Cookies

Honing

De trotse blik waarmee hij opkijkt naar zijn vader daar hoog in de boom. Het intense gedeelde verdriet met zijn moeder.

Een prachtige film van regisseur Semih Kaplanoğlu uit zijn autobiografische trilogie Yusuf.
Het gaat over een jongetje dat zijn vader helpt bij het verzamelen van de beroemde Zwarte Honing.
Je ziet hoe de jongen al helpend, in zijn vaders ambacht wordt grootgebracht.
Omdat de honing dichtbij op raakt moet zijn vader erop uit naar een verder en gevaarlijker gebied. Daar verongelukt hij. De jongen zoekt ondertussen zijn vader. Degene die hem serieus nam, waarbij hij niet stotterde zoals op school het geval.

Het geheel speelt zich af in Anatolie in een diep gelovige Islamitische omgeving. De film wordt soms afgeschilderd als een pleidooi voor de traditionele familieverhoudingen. En inderdaad verlang je met zo’n film terug naar de tijden dat vaders ook hier in de buurt hun ambacht vaak aan huis uitoefenden. En begrijp je ook wat sommige Moslims afkerig maakt van het Westen waar familierelaties, vaderrelaties belachelijk worden gemaakt.

Het valt me weer op hoe uitvoerig vaderschap in de filmkunst aan de orde komt en hoe weinig ik daar in de beeldende kunst van terug zie in het algemeen. Per saldo is de film een pleidooi voor liefde voor elkaar en voor de natuur en voor vaderschap dus.

Vrij

ook als kunstenaar een beetje boer

Rustpuntenkunstprojectverslag nummer 5 (alle verslagen)

Vandaag waren de kinderen op de boerderij. Want sportdag voor de hogere groepen. Jerom wil geen boer worden maar kunstenaar had ik al gehoord.

Jerom kan erg goed tekenen en wil graag helpen ook hier iets moois van te maken. Eerst worden er meer wilgetenen gesnoeid en weggehaald. Dan gaat hij een paar rubbels meeverven en even later komen zijn zus Sara en de hond Sem ook meehelpen.

Ondertussen rolt de uitslag binnen van de Raad van State over de Linderveldplas.  Bezwaren weer afgewezen. Voor deze plas maakt het niet meer uit omdat hier de buit politiek al binnen is gehaald. Maar het is wat zorgelijker dat op andere plekken in Nederland zo licht mag worden omgegaan met het vervuilen van het grondwater met baggerslib.

kunst maken

Als er ecologische winst is mag vervuiling op de koop toe worden genomen.

Een wat wrange redenering vind ook ik. Maar daarenboven is het helemaal niet duidelijk of de schade aan het grondwater wel zo beperkt is en de ecologische winst ook niet.

De Raad van State schijnt zich te baseren op onderzoeken van de tegenpartij.

Hoe dan ook voegen we vandaag weer een flinke plens schoon water aan de grond toe om zo in ieder geval het zeer plaatselijke grondwater zuiver en vooral hoog te houden.

Sam doet ook mee
Vader William merkt grappend op dat ik zijn zoon niet teveel met kunst moet bezighouden “want hij wil wel boer worden hoor!”

Om 12.30 weer aangeschoven bij het hele gezin om een boterhammetje mee te happen samen met iedereen die op de boerderij aan het werk is. Dat doet me denken aan de origineel-hollandse definitie van het woord gezin die zoveel meer betekent dan (kern)familie. Het woord gezin stamt namelijk juist uit dit soort situaties. Origineel wordt het gedefinieerd als iedereen die aan tafel zit. Met name op de boerderij betekende dat bijvoorbeeld dat alle hulpen en knechten ook bij het gezin horen. Kunstenaars misschien ook een beetje?

Meer rustpuntenproject
kunstdossier joep