Cookies

Dank je Anja

Schema uit " de ziekte bestrijden, niet de patiënt". oorspronkelijk Stichting Ombudsvrouw

Mijn échte volgers weten het. Ik kanker wel veel op het historische en reëel bestaande feminisme, maar vaak ben ik het ook dankbaar. Er valt zoveel van te leren. Dat geldt natuurlijk ook voor Anja Meulenbelt. Ik snap niet waar ze zich in verstopt, mannenangst, mannenhaat….? Maar haar boeken lees ik af en toe graag. In een van die boeken kwam ik vandaag bijgaand schema tegen. Stof tot nadenken voor veel mannen. Voor de eerste drie fases maakt het eigenlijk niet uit of je links of rechts begint te lezen. Daarna zul je moeten beslissen of het doorlopen van deze drie fases nou juist heeft geleerd tot welke groep je behoort; onderdrukker of onderdrukte. Succes ermee. Ook verderop lijken enkele fases op elkaar. Cruciaal is de woede. Die komt maar aan een kant voor. Daarom vindt Anja kwade vaders ook zo’n verwerpelijk verschijnsel denk ik.

En solidariteit he, jongens denk daar nou eens aan. Als iets ons vooruit helpt is het dat wel!!

Tijd

Eens zal de tijd winnen, dan sterft de onderdrukker uit.

Sommige onderdrukkers zijn deel van ons zelf. geworden. Vooral in onderdrukte posities willen sommige mensen wel eens zichzelf onder de duim gaan houden. Of hun directe maten. Ik zie dat in de vaderbeweging herhaaldelijk gebeuren.

De meest irritante vorm treedt op bij sommige, zelfbenoemde buitenstaanders, die zelf slachtoffer zijn. Deze (mannen) willen zo hard níet onderdrukt zijn, dat ze juist mensen die tegen hun onderdrukking in gewéer komen, als losers zien. En ze kúnnen echt niet anders. Want ze willen echt niet zien dat ze zélf misschien wel de grootste loser zijn. De onderdrukker van hun eigen gevoelens, van het gevoel voor de relatie met hun kinderen. Deze mensen zijn het sterkste wapen van de echte onderdrukkers, ze maken zich tot handlangers van rechters en jeugdzorgers. Zij verworden tot de tentakels van het onrecht, de haarvaten van de onderdrukking.

Je komt ze vaak tegen in de vorm van journalisten die evenementen van vaders verslaan en politici die laatdunkend doen over inzichten van vaders. Maar ook bij zogenaamde wetenschappers. Overal eigenlijk. En het ergste is vaak dat ze vaders die dan schrijven over maatschappelijke verschijnselen, zoals ik, verwijten dat ze zelf betrokken zijn bij het gebeuren. Het verschil tussen hun en mij is dat ik ervoor uit kom, en zij daarentegen héimelijk betrokken zijn en dat niet willen weten, en juist daarom zo vervormd schrijven.

Gevecht tegen onrecht is ook altijd een gevecht om om te gaan met je eigen opgelopen deuken, je eigen trauma´s. Maar zonder dat het grote geheel wordt ontzien. Dat combineren is het gevoel dat ik had bij het zingen van het liedje (van Frank Edam) en de clip (hieronder) die ik ervan maakte.

[youtube=http://youtu.be/5hj6VjPtXko]