Cookies

Isaac’s familiedrama

abraham en isaac; his fathers hand was trembling
Abraham en Isaac; his fathers hand was trembling © Joep Zander

“Wat gaat vader nu doen vroeg ik mijzelf af. Bang was ik niet; vader zou er wel een reden voor hebben, al begreep ik niet wat hij van plan was.” (kinderbijbel Cramer -Schaap)

Je vader zal maar met een mes klaar staan om je te doden in opdracht van God. maar gelukkig vaders hand beefde. Was dit wat God wilde vroeg zijn vader zich steeds weer af. Maar ook; was dit wat hij zelf wilde? Juist op dat moment……

Nee dit ging eigenlijk niet over het familiedrama in Schoonloo, maar over Abraham die volgens de bijbel zijn zoon Isaac zou moeten offeren aan God. In opdracht van God. Pas op het laatste moment bracht een engel de boodschap dat dit niet door hoefde te gaan. De les uit deze geschiedenis is een heikel punt voor theologen. Zelf zie ik in dit verhaal dat God’s wil geen excuus is voor eigen verantwoordelijkheid. Behalve dat de bijbelse God (per saldo) niet wil dat er kindoffers gebracht worden, wil God Abraham ook niet ontslaan van zijn eigen verantwoordelijkheid om  uit liefde te handelen. Deze wilsparadox valt samen in de bevende hand van Abraham. De vraag of Abraham zoals in veel familiedrama’s na het doden de hand aan zichzelf had kunnen slaan kunnen we gelukkig nu buiten beschouwing laten.

Kinderen dreigen in de bijbel wel meer het slachtoffer te worden. Zo dreigde koning Salomon een kind doormidden te hakken om zo de ware aard van de vechtende “moeders” boven tafel te krijgen. De vrouw die koos voor de liefde voor haar kind en haar kind niet doormidden liet hakken won dit pleit. Niet door een goed peidooi, maar door liefdevol gedrag.

Wij mogen onze kinderen niet offeren voor wat voor idee of gevoel dan ook. In die zin valt de vader in het familiedrama in Schoonloo wat te verwijten. Ook wanhoop is geen excuus voor eigen verantwoordelijkheid.  Maar ik pleit ook voor begrip voor menselijk drama. Menselijk drama wordt vaak veroorzaakt door institutioneel geweld. Dat institutioneel geweld is in dit soort gevallen vaak het contra salomonswijsheid handelen van rechters en aanverwanten die kinderen al de vernieling in helpen voordat een vader of moeder tot deze wanhoopsdaad overgaat. Dit door ze juist toe te wijzen aan de ouder die het kind wel als bezit beschouwt (en dan nog met een grote voorkeur voor de moeder).

Leonard Cohen schreef en zong ooit het lied The story of Isaac waarin de volgende passage opvalt: You who build the altars now to sacrifice these children, you shouldn’t do it anymore. Diegenen die in deze tijd de kinderen op de slachtbank leggen. De wetenschappers, jeugdzorgers en rechters die weigeren om met een blik van liefde te kijken en vals uit naam van Salomon juist wel kinderen op het altaar leggen om ze doormidden hakken, geestelijk mishandelen van kinderen mogelijk te maken, mogen zich eens bezinnen op de gevolgen hiervan.

Salomon en de Gordiaanse knoop
artikel over infanticide (nog steeds meer iets wat moeders doen trouwens)

Ongehoorzaam

[youtube=http://youtu.be/0JVKC7ItmAs]

Overwegen om een val te zetten
En ze denken: ach, wie zal het zien?
Ongehoorzaam aan gebod en wetten
Lijkt hun plan onschuldig bovendien

Hoor hen altijd weer misleidend spreken
Onrecht huist voortdurend in hun hart
Hun keel is vaak een open graf gebleken
Met een stem die steeds de waarheid tart
……
Als er een god bestond zou ik hem smeken:
Toon uw gramschap en verhef uw hand
Maar er is geen god om zich te wreken
’t Ligt aan onszelf dat wij hier zijn beland

Ineens weg uit mijn Linkedin verzameling. Dan zal hij wel zijn heengegaan. Ja alweer anderhalve maand geleden blijkt. Peter Koene was al een tijd ziek. Ik beklaag me niet dat ik geen overlijdensbericht heb ontvangen. Zo dichtbij was ik nu ook weer niet. Maar eigenlijk zou ik zo’n linkedinverdwijning graag anders zien gaan. Maar afin Peter; ooit waren we samen aktief in de strijdmuziek onder andere zaten we samen in de redactie van het muziekblad Soliedair. Protestliederen kenden we in allerlei soorten en maten. Nieuw was de soort vaderprotest. Het “Wiegelied der omgangsgerechtigde vaders”, geschreven door mij en van muziek voorzien door Frans van Meel was de eerste in die soort die evenzogoed gewoon werd gepubliceerd in dat linkse liedjesmagazine. Geen feministe horen klagen. Maar, ik moet zeggen, het was wel een beetje een braaf protestliedje nog.

Een van Peter’s laatste liedjes heet psalm 151. We delen nog steeds dat verzet tegen en ongehoorzaamheid aan, het banale kapitalisme (luister naar het lied). Jeugdzorg van tegenwoordig vind ik persoonlijk het meest banale kapitalisme ooit vertoond. Ook kinderen zijn niet ontkomen aan de kapitalisering van alles wat ons lief is.

Dit laatste inzicht deelden we mogelijk niet. Ik heb het niet meer aan durven kaarten in Peter’s laatste maanden. Peter, ik wil je graag gedenken en aan je denken met een van je laatste liedjes. Als er misschien toch een God bestond dan vind hij dit lied vast geen belemmering om je in de hemel toe te laten.

Peter Koene website (waar ook de complete versie van deze psalm 151 is te vinden; gaat over kapitalisten)
Het wiegelied der omgangsgerechtigde vaders
Het IISG registratie wiegelied der omgangsgerechtigde vaders

Niet van God verlaten

trektocht met de tent door de subarctische Hardangervidda
trektocht met mijn zoon Joshua met de tent door de subarctische Hardangervidda
Imposante steenpartijen, gletschertongen en watervallen. Maar ook nogal eens mist, regen en moeras, De muggen kwamen we gelukkig niet zoveel tegen als gevreesd. Maar mensen kwamen we soms ook twee dagen lang helemaal niet tegen. Tegen mijn verwachting was er bijna nergens bereik met onze mobiele telefoons. Dus ook geen 112 in geval van nood.”Van God verlaten” liet ik me bij thuiskomst tegen een kennis ontvallen. Maar niets is minder waar. Waar GSM zendmasten ontbraken hadden wij het te doen met het vertrouwen in de natuur, ons eigen kunnen daarin en een bekommerende blik van God (hoe die ook mag heten, Donar, Wodan kan ook) alomtegenwoordig vanaf al die bergtoppen waar geen GSM zendmasten aanwezig waren. Op elkaar aangewezen; ploeterend, soms even mopperend, maar vooral genietend en lachend.

In Noorwegen mag je zomaar overal kamperen en kampvuurtjes maken. En het water uit de vrije natuur is gewoon overal drinkbaar. Een ideale omstandigheid voor een hike met de tent op de rug van vader en zoon door de Noorse Hardangervidda. Zo ontdek je mossen die beter branden dan papier. En mossen die zachter zijn dan het lekke slaapmatje. Zo ontdek je af en toe bijzondere mensen, van veel nationaliteiten in de enkele hut die je tegenkomt, die je helpen als het nodig is en die je met plezier ook een helpend handje toesteekt.

En op het eind de zeebonk die ons in het mooie maritiem museum van Bergen op de laatste vakantiedag een mooie terugblik bezorgde. “Kijk daar op die foto, daar in Kvandall, stond mijn geboortehuis.” Hee dat is gezien vanaf Kinsarvik, waar wij de ferry namen. Maar dan op een foto uit de zestiger jaren. “In mijn jonge jaren moest ik 18 maanden van huis de zee op. Dat was niet te combineren met de liefde voor mijn toekomstige vrouw en het opvoeden van mijn kinderen.”
Het leek erop dat zijn, mijn liefde voor vaderschap ons ontmoetingspunt was. Noren zijn niet de makkelijksten om contact te maken, maar ze hebben een ziel die ik op het eind nog even mocht ontmoeten.

foto’s

dochter van de Vader

Jesu Mina van Emiel Smulders

In een huiselijke sfeer geposeerd en verbeeld geweld; huiselijk geweld?
Is dit de gemankeerde dochter voor God de Vader?
Een gemankeerde dochter voor andere vaders?
Een werk van mannelijke kunstenaarshand die het vrouwenlichaam goddelijk vind?
Een lichte SM fantasie of een uitdaging om dat er niet in te zien?
Is het een oproep om niet te lijden maar te genieten?

“Jesu Mina!!” was de uitroep van de eerste aanschouwer van dit kunstwerk van Emiel Smulders. Dat begrijp ik.

Welke feminist gaat deze erg dolle mina bevrijden?

de website van Emiel
ander verbeelding van vrouw aan het kruis (minder dimensionaal en pregnant vind ik)

God is een moeder

In de voorbije tijden was de vader het hoofd van het gezin en in die hoedanigheid ook de familiale plaatsvervanger van God. In veel gevallen mocht hij in nood uit dien hoofde optreden.

Het is duidelijk dat dat nogal wat onvrede kon brengen. Vooral omdat het goddelijke van God’s vertegenwoordigers wel eens ver te zoeken was. Dat geld overigens ook voor de hogere vertegenwoordigers die daartoe zelfs een ambt hebben aanvaard. Onlangs nog slechte berichten over een dominee die zijn kinderen bij de moeder weghoudt.

Inmiddels zijn echter de rollen in het algemeen flink omgedraaid. Ook vrouwen kunnen God zijn, menen veel kinderen. Dat heeft echter minder te maken met de directe invloed van feministische theologen alswel met het probleem dat kinderen in eenoudergezinnen (in de regel met moeder aan het hoofd) zich geen vader meer kunnen voorstellen dus ook de verbeelding van God alleen nog maar op een moeder kunnen plakken, zo blijkt uit onderzoek van Annegret Böhmer. God heeft er dus niet zozeer een genderkant bij, maar er een af. Dat zal hard aankomen in de hemel.
Of de goddelijke moeder beter zal vallen dan de vaderlijke pendant valt te betwijfelen. De vaderlijke was in ieder geval minder op uitsluiting gebaseerd.

In het boek Gemist vaderschap is meer te vinden over de genderaspecten van God
Meer lezen: Kerknet

God straft Gore

josh-en-rosalie-op-de-schaa.jpgHad ik nog bijna een belangrijke vaderzaak moet missen. Mijn zoon leren schaatsen. Gelukkig dat Gore’s gelijk nog even duurt, maar het kan ook zijn dat God’s gelijk nog even duurt. Of dat ze het toch met elkaar eens zijn. Wie weet. IJs! Schaatsen nu maar.