Zelf is me door de Raad voor de Kinderbescherming verweten dat ik liedjes zong en op een bakfiets reed met met mijn kind ( Ja echt) “Wel leuk maar niet verstandig” vonden ze. Dat ik ook schilderde met mijn dochter werd er niet bij vermeld.
Ik moest daaraan denken toen ik een recente examenfilm van Iris Kuntkes bekeek. Daarin is de vader ook kunstenaar en stuitert op moeders pogingen de gezamenlijke dochter van al dat leuks af te houden. Een mooi helder verhaal. Maar wat er aan ontbreekt is het structurele kantje. Want al die manipulaties van moeders (vaders soms) zouden niets voorstellen als er geen Rechters en Raden waren die dit soort wangedrag grofweg belonen.
Over die structurele kant van de zaak, de samenhang tussen ouderverstoting en vaderschapsdiscriminatie op micro, macro en meso-niveau schreef ik een artikel dat net vandaag werd gepubliceerd in New Male Studies.
Een mooi herkenbaar beeld uit de film is waar de dochter geschminkt rondloopt en schildert met haar vader. Het deed me erg denken aan het plaatje dat ik hier naast laat zien van mijn geschminkte dochter toen ze ongeveer 4 jaar was.
Ik sta hier ongeveer in janken uit te barsten en denk terug ( zie vorige blog) hoe ik als vader eigenlijk gedwongen wordt dat soort gevoelens niet te laten zien.
De film is hier te vinden.
Ook mijn artikel is gratis toegankelijk deze keer.
