“We staan er niet meer bij stil hoe vanzelfsprekend het is dat we met onze kinderen op de fiets zitten en ……………………..” Deventer burgemeester Heidema spreekt op de dodenherdenking over ons onbenul van de herkenning van vrijheid. Ik moet hier weer spreken over het onbenul van deze piefen waar het gaat om dingen die juist helemaal niet altijd mogen in een zogenaamd vrij land. Zoals gewoon met je kinderen omgaan.

Zo vergaat het me vaak bij al die officiële stilstaandagen. Op 10 december bijvoorbeeld, dag van de mensenrechten of 20 november; dag van de kinderrechten. Allemaal data waarop we graag memoreren hoe onvrij het elders en ooit kan en kon zijn. Maar ho maar als het gaat om een blik op de terreur naar kinderen. Hoe we als vader dus lang niet altijd de vrijheid hebben om met de fiets op stap te gaan.

Dodenherdenking is wat mij betreft ook een denken aan diegenen die niet dood maar weg zijn. Voor sommigen is dat gevoel erger. Onlangs sprak ik een moeder die durfde te vertellen dat het niet zien van haar kind misschien wel erger is dan de dood van een kind. Een aangesprokene die haar kind aan de dood verloren was viel haar daarop aan; “dat is toch geen vergelijking”. De moeder repliceerde: “Hoe zou jij het vinden als je je dode kind ineens ergens levend zag, maar er wel bij uit de buurt moet blijven?” Ik zou het als vader niet durven zeggen. Maar het is geloof ik wel aardig raak.

Hoe passend dat ik op 5 mei, bevrijdingsdag dan wel met Joshua op stap ging voor een fietstocht Nijmegen- Wageningen (grote bevrijdingsfestival)- Apeldoorn. Maar het bevrijd me niet van mijn misselijkheid over het ontbreken van elke redelijkheid ten aanzien van het contact met mijn dochter, en de manier waarop daarmee is omgegaan. Ik sta er nog een keer bij stil hoe diep dat in mijn  leven ingevreten is en hoe moeilijk daar actief iets mee te doen. Moe. Toe aan een stilstaanjaar in plaats van een stilstaandag geloof ik.