Cookies

de mannetjes van Beatrijs

Nee, dit gaat niet over veronderstelde escapades van onze koningin. Vreemd gaan is meer een issue bij mannelijke getroonden geloof ik. Dit is over de goede-manieren-rubriek van Beatrijs Ritsema in Trouw. Beatrijs geeft daar adviezen over hoe we met elkaar om zouden kunnen gaan.

Zoals deze: “Eigenlijk hoort de man de vrouw een huwelijksaanzoek te doen en niet andersom. Als u mij eerder om raad had gevraagd, zou ik gezegd hebben: ’Ga niet met hem samenwonen, voordat hij u ten huwelijk heeft gevraagd.” en in het zelfde antwoord: “Hij staat niet open voor uw hints op het huwelijk. Dat betekent dat hij bindingsangst heeft.”

Beatrijs ziet mannen meer als mannetjes. En daar is ze niet de enige in. En sommige mannen weten ook geen ander antwoord meer te bedenken, op de feminisering van de maatschappij, dan zichzelf maar heel klein te maken.

Het is van de zotte om zomaar bindingsangst te veronderstellen bij iemand die niet trouwt. Het is zelfs de vraag of het om angst gaat. Maar zelfs als het om angst zou gaan dan kan dat niet per order worden opgelost. Ook hoeft angst nog geen bindingsangst te zijn, het kan ook de angst zijn om ondergesneeuwd te raken. Ik haal hier Beatrijs zelf maar even aan: “Hij is allang gemodelleerd in een nieuwe gedaante en op maat gesneden naar de specifieke behoeften van zijn eigen vrouw met haar unieke dressuurprogramma” (1997 HP). Sinds 1997 is daar nog bijgekomen de mogelijkheid om mannen zonder veroordeling het huis uit te zetten. En helaas is Beatrijs er nu blijkbaar toe overgegaan om het dresseren zelf ter hand te nemen.

Een enigszins terechte angst dus. Overigens hoef je om te trouwen tegenwoordig niet meer samen te wonen; dus dat scheelt dan weer. Sommige mannen weigeren om onder de huidige condities samen te wonen of te trouwen. Ze staken.

zie ook een eerdere post over marriage strike enzo

het verhaal van Beatrijs

Een tijd heb ik gedacht dat De twee Beatrijzen in dit blog gewoon niet dezelfde waren. Ten onrechte.

koningin

Lang leve de koningin is de titel van een mooie film van Esme Lammers, de kleindochter van schaakgrootmeester Max Eeuwe en dochter van oud landdrost Han Lammers. Als ik nog s ooit iets belangrijks mag worden wil ik ook graag drost heten, whatever that i.c may be. Maar dat terzijde.

De film gaat over een meisje dat haar vader terugvindt nadat ze zo goed schaken heeft geleerd dat ze tegen haar vader in een simultaan kan spelen. En daarna komt alles weer goed. Dankzij de schaakkoningin. Deze week hield ik voor kinderen een inleiding over de ze film. Die inleiding begon zo:

Ik heb wel eens een brief geschreven naar de koningin, maar die was lang niet vriendelijk en ook zag ik wel eens een koninginneportret in een rechtszaal; ook al niet vriendelijk. Dus mij zal je dat (lang leve de koningin) niet horen roepen in het algemeen. Maar……

Ik vond het , al zeg ik het zelf, een mooie inleiding waarin ik kinderen iets kon vertellen over kunst, mijzelf en over vaders en kinderen.

Wie meer wil lezen kan mijn inleiding nalezen op mijn website (zie hieronder). Ondertussen ben ik benieuwd of Esme de film vanuit haar eigen ervaring schreef. Maar ik weet niet of we dat nog ooit te horen krijgen…..

lang leve de koningin