Cookies

Vluchten kan niet meer

“Ik kan met mijn kinderen hier geen leven opbouwen. Daarom wil ik weg”
Heb ik het hier over een Syrische vluchteling? Het had gekund. Maar het gaat hier om uit Nederland vluchtende ouders, vaak vaders maar ook moeders. Op de vlucht voor jeugdzorg, op de vlucht voor de liegende en bedriegende bedrijfstak familierecht, maar je kunt het ook lezen of horen bij andere activisten die al gevlucht zíjn uit Nederland. Ik ga geen naam noemen maar als u goed op internet kijkt zou het u kunnen opvallen dat er 10 maanden celstraf uitgedeeld wordt bijvoorbeeld omdat de hoofdredacteur van het NOS-journaal zich belasterd voelt. Die veroordeelde houdt zich schuil in het buitenland.
Vluchten helpt niet meer en daarom plegen er ook veel mensen zelfmoord. de ultieme vlucht die nog wel lijkt te kunnen. Denk aan de vader van Julian en Ruben een paar jaar geleden. Maar er schijnen honderden mensen te zijn die zich van kant maken door onbegrijpelijke rechterlijke beslissingen. In Nederland, in het Westen. En niet doordat rechters ook wel eens fouten maken, maar vooral omdat er structureel wat mis is met onze rechtsstaat.
Daartegenover staan dus de mensen die hier naar toe willen vluchten omdat ze in hun eigen land te maken hebben met onderdrukking en bombardementen. Ook voor hun kan vluchten hoe langer hoe minder. Er staat prikkeldraad in de weg. Muren. Ik wil de ene vluchteling niet met de andere vergelijken, laat staan het ene als erger neerzetten dan het ander. En ik vind dat we mensen uit liefde altijd moeten opvangen. Maar we zullen allemaal hoe dan ook de rotzooi in eigen omgeving moeten opruimen. Je zult zien dat dat ook zijn doorwerking heeft op andere landen. Nu geven we vooral allerlei verkeerde voorbeelden. Als het westen nu ingrijpt elders is dat omdat we goede vriendjes willen zijn met de USA, om de oliedollars, om de macht, om de arrogantie van ons eigen gelijk, om de kortzichtigheid van onze christelijke dubbelmoraal, om het verbergen van ons ongelijk. En soms dus ook weer helemaal bij onszelf, ons eigen ik. Ik bij mezelf ook, hoe moeilijk ook.
Omstandigheden zullen er immers altijd zijn, goede en slechte, en het feit van de omstandigheden, de goede en de slechte, moet men aanvaarden, wat niet belemmert dat men zijn leven er aan kan wijden de slechte te verbeteren. Maar men moet weten uit welke motieven men die strijd voert en men moet beginnen bij zichzelf, iedere dag opnieuw bij zichzelf.” (Etty Hillesum)
Maar niets is zo moeilijk als het aanpakken van het onrecht dicht bij huis. Dicht bij de wortel. Waarom geen opstand tegen het juridische en ambtelijke apparaat. Of op zijn minst dat kwaad blootleggen. We zijn een NEP=parlementaire democratie met een parlement dat zich in de luren laat leggen door de werkelijke machthebbers. Maar ze vertegenwoordigen in zekere zin natuurlijk ook een volk dat zich in de luren laat leggen. Gedwongen weliswaar, onder de knoet weliswaar. Maar toch. En dit zeg ik dus niet omdat ik wat met Wilders (NEP-parlement) heb. Ik ben nog steeds SP-er, hoewel ik wel veel tegen Quik-Schuit heb (ha ze is sinds kort weg uit de Eerste kamer).
Vluchten kan niet meer?
Zonder datze het op dezelfde manier benoemen, vond ik de onderstaande video van een Wognumse koorversie van de klassieker van Frans Halsema en Jenny Arean een goede verbeelding van bovenstaande. Vooral de beelden dus. Fight or flight?
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=7PirbesfDpM&w=560&h=315]
Zelf heb ik natuurlijk wel het een en ander blootgelegd over het functioneren van het juridisch apparaat

befgajes

befgajes in de bajes
befgajes in de bajes

1) Geboefte 2) Geteisem 3) Gespuis 4) Gepeupel 5) Gebroed 6) Janhagel 7) Mensen 8) Mensen (Hebreeuws) 9) Onbeschofte mensen 10) Persoonsbenaming 11) Schorem 12) Slecht volk 13) Schuim 14) Schorremorrie 15) Slecht volk (bargoens) 16) Tuig 17) Uitschot 18) Uitschot (barg.) 19) Uitvaagsel

Hierboven ziet u de uitleg van het woord Gajes. Met Bef ervoor gaat het om rechters. Dat hadden ze in Amsterdam al veel eerder door dan ondergetekende. De rechterlijke macht als georganiseerde criminaliteit.  Met zo’n Bargoens woord kun je je op de tv vertonen. Met een wat uitgebreidere duiding van het probleem waarschijnlijk niet. En anders hoor ik het graag. Een tegen honderd had ik eigenlijk per toeval teruggekeken. Toen ik zondag het laatste stuk nog langs zag komen zag ik een bekend gezicht een gooi naar het grote geld doen. Tsjee die meneer ken ik heel goed, wie is dat ook weer. Bekenden door je hoofd laten zappen, nee geen kennis of vriend. Peter….mmm.

Ook Caroline heeft het niet zo op rechters?
Ook Caroline heeft het niet zo op rechters?

Terugkijkend oja! van het station Deventer waar we allebei al 27 jaar vaak komen. Hij als medewerker en ik als klant. Je kunt iemand dus heel goed kennen zonder zijn naam te weten. Soms kom ik in Deventer zelf wel eens een bekend gezicht tegen van iemand. Soms denk ik dan, was dat niet die rechter van het kantongerecht die met me te doen had in mijn aanvaring met de moeder van mijn dochter. En me beloofde dat ik als de gezagloze status met omgang problemen zou opleveren weer bij hem terug zou mogen komen. Mooi niet dus. Krijg je gewoon weer een heel andere rechter en kost het steeds meer moeite nog releaxed over te komen. Servicemedewerkers bij de NS die kom je nog wel weer tegen als je ze nodig hebt, nou ja in Deventer dan. Nou. ………ja Peter Jansen in ieder geval wel. succes morgen, Peter!

zie ook dossier rechtersdictatuur

volkstribunaal

Mijn beeld van de moderne inquisitie

De laatste dagen wil ik voortdurend meer schrijven en tot me nemen dan ik aankan. En daar raak ik een beetje van buiten adem. Vandaar hier even een kleine hyperventilatie. Belangwekkende opmerkingen en notities over de laatste dagen in “onze rechtstaat”.

Ik zie aan de bezoekcijfers van mijn blog meestal het eerst dat er weer wat met Joris Demmink aan de hand is. In de mainstream-media zie of hoor je weinig. Maar internet staat er bol van. Dat leverde de vorige blog op. En dagen van 600 blogbezoekers.

Maandag kwam het officiële rapport van de commissie Samson uit.
Leuk die excuses van jeugdzorg, maar ze hebben wel eerste het hele onderzoek proberen tegen te houden. Een aantal wetenschappers klaagt inmiddels erover dat de meest kritische opmerkingen gewist zijn. Dat gaat dan over die tegenwerking van de landelijke jeugdzorgkoepel. De onderzoekers hebben hun eigen rapport op internet gezet. De onderzoekers, waaronder de eminente professor Ijzendoorn, klagen er ook over dat de commissie Samson niet scherp kijkt naar de structurele oorzaken.

Als wetenschapper zou ik nu het rapport van de commissie Samson en dat hele onderzoeksrapport moeten lezen. Maar echt… even niet. Ik vrees dat zelfs die kritische collega-wetenschappers het nog te licht en simpel zien.

Een beter zicht op de werkelijkheid komt van advocaat Oude Middendorp uit Enschede. Oude Middendorp staat een slachtoffer uit Enschede bij van misbruik in jeugdinstelling Alexandra in Almelo. Er zou sprake zijn van chantage en druk op de ouders. Hee ken ik dat verhaal al niet van jaren geleden van Jan Hop, of was dat een andere instelling. Want er zijn er meer waar het zo gaat.

Wat extra doorsteekjes waren te zien in de verhalen in het Algemeen Dagblad over weer nieuwe aantijgingen tegen Joris Demmink. Zelfs ík kwam op het punt om te denken dat dat gewoonweg niet waar kán zijn. Een justitieambtenaar die een moordenaar het land uitsmokkelt….

Een goede blik op de werkelijkheid kun je ook krijgen als je in de huid van andere ouders kruipt. Neem Judith Leenders en Ron Nienhuis. Uit hun verhaal blijkt heel duidelijk hoe de misstanden in de jeugdzorg verweven zijn met die in de rechterlijke macht. Defacto kan jeugdzorg haar belangen er bij de rechter gewoon doordrukken. Wraken helpt niet want dan wordt je raadsman buiten de rechtbank gehouden. Ook een zaak van Jan Hop trouwens.

Tussen Demmink en die verkrachting op een kamertje in een jeugdzorginstelling zit het verband van bovenstaande verhalen. Ik heb dat nu nog maar een klein stukje uitgelegd. Ik ga daar meer over vertellen. Bij stukje en beetje zal ook dat eens boven water komen. Ik begin te geloven dat dat niet meer is tegen te houden.

Jose van Rijn startte een petitie om de staat te dwingen onderzoek te doen naar de misstanden rond Demmink. Mooi, goed idee, behalve dat je de staat in deze geen onderzoek meer kunt toevertrouwen. Daarvoor is alles al teveel verziekt en doordrongen van machtsmisbruik. Daar moet je dus iets anders voor verzinnen. Daar waren we het ook snel over eens. Nu is ons uitgangspunt om te streven naar een soort Russell-tribunaal.

We kunnen ons, terecht, geen maatschappij voorstellen zonder rechterlijke macht. We zijn er eigenlijk op dezelfde manier van afhankelijk als die banken die ons oplichten. Ze pikken miljarden, maar we kunnen niet buiten ze. Dus dokken maar belastingbetaler. Rechters en andere justitieadepten gaan zich te buiten aan extreem machtsmisbruik, maar ja wat moeten we zonder ze…. Dat was ook een beetje de reactie van Rieke Samson op de kritiek van de wetenschappers. We kunnen niet buiten Jeugdzorg Nederland… zij moeten de veranderingen doorvoeren…..Jaja…

Wat we dus hard nodig hebben is een soort overgangsprogramma. We moeten het zootje integraal aanpakken, maar ondertussen hebben we een maatschappij draaiende te houden. Hoe doe je dat. Er zijn er die ons zijn voorgegaan. Het is cruciaal om hier zicht op te hebben. Sommige sleutelpersonen die in principe aan onze kant staan spreken zich onvoldoende uit omdat ze bang zijn voor de chaos.

Jaren geleden droomde ik al eens van een soort omgekeerde inquisitie op het marktplein van Zutphen waarbij een bij mij en Jan Hop zeer bekende soroptimistenrechter op de brandstapel kwam met behulp van een soort volksgericht. Ach ja zo moet dat natuurlijk niet precies. Maar het geeft de radeloosheid weer als je geen functionerende rechterlijke macht hebt. Een rechterlijke macht die vooral haar eigen broek en rok omhoog houdt. Nu een serieuzere variant dus. Gewoon een net, maar streng en strak tribunaal. Wie wil ons helpen dit uit te werken. Voer de discussie. En teken alvast die petitie dus!!


Chantage Alexandra

Al in 2001 problemen over sex in Alexandra (zie ook website Hop burojeugdzorg.nl contactjournalen Alexandra)
Kritiek wetenschappers op Samson
Dossier rechtersdictatuur met een video over de zaak Leenders/Nienhuis
Teken de petitie
Lees ook het blog van Jose

Een linke rechtstaat

mijn leerboek “Nederland, een rechtstaat” met uitgelicht deel over de openbaarheid van uitspraken. Klik voor vergroting van dit kunstwerk.

Op mijn oude HBS in Geleen hadden we het vak staatshuishoudkunde. Ik weet niet of het de bedoeling was, maar ik heb dat vak echt geleerd alsof dit ging over de maatschappij waarin ik opgroeide. Dom natuurlijk. Daar is onderwijs niet voor. Het is om je te disciplineren en fabeltjes te doen geloven. Ik zeg het een beetje cru nu, maar elke keer als ik weer eens bezig ben met de staat van de rechtsstaat staat mij steeds weer die ene bladzijde uit dit boek voor ogen. “Rechterlijke uitspraken altijd openbaar”.

Een keer heb ik op een rechterscongres ook uitgelegd dat ik het zo geleerd heb. Een Prof rechten beweerde toen dat mijn studieboek het fout had. Maar na een blik in de grondwet, die hij heel handig uit zijn tas toverde, bleek dat mijn studieboek gelijk had. Maar eigenlijk ook niet. Het staat wel in de grondwet maar het is niet waar in de zin dat het ook praktijk zou zijn.
Waarvoor ga je nog naar school? Gelukkig leert mijn zoon ook handige vakken als wiskunde en Engels. Hoewel ik bij elk vak dingen tegen kom waar je flinke vraagtekens bij moet zetten (wat zelden wordt aangemoedigd), is het zelden zo nep als recht.

Eigenlijk is deze inleiding ook een manier om u te wijzen op het dossier “Nederland een rechtersdictatuur” dat ik in de afgelopen maanden stevig opnieuw heb opgebouwd. En voordat u zegt, wat een onzin; lees het eerst even?

dossier Nederland een rechtersdictatuur

Gevangen is?

moeder in de bak?

Het lijkt wat op een moeder in een gevangenis. Het plaatje rechts stond eerst bij mijn vorige blog over vaders die misschien wel liever in de gevangenis zouden zitten dan hun kind te missen. Maar op een of andere manier zag ik er een moeder in. Ik schreef daar al over in een commentaar bij die blog, waar je nu een ander plaatje kunt aantreffen. Ik ontdekte dat ik ergens in een overheidsforum ervan “verdacht” werd de moeder van mijn dochter in de gevangenis te hebben gekregen vanwege onttrekken van vader aan kind vice versa? Moet ik nou zeggen “was het maar waar”? Nee ook niet echt. Zover zou het niet mogen komen. Uiteindelijk is er misschien geen andere oplossing….

Maar eigenlijk moeten die rechters in de bak. Nóg een ander plaatje dus…. Rechters misbruiken hun macht als ambtenaar. Dat is strafbaar. Ze doen dat in sommige gevallen als organisatie (de illegitieme ASZM en later de Raad voor de Rechtspraak, werkgroep kinderrechters) en dat terwijl ze juist als rechter expliciet ook individueel onafhankelijk dienen te zijn. Ze overtreden wetten in samenwerking, een samenwerking gericht op wetsovertreding. Ze zetten de politiek onder druk. Die samenwerking strekt ook tot buiten de rechterlijke macht.

juridiculous
Dat heet dan de onderlinge afhankelijkheid in de familierechtketen. Quik Schuijt speelt in een en ander, als senator, vooraanstaand en leidend kinderrechter, een belangrijke rol. Maar iets meer achter de schermen zitten waarschijnlijk de grote poppenspelers. Zoals dat ook in criminele organisaties vaak het geval is.
Dat woord “ook” in de laatste zin. Durf ik dat ook weg te halen. Ik laat het aan de lezer over.


What the hell is ASZM en meer over de vorming van de rechtersdictatuur afdeling Nederland


hoe zit dat met de openbaarheid van uitspraken?

vorige blog inclusief o.a de uitgebreide reactie van Wouter

Stanford prison en de bedrijfstak familierecht

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=Ol1KB-_rIgA]

Aardige studenten die meededen aan een sociaal psychologisch experiment werden sadistische bewakers, gevangenen gingen elkaar dwarszitten terwijl de leiding zogenaamd schuldloos buiten schot bleef. Dat is in het kort het Stanford Prison experiment dat gevaarlijk real-life werd. Het verhaal is onlangs in een heel dik boek ook in het Nederlands verschenen.

Het verhaal bevestigt mijn gedachten over de verantwoordelijkheid van rechters wetenschappers en kinderbeschermers en aanverwante zogenaamd nette mensen die vaders en moeders aanzetten tot een sadistische strijd tegen de andere ouder. Het is niet zo dat de moeders het schuld zijn. Of de vaders. Natuurlijk houden ze hun verantwoordelijkheid.

Afin ik heb het boek nog niet uit en wil nu eens het verhaal kort houden. Wie leest het boek met mij uit of bekijkt het verhaal goed op internet? Dan wil ik hier ter plekke een virtuele leesclub starten. De meest concrete vraag is; Vergelijk de methoden die in het experiment voorkomen met real-life procedures en handelwijzes in het familierecht. Als het een beetje meezit wil ik daar ook een wiki voor open gaan stellen.

Ik wil wel een aantal mensen erop wijzen dat ik van plan ben hier een serieuze en gerichte discussie te beginnen. Dus eerst inlezen en kijken en dan denken en dan reageren. Met argumenten en voorbeelden. Bijdrages die hieraan niet voldoen worden verplaatst naar een speciale dumppagina of een meer gepaste pagina.

Zegt dit voort!!

Een goede uitleg met veel visueel materiaal
Iets anders is het prisoners dilemma. maar in dit verband ook niet oninteressant in dit artikel van Peter Prinsen

Dag van Spruijt

Je kunt het de dag van de scheiding noemen natuurlijk, maar het lijkt meer op de dag van Ed Spruijt, zelfbenoemd die zich profileert als scheidingsdeskundige . Hij profileert,  net zoals op veel andere dagen in het jaar, vooral de scheiding der denkbeelden en hun geesten. In Spits kon ik vandaag lezen dat ie vindt dat niet zozeer gelijkwaardig ouderschap als wel een kindwaardige scheiding moet worden gepropageerd. Hier brengt hij een volstrekt onnodige scheiding aan. En niet alleen onnodig, deze debatingtruuk verheelt dat onder het mom van Spruijts soort kindwaardigheid kinderen al jarenlang de dupe zijn en een fatsoenlijk beleid voor kinderen  niet van de grond komt.

Maar Spruijt is toch een wetenschapper? hoor ik u roepen. Ja helaas durft hij zich als zodanig te profileren. Aan zijn wetenschappelijkheid kleven echter wel wat macabere puntjes. Omdat hij zijn onderzoek meer dan eens betaald wordt door de Raad voor de Kinderbescherming propageert hij vooral wat ze daar willen horen. En daar kneutert past hij dan wel een quasi wetenschappelijk verhaal bij, zonder dan weer erbij te vertellen door wie hij wordt betaald. Een doodzonde in de wetenschap. In feite is gelijkwaardig ouderschap, zo blijkt uit onderzoek een van de beste dingen die een kind kan overkomen, zeker na scheiding. Daar zijn ook erg veel onderzoeken naar gedaan.

Geen gelijkwaardigheid na scheiding betekent strijd over wie de”beste” ouder is. Met als saldo-resultaat helaas dat meestal de slechtste ouder, die het niet kon laten tegen de andere ouder te strijden haar (zijn) zin krijgt. Walgelijk, en volstrekt in strijd met de wijsheid van Salomon. Maar het verdíént lekker, al die scheidingen. Voor advocaten, rechters, kinderbeschermers en jeugdzorgers. Waarvan er dan ook steeds meer moeten komen. Een nog steeds groeiende moloch die kindertjes eet. Een moloch die haar bestaansrecht mede lijkt te willen ontlenen aan de uitspraken van Spruijt.

Overigens betekent gelijkwaardigheid niet de facto 50-50 verdeling maar rechtens 50-50-verdeling. Ik leg het nog maar eens uit. Een wettelijk recht op een fifty-fifty, zoals in België in theorie bestaat geeft juist ouders de ruimte om zonder angst voor verlies van de hoofdmacht een passende afspraak en tijdsverdeling te maken. En die kan ook best 70-30 zijn, maar niet 100-0.

voetnoot: Ik heb in deze blog  op 23-9 een paar kleine aanpassingen gedaan. Weliswaar is een blog geen wetenschappelijk artikel, het past meer in de normen voor een column, maar het komt nu wel in een wetenschappelijke discussie terecht. Ik vond het verstandig om er dan toch nog maar een paar nuances in te brengen. Ook mét nuances is het al erg genoeg overigens, of misschien wel erger. De oude passages zijn doorgehaald. Nieuwe passages zijn vet gezet. Overigens had ik me in mijn reacties al wat genuanceerder uitgedrukt (zie hieronder) en ook de verwijzingen wijzen naar goed onderbouwde nuchtere artikelen.

Meer over Spruijt
Meer over gelijkwaardig ouderschap
De mogelijke betekenissen van het begrip gelijkwaardig ouderschap
Mijn andere blogs over Spruijt

honger

interview met mij tijdens mijn hongerstaking 1995; klik hier

Lange strijd maakt soms hard. Aardigheid en genuanceerdheid delven vaak het onderspit. In veel discussies op dit blog  is het moeilijk om duidelijk te maken dat het rond kinderen niet gaat om macht en winnen. Als ik hier vertel dat je als vader niet moet opgeven en ervoor moet gaan dan lijkt het soms net of ik van niets anders weet.
Ik denk dat het in veel maatschappelijke strijd zo gaat. Het is moeilijk om kwetsbaar en genuanceerd over te blijven komen.
Toen ik in een digitaliseringsactie een filmpje onderhanden had over mijn hongerstaking viel me op hoe relaxed ik me tegenover de studentes van de Hogeschool van Amsterdam wist uit te drukken. Dat lukt me niet altijd, ook al zijn mijn opvattingen opvallend onveranderd.

En de kans om een dik half uur je ideeën te mogen uitleggen aan een geduldig gehoor heb je ook niet zo vaak.

Afin vanuit dit oogpunt vond ik het dus toch een goed idee om dit filmpje op het net te zetten. Het lukte me niet dit te embedden. U moet dus op de fotoanimatie hiernaast klikken om hem te zien.

Een enigszins voldaan gevoel dus. Ook al ging het hier om een serieuze hongerstaking met weinig directe resultaten.

De onderwerpen die in dit interview aan de orde kwamen kunt u mede traceren aan de hand van de tags hieronder.

Meer over deze actie kunt u nog nalezen

Druk uitoefenen; grenzen stellen

“Daar bent U (‘je’ is in België nog niet ín) zeker wel vóór, om meer druk uit te oefenen?” Zo reageerde een rechter, medeforumlid gisteren toen ik aankondigde alleen de belángrijkste kritiek op zijn verhaal nog even te memoreren.

“Nee dat bedoel ik juist níet”, was het, voor hem verrassende, antwoord van mij. Ik bedoel dat het erom gaat grenzen te stellen (aan een moeder die de andere ouder buitensluit). Druk (wat hij dan mondjesmaat wel een beetje wilde doen) roept tegendruk op. Soms moet je het daarmee toch doen, maar juist een rechter is ervoor om grenzen te stellen. Binnen grenzen kunnen beide ouders en de kinderen zich veilig voelen. Ik maakte er bij mijn antwoord aan die rechter ook een gebaar bij. Een omsluitend gebaar. Hier moet je binnen blijven. Zoals een huis dat bescherming biedt zijn er ook maatschappelijke grenzen die bescherming bieden aan potentiële dader en slachtoffer. Maar ze moeten wel even gesteld worden. Ik weet hoe moeilijk dat is, maar je als rechter degraderen tot een moeizaam schakeltje in een keten van kinderverstoting, dan kun je beter een ander vak gaan uitoefenen. Het moeilijke is dat grenzen stellen behalve inzicht ook erg gebaat is met enig gezag, charisma zou je kunnen zeggen. De goede combinatie van die twee vind je maar weinig.

Terwijl ik in België bezig was met dit verhaal speelde zich in Nederland een chaotisch drama af bij een paar kinderen die eindelijk naar hun vader mochten. Na 10 jaar vechten om de grens gesteld te krijgen en uiteindelijk medewerking van zowel de beroeps als kortgedingrechter, kon de jeugdzorg zijn kinderen, bij wijze van paradoxale toewijzing, naar de vader gaan verhuizen. Dat lukte ze niet zeiden ze.

Dat is hemelschreiend als je ziet met hoeveel gemak ze in andere gevallen razzia’s uitvoeren om kinderen uit nog complete gezinnen weg te rukken omdat jeugdzorg iets niet zint. Niet dat ik ga stellen dat dát moet gebeuren. Een soepele methode zou zijn om de moeder (voor verhoor bijvoorbeeld) uit huis te halen en daarna de vader de kinderen op te laten halen. Maar niets van dat alles. Jeugdzorg en consorten hebben er alle belang bij om de druk zo ver mogelijk op te voeren en dus ook de tegendruk en de chaos om dan vervolgens misschien te kunnen zeggen… zie je wel wij hadden gelijk, dit is ondoenlijk.

Niemand die zich bij dit soort instellingen bekommert om dit soort transitieproblemen. Alleen dank zij het geduld en de rust van de betrokken vader konden uiteindelijk de kinderen temidden van een grote, door de moeder en jeugdzorg gecreëerde chaos worden opgehaald. De details laat ik nu beter achterwege.

De vermeende tegenstelling tussen loslaten (waar veel vaders zich noodgedwongen toe genoopt voelen) en druk uitoefenen, moet tot een nieuwe synthese groeien. Daartoe moeten we eerst dit soort jeugdzorginstellingen de maat nemen die zich grenzeloos misdragen ten aanzien van kinderen.

Een moeder voor Bowlby

Op een dag kwam de jonge Bowlby er achter wat hij gemist had in een moeder die het grootste deel van zijn verzorging en opvoeding aan een kindermeisje overliet (dat later weer verdween). Hechting. En daar heeft hij een punt van gemaakt. Onder andere met een lijvig rapport (1951) aan de Wereldgezondheidsorganisatie onder de titel Maternal Care and Mental Health. Hiermee maakte hij duidelijk dat je kinderen niet zonder consequenties voor hun geestelijk welzijn van hun primaire hechtingsfiguur kunt scheiden. Kinderen zijn níet zozeer aan moeders gehecht omdat daar het éten vandaan komt, maar omdat ze er een veiligheid in ervaren die cruciaal is. En snel voegde hij er achter aan dat dat natuurlijk niet perse alleen om moeders hoeft te gaan, maar ook andere primaire zorgers. Je zou zelfs kunnen zeggen dat Bowlby door de hechting los te koppelen van de borstvoeding de kansen voor vaderschap heeft geopend en daarmee een begin van een einde heeft gemaakt aan de zogenaamde Tender years presumption.
En juist ook váders kunnen zich erop beroepen dat het verbreken van de veilige hechting met hun kind desastreus kan zijn.
Helaas wemelt het in kinderbeschermingsland van mensen die juist vinden dat Bowlby de gróndlegger is van de Tender years presumption en dat hij het onweerlegbare bewijs zou hebben geleverd dat je kinderen vooral bij de moeders moet laten. En dit verhaal werd onlangs weer eens dik aangezet in het Tijdschrift voor Jeugd en Familierecht met een artikel van voormalig kinderbeschermer Pieter Vermeulen.
En ja hoor, al die rechters en advocaten in ons land gaan weer los met dat verhaal.
De vader van Bowlby? Daar vraagt u wat. Aan die kant van de familielijn zit nogal wat Gemist Vaderschap. Maar graag ga ik er nog een keer over verder. Wie weet wel in genoemd tijdschrift. [youtube=http://www.youtube.com/watch?v=SMTIlXavtqU&hl=en_US&fs=1&]

Discussie tussen mij en, onder andere Pieter Vermeulen, op TV B&W
Lemma over Bowlby in Wikipedia

Ik moet in een blog wat kort van stof blijven en realiseer me dat ik daarmee een hoop nuances te kort doen. Dit terwijl het voor andere lezers misschien alweer een beetje zware stuff is. Indien u werk wilt maken van dit verhaal zou het goed zijn als u nog eens verder kijkt en googelt op fathers, Bowlby en attachment