Deze week is het vredesweek en in Deventer zijn er daarom vandaag een aantal belangrijke activiteiten. Zelf doe ik mee aan de Walk of Peace vanaf de bolwerksmolen (11.15, er zijn nog 3 andere locaties) en ik zing mee met een gelegenheidskoor. In het geheel is het lied Prayer of the Mothers prominent aanwezig. Dat riep bij mij wel wat vraagtekens op. Het lijkt af en toe of oorlog iets is van mannen en vrede iets van vrouwen. Daarom zal ik in overleg met de organisatie vandaag een van de 7 kaarsjes aansteken en wel voor de Vaders voor Vrede.
meer info over de Walk of Peace en de middagactiviteiten
Door mij voorgestelde tekst:
Vaders bestaan dankzij vaderschap. Omdat ze voor hun kinderen zorgen en ze opvoeden beschermen en voortstuwen in het leven. Niet alleen voor hun eigen kinderen maar ook voor de kinderen van de wereld. Dat ze in vrede kunnen leven. De vrede voor hun eigen kinderen is vaak in gevaar omdat kinderen vaak de zorg voor hun kinderen wordt ontnomen uit onbegrip, soms haat en door discriminatie. Over de hele wereld, vooral de zogeheten beschaafde wereld leidt dat tot een dagelijkse continue oorlog die diep in de ziel snijdt. Deze vredeskaars wil ik wijden aan de vrede voor kinderen vooral die door de bewapening die de familierechtindustrie wordt geleverd in de problemen komen.
vervolg: Het was een mooie wandeling vooral vanaf mijn startpunt de Bolwerksmolen. Deventer van de overkant benaderen en dan met het pontje oversteken is altijd mooi, door het uitzicht en de verbindende sfeer die een pontje per definitie uitstraalt. Ik had zonder diep na te denken een paars T-shirt aangetrokken (kledingvoorschrift wit met regenboogkleuren), maar dat is natuurlijk wel de kleur van gelijkwaardig ouderschap! Esther van de organisatie had dat blijkbaar ook door want ik kreeg een paars kaarsje toebedeeld en mijn wat voor-de-vuist-weg-zinnen van hiervoor waren omgezet in een mooi vredesgebed.
Verplichte anticonceptie voor rechters, jeugdzorgers en Paul Vlaardingerbroek.
(laatste update: 2-10)
Vandaag in diverse media (zie Stentor hiernaast) een ‘hartekreet ‘van wethouder Hugo de Jonge (CDA) samen met oa Paul V. Hij gaat zich hard maken voor zo’n wettelijke maatregel. Oh nee sorry niet tegen rechters en jeugdzorgers en Paul, nee tegen ouders . ‘Ouders die vanwege hun verslaving, psychische problematiek of leefsituatie niet in staat zijn tot verantwoord ouderschap, moeten worden verplicht tijdelijk voorbehoedsmiddelen te gebruiken’. Even verderop blijkt het vooral om alleenstaande moeders te gaan. Kijk dat is dan wel weer aardig dat wij vaders dan voor de variatie een keer buiten schot blijven,…. Maar eigenlijk al afgeschoten waren. Je kunt ook zeggen dat dit de uitgelezen gelegenheid zou zijn geweest om al die vaders van die alleenstaande moeders erbij te gaan betrekken te beginnen door het vaderschap bij al die kinderen vast te stellen.
Maar volgens mij moeten we vooral oorzaken aanpakken en die liggen bij die rechters die volgens Paul V straks moeten mogen beslissen over dit soort dwang. ‘Het is maatwerk en het is altijd de rechter die daarover moet oordelen op basis van de omstandigheden, net zoals een rechter dat nu al doet bij een uithuisplaatsing.’ Ja Paul daar hebben we het probleem precies bij de kop: ‘net zoals een rechter dat nu al doet bij een uithuisplaatsing’
Ik maak me nu even te kwaad om dit blog snel af te maken. Ik wil nog iets zeggen over oorlogsmisdaden ( ministers castreren), 1000 moeders ziek door gebruik van een spiraaltje, en ook nog speciaal het woord ‘leefsituatie’ (verkeerde wijk om op te groeien; hele wijk castreren en anticoncepten) En over Rotterdamse wethouders die blijkbaar in een ongezonde leefsituatie ronddwalen. Maar mijn lezers en lezeressen mogen dat de komende uren even verder zelf invullen. Haal mijn vorige blog over criminele rechters erbij (we krijgen dat maar niet onder controle dus laten we ze maar…)
( 14.00 uur) EXTRA: Ideeën Paul V ook heel geschikt als exportproduct. Waarin een klein land groot kan zijn. Syrië Favela’s en half Afrika ook heel ongeschikt voor kinderen dus al die moeders en vaders daar steriliseren en castreren. vrede breekt uit, Paul V genomineerd voor de Nobelprijs.
ps 2-10: Oh ja dat is waar ook. Paul V is ook rechter. De meeste hoogleraren recht zijn ook rechter, althans ik heb er nooit een kunnen spotten die dat niet is. Dat is handig zo houd je de, wetenschappelijk zeer wel mogelijke, kritiek op de rechterlijke macht lekker buiten de deur omdat je zelf meegecorrumpeerd bent toch. En ja hij heeft ook nog in zijn hoedanigheid van rechter eerder opgeroepen tot wetswijziging inzake verplichte anticonceptie. Zonder enig benul van de scheiding der machten, de Trias Politica bemoeien rechters zich met het wetgevingsproces, en owee als er een keer een kamerlid zich bemoeit met rechters, dan zijn de kranten te klein om al het gemopper van onze magistraten te noteren.
Paul Vlaardingerbroek komt dus een beetje dubbel voor in de kop van dit blog. Dat is eigenlijk prima, want hij heeft dus minstens twee petten op. Behalve castreren kunnen we hem misschien ook de mond nog snoeren.
summary: Mothers and fathers should be forced to use anticonception in case they live under bad circumstances. That idea comes from a Dutch politician together with a Dutch professor in familylaw also judge. Perhaps they better stop multiplying their own behaviour and procreation of their own personality’s? Or is it a typical good Dutch idea that can be exported to favela’s , Syrie and a number of African country’s to prevent people from procreation?
gender buiten beeld
Deze maand leverde ik, onder de titel “Gender in beeld” een beeld/tekst bijdrage aan Raffia, het genderblad van de Nijmeegse universiteit. Omdat het ook voor mijn vaste lezers een minder bekend werk van me is laat ik hier even een scan zien.
De gelegenheid ook maar weer eens gebruikt om te kijken hoe zo’n blad tegenwoordig omgaat met vaderschap. Vaders zijn immers de helft van ouderschap, en ouderschap is het thema van dit nummer. Mwah ik heb geen problematisering van de positie van vaders aangetroffen (behalve dus in mijn eigen bijdrage). Het gaat toch vooral over problemen van moeders en vrouwen. In de redactionele inleiding van het nummer komt het woord moeder(s) 2 keer voor, het woord vrouw(en) eveneens 2 keer, het woord kinderen 3 keer, het woord ouders 1 keer en het woord ouderschap 2 keer. Geen enkele keer dus het woord man of vader. Hoewel het begrip vader wel en enkele keer in andere artikelen voorkomt is dat slechts als bijverschijnsel.
Meer kunst van mij over vaderschap
Artikel van mij (Engels) over kunst en vaderschap
Bomans over vaders en kinderwagens
ingrijpen; maar hoe?
Gisteren verscheen er een viral filmpje op you tube van een moeder die haar kind uit huis gehaald zag worden zodat het begeleid omgang met de vader kon hebben. De laatste maanden worden we bijna ondergesneeuwd door zielige verhalen van moeders die zich beklagen dat vaders het er niet bij laten zitten dat ze hun kinderen niet mee kunnen verzorgen en opvoeden. Een van de voorbeelden heb ik onlangs besproken in mijn blog.
Daarvoor voerde ik een discussie met het AD over Verstoten moeders.
Er is alle reden om sceptisch te zijn over dit geval. De moeder produceert wel heel erg veel, niet altijd consistente, modder over de vader van dit joch. Het gaat hier notabene om een begeleide omgang. Veel mis kan er daar ook niet gaan. Zelfs al zou de vader een bruut zijn dan is het nog maar de vraag of begeleide omgang moet worden onthouden. Belangrijk is het om op te merken dat werkelijk mishandelde kinderen helaas juist vaak wel heel erg naar hun mishandelende ouder tanen. Dit is verwarrend voor buitenstaanders maar een belangrijke realiteit.
Verder is weerstand bij verplaatsing van de ene naar de andere ouder onder condities van loyaliteitsconflicten vaak dramatisch. Als het joch bij de vader zou zijn gefilmd zou je gegarandeerd het omgekeerde te zien krijgen (nou ja als die vader ongeveer net zo bezig is, anders misschien iets minder dramatisch). Al die mensen die op allerlei fora kort door de binnenbocht reageren mogen zich daar wel eens bewust van zijn. Kortom houd er ernstig rekening mee dat in dit geval het kind juist tegen de vader is opgezet. Juist dat kan het gedrag verklaren.
Nog belangrijker opmerking: Op grond van zo’n filmpje alléén is het moeilijk om een oordeel te vellen over de werkelijke situatie. Direct afgaan op de opvatting van rechters of jeugdzorgers is óók niet aan te raden. Zo’n vader of moeder kan nog zo beroerd zijn, jeugdzorg en consorten is vaak nog erger.
Wat je wel redelijk helder over zo’n gebeurtenis kunt opmerken is dat jeugdzorg c.s weinig moeite lijkt te hebben gedaan om dit probleem tactisch aan te pakken. Ik heb als deskundige in Ouderverstotingssyndroom al enige keren mooie procedures ontwikkeld om dit soort zaken goed aan te pakken. Helaas ben ik de laatste waarvan de rechterlijke Macht in Nederland wat aanneemt (hoewel, …) en laten we eerlijk zijn; dat is vice versa.
Per saldo zou het zo maar kunnen zijn dat dit soort dramatische aanpak van ouderverstoting door jeugdzorg juist bedoeld is om weerstand te kweken onder naïeve burgers tegen het oplossen van deze gijzelingsproblematiek, vooral niet te kijken naar hun eigen falen in het voortraject, laat staan naar preventieve oplossingen zoals al zo vaak door mij en anderen voorgesteld.
Mensen die nog wel eens willen zien waar goede voorstellen staan om familierechtproblemen op te lossen kan ik om te beginnen verwijzen naar De verklaring van Langeac. Maar in mijn publicaties is ook veel terug te vinden.
Verstoten
Verstoting is bij veel volkeren een ernstigere straf dan een lijfstraf. Deze opmerking zette me vanochtend weer even aan het denken. Peter Tromp en ik hadden een gesprek met twee moeders die een zelfhulproep voor verstoten moeders willen opzetten.
Een van de aardige dingen in het gesprek was dat me opviel dat er goede woorden werden gekozen voor de trauma’s die vaders en moeders als slachtoffer van ouderverstoting oplopen. Beter dan ik in de regel van mannen hoor. Ik vroeg me af of dat kan komen omdat het voor mannen vaak lastiger is om hun objectieve slachtofferschap te benoemen. Vanuit een traditionele mannenhouding en/of vanwege de manier waarop slachtofferschap van mannen niet wordt geaccepteerd.
Ook deze week dus weer veel bezig geweest met de trauma’s van verstoten ouders (inclusief mijzelf), ook vanwege een journaliste die er over aan het schrijven is. Bij journalisten heb ik altijd het gevoel dat ik een deel van mijn kwaadheid maar in moet slikken. Zoals ik zo vaak het gevoel heb dat ik kwaadheid af moet schermen om het anderen niet te moeilijk te maken. Omdat de traumatologie dan toch aan de orde was had ik een mooie kans dit een keer te benoemen. Daar wordt je vervolgens zelf ook weer helderder van. Ik had de gedachten over vadertrauma’s allemaal al wel een keer opgeschreven in het boek Gemist Vaderschap (Doodgaan als vader, overleven als man… ja lees dat boek), maar elke keer zet ik weer een stap verder. “Tsja eigenlijk heb ik nu het idee dat ik kwaad wil worden, maar ja dat houd ik nu in”. Een beetje laat je het met zo’n uitspraak dan toch ongemerkt vieren. De kwaadheid krijgt zo wel een kadertje waardoor het voor de ander weer beter toegankelijk wordt.
Toen een van de moeders vanochtend in het gesprek vertelde hoe graag ze boosheid zou willen uiten zag ik het ook direct gebeuren. Ze liet tegelijkertijd ook die boosheid daadwerkelijk zien. Maar weer in een kader waardoor we er allebei zelfs over konden glimlachen. Kijk eens dat hebben wij nou.
Verstoten, dat is niet alleen door je ex en je kind, maar door een hele maatschappij, door wetenschappers, politici, vrienden die je eigenlijk niet precies kunt vertellen wat er aan de hand is. En als je het wel zou doen heb je een probleem. Er gewoon niet over willen praten, hard weglopen als iemand vertelt hoe de vork in de steel zit. Zoals Inge van der Valk hier op dit blog onlangs deed. Zodat je als verstoten ouder ook hoe langer hoe meer verstoten burger, outlaw dreigt te worden. Hoe goed ik zelf ook vindt dat ik daar af en toe boven uit kan stijgen, hoe meer ik ook telkens kan zien hoe indringend dat gevoel is.
Het was goed om er vandaag over te praten. En nog beter om het te besluiten met dit blog en een liedje van mijn favoriete muzikale Duitse vader. I saw a man, I saw him cry, I saw his pain, I never saw the reason why…… me
[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=ypwZ1QRdlVs]
Risico’s
Eerst zagen we bij een steil stukje bergwandeling een wandelstok zomaar op het pad liggen, een tiental meters verder nog een ónder het pad. Er was maar een conclusie mogelijk; hier was iemand de diepte in verdwenen. Zelf hadden we, ons overigens bewust van de risico’s, geen moment de grip op weg en situatie verloren. Joshua en ikzelf waren supergeconcentreerd en wisten waar we op moesten letten. Op zulke plekken heb je twee handen en twee voeten nodig, zodat je ook als een grip je ontglipt nog meer dan voldoende hebt om stand te houden. Bovendien stond ik nog eens onder hem.
Eerder die week had ik op een Duitse zender iets vaag opgevangen over een Nederlands meisje met toestemming ergens voor. Laura concludeerde ik. Thuisgekomen las ik de berichten erover, inderdaad toestemming. Niet alleen van de rechter, maar ook van haar moeder. Mijn gedachten over de bemoeienis van jeugdzorg en trawanten mogen bekend zijn; vingers af. Wel had ik al eerder kritiek op de aard van de uitdaging; de jongste zijn. Ik ben van mening dat de uitdaging dient te zitten in de techniek, de concentratie, het uithoudingsvermogen, als je daar voldoende van hebt ;ok. Maar niet die push omdat je de jongste bent. Ik moet er niet aan denken dat ik Joshua toestemming had gegeven die berg alléén te nemen onder de noemer dat hij dan de jongste zou zijn. Als hij het zou kunnen, zou willen. en hij zou dan de jongste zijn ok. Maar het gaat er om hoe goed je bent, niet hoe jong je bent.
Vaders nemen dikwijls het voortouw in risicovolle ondernemingen. Het is van belang dat er risico’s worden genomen. En liefst zo dat je ervan leert. Hoe paradoxaal dat ook voelt of klinkt, dat vermindert de risico’s op de lange termijn. Vaders zijn hierin vaak een belangrijk tegenwicht tegenover moeders.
Kinderen klimmen in bomen en nemen risico’s op straat. Ze moeten leren die risico’s zo goed mogelijk te nemen. Ik kan me een moederopstand herinneren tegen een man die zei dat kinderen in de boom bij de kleuterschool (ergens in de Rijnmond) mochten blijven klimmen, ook al was er iemand eerder dodelijk gewond uitgevallen.
Gelukkig neemt het vertrouwen in vaderschap toe. Dat merk ik dicht om me heen en dat merken we uiteindelijk ook in het verloop van de zaak Laura Dekker waar de vader de eerste was die zijn toestemming gaf. Mijn kritiek is dan ook een van vaders onderling; liever toch niet met het motief de jongste te zijn. Maar als ze het aankan prima. Dat zijn vader en dochter, begrijp ik, nu aan het bekijken. Succes ermee Laura!!
Hoewel ook de verdere afloop van onze bergavonturen interessant, en die van onze voorlopers dramatisch is, laat ik het even bij een foto van Joshua die het Gipfelbuch tekent.
Ontvoerende moeders
Merkte ik vorige week in goed gezelschap nog op dat Trouw toch wel erg anti-vaders lijkt, wordt het deze week gelijk gelogenstraft. Hoewel… Het heeft wel érg lang geduurd voordat ze het door hadden dat moeders vaker kinderen ontvoeren dan vaders. Maar nu staat het dan ook groot als hoofdartikel op de voorpagina.
Enige compensatie voor de voorpaginakop van enkele jaren geleden waar vaders werd aangezegd dat ze nergens voor nodig zijn (interview Tamar Fischer).
De mediahype op de hand van de moeder van Sara en Amar die met een door de staat gelegaliseerde ontvoering de kinderen bij de vader weghaalde, daarna tegen haar toezeggingen in geen enkele omgangsregeling uitvoerde en zelfs het eenhoofdig gezag eiste, ligt nog vers in het geheugen.
En zo nog veel meer. Op mijn mail naar Trouw met verwijzing naar mijn blog, een stukje hieronder, over het toch maar niet plaatsen van een stuk over het boek “De jungle van de jeugdzorg” heb ik trouwens nog niets gehoord. Het pleit is daar dus vast nog niet helemaal beslecht.
Misschien moeten ze bij Trouw eens wat sites lezen als papa.nl.nu waar al jaren wordt uitgelegd hoe dat staat met ontvoeringen, maar ook met jeugdzorg, kinderbescherming, recht, vaderschapsdiscriminatie enz.
het papa.nl.nu-dosssier kinderontvoeringen
Deel trouw-artikel
Over de anti-vader-artikelen in Trouw
Een moeder voor Bowlby
Op een dag kwam de jonge Bowlby er achter wat hij gemist had in een moeder die het grootste deel van zijn verzorging en opvoeding aan een kindermeisje overliet (dat later weer verdween). Hechting. En daar heeft hij een punt van gemaakt. Onder andere met een lijvig rapport (1951) aan de Wereldgezondheidsorganisatie onder de titel Maternal Care and Mental Health. Hiermee maakte hij duidelijk dat je kinderen niet zonder consequenties voor hun geestelijk welzijn van hun primaire hechtingsfiguur kunt scheiden. Kinderen zijn níet zozeer aan moeders gehecht omdat daar het éten vandaan komt, maar omdat ze er een veiligheid in ervaren die cruciaal is. En snel voegde hij er achter aan dat dat natuurlijk niet perse alleen om moeders hoeft te gaan, maar ook andere primaire zorgers. Je zou zelfs kunnen zeggen dat Bowlby door de hechting los te koppelen van de borstvoeding de kansen voor vaderschap heeft geopend en daarmee een begin van een einde heeft gemaakt aan de zogenaamde Tender years presumption.
En juist ook váders kunnen zich erop beroepen dat het verbreken van de veilige hechting met hun kind desastreus kan zijn.
Helaas wemelt het in kinderbeschermingsland van mensen die juist vinden dat Bowlby de gróndlegger is van de Tender years presumption en dat hij het onweerlegbare bewijs zou hebben geleverd dat je kinderen vooral bij de moeders moet laten. En dit verhaal werd onlangs weer eens dik aangezet in het Tijdschrift voor Jeugd en Familierecht met een artikel van voormalig kinderbeschermer Pieter Vermeulen.
En ja hoor, al die rechters en advocaten in ons land gaan weer los met dat verhaal.
De vader van Bowlby? Daar vraagt u wat. Aan die kant van de familielijn zit nogal wat Gemist Vaderschap. Maar graag ga ik er nog een keer over verder. Wie weet wel in genoemd tijdschrift. [youtube=http://www.youtube.com/watch?v=SMTIlXavtqU&hl=en_US&fs=1&]
Discussie tussen mij en, onder andere Pieter Vermeulen, op TV B&W
Lemma over Bowlby in Wikipedia
Ik moet in een blog wat kort van stof blijven en realiseer me dat ik daarmee een hoop nuances te kort doen. Dit terwijl het voor andere lezers misschien alweer een beetje zware stuff is. Indien u werk wilt maken van dit verhaal zou het goed zijn als u nog eens verder kijkt en googelt op fathers, Bowlby en attachment
wortels zoeken
Met horten en stoten zijn we met een aantal mensen bezig aan een geheel nieuwe uitgave van het boek “Ouderverstotingssyndroom in de Nederlandse context”. Die was namelijk uitverkocht.
Ik voel me tegelijkertijd heftig geconfronteerd met de mythe “dat het heus wel goed komt” na het oplopen van dit syndroom dat wordt veroorzaakt door stelselmatig loyaliteitsmisbruik.
Ik wil niet zeggen dat het na het oplopen van ouderverstotingssyndroom perse nóoit goed komt, maar het duurt op zijn minst lang en gaat met vele ups en downs gepaard. Volgens Gardner, de grondlegger van de theorie over het ouderverstotingssyndroom, komt het mééstal niet goed.
Natuurlijk er zijn veel kinderen op zoek naar hun vaders, en ze maken vast hier en daar contact. Op programma’s als spoorloos ziet het er erg spectaculair en hoopvol uit. Als je een vader hebt die met recht als “slecht” te boek staat en daar spijt van heeft, of zelf (zogenaamd) nooit contact heeft gezocht, valt er veel te bereiken. Hier hoef je immers de loyaliteit met de moeder niet af te vallen (Ze had gelijk, hij is slecht, maar toch een mens) Maar wat met vaders waar eigenlijk weinig op aan te merken is? Die zijn de steen des aanstoots van programmerende moeders die hun falen niet onder ogen willen komen. En die dus ook niet willen zien dat zoon of dochter in die steen des aanstoots ineens een rots van goede wil zou kunnen herkennen.
Op grond van deze idiotie die vooral door zogenaamd arbitrerende instanties in stand wordt gehouden zou je dus moeten concluderen dat vaders maar het best wat fout kunnen doen zodat er een excuus is voor herstel van de relatie. Dit lijkt te voeren naar een cynische conclusie die ik echter zelf niet zal trekken.
De vader van Armin
Armin is de zoon van Anja Meulenbelt, nederlands meest prominente feministe.
Laatst kwam Armin in Vrij Nederland aan het woord over zijn opvoeding zonder vader:
‘Ik ben altijd inschikkelijk geweest. Mijn vader heb ik nooit gekend, mijn moeder was de enige die ik had. Ik wist:er is er maar één, en die kan je maar beter niet tegen je krijgen. Als zij zou wegvallen,zou dat het einde van de wereld betekenen.’ Verder over zijn opvoedingsomstandigheden: Armin die inmiddels naar de middelbare school ging sliep in de gemeenschappelijke woonkamer op de bedbank. Een eigen hoekje waar hij zich als puber kon terugtrekken, had hij niet. ‘Als ik zelf kinderen had, zou ik ze zoiets nooit aandoen,’ zegt hij nu.
Ik heb in het moederboek (zie link) nog eens nagekeken wat Anja zelf over die periode zei. Niets over woongroepen en geen plek voor Armin. Wel veel geklaag over het opvoeden van een moeilijke zoon. En die biotische (zie vorige post) vader, waar is die nu gebleven? Was hij werkelijk zo handtastelijk als Anja regelmatig beweerde? Het kan, maar het kan ook van niet. Ongetwijfeld zouden we van hem een heel ander verhaal te horen krijgen. Maar ja moeders als Anja schrijven boeken vol en de vaders verdwijnen en je hoort er nooit meer wat van.
Wat zou Anja’s nieuwe collega Quik-Schuijt, ook senator en vroeger actief als kinderrechter daar nou van vinden?
DIT BLOG IS IN EEN VERBETERDE VERSIE OPGENOMEN IN HET BOEK MET…EEN VERBEELDING VAN VADERSCHAP