Cookies

Staat versus zijn kinderen

Advocate van der Plas op de hoorzitting

Vandaag kwamen twee gruwelijke werkelijkheden bij elkaar. “Onze” Secretaris Generaal van justitie Joris Demmink is onderwerp van een hoorzitting van de Helsinki-commissie van de federale Amerikaanse overheid. Dit in verband met verondersteld pedoseksueel misbruik en daarbij behorende chantagegevoeligheid. Het tweede is het rapport Samson waaruit klip en kaar blijkt dat de jeugdzorg een groot risico behelst voor kinderen. Seksueel misbruik komt in de jeugdzorg twee maal zo vaak voor als in gezinnen (zelfs meer dan in de pleegzorg hoorde ik melden).

Hebben die dingen alleen met elkaar te maken omdat ze beiden vandaag speelden? Nee lijkt me. Daarmee wil ik niet beweren dat Oom Joris lijfelijk al die ..zelf… Nee natuurlijk. En overigens wil ik benadrukken dat Joris ook nog nergens voor is veroordeeld. Er is zelfs nog geen strafrechtelijk onderzoek gedaan. Maar ook wil ik benadrukken dat dat weinig zegt zolang Demmink in functie dat hele apparaat aanstuurt dat hem zou moeten onderzoeken. Dat het Nederlandse justitieapparaat corrupt is acht ik namelijk wel voldoende aangetoond. En corruptie en machtsmisbruik geven nou eenmaal gelegenheid voor de laagste driften van sommige mensen.Kijk naar de eindeloze macht van de Raad voor de Kinderbescherming.

Er is nog iets dat meteen opspeelt in dit soort kwesties; wat doet wikipedia? Jaren geleden was er op de Nederlandse wikipedia een lemma over de zogenaamde affaire Demmink (jaja die speelt al 15 jaar). Verdwenen, maar ook al weer een tijd terug te vinden op dit blog. (zie onder) Er is nog een pietsie informatie terug te vinden op het lemma van Demmink zelf. Over dat lemma speelde zich vandaag weer het nodige af op de artikelpagina en de overlegpagina van het wikipedialemma. Niet alleen werden feiten over die USA-commissie verwijderd, ook werd overleg daarover verwijderd en de overlegpagina voor een week semi-beveiligd. In de grote media heb ik niets kunnen vinden over de zitting van die commissie van het Amerikaanse congres. Wel waren er onlangs fikse artikelen in Vrij Nederland en het Katholiek Nieuwsblad.

Een van de issues die advocate Adele van der Plas aansneed was de muilkorving van de Nederlandse media. Dit lijkt ook betrekking te hebben op Wikipedia dus.
Inmiddels liggen er dus gevoelige eindjes van het kindermisbruik in Nederland bloot. En dat is werkelijk nog maar het begin. Kinderen misbruiken lijkt wel een staatshobby van ons koninkrijk. Loyaliteitsmisbruik (leidende tot ouderverstoting) hoort daar ook bij.

Hieronder de links naar de video’s van de hoorzitting. Het is echt intrigerend om te bekijken. Niet vlak voor het slapen gaan. Dat is ook de reden dat ik nu nog maar een deel heb gezien. Het transcript van de verklaring van Adele vd Plas is hier te vinden.

petitie : onderzoek affaire Joris Demmink: stop Joris Demmink
hoorzitting 1 start op minuut 27
hoorzitting 2
transcript hoorzitting helsinki-commissie
Informatie op de site van de Bakker-Schut-stichting
het oude wikipediaartikel op deze site

Rieke Samson was PG met een speciale verantwoordelijkheid voor zeden en jeugdzaken vanaf 2006. http://www.mr-online.nl/juridisch-nieuws/8570-samsom-geerlings-als-pg-vertrokken en verantwoordelijkheid bij megazaken http://www.mr-online.nl/juridisch-nieuws/320-nieuwe-procureur-generaal

Bijzonderder nog was dat zij bestuurslid is geweest van de Heldringstichtingen waar een flinke toegedekte affaire was over misbruik van kinderen. http://jeugdzorg-darkhorse.blogspot.nl/2012/10/rieke-samson.html.

http://plazilla.com/commissie-samson verhaal van slachtoffer over de behandeling door de cie Samson

http://www.nrc.nl/nieuws/2012/10/09/felle-kritiek-op-rapport-samson-hardere-conclusies-over-misbruik-geschrapt/

– Samson was ook aanwezig bij het afscheid van Demmink in 2012. De mensen die dit registreerden zijn inmiddels gearresteerd. (bron HHC)

Inmiddels is er ook een youtube versie die wat makkelijker te embedden was hier

Waar zijn de mannen

Ik wist dat het er zeer slecht voor staat met het aantal mannen in pedagogische en zorgende beroepen. Maar zo erg als gisteren had ik het nog niet meegemaakt. Als inleider voor een workshop over ouderverstotingssyndroom was ik aanwezig op een congres in Den Bosch. Al bij de ingang schrok ik; allemaal vrouwen! Je laat je ogen door de zaal dwalen. Jawel daarachter op rij 15 zowaar een man. Tussen de ongeveer 80 vrouwelijke jeugdzorgers, maatschappelijk werkenden en kinderbeschermers zat dus 1 (een) man.

Er is volgens mij geen klassiek mannelijk beroep meer te bedenken waar mínder vrouwen zijn doorgedrongen. Je kunt aan een nieuwgebouwde woning overigens meestal niet zien dat er een vrouw aan gemetseld heeft. Maar als het gaat om de producten van jeugdzorg kun je een soortgelijke vraag niet zondermeer terzijde schuiven. Zeker als het gaat om de benadering van jongens en vaders in de jeugdzorg denk ik dat er wel wat kansen blijven liggen. Als het gaat om grenzen stellen, en daar pleit ik voor in de aanpak van scheidingsproblemen, kan het wel eens een slok op een borrel schelen.

We hebben de vervrouwelijking van onderwijs en zorg eerder hier aan de kaak gesteld. Maar ik had me niet gerealiseerd hoe erg dat is en hoe schokkend zo iets kan zijn als je het live voor je ziet.

Opvoeden is ook een mannentaak. In huis en buitenshuis.

Verder waren het twee geslaagde workshops met veel interactie van mijn publiek en tekort tijd om alles te behandelen. Den Bosch heeft voor mij nog een speciale smaak. In Den Bosch staat de enige rechtbank waar ooit een vervolging wegens geestelijke mishandeling heeft plaatsgevonden (of ik moet recentelijk iets gemist hebben). ook ouderverstoting is bij het Hof in Den Bosch regelmatig aan de orde geweest. Een mooie gelegenheid om de aandacht te vestigen op de vervolgbaarheid van loyaliteitsmisbruik; het aanzetten van een kind tot verstoting van de andere ouder.

audio:waar zijn de mannen

Peter Hoefnagels politicus, wetenschapper, vader, vechter en kunstenaar.

Peter Hoefnagels (wikipedia/Joep Zander)

In memoriam Peter Hoefnagels.

Ik herinner me nog hoe Emiel en ik ons door een stukje dicht bos worstelden om toch nog wat sneller bij de molen van Peter te komen. Hoe we eenmaal aangekomen eindeloos konden luisteren naar Peters onderhoudende verhalen over zijn leven en werken. Vooral intrigerend vonden wij de verhalen over de kinderhandel (letterlijk) die zich decennia geleden ook onder het oog van kinderbeschermers afspeelde. We verslonden een paar stukken hierover uit zijn nog niet gepubliceerde “biografie”. Ik vroeg me af hoe vergelijkbaar dat is met de handel (letterlijk) en wandel van de huidige voogdijinstellingen die soms vooral bezig zijn met speculatie en vastgoedhandel en daar de kinderen voor gebruiken.

Peter bemoeide zich flink met het familierecht. Niet iedereen wist dat hij daar ook een persoonlijke betrokkenheid bij had. Emiel en ik waren hem zeer dankbaar dat hij ons de ruimte gaf om daar in onze interviews op in te gaan en dat ook voor een deel te publiceren in het boek Verpasseerd Ouderschap.
Peter was ook een vader die het ouderverstotingssyndroom van dichtbij kende. Als vele vaders met een status in politiek en wetenschap was hij beducht dat hij zou kunnen worden afgerekend op deze grote betrokkenheid. Die angst was niet helemaal onterecht. Een adjunct-directeur van de Oostelijke kinderbescherming had ik een tiental jaren daarvoor al horen beweren dat Peter zo’n zijn eigen issues kende. Dat is een makkelijke manier om iemand pogen weg te zetten. Dus uiteindelijk geheel, heel erg onterecht. Voor vrouwen mag het persoonlijke politiek zijn, voor mannen is het persoonlijke blijkbaar een probleem in de politiek.

Peter maakte naam in de criminologie. Voor mij zijn zijn boeken De Kroning en de woning en zijn boek over Witte-boordencriminaliteit uit mijn hart gegrepen. Maar vooral maakte Peter naam in het familierecht. Ik kende zijn boeken uit mijn studietijd als pedagoog. Zijn revolutionaire plannen, samen met Mulock Houwer, tot hervorming van de jeugdzorgstructuren. Hij promoveerde op de kinderbeschermingsrapportage en was de grote man achter scheidingsbemiddeling in Nederland. Hehe ook een linkse jongen die zich tegen het familierecht aanbemoeit. Ik voelde me minder alleen staan.

Peter was niet alleen als wetenschapper erg veelzijdig, hij was ook een flamboyant politicus die het met verve opnam tegen staats Kosto, hij was een poëet die met zijn gedichten vaak aansloot bij de grote thema’s die hem beroerden, een muzikant en voordrachtskunstenaar die in zijn Lindese molen zijn publiek wist te roeren. Ook daarin zag ik hem als voorbeeld. Om het eens heel persoonlijk te zeggen; ik zag hem graag als mijn, al weer lang gemiste, opa.

De vorige week, 24 november, overleden Peter Hoefnagels was al een tijdje weg uit het publieke leven. Een paar maanden geleden ontmoette ik hem, samen met zijn lieve vrouw Nelleke, voor het laatst in zijn mooie huis naast de molen in de buurtschap Linde in de buurt van Vorden. Wie meer erover wil weten kan een deel van het interview dat ik, samen met Emiel Smulders, met hem had teruglezen in het boek Verpasseerd Ouderschap. Een deel van dat interview is overigens nog níet gepubliceerd.

Twee stukjes uit de tekst

“Als Peter elders tegen de ambtelijke molens vecht dan denk je wel eens
dat hij een Don Quichotte moet zijn. Zijn a priori overgave intrigeert ons.
Hij is een vechter, iemand die met de moraal in de hand het onrecht
bestrijdt, als schrijver, als hoogleraar en als politicus. In verband met dat
laatste denken we aan zijn pakkende politieke vragen in 1990 aan toen-
malig staatssecretaris van justitie Kosto. Hij vroeg zich af, of het nieuwe
recht op omgang wel een einde zou maken aan de onrechtvaardige situ-
atie waarin vaders buiten de omgang met hun kinderen worden gestoten.
‘De fractie van de Partij van de Arbeid kan de relatie nooit zo sturen als de
blik van de verzorgende ouder dat kan. Moeders wil is wet en de rest kan
met blote benen naar bed.”

“Mijn kinderen hebben van hun moeder valse verhalen over mij gehoord
en zij zijn daarin gaan geloven. Ze snapten eerst niet dat het valse verha-
len waren die verzonnen zijn. Zelfs nu nog, 45 jaar later, heeft hun moe-
der het er moeilijk mee als ze mij bezoeken.”

zie het boek Verpasseerd Ouderschap
zie Wikipedia over Hoefnagels

Anja eruit Nanny blijft

Het kostte even moeite om de definitieve kandidatenlijst voor de SP in de Eerste Kamer te vinden. Maar ik heb hem nu toch. Anja Meulenbelt is eruit, waarmee het boegbeeld van ongelijkwaardig ouderschap, wat ze immers in persona vertegenwoordigde, uit het politieke spectrum is verdwenen. Nanneke Quik-Schuijt staat echter op de 8ste plaats, waarmee nog veel ellende behouden blijft. Zij was het immers die dwars op het amendement van haar partijgenoot Jan de Wit ging staan, die het gelijkwaardig ouderschap in de wet introduceerde.

Aan haar wijdde Peter Prinsen nog een prachtig weblog over waarheidsvinding en jeugdzorg. In een discussie met Peter Prinsen begreep ik dat er mensen zijn die haar een geweldig charisma toeschrijven. Misschien, dacht ik zelf, heeft Nanneke het charisma van de Nanny. Een doordenkertje. Als ik meer tijd heb kom ik hier nog op een en ander terug. Maar dat jullie het nieuws maar alvast hebben.

weblog Peter Prinsen
dossier waarheidsvinding
dossier Quik-Schuijt

naschrift: Ik heb uiteindelijk wel SP gestemd. Gelukkig stond QS op de 9de en niet op de 8ste plaats (foutje in de lijst die ik van het partijbureau van de SP kreeg). Ze is er dus net niet ingekomen.

Druk uitoefenen; grenzen stellen

“Daar bent U (‘je’ is in België nog niet ín) zeker wel vóór, om meer druk uit te oefenen?” Zo reageerde een rechter, medeforumlid gisteren toen ik aankondigde alleen de belángrijkste kritiek op zijn verhaal nog even te memoreren.

“Nee dat bedoel ik juist níet”, was het, voor hem verrassende, antwoord van mij. Ik bedoel dat het erom gaat grenzen te stellen (aan een moeder die de andere ouder buitensluit). Druk (wat hij dan mondjesmaat wel een beetje wilde doen) roept tegendruk op. Soms moet je het daarmee toch doen, maar juist een rechter is ervoor om grenzen te stellen. Binnen grenzen kunnen beide ouders en de kinderen zich veilig voelen. Ik maakte er bij mijn antwoord aan die rechter ook een gebaar bij. Een omsluitend gebaar. Hier moet je binnen blijven. Zoals een huis dat bescherming biedt zijn er ook maatschappelijke grenzen die bescherming bieden aan potentiële dader en slachtoffer. Maar ze moeten wel even gesteld worden. Ik weet hoe moeilijk dat is, maar je als rechter degraderen tot een moeizaam schakeltje in een keten van kinderverstoting, dan kun je beter een ander vak gaan uitoefenen. Het moeilijke is dat grenzen stellen behalve inzicht ook erg gebaat is met enig gezag, charisma zou je kunnen zeggen. De goede combinatie van die twee vind je maar weinig.

Terwijl ik in België bezig was met dit verhaal speelde zich in Nederland een chaotisch drama af bij een paar kinderen die eindelijk naar hun vader mochten. Na 10 jaar vechten om de grens gesteld te krijgen en uiteindelijk medewerking van zowel de beroeps als kortgedingrechter, kon de jeugdzorg zijn kinderen, bij wijze van paradoxale toewijzing, naar de vader gaan verhuizen. Dat lukte ze niet zeiden ze.

Dat is hemelschreiend als je ziet met hoeveel gemak ze in andere gevallen razzia’s uitvoeren om kinderen uit nog complete gezinnen weg te rukken omdat jeugdzorg iets niet zint. Niet dat ik ga stellen dat dát moet gebeuren. Een soepele methode zou zijn om de moeder (voor verhoor bijvoorbeeld) uit huis te halen en daarna de vader de kinderen op te laten halen. Maar niets van dat alles. Jeugdzorg en consorten hebben er alle belang bij om de druk zo ver mogelijk op te voeren en dus ook de tegendruk en de chaos om dan vervolgens misschien te kunnen zeggen… zie je wel wij hadden gelijk, dit is ondoenlijk.

Niemand die zich bij dit soort instellingen bekommert om dit soort transitieproblemen. Alleen dank zij het geduld en de rust van de betrokken vader konden uiteindelijk de kinderen temidden van een grote, door de moeder en jeugdzorg gecreëerde chaos worden opgehaald. De details laat ik nu beter achterwege.

De vermeende tegenstelling tussen loslaten (waar veel vaders zich noodgedwongen toe genoopt voelen) en druk uitoefenen, moet tot een nieuwe synthese groeien. Daartoe moeten we eerst dit soort jeugdzorginstellingen de maat nemen die zich grenzeloos misdragen ten aanzien van kinderen.

Na vaders zijn moeders aan de beurt

Ik interview Karin Jäckel in 2006; klik voor het filmpje
Ik interview Karin Jäckel in 2006; klik voor film

In Duitsland neemt het aantal kinderonttrekkingen (uithuisplaatsingen) zienderoge toe. De bekende schrijfster Karin Jäckel schreef daar een mooi stuk over dat je voor een groot deel zo op de Nederlandse situatie kunt plakken. Ook in Duitsland vindt soms grootschalige politieinzet plaats om kinderen hun ouderlijk huis uit te slepen. Hier in Nederland stuit het op groot onbegrip als mensen als Jan Hop het woord razzia durven te gebruiken voor dit soort praktijken.

De stijgende  contraproductieve bemoeienis van jeugdzorg en kinderbescherming rijst ook hier de pan uit.  Professor Hermanns waarschuwde er nog pas voor.

Nadat jarenlang alleen vaders werden uitgesloten, komen nu ook moeders aan de beurt.

Het artikel van Jäckel
artikel Hermanns

Postbus 52

zorgelijke jeugdzorger
zorgelijke jeugdzorger

Een adreslijst van de klachtencommissies jeugdzorg hebben ze niet bij postbus 51. Volgens hun site zijn er zelfs nog provinciale klachtindienmogelijkheden. Daar zou ik eigenlijk het liefst de adressen van willen hebben. Het enige waar de site naar verwijst is het AKJ (advies- en klachtbureau jeugdzorg).

Iemand die eerder belde met postbus 51 met de vraag waar je een klacht tegen jeugdzorg in kunt dienen werd ook zonder omhaal naar de AKJ doorverwezen. Dit terwijl het AKJ gewoon een instelling is die door de overheid wordt betaald om klachten af te vangen en weg te stoppen zoals ik in ons boek Gemist Vaderschap heb mogen uitleggen.  Van dat boek heeft het AKJ inmiddels een stapeltje gekocht zodat je ook van deze instelling inmiddels mag zeggen dat ze kunnen weten wat er scheelt.

Ook al zou je de AKJ als een onafhankelijke klub zien, dan nog moet je mensen in eerste instantie in ieder geval het adres van de klachtencommissies geven als ze daarom vragen. Waar moet ik dan die lijst van klachtencommissies dan vandaan halen vraag ik de voorverlichtingsmedewerker van PB51, van postbus 52 misschien? Dat vindt ie wel een leuke grap, maar een beetje je schamen dat je zoiets niet hebt, ho maar. Maar ik mag wel het AKJ bellen natuurlijk.

Afin dat maar proberen dan. Om een ook erg lang verhaal kort te maken; ook geen lijst. Dienen die wel eens een klacht in, vraag je je dan af.  Op de site van Bureau Jeugdzorg Limburg wordt je naar een, niet meer bestaande, externe provinciale klachtencommissie verwezen, erkennen ze later zelf. Tegenwoordig heet de interne commissie namelijk gewoon extern ook al is ie intern. Ja het briefpapier moet nog worden aangepast. Maar echt waar hoor helemaal “onafhankelijke klachtencommissieleden”. Jaja. En zo door tot postbus 1291289893489340340978232098238203

een corrupte AKJ-directeur
cliënten zijn lastig volgens het AKJ
Meer in het hoofdstuk geschiedenis van het boek Gemist Vaderschap

Razzia

Uit de brandbrief van de 12 advocaten over de jeugdzorg, twee citaten:

“De wijze waarop uithuisplaatsingen vaak plaatsvinden, vinden wij traumatiserend voor kinderen. Kinderen worden als criminelen van hun bed gelicht of door de politie van school gehaald. Regelmatig komt het voor dat kinderen voor de ogen van broertjes en zusjes en buren door de politie worden weggevoerd,vervolgens een hele dag in een politiecel doorbrengen en pas ‘s avonds ergens naar een instelling worden gebracht. Sommige kinderen hebben flinke blauwe plekken op de plaatsen waar zij zijn vastgegrepen.”

“Alhoewel met de wetswijzigingen nieuwe eisen aan het vervoer van de jeugdige van en naar de rechtbank zijn gesteld blijkt dit vervoer regelmatig voor veel stress te zorgen. De kinderen worden nog vaak in arrestantenbusjes vervoerd.  Ze zitten lang in het busje en rijden langs verschillende instellingen door het hele land.

Een voorbeeld uit de praktijk: Een 15-jarige jongen met een autistische stoornis moest tijdens de lange rit nodig plassen. Er was geen communicatiesysteem tussen het deel van het busje waar hij verbleef en de chauffeurs. De chauffeurs hoorden hem niet kloppen door het dikke glas. De jongen heeft in zijn broek geplast en heeft vervolgens de hele verdere dag in zijn natte, vies ruikende broek moeten lopen.

Jeugdzorg behoort te zorgen voor adequaat vervoer. Jeugdzorg vergeet vaak dit vervoer te regelen of belt nog steeds de DVO voor het vervoer.Het komt zelden voor dat een gezinsvoogd het kind zelf ophaalt. Dat vinden wij onbegrijpelijk. Als je de verantwoordelijkheid hebt over een kind, kan juist zo ’n rit op een voor een kind heel belangrijke en spannende dag bijdragen aan het versterken van de vertrouwensband.”

de integrale brandbrief

de zorgsinterklaas

sintVaak pak ik de krant uit de brievenbus, struikel over een bericht over vaders en jeugdzorg. Vervolgens schiet me téveel te binnen om op te schrijven………

Advocaten in opstand tegen rechters. Dat werd tijd. Maar geweldig moedig natuurlijk van die 12 jeugdrechtadvocaten. Ik hoop dat hun praktijk het overleeft. Rechters schuwen er niet voor meedogenloos op te treden tegen criticasters. Zie mijn blogs over de manier waarop procesvertegenwoordiger Jan Hop het werk onmogelijk werd gemaakt.

De voorbeeldcase gaat over een kind  dat met een razzia uit huis geplaatst werd omdat de arme moeder een nieuwe mobiel zou hebben gekocht. Als het kind nou uit huis geplaatst was omdat het een een-oudergezin, zonder vader dus, betrof dan hadden we tenminste nog over een reeel risico gesproken . In een-oudergezinnen wordt vaker mishandeld.  Zou nog niet op deze manier tot uithuisplaatsing mogen leiden, maar ik bedoel maar.

Na de uithuisplaatsing wordt vervolgens een status-quo gecreëerd waarbij voor de rust van het kind de uithuisplaatsing in stand blijft ook al blijkt het mobieltje gekregen. Het dossier wordt achteraf gewoon bijelkaar geknoeid. Jan Hop, ondergetekende en die Eindhovense advocaat Jan van Ruth waarschuwden al voor dit soort razziapraktijken. En de politici… zij kijken toe.

Dank je sinterklaasje, maar mogen die jeugdzorgmedewerkers, gezellig samen met die rechters, nu in de zak naar Spanje?

Rechter kiest kant jeugdzorg
citaten uit de brandbrief van de advocaten

op naar het licht

strijderEen ongeblinddoekte vrouwe justitia met haar linkerhand naar de Raad voor de Kinderbescherming en de rechterhand naar de jeugdzorg wijzend; op naar het licht.

Advocaat van Ruth drukt zich beeldend uit over de gang van zaken in monopoliebedrijfstak familierecht. En hij wil zich voorzichtig uitdrukken. Immers hij wordt al vervolgd wegens vermeende verbeeldende bedreiging van een jeugdzorger (zie de post hieronder) .

De dagvaarding op grond waarvan hij deze week moest voorkomen is weliswaar ingetrokken, maar van een sepot is bepaald nog geen sprake. Goede kans dat de zaak jarenlang boven zijn hoofd dreigt te blijven hangen. Dus desnoods zal hij zelf pogingen in het werk stellen om de zaak alsnog voor te laten komen.

De meeste advocaten zijn al snel bang om hun mond open te doen. Van Ruth heeft zijn jarenlange ervaring en aanvaring met het familierecht in een mooie volzin gegoten en wordt nu op een slimme manier onder druk gezet. Voor justitie is het handig als er verwarring ontstaat over de zittingsdatum (dan komen er minder mensen) en de zaak lang blijft spelen ( dan is er ook minder interesse en is de dreiging effectiever). Mogelijk is de aangifte door de rechter gedaan die de familierechtzaak behandelde waarin betreffende jeugdzorger en van Ruth met elkaar te maken kregen.

En in het verblindende licht van vrouwe justitia zien we het elektronisch kinddossier met een aureool van licht rouvoetig letterrige handgrepen naderbij komen. En justitia spreekt verlossende woorden. “Laat u doorlichten, wordt verlicht”.

We horen vast nog een keer van Mr. Van Ruth.

advocaten bang voor kinderbescherming volgens prof. Doek

zie ook