Cookies

Sharleyne…hoe vaak moeten we dat nog meemaken?

(laatste update: 20-2 met links en gegevens kindermishandeling door vrouwen)
Kinderen mishandeld, verwarloosd door de moeder. Vader staat, hopeloos buiten spel, alarm te slaan.
Het is niet de eerste keer dat het gebeurt, ook niet de eerste keer dat er maatschappelijke opwinding over ontstaat. We hadden onder andere in de negentiger jaren de zaak van Petertje, die uitvoerig is beschreven door Tjerk Bakker; de zaak Savanna die vooral aanleiding was om meer en meer jeugdzorgers aan te stellen zodat er nog meer vaders kunnen worden buitengesloten en niet te vergeten de zaak van het meisje van Nulde.
Het is een zeer goed onderbouwd feit dat kinderen minder mishandeld worden als ze nog in het zicht van twee ouders zijn en dat juist moeders een gevaar vormen voor kinderen. Maar allerlei instanties proberen ons voortdurend op het verkeerde been te zetten en vaders voor te stellen als een groot gevaar voor het kind. Als je als vader, of nieuwe partner van vader melding maakt van kindermishandeling wordt er vaak juist gezegd dat je te dicht bij staat om objectief te kunnen melden. Terwijl juist die nabijheid dus van cruciaal belang is om mishandeling te voorkomen.
Een tijdje geleden nam ik op vrij primitieve wijze nog een stukje op van het optreden van de vader van het meisje van Nulde bij rondom 10. Ja ik weet het, mijn bureau was weer even niet zo opgeruimd. Misschien is er ergens nog een betere versie te vinden, ik hoor het graag.

Sharleyne en haar vader
Dossier Nulde, met verdere verwijzingen
De kwestie Savannasavanna vader
Over de sekseverdeling kindermishandeling:
De AMK’s melden (nota Privé-geweld, publieke zaak, 2002) dat bij één geweldpleger in het gezin, dat in 35% van de gevallen de moeder is en in 14% de vader. Bij twee plegers is het tien keer zo vaak moeder en nieuwe vriend (7%) als vader en nieuwe vriendin (0,7%).
Hoeveel kinderen worden er in Nederland mishandeld? De AMK’s krijgen ruim 20.000 meldingen per jaar. Schattingen als 50.000-80.000 (Willems, C.Hoefnagels) berusten op extrapolatie van verhoudingsgetallen uit de Verenigde Staten, waar kinderen eveneens veel vaker worden mishandeld door de moeder (58%) dan door de vader (16%) of door allebei (13%). De percentages zijn van Farrell (Wat mannen niet zeggen, 2001).
(Rob van Altena: http://vaderseenzorg.nl/hg.html#rob)
Opgemerkt moet worden dat du moment dat dit een aantal vaders dit is opgevallen de AMK’s de cijfers, met dit opvallende verschil tussen vaders en moeders, simpelweg niet meer publiceerden. Het rapport 2001, waarin de cijfers nog wel stonden, is niet alleen van internet verdwenen, maar ook van archive.org. Gelukkig had ik hem zelf nog bewaard!
PS: Verwarloosd in de eerste zin, moet natuurlijk verwaarloosd zijn, maar het is wel een mooie verschrijving, dus ik laat het staan!
 

Mishandelen rechters kinderen?

pagina a-1
Brammetje in de rechtszaal tekening Hans Stempher

Even wat zware kost. Ik had het al eerder (vorige blogs) over mijn inzet als deskundige door rechter Lous van Son van de Rechtbank Gelderland (Arnhem).
Inmiddels is er een briefwisseling geweest tussen mij en de rechtbank. Die vindt u gelinkt en in een overzicht onderaan.
Ik stel vast dat:
a. Ik door de rechtbank als deskundige ben aangesteld, ondanks het feit dat ik dat eerder had afgewezen. Wel had ik aangeboden kinderen te begeleiden naar hun vader. Ik gaf daarbij aan, dat ik daar geen persoonlijk belang bij heb, maar dat ik wel te doen had met de betrokken kinderen. Ook na de aanstelling heb ik duidelijk gemaakt wat mijn vraagtekens bij mijn aanstelling als deskundige zijn. Er werd volhard in mijn aanstelling.
b. Nadat de rechtbank halverwege het begeleidingsproces stelde dat de opdracht niet door kon gaan (voor de details zie eerdere blogs), volgde er een briefwisseling met het teamhoofd familierecht. Hierin gaf ik onder andere aan dat de rechtbank zich mijns inziens schuldig maakt aan (geestelijke) kindermishandeling en probeert mij daarin medeplichtig te maken. En ook gaf ik aan dat er valselijk werd voorgesteld dat er openbare uitspraken zouden zijn gedaan.
citaat rb arnhem 1
c. De rechtbank antwoordde dat ze me bedanken voor mijn inzet die volgens hen van een diepe betrokkenheid getuigt (ik kan dat beamen)
citaat rb arnhem 2
Conclusie: Er was een serieuze briefwisseling met een relevante functionaris waarin geen poging werd gedaan mijn beschuldiging van geestelijke kindermishandeling te weerleggen. De rechtbank beschouwt mij als deskundige met een oprechte betrokkenheid. Dan mag ik aannemen dat ze mij serieus nemen. Dat ze mijn brief beantwoorden zonder in te gaan op mijn beweringen over mishandeling, kan dan ook alleen maar worden gezien als een indirecte erkenning van die mishandeling. Overigens is ook de bewering over het valselijk voorwenden van openbaarheid niet weerlegd.
En toen: Ik heb al een paar keer overwogen aangifte te doen tegen de rechtbank cq medewerkers cq rechters van een of meerdere strafbare feiten. Mijn correspondentie ligt overigens wel bij het openbaar ministerie. Maar ik heb persoonlijk zeer nare ervaringen met het doen van aangiftes. Ik ben daarvoor al een keer veroordeeld (in beroep vrijgesproken). Ik loop echt op mijn tandvlees. Ik ben ook niet van plan daarvoor een advocaat in te schakelen omdat advocaten niet serieus kunnen worden genomen in dit soort zaken. Verder beschouw ik een en ander als een ernstige systeemfout. Voor een individuele rechtbankmedewerker ligt het zo langzamerhand ook erg moeilijk, en ik heb de indruk dat het teamhoofd waarmee ik correspondeerde haar best deed en misschien ook wel meer had willen zeggen. Enerzijds grijpt ze in in het juridische proces anderzijds weigert ze dat juist weer. Meer dan bij de individuele rechtbankmedewerkers, ligt de schuld bij de organisatie waarin ze moeten functioneren onder dictaat van de top van de Magistratuur, de Raad voor de Rechtspraak en de ambtelijke top van justitie. Zie hiervoor mijn dossier rechtersdictatuur en openbaarheid van uitspraken.
Overigens valt er niet onderuit te komen dat een onafhankelijke rechter een individuele verantwoordelijkheid zou moeten dragen; daar hebben rechters een eed op gedaan.
Ik ga in dit blog vooral in op de misstanden bij de rechtbank.  Er is ook van alles mis met jeugdzorg, de kindcurator en meer. Natuurlijk kan er nog van alles gezegd worden over de opstelling van de ouders. Maar aan het lezen van de dossiers ben ik, in deze afgebroken bemoeienis, eigenlijk nog maar matig toegekomen. Voor mij staat inmiddels wel vast dat het gaat om een procedure die zeer onvriendelijk is voor vader en kinderen.
Ik heb, behalve in de procedures zelf, al zo vaak gelijk gekregen van rechters en kinderbeschermers. Vaak halfslachtig en indirect maar toch. En daar lijkt het nu ook weer erg op. Wat hebben al die kinderen aan dat soort gelijk?
recente briefwisseling:
antwoord 1 van rechtbank
reactie joep aan rechtbank
antwoord rechtbank 171215
Vorige blogs (Kunnen rechters liegen?)
 

verziekvaderen en wegdiagnosticeren

quichotte querulant?

Na ‘doodgemoederd’ (vorige post) leek dit me wel een mooie titel voor een andere variant op de uitsluiting van vaders. Wegdiagnosticeren.

Het begon eigenlijk met een reactie op mijn eervorige post waarin een reageerster even voor de vuist weg de vader van haar kinderen als narcist neerzet. Op mijn vraag of dat een diagnose is van haar zelf of van een deskundige bleef ze het antwoord schuldig. Tevens weigerde ze te geloven dat in de meeste gevallen het juist moeders zijn die hun kinderen mishandelen en doden. Immers allerlei mensen (God betere het)  zouden haar nou eenmaal hebben uitgelegd dat vaders nou eenmaal vaker zoiets doen. Daarbij werd weer wat impliciet naar dat vermeende narcisme-verhaal verwezen.. Vermeend narcisme bij vaders is een interessante manier om vaders buiten spel te zetten. Ik kwam daarover een mooie passage tegen uit een oud betoog van voormalig vaderactivist Maarten Legene, wat erg mooi aansluit bij mijn eigen constateringen in deze.

Maarten was ooit door het beruchte FORA zijn zogenaamd narcistische plek gewezen met “pre-occupatie met eigen rechten die kunnen leiden tot querulantisme”. Die aangewezen plek heeft Maarten toen niet opgezocht. Hij heeft er destijds terecht ongeveer zijn levenswerk van gemaakt om dit FORA-monster aan te pakken. In mijn overwegingen over de bovengenoemde reactie van een moeder wees ik iemand al eens op de vergelijking met de Goelag Archipel.  Vermeend Querelantisme wordt al decennia aangevoerd tegen vaders en ook hoe langer hoe meer tegen moeders.  Als je als vader aan de alcohol bent, drugs gebruikt of in de gevangenis zit dan dien je een relatie met de kinderen toch te ondersteunen. Op zich zeer terecht. Maar als je een klacht indient tegen jeugdzorg dan ben je een querulant, en dat heet vervolgens een psychiatrische afwijking. Zo ging dat in de Sovjetunie ook. Maar toen kon je in ieder geval ergens in het buitenland er nog over klagen. Waar moeten wij klagen?  Soms, zoals Maarten ook, bereik je wat individiueels bij een klachtencommissie. Maar dan moet je je terechte kwaadheid tijdens de klachtzitting wel even inhouden. Structureel is het nog steeds moeilijk. FORA heeft nog tot voor kort bestaan (is nu gesloten om bedrijfseconomische redenen) en directeur Bullens is nog steeds op zijn post als BIG geregistreerd klinisch psycholoog/psychotherapeut.

Maarten Legene, die destijds ook nog een mooi achtergrondstuk schreef over verpsychiatrisering in het familierecht,  heeft inmiddels de pijp aan zijn spreekwoordelijke naamgenoot en tegenhanger gegeven.

Ondertussen lees ik een verhaal van Nico Mul  waaruit vrij overtuigend blijkt dat de kans op seksueel misbruik onder de regie van jeugdzorg relatief ongeveer 100 keer groter is dan in het eigen gezin.  Ook andere vormen van mishandeling zijn buiten het gezin groter.

En mijn gedachten gaan ook uit naar de omstreden methodes van voormalig vertrouwensarts Pollmann die risicotaxaties maakt. Niet om het risico in de jeugdzorg te meten, maar specifiek juist het risico in gezinnen, bij ouders. Het wordt tijd voor een risicotaxatie; bij jeugdzorg uiteraard. En verder heeft de helft (of meer) van Nederland wel een afwijking. Ook jeugdzorgers. En querulantisme dient uiteraard te worden aangemoedigd. Zijn er nog querulanten die bij jeugdzorg werken eigenlijk?

100 keer groter risico
risicotaxatie bij kindermishandeling
Het Fora-dossier
Het misbruik door de familierechter van de psychologische en psychiatrische wetenschappen (Maarten Legene)
discussie met reageerster

ps: In eerste instantie meldde ik hier dat FORA nog steeds bestaat. Dit blijkt echter niet juist. Ze houden wel merkwaardigerwijs, al weer anderhalf jaar na sluiting, een website in de lucht met een werkende link naar een aanvraagmogelijjkheid.

afspraken over afspraken

Ah, ik ben het eens met Petra, wie doet er nog meer mee?
Ah, ik ben het op dit punt eens met Petra, wie doet er nog meer mee?

Ook met een jeugdzorgdirecteur kun je een leuk gesprek hebben, als je even je aversie over hun desastreuse optreden op een apart vuurtje zet. Gisteren was ik in debat op 2. Veel gezegd, maar ook aan veel dingen niet toegekomen. Het merkwaardig eenzijdige beeld dat het programma schetste bijvoorbeeld waarbij moeders de goede ouders en vaders de kwade ouders zijn. Terwijl kindermishandeling en kinderdoding meestal door moeders wordt gepleegd. Vaders zijn eigenlijk eerder een garantie tegen mishandeling.

Hét moment van de avond viel eigenlijk na de uitzending toen advocate Petra Slingenberg en ik een rondje gingen maken om nog meer debatdeelnemers achter het voorstel van Petra te krijgen om te werken aan vroegtijdige afspraken over ouderschap. Afspraken dus die ook afdwingbaar moeten zijn. Petra had daar een uitwerkt beeld bij. Zelf heb ik dat ook eerder voorgesteld in het Nederlands Juristenblad en in Pedagogiek. Het is ook in beginsel terug te vinden in de Internationale verklaring van Langeac. Martin Sitalsing van jeugdzorg Groningen zegde direct zijn  volledige medewerking toe. Over een paar maanden kunt u een geheel nieuwe campagne verwachten. Wat mij betreft met de volgende hoofdlijnen:

– Ouders maken altijd afspraken over de opvoeding
– Zo mogelijk voor, maar uiterlijk bij het begin van de zwangerschap.
– De afspraken worden gespecificeerd voor verschillende relatiecondities ( zeg maar voor en na scheiding)
– Er wordt gestreefd naar juridische inbedding en afdwingbaarheid van die afspraken (Petra stelde voor bij de huwelijkse voorwaarden, samenlevingsovereenkomst of gezamenlijk gezag aanvrage.
– Erkenning van het kind door de biologische vader maakt het mogelijk dit ook in alle gevallen van ouderschap toe te passen.
– Het is aanbevelenswaardig deze afspraken te laten meeondertekenen door getuigen van beide ouders.
– Deze getuigen kunnen beloven om eventueel te helpen bij het oplossen van conflicten tussen de ouders. Bijvoorbeeld door het vormen van een arbitragecomite.
– Het verdient aanbeveling het tekenen van deze afspraken op te tuigen met een feestelijk ritueel.

Waarom duurde het zolang voordat dit soort ideeën doordringen?  Afin nu aanpakken daar gaat het om!

Afspraken over afspraken; U hoort er nog van. Afgesproken!

Over vroege zorgafspraken in 1998 met Frenk van der Linden
In hoofdartikel Algemeen Dagblad vertel ik dat dit nog beter zou zijn dan een ouderschapsplan op het moment dat het mis gaat.
Mijn eerdere artikeltje in het Nederlands Juristen Blad plus 3 stukjes uit de polemiek hierover met Ed Spruijt in het blad Pedagogiek. 
De Internationale verklaring van Langeac
Visie van Hans Crombrugge op afspraken idem
interessant commentaar van Nico Mul
mening van Peter Prinsen over de kwestie van de broertjes

En hoe ging het verder: Jeugdzorg wil niet (tegen het eind) en  perverse prikkels

– complete analyse van het gebeuren rondom debat op 2

Smothering

Kinderen teveel verwennen, naar de mond praten is eigenlijk verwaarlozing en dus kindermishandeling. Soms met ODD (een variant op ADHD) als ziek resultaat. Een fenomeen dat door vaderschapspublicisten al vaak is aangekaart. Ook door mij. De laatste week is het ook weer opvallend, en alsof het iets nieuws is, in de publiciteit naar aanleiding van een onderzoek van Willem de Jong.

Wat in de huidige publiciteitsgolf vaak wordt vergeten is dat het probleem meer dan gemiddeld aan moederlijk opvoedingsgedrag is gekoppeld. Warren Farell gebruikte daarvoor de Engelse term Smothering. Dit is niet alleen een versmering van het woord moederschap. Het betekent als woord ook iets. Verstikking. De eigen gevoelens, capaciteiten en energie van kinderen wordt gesmoord en verstikt. Farell en ondergetekende zien het probleem dan ook voor een groot deel als een probleem dat is ontstaan met de absurde uitbreiding en alleenheerschappij van het moederschap. Vaders zijn ondergeschikt, hebben niets in te brengen op straffe van totale parentectomie. Vaders zijn dus vaak letterlijk of figuurlijk buitengesloten. Veel vaders zijn aangepast geraakt en gaan soms zelf dit smothering permissieve opvoedingsgedrag vertonen.

Zelf ken ik dit soort opvoedingsgedrag van dichtbij. Ik heb het mijn eigen moeder zien doen, ik heb het de moeders van mijn kinderen in meerdere of mindere mate zien doen. Veel facetten staan in mijn lijf en leden gegrift. En ook al doe je zo je best je kunt het een stukje uitbannen in je eigen leven, maar er blijft steeds die druk om er in terug te vallen. Terugval is namelijk, voor een deel, aangepast gedrag. Opkomen voor autonoom vaderschap ( letterlijk en figuurlijk) is riskant. Maar met deze situatie genoegen nemen is nog riskanter.

Zelf neem ik er geen genoegen mee. Zowel mijn innerlijke als uiterlijke smother bestrijd ik met hart en ziel. Dat is ook een beetje wat ik met mijn nieuwjaarsanimatie wilde zeggen. De binnen en buitenbal blijven rollen.

een mooie blog met verdere verwijzingen naar het onderzoek

Waar zijn de mannen

Ik wist dat het er zeer slecht voor staat met het aantal mannen in pedagogische en zorgende beroepen. Maar zo erg als gisteren had ik het nog niet meegemaakt. Als inleider voor een workshop over ouderverstotingssyndroom was ik aanwezig op een congres in Den Bosch. Al bij de ingang schrok ik; allemaal vrouwen! Je laat je ogen door de zaal dwalen. Jawel daarachter op rij 15 zowaar een man. Tussen de ongeveer 80 vrouwelijke jeugdzorgers, maatschappelijk werkenden en kinderbeschermers zat dus 1 (een) man.

Er is volgens mij geen klassiek mannelijk beroep meer te bedenken waar mínder vrouwen zijn doorgedrongen. Je kunt aan een nieuwgebouwde woning overigens meestal niet zien dat er een vrouw aan gemetseld heeft. Maar als het gaat om de producten van jeugdzorg kun je een soortgelijke vraag niet zondermeer terzijde schuiven. Zeker als het gaat om de benadering van jongens en vaders in de jeugdzorg denk ik dat er wel wat kansen blijven liggen. Als het gaat om grenzen stellen, en daar pleit ik voor in de aanpak van scheidingsproblemen, kan het wel eens een slok op een borrel schelen.

We hebben de vervrouwelijking van onderwijs en zorg eerder hier aan de kaak gesteld. Maar ik had me niet gerealiseerd hoe erg dat is en hoe schokkend zo iets kan zijn als je het live voor je ziet.

Opvoeden is ook een mannentaak. In huis en buitenshuis.

Verder waren het twee geslaagde workshops met veel interactie van mijn publiek en tekort tijd om alles te behandelen. Den Bosch heeft voor mij nog een speciale smaak. In Den Bosch staat de enige rechtbank waar ooit een vervolging wegens geestelijke mishandeling heeft plaatsgevonden (of ik moet recentelijk iets gemist hebben). ook ouderverstoting is bij het Hof in Den Bosch regelmatig aan de orde geweest. Een mooie gelegenheid om de aandacht te vestigen op de vervolgbaarheid van loyaliteitsmisbruik; het aanzetten van een kind tot verstoting van de andere ouder.

audio:waar zijn de mannen

Pedo

stop kindermisbruik

De verdachte in de grote Amsterdamse ontuchtzaak is een donkerblonde een donkerogige, een  homo, een Let, een man. Gooi eruit wat niet relevant is en streep door wat geen beoordelingskriterium mag zijn.

Eerst dacht ik nog erover om er hier uitvoerig bij stil te staan dat er meer mannelijke pedoseksuelen zijn dan vrouwelijke. Maar ontdekte ik wat afkeer van dit soort gecijfer toen ik dat voor de andere kenmerken wilde uitzoeken.

Er resten een aantal eenvoudige opmerkingen. Het lijkt me dat de hoofdoorzaak gezocht moet worden bij de combinatie van slechte kwaliteitsbeheersing en commerciële verlokkingen. Geld verdienen aan kinderen door ze in slechte crèches in te vangen en er eigenlijk alleen naar om te kijken voorzover het niet anders kan; als de GGD op de stoep staat, en dan nog niet eens. Louis Tavecchio wees er al jaren op dat er iets mis was.

Pedoseksualiteit zit ingebouwd in veel van de organisaties die in Nederland te maken hebben met jeugdverzorging en jeugdbescherming.  Kinderbeschermers, justitiebeambten hebben een eindeloze macht. Als er ergens te makkelijk misbruik kan plaatsvinden dan is het daar. Als er ergens moeilijk wat boven water kan worden getild is het daar. Als er iets frustrerend werkt op de aanpak is het wel de boter op het hoofd van de mensen die het moeten aanpakken. In dit verband moet er bijvoorbeeld  nog steeds een keer goed gekeken worden naar de kwestie Joris Demmink; de justitiesecretarisgeneraal die al jaren geleden volgens de NOS toe heeft gegeven dat hij niet zo erg op leeftijd lette bij zijn homoseksuele contacten. En waar nog steeds veel onder tafel lijkt te liggen.

Het lijkt me passend weer eens af te sluiten met mijn favoriete songwriter Joop Visser ( uit het lied “Het uiterlijk”)

Laatst dacht ik nog “ha een kinderrechter”
Bleek ’t een pedofiel te zijn
En laatst dacht ik “he een pedofiel”
Was ’t gewoon een kinderrechter

Of nee toch nog een afsluiter.  Stop stop stop seksueel ( en overigens ook ander) misbruik van kinderen. Nog een keer een filmpje waar ik al eerder aandacht voor vroeg en dat er alles mee te maken heeft. [youtube=http://www.youtube.com/watch?v=RBbmVzd9-cU]

besnijden

Er is een verschil tussen de benadering van mannelijke en vrouwelijke kinderen als het gaat om mishandeling. Dat was de korte samenvatting van een van de artsen in de NOVA-uitzending van woensdag.

Meisjesbesnijdenis mag niet en wordt in Nederland te vuur en te zwaard bestreden. Jongensbesnijdenis wordt de facto geaccepteerd. Een rede om met twee maten te meten zou kunnen zijn dat meisjesbesnijdenis zo’n veel ernstiger ingreep is. Dit blijkt echter lang niet altijd waar. Jongensbesnijdenissen zijn een fikse ingreep met mogelijke complicaties. Er zijn veel meisjesbesnijdenissen die minder erg zijn. Ook die erger zijn, ja. Jongensbesnijdenis is soms ingrijpender maar wordt als vanzelfsprekend afgedaan.

Het is in Nederland en de westerse beschaving meer in het algemeen gebruik en vaak wet, dat kinderen onder de twaalf jaar niet zomaar dit soort ingrepen mogen ondergaan als daar geen strikt medische noodzaak voor is.

Jongensbesnijdenis is een ongevraagd brandmerk . Zoals koeien vroeger een brandmerk kregen om aan te duiden bij welke eigenaar ze hoorden krijgen kinderen een brandmerk om te kunnen zien bij welk geloofsgenootschap ze zijn aangesloten.  Bij koeien doen we het niet meer…..

De uitzending is nog terug te zien op de site van NOVA
Michael Schaap maakte een paar jaar geleden een kritische film over zijn eigen besnijdenis

uit wikipedia (onder licentie BY-SA):
Jongensbesnijdenis is in een aantal niet-strafrechtelijke rechtszaken aan de orde gekomen. In arrest van 23 mei 2007 heeft de Hoge Raad in feite geoordeeld dat jongensbesnijdenis een ernstige vorm is van mishandeling of aantasting van het menselijk lichaam (LJN: BA6061). De rechtbank Zutphen zag in een uitspraak van 31 juli 2007 dat jongensbesnijdenis een ingreep is, die medisch gezien niet noodzakelijk is en bovendien onomkeerbaar (LJN: BB0833).
De Nederlandse regering stelt zich op het standpunt dat besnijdenis van jongens niet strafbaar is. Naar aanleiding van kamervragen van Ayaan Hirsi Ali antwoordde toenmalig Minister van Justitie Donner dat verwijdering van de voorhuid geen lichamelijk letsel oplevert, omdat het besnijden van jongens vooral zou gebeuren uit religieuze en hygiënische overwegingen.

(R)Echt

lezing over ouderverstotingssyndroom in Echt
lezing over ouderverstotingssyndroom in Echt

Echt Recht en Eigen Kracht zijn de namen waaronder in Nederland de Maori-wijsheid ten aanzien van het oplossen van familie en andere problemen worden toegepast.

De essentie is om zoveel mogelijk familie en vrienden te betrekken bij het oplossen van problemen. In het jaar 2000 bezocht ik Nieuw Zeeland waar al eerder deze methode was overgenomen uit de Maori-cultuur. Ik maakte daar kennis met een aantal mensen die actief waren in het organiseren van deze zogeheten Family Group Conferences.In dat jaar verscheen er ook een artikel van mij hierover in het blad perspectief van de Nederlandse Kinderbescherming.

In het boek Verpasseerd ouderschap schreef Erik van der Waal er een artikel over. Met name over de manier waarop deze herstelmethode tegenover het afbraakbeleid van de kinderbescherming kan worden geplaatst. Herstel van familierelaties.

Bij mijn lezing over het ouderverstotingssyndroom in het Limburgse plaatsje Echt bevond Erik van der Waal zich ook onder de toehoorders. Hij kreeg zo de gelegenheid om het nog een keer uit te leggen. Ik was erg blij met deze positieve oplossingsgerichte aanvulling op mijn verhaal.

Verder markeerde deze lezing de groeiende publieke belangstelling voor het onderwerp. Ik merk dit ook in de media. De laatste maanden heb ik veel telefoontjes van journalisten gehad die wat over het syndroom willen berichten. Maar ze schrikken meestal nogal terug als duidelijk wordt dat de impact van het herkennen van ouderverstotingssyndroom tegelijk een kritiek is op het disfunctioneren van de rechterlijke macht.

Echt recht is vaak niet daar waar “echte” rechters zijn.

artikel over Family-groupconferences in Perspectief

artikel over Family-groupconferences in de Keten