Ik ben druk met de laatste loodjes bij de voorbereiding van mijn expositie over vaderdiscriminatie. Op de looplijst zet ik naast de gegevens van de kunstwerken ook een citaat. Een citaat van Frans Halsema staat er al sinds vorige expo op. Hij komt uit dit liedje.
Hieruit blijk weer een keer dat ik vaak wat te weinig pessimistisch ben. Ik heb het de laatste tijd vaak op het onrecht dat zich al 4 decennia in deze heftigheid voordoet. Dit liedje is al bijna 5 decennia oud. Vaderschapsdiscriminatie is overigens al eeuwen oud volgens mij.
Gegevens over mijn expo inclusief straks de expolijst met citaten.
Brandend onrecht
De regering en aanverwante gremia vergeten de geschiedenis van omgangsonrecht en vaderdiscriminatie. De verantwoordelijkheid om de geschiedenis boven water te houden rust op de veteranen van de vaderstrijd. De geschiedenis moet duidelijk te maken dat een stap terug naar zogenaamd omgangsrecht, omgangsonrecht in de praktijk, geen oplossing is in tegendeel. Onderstaande video was van het internet verdwenen door het verdwijnen van de site van Fathers for Justice. Bijgaand plaatje van de brandende Roemeense vader, Vasilica Grosu, op de voorpagina van een Roemeense krant stond nog steeds op vaderseenzorg.nl. Deze vader had vergeefs hulp gezocht in Nederland (video).
Overigens zijn dit soort dingen ook in Nederland gebeurd. In 1978 stak de Italiaanse vader NN* (op verzoek geanonimiseerd) zichzelf in brand voor de rechtbank in Almelo.
Slavernij
Ik ken mijn zoon nauwelijks terug. Helemaal verstrakt en angstig.. Waarvoor is hij bang? Voor de moeder van zijn kind! Een oma-buurtgenote spreekt me aan over haar zoon en kleinkind. De moeder laat de vader wel af en toe toe, als hij doet wat ze zegt, of ook weer juist niet. Als het haar uitkomt verwijt ze de vader zelfs dat hij niet genoeg aanwezig is en zegt dan weer over een eerdere weigering dat hij toch kon begrijpen dat zij dat zo niet bedoelde. Eén grote willekeur en vooral veel machtsmisbruik dus. De vader wringt zich gedwongen in een harnas, waarvan de contouren onduidelijk zijn maar die onmiskenbaar naalden aan de binnenkant verbergt. Het doet me denken aan de robotachtige figuur op mijn pappa?-kaart.
Afin, eigenlijk een klassieke situatie. Die Rituale der Umgangsvereitelung zou Klenner, die ik al jaren geleden vast in de literatuurverwijzingen opnam, zeggen.
Als het zo in de buurt gebeurt valt eerder op dat het zich op een of andere manier nog als iets bijzonders presenteert. Mensen kennen dit onrecht pas als ze er zelf mee worden geconfronteerd. En dan nog…..geloven ze dat het kind op den duur vanzelf wel weer bij de vader terechtkomt. Naast de rituelen van omgangsverijdeling dus ook de mythes van omgangsonrecht. Ik twijfel er dikwijls aan of ik de woorden onderdrukking en slavernij mag gebruiken, of om met Esther Vilar over dressuur te spreken. Maar vandaag niet. Gezamenlijke opvoeding…. dat is daar nog een end vandaan.
Het artikel van Klenner (wie gaat het een keer vertalen?)