“Vecht-scheiding”, alleen het woord al , het sluipt als gif door Nederland, het legt de nadruk op het negatieve, de gruwelijke barricades. Je zou het woord eigenlijk willen verbieden.
Kijk naar wat je verbindt in plaats van wat je scheidt. Een mooie spreuk die me deze week vaak te binnen schoot. Het laatst in een chagrijnige discussie met een reageerder op dit blog. Natuurlijk gaat deze verbindende vlieger pas goed op nadat je je autonomie hebt bepaald en afgegrensd. En sommige dingen vragen om duidelijke grenzen. Tot hier en niet verder. Maar het is vaak verstandiger om de verbinding te zoeken en te benoemen.
Geen vecht-scheiding maar vrede-verbinding dus. Wat je verbindt zijn je kinderen en een paar mooie dingen die je samen hebt gedaan.
Nu even persoonlijk. Dit bord in dat plaatje hierboven dat is van mijn ouders zoals u licht zult begrijpen. Misschien denkt u dat mijn diepste wens is dat ze bij elkaar waren gebleven. Maar dat hoef ik niet te wensen want ze zijn tot de dood bijelkaar gebleven. Vaak heb ik gedacht dat het beter was als ze afstand van elkaar hadden genomen. Om eerst maar weer eens naar hun autonomie te kijken. En zo zag ik het ook toen ik het met de moeder van mijn dochter niet meer goed kon vinden. Maar had ik mij voor kunnen stellen als kind een van mijn ouders niet meer te zien. Nee natuurlijk. Ik was vast vervallen in een heel hechte binding met mijn moeder, maar geen gezonde binding. Onderwerping en afhankelijkheid is niet hetzelfde als verbinding.
En wilde ik mijn dochter niet……………, nee natuurlijk!
Wat deed de Raad voor de Kinderbescherming in mijn dochters geval. Ze pakten precies de paar dingen waar haar moeder en ik het over eens waren, waar we samen lol aan hadden gehad, waar we elkaar van kenden. Gingen dat negatief benoemen.
Hoe lachwekkend hun rapport ook was, ik citeerde het begin van de afsluitende passage, het werkte mij als vader effectief de deur uit. Dat is gek met iets dat lachwekkend is; een onwerkelijk gebeuren. Tot deze week had ik me nog niet zo gerealiseerd wat de mogelijke uitwerking van genoemde passage op de moeder van mijn dochter was. Ik kan me namelijk niet voorstellen dat deze passage door haar is geïnitieerd. Immers we kenden elkaar van het zingen, immers we hadden samen en vakantie bakfietsend in Drenthe doorgebracht. En als zorgende vader had ze het als (meer dan ik) werkende moeder toch ook juist prima voor elkaar. En dat ik een gevoelsmens was was haar misschien wel opgebroken, maar was aanvankelijk toch juist de reden dat ze mij uitkoos. Maar ja om nou te protesteren tegen een rapport waarvan de uitkomst naar je zin is; geen omgang voor de vader? Nee daar moet je heel principieel voor zijn (oef; leest u dit nog een paar keer over). Kortom als je het goed bekijkt dwong de Raad voor de Kinderbesch… haar een negatieve passage te adapteren. Kortom hoe erg (sadistisch) kun je het maken als Raad voor de Kinder….
Natuurlijk deze prachtige, walgelijke, lachwekkende passage maakt in een keer duidelijk wat de inzet is van de Nederlandse staat als het gaat om kinderen. Het gevecht organiseren. En hoewel zelden met zo’n mooi doorkijkje als bij mij, is er nog steeds niets veranderd.
Alsjeblieft scheidend Nederland kijk ook naar wat je bindt! En doe het zonder die zogenaamde deskundigen.
