Cookies

to be or not to be…a father

be a father
be a father

Maar standaard DNA-vaderschapsonderzoek dat betekent bureaucratie en is een schending van de privacy volgens artikel 8 van het Europese verdrag van de rechten van de mens?
Het heeft even geduurd voordat de DNA-paragraaf uit de verklaring van Langeac, de overigens verwachtte, vragen ging oproepen. Het pleit al erg voor de voorstellen van de CDA-fractie over herziening van het erkenningsrecht dat dit soort praktische vragen aan de orde komen in mijn gesprek met een medewerker van de fractie.

Artikel 8 EVRM dat is merkwaardigerwijs het artikel waarin het recht op familylife is vastgelegd, maar tevens elke keer weer het artikel dat daar defacto recht tegen inwerkt. Willen vaders hun verdoemde positie in de geheime westerse rechtsprocessen kwijtraken dan zullen die processen, en zeker althans de uitspraken in die processen openbaar moeten zijn. En dat zijn ze niet… want 8 EVRM.
Willen we vaderschap vaststellen dan zou dat in strijd kunnen komen met de privacybescherming van… 8 EVRM, ook al wordt gegarandeerd dat ze alleen worden gebruikt om het vaderschap vast te stellen en daarna worden vernietigd. Het vaderschap wordt in de moderne rechtspraktijk inderdaad beschouwd als een soort aantasting van de privacy van de moeder.

Afin, de discussie was zinvol en het is duidelijk dat er wat gaat veranderen aan de afstammingswetgeving, als was het maar omdat we hier in Nederland zo achterop lopen.

Na het gesprek bracht ik een bezoek aan het graf van mijn zus, waar de urn van mijn vader is bijgezet.
Vermoedelijk is van zijn DNA nu niets meer over. Begraven resten leveren, weten we, soms nog wél bruikbaar DNA op. Ook soms (nu nog slechts geldig voor lagere levensvormen?) voortplantende resultaten. Gelukkig weet ik dat ik zijn zoon ben en zijn genetisch materiaal (veranderd) verder draag, en dat dat verder wordt gedragen door mijn zoon. Daarnaast draag ik zijn stijl (veranderd) verder.
Het is de essentie van het mensdom. Kinderen en ouders. Een gegeven dat dieper reikt dan de waan van de dag en de langskomende wetsteksten.

de verklaring van Langeac
over vaderschapsonderzoek

bescheiden

rouwkaart-johan

Ik ga nog wel eens tekeer tegen mensen binnen de vaderbeweging die hun ego teveel oppoetsen. Misschien heb ik daar zelf ook wel eens last van. Ik probeer kritisch te blijven. Het probleem is dat je hele persoonlijkheid ervan lijdt als je in het familierechtbedrijf wordt vermorzeld. Compensatie ligt dan op de loer.

Een paar dagen geleden overleed een bescheiden iemand die stil veel bijdroeg aan het beter maken van deze wereld door teksten te corrigeren. Niet een werkje waardoor je erg opvalt. Maar wel werk dat gedaan moet worden.

De laatste keer dat ik hem sprak drukte hij mij op het hart om mijn auteurs strak aan hun deadline te houden. Dat, moet ik tot mijn schaamte bekennen, is mij niet gelukt. Inmiddels heeft Johan zijn eigen deadline bereikt. Johan Lek is op 8 november dood aangetroffen.  De nog ongecorrigeerde teksten voor het volgende boek liggen doodstil. Ik ben Johan zeer dankbaar.  Nu maar hopen dat ik in dit stukje geen fouten maakte.

Johan Lek was tekstcorrector van de boeken Gemist Vaderschap en Moeder-Kind-Vader.
uitgebreider in memoriam door Rob van Altena

Allerzielen en de patrilineaire graftoewijzing

familiegraf
familiegraf

Ik heb vandaag de behoefte weer eens een keer de vrouwenemancipatie een gelijkje uit te delen. Dat komt niet door een uitputtende discussie op mijn blog met ene Frankie. Het stukje gelijk dat ik haar hier en daar gaf wordt weer niet erg in dank afgenomen. Doe ik eens een goed woord voor meer androgyne betekenisgeving, “blijkt” dat mannen toch niet en onder bijna geen enkele omstandigheid goed kunnen zijn. Waar we het wel over eens zijn is dat mannen teveel met pleasen van vrouwen bezig zijn. Als ik zeg dat ik het toch leuk vond om de degens (au, dat klinkt mannelijk) met haar te kruisen, wil ik dat dan ook slechts noodgedwongen constateren.

Ik vaar liever af op mijn eigen inzichten. Gisteren was ik bij een allerzielenviering op de oude algemene begraafplaats tegenover het (bijna oude) postkantoor in Deventer. De vrouw die daar een prachtige rondleiding hield, maakte een opmerkelijke statement. Vaak zouden dochters niet bij hun man maar bij hun vader zijn begraven. Patrilineaire graftoewijzing dus. Opmerkelijk. De omvang van dit verschijnsel beperkt zich waarschijnlijk tot 19de eeuwse tijden en de hogere klassen. Van lagere klassen kun je zoiets niet eens goed terugvinden; iedereen werd meestal maar een beetje op een hoopje gedumpt.

Toch vind ik dat al die dochters zich alsnog in hun graf zouden moeten omdraaien. Of uit hun graf verrijzen om gewoon bij hun eigen gezin begraven te worden. Een feministische dodenmars op het patriarchale grafzerkbolwerk.

Kees de Hoog overleden

formulier rechtbank ArnhemHet is al verdorie bijna tien jaar geleden. Ik zat met, toen nog universitair docent, Kees de Hoog maar liefst 2 uur lang over vaderschap discussiëren. In een VPRO-radiouitzending met nog een paar andere inbrengers. Het was vooral dankzij zijn aanwezigheid dat dit inhoudelijk een van mijn mooiste mediaoptredens werd. Als hij niet alle mooie stellingen over het belang van vaderschap en de discriminatie van vaders had onderschreven en mede onderbouwd, dan had het vast allemaal niet zo’n indruk gemaakt op de luisteraar.

Hoogtepunt in die uitzending was een opmerking van een advocate die ook aan de uitzending deelnam. Dat het niet kon bestaan dat een rechtbank openlijk bij voorbaat voor moeders en tegen vadervoogdij zou kunnen kiezen. Nou ja het bestond wel dus; in Arnhem, in Zwolle. Gelukkig had ik het betreffende papier waaruit dat zonneklaar bleek bij me. Kees de Hoog heeft nog dikwijls mensen uit de vaderbeweging ondersteund bij het publiceren van stukken, vooral waar het actiepunt de echtscheidingscultuur betrof. Na de uitzending stuurde Kees mij een zeer uitgebreide catalogus gezinswetenschapppelijke literatuur. Kees werd later bevorderd tot hoogleraar gezinssociologie.

Kees de Hoog is dood. Toen ik hem, een half jaar geleden, voor het laatst belde en vroeg of het wel uitkwam, zei hij jíj mag me altijd bellen. Ik denk dat ik lang niet de enige was. Ik heb hem daarna niet meer gebeld. Maar ik had het graag nog een keer gedaan. Dat kan dus niet meer.

de radiouitzending bij de VPRO met Kees
persbericht universiteit Wageningen over het overlijden van Kees

in memoriam

actie Kinderbescherming AssenVaders gaan dood. Ook dwaze vaders. Juist dwaze vaders. Als je een scheiding achter de rug hebt, zeker als je daarna je kinderen geen contact met je mogen hebben, leef je korter. Dit wordt er niet minder om als de staat zich daar met valselijke beschuldigingen in mengt. Wonderlijk eigenlijk dat er nog geen verzekering is die gescheiden vaders een betere lijfrente-uitkering geeft omdat ze net als rokers een kortere levensverwachting hebben.

Vaderactivist Gerben Roorije is overleden. Naast Fathers4Justice een van de meest beeldende vaderactivisten. Dat heeft hij te danken aan de blok-aan-het-been-prijs en de inpakactie van de kinderbescherming Assen. De strijd tegen de instituten; rechtbank, kinderbescherming, zorginstellingen was het enige dat hem overbleef nadat hij op valse gronden van het contact met zijn kiinderen verstoken bleef. Gelukkig zag hij zijn dochter weer kort voor zijn dood.

Hij was een voorbeeld in doorzetting en verbeelding aan de macht.

de acties van Gerben in Assen
condoleanceregister

(O)Pa

kiempjes in diasporaAf en toe verbaasd hoe mijn zoon Joshua leuke dingen van mij oppikt. Soms bang dat hij ook verkeerde dingen kan oppikken. Tsja ik ben ook maar een mens nietwaar ook al denken sommigen van niet. En dan de dingen die hij nog van zijn opa blijkt te hebben opgepakt, zoals zijn liefde voor de natuur.

Het is erg persoonlijk, maar een bezoek aan het graf van mijn eigen vader hoort toch in een weblog met miniatuurtjes over vaderschap. Een paar van mijn sporen van het project diaspora paterna eindigen hier met een paar net uitgekomen eikeltjes. Kiemen van zaden ook in een van de objecten van het kunstproject ( zie hiernaast).

Het is natuurlijk natuur; zo van dood en leven. Bijzonder dat het ongepland allemaal voorbij komt. En dan Jan Wolkers ook. Ook voorbij. Maar daar zal nog veel aan ontspruiten.

diaspora paterna finitum?

kinderbox in bosTegen een rechter zei ik ooit dat ik best begreep dat de moeder van mijn dochter last heeft van het feit dat ik besta (af en toe wat van me laat horen, in de krant sta). Alleen zou die subjectieve overlast bepaald niet eindigen bij het beeindigen van mijn activiteiten, zelfs niet bij mijn dood. Zelfs de grafzerk zou nog een teken des aanstoots kunnen zijn.

Mijn kunstproject Diaspora paterna (zie eerdere post) kent eigenlijk geen einde. Ook al doen sommige vaders en gehersenspoelde kinderen hun best het vaderschap te vergeten. Er blijft een spoor.

Hiernaast een foto van een opvouwbare kinderbox/bedje ergens gedumpt in een bos in het buitengebied van Deventer. Het sluit eigenlijk naadloos aan op mijn kunstproject. Als ik de bruataliteit had gehad had ik het er zelf neergelegd. Dit is echter niet het geval. Het bedje ligt er alleen. Er is geen sprake van grootschaliger dump van vuil.

Misschien besloot een man hier zijn auto te parkeren voor een uitbundige vrijpartij met zijn nieuwe vriendin en was dat het moment waarop het bedje in de, toch al kleine, auto in de weg lag. Functie had het niet meer. De laatste keer dat hij zijn kind mee kon nemen en bij zijn moeder met hem kon … kon wat ja…spelen, zijn, omgang hebben. wat voor woord moet je daar eigenlijk voor gebruiken……was in ieder geval al weer maanden geleden. En met deze vriendin een nieuw kind……….. Hij moest er niet aan denken.

Misschien liep het ook anders? Wie het weet mag het zeggen.

zie ook : diaspora paterna

je kind doden

Liefde of symbiose? beeld Iets verschrikkelijks; kindermoord, kinderdoding, infanticide. Hoe je het ook bekijkt. En zonder het minder misdadig te maken ook altijd (het sluitstuk van) een ramp voor de pleger.

Het beste wat je als maatschappij kunt doen is in dat geval om de feiten onder ogen te zien. Een belangrijk feit is dat moeders niet altijd die ultieme beschermers van het kind zijn die ze in de ogen van rechters, politici en de universele verklaring van de rechten van de mens altijd lijken te zijn.

Deze week kwam weer eens een oud bekend feit in de media; moeders vermoorden meer kinderen dan vaders, ze worden daarvoor bovendien veel minder gestraft, zelfs de wet zelf meent dat moorden door moeders minder bestraft hoeven te worden. Peter Prinsen schreef daarover al weer zo’n tien jaar geleden een prima artikel .

laten we toch eens ophouden met die moederbescherming dat breien van een naadloos cocon om moeder en kind met buitensluiting van de vader. Want dat is niet goed voor de gezondheid van het kind.