Met Joshua en zijn klas schaatsen in de Scheg. Rondjes voor Haïti. Hé jij daar, uit de generatie van Kees Verkerk, riep een van de dienstdoende schaatsmeesters mij te hulp. Het komt niet veel voor dat men mij te oud schat. Maar deze keer werd het mogelijk veroorzaakt doordat ik een wollen muts op had die ik nog van een van mijn ouders heb geërfd. Daar zie je ze nu niet meer mee. Mijn vader heeft er nog een keer mee in de krant gestaan. Wollen trui, wollen sjaal, wollen muts en wollen wanten. Dat was toen zelfs al uit de mode. Nou maar hopen dat die schaatsmeester niet dacht dat ík Joshua’s opa was.
gezond blijven als vader
Met blote voeten door de sneeuw om het zwembad in te duiken. Sport is een goede mannenmanier om gezond te blijven.
Mannen, vaders, hebben te maken met veel gezondheidsproblemen. In het verleden had dat vaak te maken met de intensieve en soms erg ongezonde arbeidsomstandigheden. Dit probleem is zeker niet over, maar wordt tegenwoordig overschreven door de gezondheidsproblemen die optreden als zij-effect van scheiding. Dikwijls interpreteren wetenschappers dat als de gevolgen van partnerverlies. Maar dit is ( ten dele) onjuist. Veel meer problemen worden veroorzaakt door het schrijnende verlies van contact met de kinderen.
Ik heb me vaak afgevraagd of het verlies van levensverwachting dat gescheiden vaders oplopen ook specifiek voor mij geldt. Zoals elke gedachte aan een onafwendbaar eind aan leven en gezondheid een weinig productieve gedachte. Een hoop mannen willen hier dan ook niet bij stilstaan, en doen des te minder om hun psychische en fysieke conditie te verbeteren. En dat is niet ok, daar heb ik schrijnende voorbeelden van gezien. Zelf glijd ik ook wel eens af.
Het laatste jaar ga ik (onder andere) elke donderdagmiddag zwemmen in het buitenbad van het Borgelerbad in Deventer. Lekker fris in een mooi landschap, in plaats van in de chloorlucht. Ja dat is nú dus midden in de sneeuw en een uit het water opstijgende waterdamp, die een mistlaag vormt boven de waterspiegel. Vanmiddag werd dit prachtige beeld gefilmd door een ploeg van SBS-6 voor een uitzending vanavond in het Hart van Nederland. Ik heb me een beetje buiten beeld gehouden maar als u vanavond in de montage blote voeten in de sneeuw ziet waren dat waarschijnlijk die van mij.
Dus pak het op beste collegavaders; eis ook in uw buitenzwembad permanente opening van een buitenbad, en vooral duik er in om een paar baantjes te zwemmen.
tussen de generaties
Vanochtend was Deventer een van de plaatsen waar de acties van de FNV, CNV en SP tegen de verhoging van de AOW-leeftijd plaatsvonden . Een moment van intergenerationele solidariteit, dat ik met dit plaatje van mijn zoon even heb vastgelegd.
Deventer-Apeldoorn
Volgende week gaat mijn zoon Joshua met zijn verjaardagsvrienden en vriendinnen ( ja ook de dames gaan mee) naar de voetbalwedstrijd Go Ahead Eagles tegen Cambuur Leeuwarden. Dat belooft spannend te worden want ze zijn tweede en derde in de eerste divisie. Dat de Eagles niet meer nummer een zijn hebben ze te wijten aan het gelijkspel dat ze gisterenavond in de derby tegen AGOVV uit Apeldoorn speelden.
Vandaag moest mijn zoon (Sportclub Deventer) ook tegen Apeldoorn (CSV) . Deze derby liep voor Deventer beter af, 7-2 maar liefst, tegen een toch geduchte tegenstander. En als trotse vader vertel ik er graag bij dat mijn zoon twee keer scoorde, waarvan een keer vanuit een achterhoedepositie. Verder trapte hij nog een hoekschop zo mooi voor dat die er door een teamgenoot werd ingetrapt. Op het eind moest hij wel met een lichte blessure het veld ruimen.
Ik hoop dat de Eagles er komende vrijdag wat van maken. Want de 4 keer dat ik tot nu toe met mijn zoon naar de Eagles ging was er geen fluit aan. Maar misschien komt dat omdat ik het tien keer zo leuk vind om bij mijn zoon zelf aan de zijlijn te staan. Veel spannender ook en er vallen meer doelpunten. Maar afin, ook als Go Ahead niet goed speelt gaan we er toch een mooi (verjaardags)feestje van maken.
Go Ahead
Go Ahead, oftewel ga vooruit. Zo’n twee keer in het jaar bezoeken we de Go Ahead- tribune. Helaas meestal om te zien dat ze verliezen, weinig vooruitgang dus. Een groter verschil tussen de opeenvolgende bezoeken is het gedrag van Joshua. Hij heeft er hoe langer hoe minder moeite mee om haantje de voorste te zijn als het gaat om jolig supportergedrag. Vooral samen met de andere boys. Jongens; hoewel ik hier (foto) even een hoofddoekje in meende te kunnen herkennen. Had ik toch nog iets over de verhouding man-vrouw in het voetbalstadion willen schrijven? Ach laat maar een keer.
een stukje ouderschap
Geen stúkje brood maar het héle brood. Brechts lied Der zerrissene Rock beschrijft de manier waarop de arbeidersstrijd werd opgescheept met halve oplossingen en marginale tegemoetkomingen. Een stukje brood. Maar van wie is het brood?
Lang geleden die arbeidersstrijd, mwah… of ver weg… of zijn de onderwerpen veranderd. Werkend aan een stuk tekst bestemd voor een rechter ergens in het zuiden van het land en een manifest voor de hele wereld; zingend in het Festivalkoor van het Brechtfestival lagen er nog wat dwarsverbanden open.
Moeten wij als ouders er genoegen mee nemen dat we onze kinderen even in een omgangshuis mogen zien onder het wakende domme oog van een of andere jeugdzorger die het nu eenmaal helemaal niet vanzelfsprekend vind dat een vader zijn kinderen mee opvoedt. Wat overigens nog niet inhoudt dat een moeder wel veilig is voor zijn/haar ontheemdende bedenksels.
Een klein béetje ouderschap, wat is dat eigenlijk. Nog minder dan dat kleine stukje brood of rots van Brecht, eigenlijk nog minder dan niets; een ontzieling.
De totale verwerping van dit familierechtssysteem, het links laten liggen van de rechters en advocaten. Wir brauchen nicht nur den Arbeitsplatz, wir brauchen die ganze Fabriek. We willen niet alleen af en toe onze kinderen “zien”, we willen ze opvoeden. We willen ze niet alleen af en toe een luier omdoen omdat de moeder daar even geen tijd voor heeft wel willen de samengedeelde verantwoordelijkheid. Das ist was wir brauchen, aber was bietet ihr uns an? eindigt Brecht.
Mutter
Een moeder die zich op sleeptouw laat nemen door de revolutie die haar zoon predikt. Het thema van het Brecht-stuk Die Mutter dat we gisteren oefenden voor het Brecht-festival. En ook een thema van mijn moeder, die afgelopen donderdag overleed. Ze ging in 2000 mee naar het Europese Hof in Straatsburg om te zien hoe ik mijn zaak bepleitte voor een paarsig arsenaal aan rechters en een publiek dat om een heel andere rede paars zag. Ook mijn moeder miste het contact met haar oudste kleinkind.
inspraak
“Als je nu even je lego laat liggen dan gaan we even op internet kijken naar de gemeentelijke plannen voor het pleintje op de hoek. Morgen verstrijkt de inspraaktermijn op het schetsontwerp en als je niets zegt moet je later natuurlijk niet zeuren als je het niet goed vindt. ”
Ik poog mijn zoon op te voeden in de prille beginselen van onze moderne democratie. Of wat daarvoor door gaat, maar daar hebben we het even nog niet over. Vol ijver en in spannende afwachting tikt hij het juiste internetadres in. Lege pagina met foutmelding. Nogmaals goed kijken of het adres klopt. Ja het klopt echt.
Sta je mooi te kijken met alle goede bedoelingen. En vooral de gemeente Deventer die honderden flyers deur aan deur de wijk in heeft laten bezorgen met dat url waaar we uiterlijk vandaag een blik kunnen werpen. Dus gelijk maar bellen om mijn zoon te laten zien hoe dat verder dan wordt afgewikkeld in een democratische rechtsstaat. Ik begin maar eens bij de afdeling communicatie. Hoewel op de site van de gemeente staat vermeld dat ze zelfs tot 20.00 uur open zijn en het nu 16 uur is; alleen een antwoordapparaat. De ambtenaar die het allemaal bedacht heeft…. is er niet .. terugverbonden de gemeentelijke telefooncentrale. Dan het secretariaat…. ja ze zijn allemaal naar een afscheidsfeestje. Ah daar zal de afdeling communicatie dan ook wel zitten. Want daar vált wat te communiceren op zo’n afscheidsfeestje. De secretaresse zal me de volgende ochtend dan wel terugbellen. Zelf weet ze immers van niets. Om 11 uur nog niets gehoord, bellen weer teruggebeld worden. Hee een telefoontje van de afdeling communicatie dat ik een mail mag sturen met onze ideeen. Ongezien het schetsontwerp. En na nog enig geheen en weer eindelijk de betreffende ambtenaar. Nee ze hadden het schetsontwerp er maar weer afgehaald want zo zonder toelichting was dat maar niets.
Inspreken is een hell of a job. Laat dat duidelijk zijn. Mooie praatjes die democratie. dat is wat mijn zoon er van over houdt. En dat beeld kan ik eigenlijk niet repareren. Want het is nog erger als je het goed bekijkt.
De markt van boeken
“Alles wat ik van mannen weet heb ik van mijn hond geleerd“. Een boekje met die titel lag op een opdringerige plaats bij de kassa’s van boekhandel Praamstra. Ik kon het destijds niet laten daar een paar opmerkingen over te maken. Toen ik vanmiddag bij diezelfde boekhandel een paar van mijn internetcolumns/miniaturen mocht voorlezen heb ik deze anekdote nog maar weer even opgehaald met de suggestie bij gelegenheid uit te proberen of een boekje “Alles wat ik van mijn vrouw weet , heb ik van mijn papegaai geleerd” het ook zo lang op die plek zou weten vol te houden. Vrouwen reageren op het zien van dit soort flauwe grappen dikwijls als een gebeten hond, terwijl mannen (afgericht als ze zijn??) er maar helemaal niets van zeggen ( bij de boekhandel werken ook heus veel mannen).
Afin, het was leuk om een viertal van de internetminiatuurtjes (die u als trouwe lezer natuurlijk reeds allemaal kent) nu eens in geluid om te zetten. Spannend vond ik het vooral bij die post over de Deventer SP-vergadering. Op een of andere manier ben ik toch nog bang op mijn donder te krijgen omdat ik zo uit de school klap. Hoewel heeft Anja Meulenbelt ooit op haar donder gehad voor haar uitvoerige beschrijvingen van vriendjes en vergaderingen van de KEN-ML, toch de voorganger van de SP, nee toch?
Op de boekenmarkt zelf werd ik nog geconfronteerd met een twéédehands exemplaar van een boek van mij (waar ik ooit mede de redactie van voerde): Het liedboek van de strijd deel 2. Alweer 25 jaar oud.
En de markt van boeken werkt blijkbaar zo dat dit, inmiddels volgens de handelaar curieuze boek, dan toch nog voor 15 euro staat geprijsd, meer dan de originele nieuwwaarde. Ik hoop dat het mijn latere boeken ook zo ongeveer vergaat. En er is rede om dat te denken constateerde ik na een gesprek met een vader, die uitlegde wat mijn boeken voor hem betekenden.
het gendertourniquet
“Er zijn wel weinig vrouwen hé”, merkte mijn buurvrouw op. Het klonk enigszins beschuldigend; alsof het aan de mannen lag die wél gekomen waren. Maar feitelijk gelijk had ze wel. Er waren duidelijk minder vrouwen dan mannen op deze afdelingsvergadering van de SP. Tsja, zei ik, misschien moeten we ze voortaan eerlijker toelaten. Dan zetten we hier een tourniquet neer die alleen maar een man doorlaat als er ook een vrouw gepasseerd is. Hoe dat praktisch uit te voeren wist ik nog niet direct, maar voor mijn gevoel moet Femke Halsema (die van “minder testosteron in de discussie“) toch wel een apparaatje hebben laten ontwikkelen dat het testosterongehalte van passanten kan snuffelen.
Ach nee zover wilde ze niet gaan, zei mijn buurvrouw vergoelijkend. Maar het was nu eenmaal zo, dat vrouwen bepaalde kwaliteiten hebben om consensus te bereiken en beter naar de diepte achter de kwesties te kijken, vond ze. Achter die consensus worden dikwijls kwesties met een dikke moederdeken bedekt zonder dat ze echt worden opgelost meende ik juist. Dat was tegen het zere been want nu bedacht mijn buurvrouw toch dat ze ergens een principe had dat stelt dat in alle bestuurlijke organen de geslachten gelijkelijk verdeeld dienen te zijn. En… een ledenvergadering is een bestuurlijk orgaan!!
Verderop in de ledenvergadering bleek overigens zulke vrouwelijke consensusmeerderheid niet nodig om de mannen al vroegtijdig tot gepast zwijgen te brengen als er even een plots opwellinkje van feminismekritiek de kop op dreigde te steken. In het kader van de SP integratienota zei een mannelijk lid van de vergadering ( aj een lid, nu snap ik dat vrouwen weg blijven), dat huishoudelijke taakverdeling in het kader van het lijstje, van door de voorzitter opgemaakte definities, eerder paste onder het begrip participatie. En ja die emancipatie zelf, we zijn nu onder de knoet hé. Hij wist niet hoe snel hij er lekker dik om moest lachen. Ik vond het eigenlijk een hele goede opmerking over die participatie. Ook over besnijdenissen ( mannetjes mag je best besnijden) werd de mannelijke nuance al snel ingeslikt.
Afin, de ledin aan mijn zijde was niet te beroerd om verder een zeer kameraadschappelijke discussie te voeren waar we het verder over veel eens waren.
Opmerkelijk punt op de ze vergadering trouwens de vrijheid van meningsuiting die in het kader van de wildersretoriek wordt opgehemeld tot westerse verworvenheid, terwijl het hier ondertussen aardig tegenvalt met die vrijheid. Ik ben benieuwd hoe deze Deventer eenstemmigheid zich landelijk gaat vertalen. En wat mij betreft vooral over de vrijheid van mannen om achter het kanten gordijn vandaan te komen.