“Het lijkt erop dat die hut in de lucht hangt!” Mijn, inmiddels volwassen, zoon kijkt op van zijn navigatiemiddelen. We lopen naar beneden en voor ons zien we een dal. We zitten onder de hoogte die de kaart aangeeft als de hoogte waarop de Chakalitsa Lodge ligt. We zijn hem toch niet toevallig voorbij gelopen? Nee blijkt uit een uitgebreide evaluatie van alle ons ter beschikking staande gegevens en een blik op de omgeving.
Mijn zoon en ik lopen in de Bulgaarse bergen, in een prachtig natuurreservaat, We hebben al heel wat achter de rug. Onze contacten met de wereld om ons heen zijn af en toe moeizaam en vooral in een andere taal en een ander schrift. Als wij vragen of mensen misschien een beetje Duits of Engels kunnen reageren ze met de vraag of wij Russisch kunnen, en daar wordt dan wederzijds hartelijk om gelachen. Enerzijds zijn de kloven heel groot tussen Oost en West Europa anderzijds hebben we nog nooit zo hartelijke en gastvrije mensen ontmoet als daar in Bulgarije.
Afijn verder op ons pad naar een hut die volgens onze Bulgaarse kaart inmiddels eigenlijk ergens boven ons hoofd hangt. We houden het op een kaartfout, maar weten dat de eerdere arrogante houding naar onze kaart. ‘Het zal wel aan die K.. kaart liggen’ ons toch echt een extra 300 meter op en af opleverde omdat niet de kaart maar wijzelf fout bleken te zitten. Inmiddels loopt ook het paadje, met heel heel erg soms ergens een blauwe markering, onverbiddelijk vast in een zeer dichte begroeiing van lage dennen- en frambozen-struiken.
Onder de struikjes kun je soms de uitholling van het pad nog zien, maar vanuit ooghoogte is het allemaal een grote vlakte van ondoordringbare groene massa. Gelukkig lopen we op een uitloper van een berg en daardoor kunnen we als we steeds op het hoogste punt naar beneden lopen toch een beetje grip houden op onze weg. Op een gegeven moment stuiten we op een primitief plastic herdershutje waar we desalniettemin niet het beoogde pad vinden maar wel even later een man, met een kachelpijp op zijn rug, naar toe zien lopen. Zo komen we weer op het pad en incasseren nog een hartelijk bravo van de herder voor onze stoere jungleavonturen.
Inderdaad, honderd meter lager dan op de kaart vermeld, komen we aan bij de Chakalitsa Lodge waar we uitermate gastvrij worden ontvangen door een aantal mannen die misschien in geen maanden een gast hebben gezien. Wij begrijpen daar iets van. In heftig Bulgaars ontraden ze ons de route die we de volgende dag willen lopen, hoewel die zowel op de kaart als in ons gidsje is terug te vinden en die bovendien voor een groot deel over tweesporenwegen lijkt te lopen. Eigenzinnig als we zijn gaan we de volgende ochtend toch op stap.
Over onze verdere jungelavonturen over niet bestaande paden, moeilijke rivieroversteekjes zal ik nu even kort zijn. Uiteindelijk leidde het hele avontuur tot een paginagroot vader-zoon verhaal in Bulgarije’s grootste krant. Leest u zelf maar hiernaast. Uhh oh u kunt het cyrillisch schrift niet lezen…. Voor u speciaal hierbij de teksten die mijn zoon maakte als antwoord op de vragen van de journalist. En houdt u vast, er schijnt nog een artikel aan te komen.
Inmiddels zijn mijn zoon en ik dus BB ers ( Bekende Bulgaren, of misschien toch BN-er?) Mooi , maar per saldo was natuurlijk vooral de 3 weken die we deelden in een klein tentje enzo iets wat we ook vele andere vaders en zonen zouden willen toewensen. Misschien dat de Bulgaarse krant daar ook aandacht aan gaat besteden in het tweede artikel. We vergeleken onze vadermars met de vader zonder kind-mars van Patrick Damhuis die zich in dezelfde periode afspeelde. Afin we zullen zien.
krant bulgarije 1 tekst van ons in het Engels
jungle van de jeugdzorg
De titel van een indrukwekkend boek van een indrukwekkende veteraan in de strijd tegen machtsmisbruik in jeugdzorg en kinderbescherming; Truus Barendse. De titel is eigenlijk een beetje een understatement. Door een jungle kun je je vaak met een beetje kennis en een kapmes nog een weg banen. Bij jeugdzorg lopen zelfs goed toegeruste mensen met een scherpe pen vaak vast. Het is dan ook niet voldoende om je rechten te beschrijven en je pen te slijpen. Hier past een waarschuwing. Pas op voor jeugdzorg. Juist als je je rechten kent, willen ze je nogal eens dwarszitten, want dan schilderen ze je af als querulant (die “dús” zijn kinderen niet mag zien).
Maar uiteraard is het belangrijk de rechten die je hebt goed te schilderen. Daarin blijven anderen nogal eens in gebreke. In het programma van John van den Heuvel Das je recht ‘wist’ een blijkbaar erg onervaren juriste dat je klachten over Bureau Jeugdzorg bij het Advies en Klachtenbureau Jeugdzorg (AKJ) moet deponeren. Niet doen hoor. Die buigen alleen maar voor jeugdzorg. Klachtencommissies kun je rechtstreeks benaderen. Als je daar hulp bij nodig hebt kun je na het lezen van het boek van Truus Barendse nog altijd haar organisatie Kinderen, Ouders, Grootouders bellen voor hulp. Dan krijg je te maken met mensen die er echt verstand van hebben en geen illusies verspreiden.
Maar mensen als Truus, en ook Jan Hop en vele andere deskundigen en activisten in de jeugdzorg laten ze in de media liever niet te veel aan het woord. Net als het AKJ waaien de media liever half met de terreur van dat soort organisaties mee. We moeten nog zaken met ze doen zei de hoofdredactrice van Stichting Stiefgezinnen Nederland een half jaar geleden tegen me toen ze mijn boek toch maar niet wilde recenseren. Dagblad Trouw vindt het boek van Truus wel erg eenzijdig en zag af van het plaatsen van een interview met haar.
Nou dat eenzijdige vind ik meevallen. Ze erkent dat er ook wel eens wat góed gaat, daar bij de jeugdzorg.
Hier meer over het boek
Hier het programma van van den Heuvel
Alles over jeugdzorg op joepblog
meer over de AKJ