niet
dat je niet in het zonnetje staan mag
Want jij hoort er ook zeker bij
op deze speciale vader-?-dag

© made by Eline 15-06-2016

Een ander mooi gedicht kwam van de Apeldoornse stadsdichter waarmee ik het plan heb opgevat voor de bijeenkomst van 2020 een speciaal lied te schrijven. Thuis had mijn zoon bij wijze van vaderdag-cadeau het eten voor mij klaarstaan. onvervulde kinderwens 2019 stadsdichter.jpg

Een verlichte vaderkruistocht

Updates route en video. Laatste 1-9 foto donderdag

Uup Patrick Damhuis maakt een kruistocht tegen ouderverstoting. Hij loopt naar Den Haag. Hier is hij net de Ijssel over , een markante grens op weg. Hier werd ooit de film ‘Een brug te ver’ opgenomen. Voor Patrick is geen brug te ver als het gaat om zijn kinderen!

Net op tijd appte Patrick mij nog dat hij in Deventer aan was gekomen. Doordat ik niet op facebook zit gaat er wel eens wat aan mij voorbij en wist ik wel van zijn plannen maar was dus verrast dat hij al onderweg was.. Toch was juist een van onze conclusies dat iedereen eens af en toe achter zijn computer vandaan zou moeten komen en fysiek in actie zou moeten komen. Juist door zo te lopen kan Patrick fysiek uitdrukking geven aan zijn emoties.
Je hebt helemaal geen wandelschoen aan Patrick! “Ik ben onvoorbereid vertrokken, net zo onvoorbereid als ik was toen de scheiding van mijn kinderen me overkwam. Ik heb een rugzak van 17 kilo ingepakt als metafoor voor de verjaardagsdatum van mijn kind. En die knuffel kreeg ik van mijn dochter met de mededeling  ‘Pappa voor als jij je een keer eenzaam voelt’.
Ik besloot ter plekke om een halve etappe mee te lopen tot Apeldoorn. Ook onvoorbereid, met mijn gewone stadsschoentjes aan en zonder water. Erna, die er ook was bij de brug zou mijn fiets voor mijn huis afleveren (Dankjewel Erna).
patrick onderweg in Apeldoorn
‘Het is eigenlijk een soort kruistocht’ zei ik toen we Apeldoorn binnenliepen ‘met je rugzak als kruis’. Dat raakte Patrick ineens heel erg. Het was vandaag de sterfdag van zijn oma die als levensleidraad had dat elk kruis zo zwaar is als je het zelf maakt. Deze les moet Patrick vaak hebben geholpen door waanzinnige tijden waarin een vader van zijn kind gescheiden wordt en ook voor de rest naar de afgrond wordt geholpen. Kruistochten worden vaak verlicht door mensen die het kruis helpen dragen, en zo kwamen we even op de bijbel terecht en op de kruistocht van vader Albert Streep die jarenlang wekelijks in  allerlei kranten stond met zijn grote bord ‘Vader mist kind’
Patrick moe
Bijzonder vermoeiend waren af en toe de doordruppelende facebookberichtjes van moeders die vonden dat het weer teveel over vaders zou gaan, terwijl Patrick ook heus wel voor verstoten moeders loopt, en vooral voor de kinderen trouwens. Persoonlijk zou ik die moeders en andere commentatoren vanachter het toetsenbord graag toe willen roepen. ‘Begin eerst nou maar eens een eindje mee te lopen’  Vanavond hoopt Patrick de Julianatoren te halen en morgen Hoevelaken.  Op de kaart hieronder zie je ongeveer de route. Ik heb een preciezere routebeschrijving hieronder toegevoegd. In principe moet je zijn route krijgen door in googlemaps de looproute Enschede- Den Haag op te roepen. Meelopen dus!  Of bel/app Patrick even. Kan ook handig zijn om het meelopen niet te missen (06 40037544).
patrick knielt
route patrick
[googlemaps https://www.google.com/maps/embed?pb=!1m24!1m8!1m3!1d528208.1538656885!2d5.279428090900059!3d52.0486560533092!3m2!1i1024!2i768!4f13.1!4m13!3e2!4m5!1s0x47b8139482fe5187%3A0xd24e1fb7ad7265e2!2sEnschede!3m2!1d52.2215372!2d6.8936619!4m5!1s0x47c5b72f4298bd71%3A0x400de5a8d1e6c10!2sDen+Haag!3m2!1d52.0704978!2d4.3006999!5e0!3m2!1snl!2snl!4v1504036432956&w=600&h=450]

patrick ergens

Opgehaalde geschiedenis

Een van de dingen die je ontdekt als je weer contact krijgt met je ooit verstotende kind, is dat er een geschiedenisgat is ontstaan. In het geval van mijn dochter heb ik haar dankzij met moeite bedongen schoolcontacten nog wel een beetje kunnen volgen. Maar andersom weet ze heel weinig van mij. Nou ja dat ik als een zeer gevaarlijke variant van iets dat zich zomaar vader durft te noemen om de haverklap op TV verscheen. Maar verder… ook niet van mijn leven voor haar geboorte. Toen ik dus een paar weken geleden voor de ingang van het Apeldoornse (pop)podium/filmtheater Gigant wachtte op een afspraak kwam ik op het idee om een selfie van mezelf en de voorgevel van Gigant te maken en die via whatsapp naar mijn dochter te sturen. Ze had geen idee waar het over ging, maar dat is een mooie gelegenheid om iets van mijn persoonlijke geschiedenis te vertellen. Dit alles in het kader van het 40-jarig bestaan van Gigant. Ik ben er best trots op. Begonnen als Open Jongeren Centrum is het een van de belangrijkste poppodia van Nederland geworden waar ook U2 nog heeft opgetreden. Met de trots die ik daarover voel is het vervolgens eigenlijk de kunst nog bescheiden te blijven. Immers, ik was wel degene die de naam (acroniem) uiteindelijk bij elkaar bedacht en eerste voorzitter, maar Goede Ideeën bedenk je eigenlijk nooit in je eentje.

gigantkrant-2016-deel-joep
Interview met de Stedendriehoek ter gelegenheid van het 40-jarig bestaan van GIGANT. Ook na mijn bijdragen aan de opstart van Gigant heb ik altijd de dialoog (bovenkop) gezocht met hotemetoten die zich rechter of kinderbeschermer noemen. Misschien wel teveel en te aardig.

Het hele artikel op de Stedendriehoek (zie pag 5)
Eerdere blog over Gigant
Mijn centrale webpagina over Gigant
In gesprek met Jan Westerhof over Gigant ( bij 10-jarig bestaan)
[archiveorg JanWesterhof87OverGigant width=440 height=140 frameborder=0 webkitallowfullscreen=true mozallowfullscreen=true]

Gigant

skriptie mo-a in krant
Stukje in de Apeldoornse Courant. Ongeveer 1976. De dienstdoende journalist schrijft scriptie in plaats van het door mij toen gebruikte skriptie.

Soms krijg ik te horen dat ik alleen maar om me heen zou willen schoppen. Dan wijs ik mijn geachte opponenten graag eens op de zaken die ik heb mogen helpen opbouwen. Constructief. Zo was ik als eerste bezig met het van de grond krijgen van een Vader-en-Kind-Centrum (helaas toen vast gelopen; maar later met verve overgenomen op andere plekken). Een van de mooiste resultaten waar ik toch wel enigszins, als eerste voorzitter en initiatiefnemer in voorop liep was het jongerencentrum Gigant in Apeldoorn. Onder iets gewijzigde noemer bestaat het nog steeds. Als beginnend pedagoog schreef ik er ook een skriptie (k!) over. Bij het opruimen van mijn archieven kwam ik het erover recenserende krantenbericht weer een keer tegen.

De kop valt op. Ik pleit voor het betrekken van ouders bij het jongerenwerk. Terwijl mijn skriptie toch de titel had: Jongerencentrumstrijd… jouw jeugdbeleid. Mmm. Een beetje dwars op de toen heersende opvatting dat jongeren vooral moesten worden aangemoedigd om van huis weg te lopen naar alternatieve hulpverleners bij JAC, Release of Soosjale Joenit. Ik ben altijd al wars geweest van aangepast gedrag. Zelfs wars van aangepast gedrag naar op zichzelf warse alternatieve bewegingen.

Afin, de krant zal ook wel een bijzonders graantje uit mijn woorden hebben gepikt. Zo gaat dat met krantenkoppen. En ja als pedagoog moet je ook wat. Maar het valt me wel mee van mezelf. Ik ging namelijk ook wel eens mee in de arrogantie van de alternatieve hulpverlening en co tegenover ouders.

Pas zelf ouder zijnde had ik echt door wat ik fout zag. En toen werd ik zelf met die arrogantie geconfronteerd  van “wij weten alles beter, vooral beter dan vaders”.

Ik vraag me af of ik compassie kan opbrengen voor wat ik destijds allemaal dacht. Ik denk dat dat goed is. Compassie naar anderen met negatieve standpunten over ouderschap en vaderschap? Nog belangrijker is eigenlijk om in te zien dat er een belangrijke structurele anti-vader-component is die mensen op het verkeerde been zet.

Maar ik ben toch wel blij dat het een beetje meeviel met me, gezien dat artikel. Misschien dat ik mijn verleden met wel heel erg weinig compassie aan het bekijken was. Zo erg tegen ouders was ik toen dus ook niet.

4 en 5 mei

“We staan er niet meer bij stil hoe vanzelfsprekend het is dat we met onze kinderen op de fiets zitten en ……………………..” Deventer burgemeester Heidema spreekt op de dodenherdenking over ons onbenul van de herkenning van vrijheid. Ik moet hier weer spreken over het onbenul van deze piefen waar het gaat om dingen die juist helemaal niet altijd mogen in een zogenaamd vrij land. Zoals gewoon met je kinderen omgaan.

Zo vergaat het me vaak bij al die officiële stilstaandagen. Op 10 december bijvoorbeeld, dag van de mensenrechten of 20 november; dag van de kinderrechten. Allemaal data waarop we graag memoreren hoe onvrij het elders en ooit kan en kon zijn. Maar ho maar als het gaat om een blik op de terreur naar kinderen. Hoe we als vader dus lang niet altijd de vrijheid hebben om met de fiets op stap te gaan.

Dodenherdenking is wat mij betreft ook een denken aan diegenen die niet dood maar weg zijn. Voor sommigen is dat gevoel erger. Onlangs sprak ik een moeder die durfde te vertellen dat het niet zien van haar kind misschien wel erger is dan de dood van een kind. Een aangesprokene die haar kind aan de dood verloren was viel haar daarop aan; “dat is toch geen vergelijking”. De moeder repliceerde: “Hoe zou jij het vinden als je je dode kind ineens ergens levend zag, maar er wel bij uit de buurt moet blijven?” Ik zou het als vader niet durven zeggen. Maar het is geloof ik wel aardig raak.

foto met dank aan julietteHoe passend dat ik op 5 mei, bevrijdingsdag dan wel met Joshua op stap ging voor een fietstocht Nijmegen- Wageningen (grote bevrijdingsfestival)- Apeldoorn. Maar het bevrijd me niet van mijn misselijkheid over het ontbreken van elke redelijkheid ten aanzien van het contact met mijn dochter, en de manier waarop daarmee is omgegaan. Ik sta er nog een keer bij stil hoe diep dat in mijn  leven ingevreten is en hoe moeilijk daar actief iets mee te doen. Moe. Toe aan een stilstaanjaar in plaats van een stilstaandag geloof ik.

Deventer-Apeldoorn

Volgende week gaat mijn zoon Joshua met zijn verjaardagsvrienden en vriendinnen ( ja ook de dames gaan mee) naar de voetbalwedstrijd Go Ahead Eagles tegen Cambuur Leeuwarden. Dat belooft spannend te worden want ze zijn tweede en derde in de eerste divisie. Dat de Eagles niet meer nummer een zijn hebben ze te wijten aan het gelijkspel dat ze gisterenavond in de derby tegen AGOVV uit Apeldoorn speelden.

Vandaag moest mijn zoon (Sportclub Deventer) ook tegen Apeldoorn (CSV) . Deze derby liep voor Deventer beter af, 7-2 maar liefst, tegen een toch geduchte tegenstander. En als trotse vader vertel ik er graag bij dat mijn zoon twee keer scoorde, waarvan een keer vanuit een achterhoedepositie. Verder trapte hij nog een hoekschop zo mooi voor dat die er door een teamgenoot werd ingetrapt. Op het eind moest hij wel met een lichte blessure het veld ruimen.

Ik hoop dat de Eagles er komende vrijdag wat van maken. Want de 4 keer dat ik tot nu toe met mijn zoon naar de Eagles ging was er geen fluit aan. Maar misschien komt dat omdat ik het tien keer zo leuk vind om bij mijn zoon zelf aan de zijlijn te staan. Veel spannender ook en er vallen meer doelpunten. Maar afin, ook als Go Ahead niet goed speelt gaan we er toch een mooi (verjaardags)feestje van maken.