Cookies

Niet te stuiten

“Eigenlijk is het gewoon staatsterreur” en  “Dit kun je geen democratie meer noemen”  Het zouden uitspraken van mijzelf kunnen zijn, maar in een breed activistisch overleg om het woord vechtscheiding maar ook de praktijk die ermee wordt aangeduid de wereld uit te krijgen werden dit soort kwalificaties zeer breed gedeeld. Ik heb het gevoel dat we als ouders, vaders met name, weer een beetje uit de lethargie kruipen die ons had bevangen na het neerslaan van de Fathers4Justice-opstand. Met neerslaan bedoel ik dan de operaties van de staat om enerzijds steeds meer repressie toe te passen op ouders, kinderen en burgers in het algemeen en anderzijds de beweging in te pakken (repressieve tolerantie). De dames en heren bij justitie kunnen hun borst nat maken.
Ik moet steeds denken aan een, in dit licht op het eerste gezicht wat merkwaardige strofe, van een lied van Bob Dylan. The times they are changing. Daarin komt het volgende tekst voor:
Come mothers and fathers
Throughout the land
And don’t criticize
What you can’t understand
Your sons and your daughters
Are beyond your command
Your old road is
Rapidly agin’
Please get out of the new one
If you can’t lend your hand
For the times they are a-changin’.
Het lied komt uit de tijd dat de jonge generatie van de sixties zich onderworpen voelde aan de generatie voor hun. Een verzet dat tot zekere hoogte terecht was. Maar alras werd het zo geïnterpreteerd dat de bloedbanden door JAC’s Release en dergelijke per kind stuk voor stuk maar helemaal moesten worden doorgesneden. En van die obsessie zijn velen aan de linkerzijde van het politieke spectrum, waartoe ik ook behoor, nooit meer helemaal bevrijd. En dat heeft mede bijgedragen aan het ontwikkelen van een staatsterreur richting ouders en dus ook kinderen. Kinderen zijn nog steeds  ‘beyond your command’ maar je moet ze een hand kunnen geven (lend your hand). Dat juist wordt ons onmogelijk gemaakt. Stuitend.
Binnenkort zal ik me werpen op een geheel nieuwe versie van dit couplet waarbij ook de ouders wordt aanbevolen zich ‘beyond command’ van deze staatsdictatuur te begeven. Tot zo lang doen we het nog even met Dylan.

Niet te stuiten;
The line it is drawn
The curse it is cast
The slow one now
Will later be fast
As the present now
Will later be past
The order is
Rapidly fadin’
And the first one now
Will later be last
For the times they are a-changin’.

Gigant

skriptie mo-a in krant
Stukje in de Apeldoornse Courant. Ongeveer 1976. De dienstdoende journalist schrijft scriptie in plaats van het door mij toen gebruikte skriptie.

Soms krijg ik te horen dat ik alleen maar om me heen zou willen schoppen. Dan wijs ik mijn geachte opponenten graag eens op de zaken die ik heb mogen helpen opbouwen. Constructief. Zo was ik als eerste bezig met het van de grond krijgen van een Vader-en-Kind-Centrum (helaas toen vast gelopen; maar later met verve overgenomen op andere plekken). Een van de mooiste resultaten waar ik toch wel enigszins, als eerste voorzitter en initiatiefnemer in voorop liep was het jongerencentrum Gigant in Apeldoorn. Onder iets gewijzigde noemer bestaat het nog steeds. Als beginnend pedagoog schreef ik er ook een skriptie (k!) over. Bij het opruimen van mijn archieven kwam ik het erover recenserende krantenbericht weer een keer tegen.

De kop valt op. Ik pleit voor het betrekken van ouders bij het jongerenwerk. Terwijl mijn skriptie toch de titel had: Jongerencentrumstrijd… jouw jeugdbeleid. Mmm. Een beetje dwars op de toen heersende opvatting dat jongeren vooral moesten worden aangemoedigd om van huis weg te lopen naar alternatieve hulpverleners bij JAC, Release of Soosjale Joenit. Ik ben altijd al wars geweest van aangepast gedrag. Zelfs wars van aangepast gedrag naar op zichzelf warse alternatieve bewegingen.

Afin, de krant zal ook wel een bijzonders graantje uit mijn woorden hebben gepikt. Zo gaat dat met krantenkoppen. En ja als pedagoog moet je ook wat. Maar het valt me wel mee van mezelf. Ik ging namelijk ook wel eens mee in de arrogantie van de alternatieve hulpverlening en co tegenover ouders.

Pas zelf ouder zijnde had ik echt door wat ik fout zag. En toen werd ik zelf met die arrogantie geconfronteerd  van “wij weten alles beter, vooral beter dan vaders”.

Ik vraag me af of ik compassie kan opbrengen voor wat ik destijds allemaal dacht. Ik denk dat dat goed is. Compassie naar anderen met negatieve standpunten over ouderschap en vaderschap? Nog belangrijker is eigenlijk om in te zien dat er een belangrijke structurele anti-vader-component is die mensen op het verkeerde been zet.

Maar ik ben toch wel blij dat het een beetje meeviel met me, gezien dat artikel. Misschien dat ik mijn verleden met wel heel erg weinig compassie aan het bekijken was. Zo erg tegen ouders was ik toen dus ook niet.

Kind vlucht voor jeugdzorg

(recht)s (recht)s (link)saf en dan weer recht-door en terug. De jeugdzorgelijke rechtsgang van een jeugdige.© Joep Zander

Zie ook toegevoegd commentaar en vragen onderaan dit blog

Je wordt jarenlang door je moeder opgevoed. Je mag je (Joodse) vader niet zien. Door problemen van de moeder wordt je een tijd door je joodse grootouders verzorgd. Dan komt jeugdzorg en hun psychiater die het toch wel extreem en uitzonderlijk gek vinden dat je niet meer naar je moeder wilt. Daarom moet je maar de pleegzorg in onder bezielende leiding van iets wat jeugdzorg heet maar toch vooral bekend staat om maffia-achtige praktijken variërend van razzia’s, seksueel misbruik, verdachte vastgoedpraktijken en bij de rechter blijven zitten na afloop van de rechtszitting.

Weglopen is het enige antwoord dat rest nadat een rechter in eerste aanleg jeugdzorg gelijk had gegeven. Juist op dat moment wordt in tweede aanleg de jongen wel een voorlopig verblijf bij de grootouders gegund.
Maar nu worden de grootouders ervan beschuldigd te hebben meegewerkt aan ontvoering.
Dus nog een keer bot vangen.

Het AD en de Stentor berichtten afgelopen week over de zaak. Toevallig weet ik een heel klein beetje meer van de achtergronden, zonder te durven beweren dat ik de hele zaak helemaal doorzie. Wat me opvalt is dat de aanwezigheid van een vader geheel buiten beschouwing blijft in de media.

In de jaren zestig en zeventig was het heel gebruikelijk dat Jac, Release en Soosjale Joenit jongeren hielpen die weg wilden van huis (te makkelijk soms). Uit die tijd stamt de speciale regeling in de wet die bepaalt dat hulp bij onderduiken van kinderen mag als er sprake is van een zekere nood. Het overgeleverd worden aan Jeugdzorg acht ik in het huidige tijdsgewricht al een dusdanige vorm van nood dat ik dit artikel van toepassing vind. Misschien zijn er wat nieuwe Soosjale Joenits nodig om deze uitwijkmogelijkheid nieuw leven in te blazen.

Het Algemeen Dagblad hierover

Het laatste bericht van de Stentor
discussie op slachtoffers justitie

Dit blog was een belichting van het probleem van het betrokken kind vanuit het perspectief van zijn belang van goede relaties met zijn ouders, grootouders en eventuele andere relevante opvoeders.

Op deze post is zeer uitgebreid gereageerd. Uiteindelijk leidde dat tot een onoverzichtelijke discussie. Deze heb ik in eerste instantie afgesloten met vragen aan de partijen in dit conflict. Daarna was het een tijd behoorlijk stil. Daarna werd me door de moeder van het betreffende kind gevraagd de naam van haar kind en andere betrokkenen buiten beeld te brengen. Ik ben daar in dit soort gevallen, waar ook de pers uitgebreid over heeft bericht, niet altijd toe bereid. Omdat op dat moment ook beide partijen geen verdere duidelijkheid wensten te verschaffen leek het me op dat moment beter deze reacties op deze blog vooralsnog te verwijderen. Dit met uitzondering van mijn laatste reactie.

Nieuwe reacties die expliciet reageren op mijn vragen bleven welkom. Ik riepo daarbij met succes op daarbij geen namen voluit meer te nomen. Verder bleef ik bereid om waar dienend aan de discussie oude reacties uit de prullemand te vissen. Het aantal is te groot om ze stuk voor stuk door te werken. Ik vroeg daarvoor uw begrip.

Mijn originele post vind ik nog steeds verantwoord, maar ik raad een ieder aan om daarbij dus wel mijn commentaar/vragen te lezen; zie hieronder.

openstaande vragen:

– Wat is de positie van de vader in casu, en wat kan er worden gedaan om hem weer bij de opvoeding en zorg van zijn zoon B te betrekken. En waarom is dit punt nog niet opgepakt.
– Is er een onterechte belastering van de moeder door de grootouders? Er werd gesproken over dreigen. Kunnen we dat opnieuw op een rijtje zetten? Is het terecht om de kwalifikatie Borderline te gebruiken? En is dat ook nodig?
– Is het ingrijpen van Jeugdzorg gebaseerd op een diagnose van ouderverstotingssyndroom wat hier eerder min of meer werd gesuggereeerd? Is er in deze ook de vervreemde positie van de vader bekeken?
Was dat syndroom, indien aanwezig zorgvuldig en door iemand met kennis van zaken gediagnosticeerd?
En zo ja, was het zo ernstig (3de graad) dat het kind op deze manier bij zijn grootouders moest worden weggehaald?
En zo ja; wat is de deskundigheid van het tehuis waar B verblijft in deze?
– Wat is de positie van jeugdzorg. Is er voldoende geprobeerd om tot ander vormen van begeleiding over te gaan?
Is het optreden van jeugdzorg in vorm vergelijkbaar met dat van de Gestapo? Is het optreden van jeugdzorg legitiem? Is het wettelijk en mensenrechtelijk in verband te brengen met dat van de Gestapo?
Is het gebruik van de term Gestapo een belediging voor Jeugdzorg of een terechte vergelijkende kwalificatie die ons alert maakt op de ernst van de situatie?
– Werkt het optreden van Jeugdzorg wederzijdse agressie en belediging in de hand tussen moeder en grootouders? Vergroot dit het probleem of is het onoverkomelijk?

Inmiddels zijn er weer bijna honderd nieuwe reacties binnengekomen. Er werd me steeds meer duidelijk over het conflict en ging me daar ook wetenschappelijk voor interesseren. Hieruit vloeide voort dat ik aanbood deze case mee te nemen in mijn promotieonderzoek. Na aanvankelijk hoop te hebben gehad dat dit mogelijk zou zijn ben ik tot de slotsom moeten komen dat dit vooralsnog niet op een verantwoorde wetenschappelijke wijze mogelijk is.  Ik ga op deze kwestie niet al te diep in, maar ik zal me uiteraard op de daarvoor gepaste plek verantwoorden.

alternatief

Vandaag is de opmaak van het boek VerPASseerd Ouderschap begonnen. Zo heet nu het boek met de werktitel Oudervervreemding, Loyaliteitsmisbruik en Ouderverstotingssyndroom. De laatste twee woorden zijn trouwens behouden in de ondertitel. Het is een heel loslaatproces. Tot het laatst als alles al eigenlijk af is ga je toch nog weer verbeteringen aanbrengen.

En juist die laatste paar verbeteringen lijken altijd nog noodzakelijker dan elke verbetering daarvoor. En toch gaat het om een oneindig proces dat je ergens moet beëindigen. Je kunt niet bezig blijven.

Mijn laatste verbeteringen waren wat relativeringen in ernstige opmerkingen over ouderschap in de jaren zeventig. In die tijd kwam de alternatieve hulpverlening van de grond. Het kreeg namen als JAC, Release en niet te vergeten de Soosjale Joenit in Den Haag. Bij de laatste kwam ik in die tijd zelf nogal eens binnenlopen. Men was daar altijd erg staat “ondermijnend” bezig. Zo kan ik me nog iets vaags herinneren van iemand die ernstige misstanden had ontdekt bij Justitie en dat wel even boven water ging tillen. Nooit meer iets van gehoord dus. Tegenwoordig blijft Justitie nog steeds ver onder water, tenzij u mijn weblog leest natuurlijk.

Eigenlijk zou je dus verwachten dat ik me nog steeds goed kan vinden in het werk dat toen bij die clubs werd verricht. Maar nu de andere kant. Men hield zich daar bezig met jongerenhulpverlening. Dit was ook maatschappijkritisch. Maar vooral ook ouderkritisch om niet te zeggen ouderondermijnend.

En die maatschappelijke kritiek? Ach, zoals u weet is de alternatieve hulpverleningsgeneratie uiteindelijk lekker ingekaderd in de genormeerde hulpverlening. Een ding zijn ze echter niet kwijtgeraakt; het afserveren van ouders. En dat afserveren is nu juist de kern geworden van die extreme staatsinmenging in het privéleven waar we nu mee te maken hebben, en die voor ouders en kinderen niets goeds oplevert.

Nou lijkt het me een mooie opgave voor u om uit te zoeken of ik het nu beter heb uitgelegd dan in mijn boek, andersom, of dat het elkaar aanvult.

Daartoe hebt u nu nog steeds de unieke mogelijkheid dat boek met een voorintekenkorting en zonder verzendkosten aan te schaffen. En die voorintekenprijs hebben we zelfs net nog iets verlaagd tot 12 euro. Dit vanwege het feit dat er wat minder afbeeldingen in verwerkt zijn dan eerst in de planning zat en ik graag van het begin af aan flinke voorraadbeheersing wens te doen. Overigens is het aantal pagina´s flink uitgebreid. Dus over informatie niets te klagen. Als u drie boeken tegelijk aanschaft krijgt u nog meer korting. U mag daarvoor ook andere boeken van Rela nemen. Maar let op deze aanbieding geldt tot aan de presentatie van het boek, waarvan overigens de datum nog niet bekend is.

meer informatie over het (bestellen van) boek Verpasseerd Ouderschap. over loyaliteitsmisbruik en ouderverstotingssyndroom