Cookies

20 jaar herkenning ouderverstotingssyndroom

In deze mooie kerk sprak Richard Gardner 20 jaar geleden………Gisteren had ik een afspraak met Petra v.d. Hoeck die in België actief is op het gebied van ouderverstoting. Omdat Breda ergens in ons midden ligt spraken we daar af en tsja de Grote kerk is een mooi markant ontmoetingspunt. Pas op het laatste moment drong tot mij door dat dat precies de plek was waar ook weer bijna precies 20 jaar geleden Richard Gardner een toespraak hield voor een paar honderd justitieambtenaren, hulpverleners en ouders.

In 1998 stelde ik als adviseur van de Stichting Kind en Omgangsrecht voor om bij omgangsproblematiek meer te focussen op de positie van kinderen en om in het licht daarvan onze aandacht te richten op Parental Alienation Syndrome. (zie notulen). Dit leidde ertoe dat we samen met het Platform SCJF en het Ministerie van justitie Gardner naar Nederland lieten komen. waar hij op 24 juni 1999 een toespraak hield in de Grote Kerk van Breda.

Gesprek tussen mij en Richard Gardner in Breda  23 juni 1999

De avond ervoor mocht ik Richard Gardner nog persoonlijk spreken. Ik stelde hem wat vragen over de gendergerichtheid in zijn woord “Grootmoederswijsheid” wat hij in zijn grondleggende boek over PAS gebruikte.

We zijn nu twintig jaar later en in een uitgebreide ontmoeting passeert veel van de geschiedenis van de herkenning van ouderverstoting de revue. Van het eerste boek dat ik in 1999 samen met Rob van Altena uitbracht tot de onverkwikkelijke herrie waar we als beweging elke keer, als ware het onvermijdelijk, in verzeilen. Hoewel het makkelijk is om te verifiëren wat voor onwaarheden clubs als Vader Kennis Centrum ( notabene de opvolger van de eerder genoemde stichting Kind en Omgangsrecht) produceren moet ik toegeven vooralsnog in gebreke te blijven bij een aantal andere verhalen die ook overigens wat minder eenvoudig zijn te traceren al was het maar omdat ik in de afgelopen jaren heb geleerd dat je zelfs, of moet ik zeggen juist, rechterlijke uitspraken en schrijfsels niet kunt vertrouwen.

Voor dit gedoe heb ik een andere oplossing voor ogen dan Petra. Petra wil zich exclusiever blijven richten op voorlichting en getraumatiseerde ouders enigszins mijden.

Petra en ondergetekende op de plek waar eens Gardner zijn toespraak hield

Mijn doel is om juist getraumatiseerde ouders te leren dat als je je energie niet richt naar degenen die deze ongein aanrichten je inderdaad onvermijdelijk je energie op elkaar bot gaat vieren. Natuurlijk is er niets mis met voorlichting, en dat heb ik met 3 boeken en vele artikelen en lezingen over ouderverstoting ook gedaan sinds 1999. Maar daar kan het niet bij blijven. Petra en ik delen de weerzin tegen het plegen van karaktermoorden met de bekende narcisme en borderlinestempeltjes. Onze passie voor het horen van volwassen geworden kinderen van ouderverstoting delen we. Ik heb dat onder andere gedaan in mijn boek Moeder-Kind-Vader, een drieluik over ouderverstoting uit 2004. Petra is haar boek momenteel aan het schrijven.

Onze ontmoeting stond in het teken van het gebruik van kunst als een van de wegen naar herkenning. Voor de uitvoering van de plannen van Petra daarover is nog even tijd nodig. Het was een waardevolle ontmoeting met veel open eindjes en wellicht ook veel ( al dan niet) open wonden, mijn eigen verwondingen niet te na gesproken. 

Ik heb nog wat pagina’s met historische achtergronden bijgewerkt:

De speech van Gardner in 1999

In Memoriam Richard Gardner

 

De rechtvaardige rechters en de vaderdagtrofee

Over de verdwijning van betekenisvolle schilderijen

paneel rechtvaardige rechters ( ©  wikipedia)

Waarom is juist het paneel van de rechtvaardige rechters uit het polyptiek Lam Gods 80 jaar geleden uit de kathedraal van Gent verdwenen? Het is vast wel eens ergens aan de orde gekomen in de vele literatuur die over deze verdwijning bestaat. Maar als het paneel er al niet uit wás, zou het wellicht een goed idee zijn om het er alsnog uit te halen totdat het begrip “rechtvaardige rechters” niet meer een soort contradictio in terminis zou zijn.

Zou er ook zoiets aan de hand zijn met het schilderij vaderdagtrofee m/v dat ik ergens in 2007 schilderde voor een conglomeraat van vaderorganisaties waaronder Fathers for Justice, en jarenlang dienst deed als vaderdagtrofee m/v totdat het Vaderkenniscentrum de, door haar met gretigheid opgenomen verplichtingen, in deze niet meer nakwam en het hele idee vaderdagtrofee overboord gooide. Dat is althans alles wat ik er als verantwoordelijk kunstenaar van heb meegekregen.

In 2012 werd het schilderij voor het laatst uitgereikt aan Perihan Utlu, die daarmee werd beloond voor het feit dat ze een cursus voor vaders had opgezet. Inmiddels stonden er achter op het schilderij de namen van maar liefst 7 andere winnaars van de trofee. Dat waren achtereenvolgend de Tweede Kamer fractie van de SP, Militair vlieger Jan Steen, Vader Peter Brons, Glenn Helbergen samen met Orville Breeveld, Benjamin Wondergem samen met Ken Thompson. In 2013 weigerde het Vaderkenniscentrum, een toch flink door de Bernhard van Leerfoundation gefinancierde organisatie, om de vaderdagtrofee m/v uit te reiken.

Het verdwijnen van het schilderij zou natuurlijk ook een inhoudelijke betekenis kunnen hebben, misschien dat iemand het uit het archief van het Vaderkenniscentrum gejat heeft omdat ze daar misschien volgens hem helemaal niet meer de bedoeling hebben om iets speciaal voor vaders te doen?

laatste uitreiking

In hun korte doelstelling is het woord vaderschap immers helemaal verdwenen. Zeker is dat het schilderij mijn eigendom is en in bruikleen bij het Vaderkenniscentrum berust voor zo lang er jaarlijks een trofee wordt uitgereikt. Dat is dus niet meer het geval. Het bestuur van het vaderkenniscentrum lijkt inmiddels niet meer te weten waar het schilderij zich bevindt. Het spookt inmiddels van de verhalen. Waarom houdt het bestuur van het Vaderkenniscentrum haar kaken op elkaar, waarom wordt het schilderij niet opgespoord?

De vaderdagtrofee m/v

Zou de bekende vaderactivist A.V de trofee in veiligheid hebben gebracht omdat als het Vaderkenniscentrum haar zin krijgt (preferentiële overlegpartner van de overheid) hij (en ik) verder wel onze mond kunnen houden? Heeft een van de voormalige winnaars het schilderij thuis hangen wegens doorslaand succes? Ligt het misschien naast het paneel van de Rechtvaardige rechters in een of andere kluis in België omdat de thematiek met elkaar te doen heeft? Voor mij iets om misschien vooralsnog vooral trots op te zijn. Soms toont een diefstal meer de waarde van een schilderij dan een verkoop. Maar hij moet wel boven water komen! Misschien hangt hij wel stiekem in een museum zoals ik wel eerder meemaakte met een schilderij van mij. Wie zal het zeggen? Nou u misschien? Graag uw reacties vermoedens, sporen, getuigenissen!

Meer over de trofee

De voormalige wikipediapagina van de vaderdagtrofee m/v (verwijderd door de wikipediacensuur)

Het Wikipedialemma over de rechtvaardige rechters

Aanvankelijk vond ik het niet goed voor de vaderbewegingen om onderling teveel kritiek te geven. Met dit blog nam ik flink afstand van dat standpunt omdat het allemaal te erg was geworden. Daarna kwam ik in de volgende fase; ze zoeken het ook maar allemaal uit. Ik heb geen zin om nog te investeren in een beweging met zoveel malversaties. (zie mijn volgende blogs) En ja ik ga alles ooit uitgebreid verantwoorden.

Inmiddels is het schilderij gelocaliseerd en is afgesproken dat het schilderij terug komt naar mij. (Zie later blog) Ik ben nog steeds in voor een goede bruikleenbestemming ervoor Bij voorkeur uiteraard een nog op te richten vadermuseum.

Echtscheiding in België

Rob van Altena
Rob van Altena

Jarenlange processen, vervolging van actieve vaders. In Nederland is het jarenlang gebruik geweest, en in zekere zin is het dat nog steeds. In België was het zo mogelijk nog beroerder. Rob van Altena, de Nederlandse publicist over vaderdiscriminatie en ouderverstoting, heeft een biografisch werk geschreven over zijn in België verleden scheidingsprocessen. Hij wil bewust niet riskeren opnieuw een boete te krijgen vanwege het verbreiden van feiten; “want in België werd (wordt?) men al gauw gestraft voor het ‘boosaardig verbreiden van feiten’ (art. 444 Str.W.) waarmee bedoeld wordt: het bekend maken van andermans boosaardige daden. Men kan een ander mens soms het ergste aandoen maar de getroffene mag dat niet bekend maken. Dat geldt als boosaardig. Deze getroffene is daar al eens voor veroordeeld en dat kan hem als recidivist nu dus duur te staan.
Rob heeft toestemming gegeven om hier nu de inleiding en de boekenlijst van zijn boek te publiceren.

in en uitleidend deel boek Rob van Altena

familieverlatingen

Als je de alimentatie niet betaalt dan heet dat in België familieverlating. En dat is onder die titel strafbaar. Ook het niet nakomen van omgangsrecht is strafbaar. Maar dat valt onder een ander titel.

België staat bekend om mooi woordgebruik, met  soms bijzonder beeldende of juist ontnuchterende doorkijkjes. Om van het laatste een voorbeeld te geven wil ik u het woord droogkuis eens laten proeven. Droog-kuis

Het woord familieverlating geeft een doorkijk naar de merkwaardige zogenaamd traditionele verhoudingen waarin de man slechts dient als spermadonor en betaalvader. Als juridisch en financieel ornament. En dan is het woord ornament bepaald nog veel te mooi gezegd voor deze banaliteit.

Juist omdat de betekenis van het psychisch en opvoedkundige in de steek laten eraan ontbreekt is hier de vader vies mee weggezet. Hij kan zijn gezin alleen financiéél verlaten. Voor de rest doet hij er niet toe. En dus ook niet als hij helemaal niet van plan was zijn kinderen emotioneel en sociaal in de steek te laten.

De kinderen die deze maatschappelijk ingebedde nonsens te voelen krijgen missen hun vader echter, graven zich in en komen misschien wel nooit meer boven. En als ze boven water komen moeten ze op zoek naar een vader die misschien wel letterlijk dan toch wel figuurlijk onder de grond ligt.Ik heb dit weekend teveel vaders gehoord die opgeven. Maar gelukkig geven sommige kinderen niet op. En dat blijft boeien.

Verlating is een van die woorden die in het kader van vaderschap een heel specifieke lading hebben. Vaders verlaten per definitie (heet het) hun kinderen, ook als ze door de moeder het huis uit geflikkerd zijn. Moeders verlaten “nooit” hun kinderen want ze trekken ze altijd achter zich aan, vaak bij de vader weg die dan zogenaamd de kinderen verlaten heeft. Ik pleit niet dat moeders meer verlaten, maar een beetje meer overlaten is misschien een goed idee.

Dit was het laatste blog in de trilogie in het kader van een aantal bezoeken aan België. Als u ze alle drie op een rijtje wilt:  België

Druk uitoefenen; grenzen stellen

“Daar bent U (‘je’ is in België nog niet ín) zeker wel vóór, om meer druk uit te oefenen?” Zo reageerde een rechter, medeforumlid gisteren toen ik aankondigde alleen de belángrijkste kritiek op zijn verhaal nog even te memoreren.

“Nee dat bedoel ik juist níet”, was het, voor hem verrassende, antwoord van mij. Ik bedoel dat het erom gaat grenzen te stellen (aan een moeder die de andere ouder buitensluit). Druk (wat hij dan mondjesmaat wel een beetje wilde doen) roept tegendruk op. Soms moet je het daarmee toch doen, maar juist een rechter is ervoor om grenzen te stellen. Binnen grenzen kunnen beide ouders en de kinderen zich veilig voelen. Ik maakte er bij mijn antwoord aan die rechter ook een gebaar bij. Een omsluitend gebaar. Hier moet je binnen blijven. Zoals een huis dat bescherming biedt zijn er ook maatschappelijke grenzen die bescherming bieden aan potentiële dader en slachtoffer. Maar ze moeten wel even gesteld worden. Ik weet hoe moeilijk dat is, maar je als rechter degraderen tot een moeizaam schakeltje in een keten van kinderverstoting, dan kun je beter een ander vak gaan uitoefenen. Het moeilijke is dat grenzen stellen behalve inzicht ook erg gebaat is met enig gezag, charisma zou je kunnen zeggen. De goede combinatie van die twee vind je maar weinig.

Terwijl ik in België bezig was met dit verhaal speelde zich in Nederland een chaotisch drama af bij een paar kinderen die eindelijk naar hun vader mochten. Na 10 jaar vechten om de grens gesteld te krijgen en uiteindelijk medewerking van zowel de beroeps als kortgedingrechter, kon de jeugdzorg zijn kinderen, bij wijze van paradoxale toewijzing, naar de vader gaan verhuizen. Dat lukte ze niet zeiden ze.

Dat is hemelschreiend als je ziet met hoeveel gemak ze in andere gevallen razzia’s uitvoeren om kinderen uit nog complete gezinnen weg te rukken omdat jeugdzorg iets niet zint. Niet dat ik ga stellen dat dát moet gebeuren. Een soepele methode zou zijn om de moeder (voor verhoor bijvoorbeeld) uit huis te halen en daarna de vader de kinderen op te laten halen. Maar niets van dat alles. Jeugdzorg en consorten hebben er alle belang bij om de druk zo ver mogelijk op te voeren en dus ook de tegendruk en de chaos om dan vervolgens misschien te kunnen zeggen… zie je wel wij hadden gelijk, dit is ondoenlijk.

Niemand die zich bij dit soort instellingen bekommert om dit soort transitieproblemen. Alleen dank zij het geduld en de rust van de betrokken vader konden uiteindelijk de kinderen temidden van een grote, door de moeder en jeugdzorg gecreëerde chaos worden opgehaald. De details laat ik nu beter achterwege.

De vermeende tegenstelling tussen loslaten (waar veel vaders zich noodgedwongen toe genoopt voelen) en druk uitoefenen, moet tot een nieuwe synthese groeien. Daartoe moeten we eerst dit soort jeugdzorginstellingen de maat nemen die zich grenzeloos misdragen ten aanzien van kinderen.

vaderschapsverlof

actie brussel 2
Peter, Joep, Joshua temidden van de anderen

Even alvast een klein berichtje. Dankzij de demonstratie van drie Nederlandse vaders en een zoon plus een aantal medewerkers en leden van het Europese Parlement is de motie van de groene fractie over een minimum van 2 weken vaderverlof nog net door de commissie vrouw en gender gekomen. Hoera!!

Aanvankelijk hielden de voor en tegenstemmen elkaar in balans, maar na de actie bleken er ineens toch wat meer voorstemmen te zijn.

Vooral de aanwezigheid van de internationale pers was indrukwekkend en zal ongetwijfeld hebben bijgedragen aan de goede afloop.

Een deel van de aanwezige pers

Voor de volgers van de treinperikelen; het was een leuke reis. Maar dit ondanks de wederom zeer slechte informatievoorziening van de NS over het reizen naar onze Europese hoofdstad.

Meer foto’s en een uitgebreider verslag volgen.

Zie ook de blog direct hieronder voor meer informatie
Een bericht van de wereldomroep waarin Joshua aan het woord komt
dossier emancipatie
meer info op de site van het vkc

stoomtreintje naar Brussel

vlot door Belgie
Dinsdag is er een actie van vaders en Groen-Links voor meer vaderschapsverlof in onze Europese hoofdstad Brussel. Niet dat ik veel met het grote Europa heb, maar als het er dan tóch is, moeten we er ook maar iets mee. Vaderschapsverlof van 2 naar 5 dagen. Nwahh, mijn zoon was verbaasd over het genderonrecht, maar niet overtuigd van het dooslaggevende karakter van de nieuwe voorstellen. Maar het is voorjaarsvakantie; dus samen met mijn zoon Joshua op naar Brussel.

Toen ik nog bij mijn vader achter in de lelijke eend zat constateerde ik al dat alle verkeersborden in Nederland destijds met een extra aanhangsel naar Amsterdam verwezen. En bij ons in Sittard gingen ook alle tréinen naar Amsterdam, tenzij  ze daarvan terugkwamen. Dan gingen ze naar Maastricht. Niet dat ik nu vind dat alles naar Brussel zou moeten wijzen en reizen, maar de mate waarin zo’n eenvoudige trip tegenwoordig moeilijk wordt gemaakt doet niet aan vooruitgang denken. Bij het loket van ons plaatselijke Deventer “stationnetje” moet je er al helemaal niet mee aankomen. En precies díe reis die we willen hebben valt op internet ook niet te boeken. Dan kun je nog a raison van 35 ct per minuut ns-highspeed bellen. Dat is erg slowspeed-duur. 20 minuten wachten tot een maximum van 17,50 euro. En ik durf te wedden dat hun het ook niet binnen een paar minuten geregeld krijgen.

Een  jaar geleden probeerde ik een keer in het Belgische ardennenknooppuntstation Jemelle een reis naar Trier te regelen. De enige weg die ze daarvoor konden bedenken was via Roosendaal en Arnhem. Nee ik lieg niet, kijkt u gerust op de kaart, ik geloof niet dat ik erg overdrijf als ik zeg dat dat een omweg van 10 keer is. Ik kon wel een kaartje naar Luxemburg regelen, voor deze keer, en dan daar een volgend kaartje kopen. Afin echt Europa dus. En met die Thalys is het dus allemaal niet eenvoudiger erop geworden. Ik leg me er bij neer en boek een kaartje met de ouderwetse stoomtrein naar Brussel. Die heb je wel in de automaat.

Weer wat langer geleden verplaatste ik mij per vlot door België, en ach dat heeft ook wat. Vlot nietwaar. In totaal moet ik de komende twee weken drie keer in België zijn, ik houd u op de hoogte van onze internationale expedities.

En het belangrijkste is natuurlijk de actie zelf; doe mee, klik hier

Vluchten kan wel weer

“Die advocaat, van Ruth, moet ophouden ouders dingen te adviseren die tegen het belang van hun kinderen zijn.”  Zo spreekt een volstrekt van elk gevoel verstoken directrice van jeugdzorg Noord-Brabant op het TV programma Netwerk.

Mensen hebben ontdekt dat Belgie zorgzamer is, niet zomaar kinderen uit huis plaatst. Dus ga je daar wonen. Net zoals je voor het behoud van een kinderrelatie na partnerscheiding tegenwoordig ook maar beter in België kunt wonen.

Ook heel mooi hoe de Belgische pendant van die strakke Nederlandse jeugdzorghotemetoot wel met passie over kinderen en zorg sprak en niet bezig was met taktisch communiceren maar met praten.

En die van Ruth, we hadden het al eerder over hem, daar moeten we er in Nederland een hoop meer van hebben.  Dat zet nog eens zoden aan de dijk.

Eerdere blogs hier over van Ruth
netwerk uitzending en dossier hier het complete filmpje over vader Deon en de gruwelijke reacties van een vijftal politica’s
Een Vpro-radio-uitzending van oktober vorig jaar hierover (35:30)
de vervolgblog over mogelijke fraude bij Jeugdzorg Noord Brabant