Cookies

Tag: omgang

Geplaatst op

ingrijpen; maar hoe?

Gisteren verscheen er een viral filmpje op you tube van een moeder die haar kind uit huis gehaald zag worden zodat het begeleid omgang met de vader kon hebben. De laatste maanden worden we bijna ondergesneeuwd door zielige verhalen van moeders die zich beklagen dat vaders het er niet bij laten zitten dat ze hun kinderen niet mee kunnen verzorgen en opvoeden. Een van de voorbeelden heb ik onlangs besproken in mijn blog.

Daarvoor voerde ik een discussie met het AD over Verstoten moeders.

Er is alle reden om sceptisch te zijn over dit geval. De moeder produceert wel heel erg veel, niet altijd consistente, modder over de vader van dit joch. Het gaat hier notabene om een begeleide omgang. Veel mis kan er daar ook niet gaan. Zelfs al zou de vader een bruut zijn dan is het nog maar de vraag of begeleide omgang moet worden onthouden. Belangrijk is het om op te merken dat werkelijk mishandelde kinderen helaas juist vaak wel heel erg naar hun mishandelende ouder tanen. Dit is verwarrend voor buitenstaanders maar een belangrijke realiteit.

Verder is weerstand bij verplaatsing van de ene naar de andere ouder onder condities van loyaliteitsconflicten vaak dramatisch. Als het joch bij de vader zou zijn gefilmd zou je gegarandeerd het omgekeerde te zien krijgen (nou ja als die vader ongeveer net zo bezig is, anders misschien iets minder dramatisch). Al die mensen die op allerlei fora kort door de binnenbocht reageren mogen zich daar wel eens bewust van zijn. Kortom houd er ernstig rekening mee dat in dit geval het kind juist tegen de vader is opgezet. Juist dat kan het gedrag verklaren.

Nog belangrijker opmerking: Op grond van zo’n filmpje alléén is het moeilijk om een oordeel te vellen over de werkelijke situatie. Direct afgaan op de opvatting van rechters of jeugdzorgers is óók niet aan te raden. Zo’n vader of moeder kan nog zo beroerd zijn, jeugdzorg en consorten is vaak nog erger.

Wat je wel redelijk helder over zo’n gebeurtenis kunt opmerken is dat jeugdzorg c.s weinig moeite lijkt te hebben gedaan om dit probleem tactisch aan te pakken. Ik heb als deskundige in Ouderverstotingssyndroom al enige keren mooie procedures ontwikkeld om dit soort zaken goed aan te pakken. Helaas ben ik de laatste waarvan de rechterlijke Macht in Nederland wat aanneemt (hoewel, …) en laten we eerlijk zijn; dat is vice versa.

Per saldo zou het zo maar kunnen zijn dat dit soort dramatische aanpak van ouderverstoting door jeugdzorg juist bedoeld is om weerstand te kweken onder naïeve burgers tegen het oplossen van deze gijzelingsproblematiek, vooral niet te kijken naar hun eigen falen in het voortraject, laat staan naar preventieve oplossingen zoals al zo vaak door mij en anderen voorgesteld.

Mensen die nog wel eens willen zien waar goede voorstellen staan om familierechtproblemen op te lossen kan ik om te beginnen verwijzen naar De verklaring van Langeac. Maar in mijn publicaties is ook veel terug te vinden.

Geplaatst op

Quik-Schuijt door of uit de bocht?

Het salomonsoordeel geeft die ouder gelijk die zijn/haar kind niet als eigendom ziet

Kinderrechter/senator Quik-Schuijt pleit (samen met Groenhuijsen) in een betoog in NRC afgelopen weekend tegen gelijkwaardig ouderschap.  Maar voor het eerst laat ze haar opvatting dat kinderen voor 100% afhankelijk zijn van hun moeder vallen. Vaders bestaan dus. Net zoiets als “negers zijn toch wel mensen”. Maar afin elke vooruitgang is er een.

En dan de kop: Die wet creëerde vechtscheidingen. Even hoop je dan nog dat Nanneke tot het inzicht is gekomen dat ook de wet vaders discrimineert. Maar nee dat blijkt niet het geval. Het feit dat de term gelijkwaardig ouderschap in de wet is gekomen dankzij  een amendement van haar partijgenoot SP-er Jan de Wit (voorzet van mij en SP Deventer) blijkt het euvel.  Quik-Schuijt, die zelf voor de wet stemde waarin dat uiteindelijk dus was opgenomen, denkt dat ouders nu door die wet méér vechten. Dit baseert ze op niet met name genoemd onderzoek waarbij ze haar lezers min of meer verwijt  “De resultaten van onderzoek worden lang niet altijd benut en een gedegen psychologische analyse van wat ouders en kinderen werkelijk overkomt ontbreekt vaak”  Blijkbaar lezen wij andere onderzoeken. Of zou ze een aantal loze opmerkingen van Ed Spruijt inmiddels als onderzoek hebben aangemerkt?

Zelfs als Nanneke mogelijk gelijk zou hebben  wat betreft toegenomen vechtgedrag, het zou kunnen, dan nog heeft dat meer te maken met het nog steeds grote gebrek aan handhaving van gedeeld ouderschap.  Dit, nu al weer decennia oude probleem, wordt nog steeds in stand gehouden door rechters die kinderen toewijzen aan die ouder die het hardst aan de kinderen loopt te trekken, vooral als dat de moeder is.  Je hoeft geen psycholoog te zijn om te begrijpen dat dat, toch al in scheidingsinstabiliteit verkerende ouders in onzekerheid brengt over het handhaven van contact met hun bloedeigen kinderen. Waarna inderdaad de kans groot is dat dat verlies vooral gemunt wordt als je niet om het hardst gaat vechten. Waarna dus inderdaad ouders, vooral vaders in een flight-fight-spagaat komen dat door de rechtstaat wordt opgestookt tot een ware oorlog.

Quik-Schuijt kan dan in het vervolg van haar betoog nog wel heel wijs gaan delibereren over de staat van ouders na scheiding, maar wat zou het een opluchting zijn als ze bovengenoemd eenvoudige principe zou begrijpen.  Het macabere is dat het omgekeerde niet alleen gebeurt, maar ook nog wordt verkocht onder het mom een salomonsoordeel te zijn, terwijl het dat nu juist precies niet is.

Kortom niet dïe wet, maar dé wet in het algemeen en de uitvoering daarvan door haar en haar collega’s in het bijzonder, is de oorzaak van de zogenaamde vechtscheiding.

Maar Mevrouw Quik-Schuijt lijkt vatbaar voor nieuwe inzichten. Niet alleen het vaderschap bestaat nu, je mag toch aannemen dat de door haar voorgestelde zorgverdeling (gelijk aan die voor scheiding… dus vader brengt iedere avond wel zijn kinderen naar bed??) dan wel wordt gehandhaafd in een eventuele beschikking die dan  niet, zoals eerder, door haar wordt verwezen naar een onnutte plek boven het bed van een slapeloze vader.

Wat is nou eigenlijk gelijkwaardig ouderschap?

Het dossier Quik-Schuijt

Geplaatst op

relatie

(Eerste verslag van het rustpuntenkunstproject)

Er zouden niet alleen mensenrechten moeten zijn, maar ook relatierechten. Peter Prinsen schrijft regelmatig over de integriteit van het ouderschap. Ouderschap is een van de eerste soort relaties waar rechten aan verleend zouden moeten worden. Je komt daarmee enigszins af van de begrippen recht en het belang van het kind dat dan mogelijk weer tegenover dat van de ouder zou staan. Ooit zei de wetgever het aardig. Ouder en kind hebben een wederzijds recht op omgang. Natuurlijk is omgang een beperkte term, maar deze juridische invulling heb ik altijd bijzonder gevonden. Niet dat er in de praktijk ook maar iets van terecht kwam. Quik Schuijt was de eerste om te roepen dat zij dat , rechter notabene, niet zou uitvoeren.

Zo zie ik het ook met andere familierechten, vriendschapsrechten en ook met dierenrechten. Dat kun je ridiculiseren. Ik moet daarbij denken aan de dwaze hondenbezitter die een aan dwaze vader analoge positie verworf jaren geleden.
Afin ongeveer dit allemaal ging er door me heen toen ik vanmorgen een bezoek bracht aan zuivelbedrijf ” ’n aanvang” van de familie Grijsen. Als je koeien met aandacht verzorgt dan doen ze het beter vertelde Liesbeth Grijsen. Is dat nou een economisch principe of een dierwelzijnsprincipe, vroeg ik een beetje gemeen. Nee het is goed voor mezelf zei ze. Je voelt je er prettig bij. Op dezelfde manier ervaart ze de relatie tussen stad en platteland die in Deventer altijd een speciale betekenis heeft.

Nu zult u zich afvragen wat doet onze Joep nou weer daar tussen de koeien. Joep gaat daar kunst maken in opdracht van de Sallandse rustpunten. Een deel van wat ik hier boven vertelde zal daarin terugkomen. Maar ook belangrijk is de politieke strijd tegen de ontdieping van de plaatselijke plas van plattelandspolitica Liesbeth. Afin, komende maand dus vooral veel kunst en wellicht wat indirectere verbanden met vaderschap op dit blog. Ik zal mijn werkzaamheden en gedachten op dit blog bijhouden.

Geplaatst op

Brons

Had ik het de vorige post nog over roest. Deze keer is het eerder gepatineerd brons dat de aandacht trekt. Patina is zeg maar de kunstige naam voor een dun roestlaagje dat de huid van een metaal kleur en karakter geeft.

Zo kleuren zich mijn gevoelens bij het zien van Peter Brons in NOVA gisterenavond. Vader Brons heeft het voor elkaar gekregen dat de moeder van zijn zoon een taakstraf krijgt  vanwege het niet nakomen van een omgangsregeling.  Formeel heeft het Openbaar ministerie dat voor elkaar gekregen, maar als je het goed bekijkt heeft Peter daar veel voor moeten verzetten.

Zijn ervaringen zullen door veel vaders herkend worden. Hij onderscheidt zich door een portie doorzettingsvermogen, inzicht en wellicht een dosis geluk. Want niet iedere rechter is bereid zover te gaan. En dit is dus de eerste.

Schrijnend om te horen dat dit nog niet betekent dat het contact met zijn kinderen wordt hersteld.  Daar zijn nog verdergaande maatregelen voor nodig zoals daadwerkelijk paradoxale toewijzing (moeder uit het gezag). Maar de werking van het vonnis van Peter zal vooral bij anderen wel te merken zijn.

Ik hoop dat Peter door gaat voor de zilveren onderscheiding; herstel contact met zijn kinderen) en de gouden medaille; herstel van een goede opvoedingssituatie waarin vader en moeder een plek hebben.

meer info op de site van het vaderkenniscentrum
de blog van Peter Brons zelf
heel mooi stukje van Elma Drayer in Trouw