Cookies

Herscheppen

blokkendoos
blokkendoos

IMG_20160820_174903IMG_20160820_175014
 
Saint-Martin-du-Canigou
De abdij (Wikipedia Von Engeser CC BY-SA 3.0)

Lopen door een uitdagend bouwwerk. Zo zag de laatste dag van de tiendaagse veldtocht met mijn zoon Joshua door de Spaanse en Franse Pyreneeën er uit. Links rechts voor en achter ons lagen de grote rotsblokken opgestapeld als ware er een blokkendoos omgekieperd. Of nee eigenlijk toch nog iets anders, iets onwaarschijnlijker, puntiger met vaak de grotere rotsblok boven op de kleinere. Een resultaat van God’s schepping of het resultaat van een langdurig proces van uitbarsten, slijten en kantelen. Dat sluit elkaar niet uit overigens. Hoe verder we hier door dit dal van de Canigou naar beneden liepen hoe meer ook de ménselijke herschepping in zicht kwam.
Aanvankelijke kleine stapeltjes stenen (steinmänchen, cairns) bedoeld om de weg te wijzen in dit doolhof van grootschalig puin, werden hoe langer hoe groter. We kwamen de abdij van St Martin du Canigou tegen waar net de klokken werden geluid voor de vespers. De abdij staat net zo roekeloos hoog op de rotsen als eerdere natuurlijke bouwwerken. Deze abdij zou je kunnen betitelen als een unieke daad van menselijke wil, maar ook als een eerbetoon aan de schepper. Helaas was mijn zoon niet in voor een bezoek aan het klooster zelf.
f000008
De abdij werd gebouwd, verviel tot een stenenhoop, en is nu weer opgebouwd

Op het pad verder naar beneden naar het dorp Castell (Catalaans) of Casteil (Frans) werden de cairns hoe langer hoe ingenieuzer. Het aardige aan de cairns is dat ze prima uitdrukken dat schepping en evolutie hetzelfde kan zijn. Cairns ontstaan evolutionair als steeds weer een voorbijganger een steen op de stenen van zijn voorgangers legt. Iedereen schept op het moment van toevoegen, maar het geheel wordt overgelaten aan voorgangers en opvolgers. Een schepping door evolutie met een gewilde betekenis die aan Genesis doet denken.
 
Ook Joshua werd hier weer gegrepen door scheppingsdrang. eerder die dag liet beving hem weer de oerHollandse drang het water te beheersen en beken te verleggen met dammetjes en alternatieve waterstromen. Nu probeerde hij om de bestaande bouwwerken nog uitdagender te maken. Zoals we dat ooit samen deden met legoblokjes. Architecturale scheppingsdrang die ik dus ook nog van mezelf, maar ook van mijn grootvader, Joshua’s overgrootvader ken. Architect was van beroep. Afin, over een paar maandjes is Joshua volwassen, maar ik hoop dat hij deze exploratie- en scheppingsdrang meeneemt naar zijn volgende levensfase.
 
 

neem je huis op en wandel

DSC_0519.JPG
Joshua in berghut/herdershut

Je huis op je rug. Tenminste alles wat je écht nodig hebt. Dat is een beetje de kern van de laatste vakanties met mijn zoon. Je kunt met je huis op je rug, zo’n 18 kilo tent, slaapzak, essentiële kleren en parafernalia, eten voor een paar dagen, wat basisgerei om het op klaar te maken plus een paar liter water op een dag 1200 meter omhoog en omlaag wandelen in de Franse en Andorraanse Pyreneeën. Je kunt dezelfde sportieve prestatie ook voldoen door zo’n 500 keer in je eigen huis de trap op en af te lopen met die rugzak.
Maar het eerst eis natuurlijk veel aardiger, veel mooier, intrigerender, gewoon heel wat anders, meer voldaan. Vakantie met mijn zoon.

Op het eind van die trektocht over de banen van de Grand Randonnée 10 en de Haute Randonnée Pyrénéenne
stapte Joshua op een korte verkenningstocht een berghut binnen waarin zich blijkbaar, anders dan verwacht mocht worden, iemand gehuisvest had. Misschien toch een variant lotgenoot die ook tijdelijk zijn huis in de bergen had ingericht. Wellicht een dakloze, tot de goot gebrachte vader overwoog ik in mijn, wat eenzijdige fantasieën in dat soort gevallen. Maar nee, het bleek een herder te zijn.Wel voor een paar maanden verstoken van haard en huis waar vrouw en kinderen nog vertoefden. Maar een die zichtbaar genoot van de natuur waaronder zijn schapen, maar ook minder aardig gedierte dat het soms op het eten in zijn geïmproviseerde woning had gemunt. Buiten waaide die nacht een koude wind om de hut en om onze tent. Maar met zijn drieën probeerden we het er een paar uur gezellig te maken met een paar teugen wijn uit de fles.

DSC_0388.JPG
ons vakantiehuis

Ik moest terugdenken aan de verhalen van mijn ouders over hun verblijf bij Corsicaanse herders onderweg op de GR20. Hoewel we dus besloten om niet als  Joshua’s grootouders  in het dormitoir naast de herder te kruipen, dat leek ons toch teveel zijn privé terrein geworden, had ik wel het gevoel dat hier een soort familietraditie werd gerond.

meer foto’s (album inmiddels ingesteld voor openbaar delen; sorry)