Cookies

kop van jut

Verantwoording van onderzoek in het boek Het verdeelde kind van Spruijt. Klik voor vergroting

De vorige blog van mij is heftig besproken. Niet alleen met commentaar ter plekke maar ook via mail en telefoon.
Er werd mij gevraagd  of ik niet teveel een persoonlijke vete maak van mijn kritiek op Dhr Spruijt. Verder dat ik best zelf zou weten dat ik ongelijk heb. En  of ik mijn kwaadheid misschien ergens anders op zou moeten richten (wie dient zich aan?). De laatste 2 in een reactie van een collega van Ed Spruijt; Inge van der Valk. Deze reactie en mijn antwoord daarop kunt u in de blog hieronder nalezen.

Omdat in de veelheid van reacties de kern van de zaak misschien wat onduidelijk wordt even een samenvatting. Ik bekritiseer Ed Spruijt wegens ongeoorloofde belangenverstrengeling en inhoudelijke fouten in zijn werk. Verder heb ik een goed onderbouwde andere opvatting over de waarde van gelijkwaardig ouderschap.

Inge v.d. Valk, een directe collega van Spruijt reageert met de impliciet beschuldigende vraag: “is het uw bedoeling tegenstellingen te creeren die er niet zijn? Is het uw intentie haat te zaaien waar dit niet nodig is? Doet u daarnaast bewust totaal ongefundeerde uitspraken, waarmee u een verkeerde toon zet? “. Bewust….nogal een forse beschuldiging. Ik reageer met een verwijzing naar mijn onderbouwing en een uitnodiging tot nader overleg (communicatie; Spruijt heeft het over niets anders). Voor de zekerheid stuur ik daarover ook nog een persoonlijke mail naar Inge. De reactie daarop is dat ze het niveau van de discuss

de auteurspagina. met vermelding van de auteurs. hieronder Kormos die in het AD over dit boek schreef zonder haar betrokkenheid te melden

ie onder de maat vind. Verder nog steeds geen onderbouwing van haar beweringen over mij.

Wat verder opvalt in de reacties van haar is haar “begrip” voor de kwade gevoelens. Dat begrip klinkt heel aardig. Maar wat ís dat nu in verhouding met haar weigering om zich ter discussie te stellen? Misschien wel een manier om iemand verder niet serieus te hoeven nemen. We worden als baby’s weggezet; gepamperd. Verzorgd, maar ermee praten, ho maar. Er zijn overeenkomsten met moederlijke opvoedingsstijlen. Hoeveel moeders heb ik in mijn leven al horen beweren dat ze hun man zien als de laatste in hun rijtje kinderen. Een man zelf, een vader met ballen zou zeggen; we hebben een conflict laat het ons op een integere manier uitvechten. Beantwoord een schot in de roos met een ander prachtig schot in de roos. Een en ander doet me het ergste vrezen voor de conflicthanteringscursussen die Spruijt nu aan de man probeert te brengen.

Dat pampergedrag met per saldo een weigering om te communiceren over de inhoud zelf is ook herkenbaar bij andere publiek opererende vrouwen. Op mijn blog hebben we Anja Meulenbelt en Ann Meskens al voorbij zien komen als voorbeelden van dat gedrag.

Hoewel het me niet gaat om een persoonlijke vete tegen Spruijt heb ik er al jaren geen moeite mee om Spruijt in het middelpunt te zetten van mijn kritiek op de bedrijfstak familierecht. Want hij ís dat middelpunt, hij wil het zijn en hij profileert zich zo. Kinderbeschermingsdirecteuren, ministers van justitie, kamerleden, ze komen en gaan, maar Spruijt blijft bestaan. Hij is de wetenschappelijke schijnverantwoording van wanbeleid.

Om mijn beginpunt nog een keer extra duidelijk te maken, die belangenverstrengeling, doe ik hiernaast nog een scan van blz 5 van het Verdeelde kind met daarin de opdrachtstelling aan Spruijt en de samenstelling van de begeleidingscommissie. Wie in dit verhaal de titel kop van jut krijgt mag u bedenken.

Met een vriendelijke groet van uw vertoornde blogger.

naschrift: Overigens heb ik me niet specifiek verdiept in het onderzoek van Inge zelf. Dat kan heel goed onderzoek zijn. Net als er ook onderzoek van Spruijt kan zijn dat wel deugt. Dat wil ik graag in het midden laten. Inge doet voorzover ik weet onder andere onderzoek naar het KIES-project en naar ouderverstoting. Verder is het een goede zaak dat Inge in haar reactie erkent dat gelijkwaardig ouderschap de beste oplossing is als ouders het maar goed met elkaar kunnen vinden. Een van de belangrijkste bedoelingen van gelijkwaardig ouderschap is nu juist dat ouders het daardoor beter met elkaar zullen kunnen vinden. Verder is het reageren op mijn weblog wel een moedige daad an sich. Niets van je laten horen, zoals Spruijt zelf is nog een stuk beroerder. Een aspect van de complexe situatie is dat Spruijt in zijn boeken wel aan mijn publicaties refereert. Ik vraag me daardoor vaak af of ik niet toch wat aardiger terug moet doen. En kom dan tot de conclusie; nee. Ik ga niet voor halve oplossingen. Ik maak het me moeilijk, maar ik doe het niet.

dossier Ed Spruijt op vaderseenzorg.nl

Dag van Spruijt

Je kunt het de dag van de scheiding noemen natuurlijk, maar het lijkt meer op de dag van Ed Spruijt, zelfbenoemd die zich profileert als scheidingsdeskundige . Hij profileert,  net zoals op veel andere dagen in het jaar, vooral de scheiding der denkbeelden en hun geesten. In Spits kon ik vandaag lezen dat ie vindt dat niet zozeer gelijkwaardig ouderschap als wel een kindwaardige scheiding moet worden gepropageerd. Hier brengt hij een volstrekt onnodige scheiding aan. En niet alleen onnodig, deze debatingtruuk verheelt dat onder het mom van Spruijts soort kindwaardigheid kinderen al jarenlang de dupe zijn en een fatsoenlijk beleid voor kinderen  niet van de grond komt.

Maar Spruijt is toch een wetenschapper? hoor ik u roepen. Ja helaas durft hij zich als zodanig te profileren. Aan zijn wetenschappelijkheid kleven echter wel wat macabere puntjes. Omdat hij zijn onderzoek meer dan eens betaald wordt door de Raad voor de Kinderbescherming propageert hij vooral wat ze daar willen horen. En daar kneutert past hij dan wel een quasi wetenschappelijk verhaal bij, zonder dan weer erbij te vertellen door wie hij wordt betaald. Een doodzonde in de wetenschap. In feite is gelijkwaardig ouderschap, zo blijkt uit onderzoek een van de beste dingen die een kind kan overkomen, zeker na scheiding. Daar zijn ook erg veel onderzoeken naar gedaan.

Geen gelijkwaardigheid na scheiding betekent strijd over wie de”beste” ouder is. Met als saldo-resultaat helaas dat meestal de slechtste ouder, die het niet kon laten tegen de andere ouder te strijden haar (zijn) zin krijgt. Walgelijk, en volstrekt in strijd met de wijsheid van Salomon. Maar het verdíént lekker, al die scheidingen. Voor advocaten, rechters, kinderbeschermers en jeugdzorgers. Waarvan er dan ook steeds meer moeten komen. Een nog steeds groeiende moloch die kindertjes eet. Een moloch die haar bestaansrecht mede lijkt te willen ontlenen aan de uitspraken van Spruijt.

Overigens betekent gelijkwaardigheid niet de facto 50-50 verdeling maar rechtens 50-50-verdeling. Ik leg het nog maar eens uit. Een wettelijk recht op een fifty-fifty, zoals in België in theorie bestaat geeft juist ouders de ruimte om zonder angst voor verlies van de hoofdmacht een passende afspraak en tijdsverdeling te maken. En die kan ook best 70-30 zijn, maar niet 100-0.

voetnoot: Ik heb in deze blog  op 23-9 een paar kleine aanpassingen gedaan. Weliswaar is een blog geen wetenschappelijk artikel, het past meer in de normen voor een column, maar het komt nu wel in een wetenschappelijke discussie terecht. Ik vond het verstandig om er dan toch nog maar een paar nuances in te brengen. Ook mét nuances is het al erg genoeg overigens, of misschien wel erger. De oude passages zijn doorgehaald. Nieuwe passages zijn vet gezet. Overigens had ik me in mijn reacties al wat genuanceerder uitgedrukt (zie hieronder) en ook de verwijzingen wijzen naar goed onderbouwde nuchtere artikelen.

Meer over Spruijt
Meer over gelijkwaardig ouderschap
De mogelijke betekenissen van het begrip gelijkwaardig ouderschap
Mijn andere blogs over Spruijt

ontweting 2

Soms wil ik wel eens stiekem dat ik níets weet. Het is wat oneerbiedig naar de Schepper die me met een goed verstand heeft toegerust. Niét weten spaart een hoop ergernis. Daarmee benader ik alsnog de essentie van mijn vorige ontwetingsblog.
Het is niet alleen het feit dat sommige docenten en hun masterstudenten op de Utrechtse universiteit door hun onwetendheid en onwelwillendheid, onkunde en desinformatie in het rond strooien. Zeker dat gebéurt, en wel met subsidie van de overheid. Veel fundamenteler is dat mensen als ondergetekende, die het wel eens doorzien, er geen zín meer in hebben dat te doorzien. Je wordt toch niet serieus genomen en je hebt er alleen maar last en ergernis van. Ik begrijp dan ook de mensen die sommige delen uit mijn boeken overslaan omdat ze het te erg vinden. Ga maar lekker slapen!

Nu na de UU-thesis van Kaplan ook de eerdere studie van haar docent Spruijt over PAS even goed doorgenomen. Ik kan het niet laten. Van Ed Spruijt mag je PAS niet met syndroom vertalen ondanks de letterlijke aanwezigheid van “syndrome” in de laatste letter van PAS.
Ik constateer dat Spruijt valentie (de mate van ernst) en prevalentie (het voorkomen van) van PAS op een of andere manier op één hoop gooit. Ik zie dat bijna alles wat ik aan kritiek op Esma Kaplan hieronder heb gemeld eigenlijk rechtstreeks van haar leermeester afkomstig is. Dus nogmaals, neem het haar niet kwalijk, zij heeft het gewoon verkeerd geleerd.

Ik vind het ernstig dat de Raad voor de Kinderbe…..ing Spruijt nog steeds serieus neemt. Nee ergo. Dat Spruijt de enige is die door de Raad serieus wordt genomen. Ook dat zal ik allemaal nog verder uitleggen in dat nieuwe boek.

Nieuw boek (misschien, verrassing) toch nog met een andere titel?
dossier wetenschap en vaderschap

ontweting

Een brij aan statistische gegevens in een als exploratief bedoeld onderzoek verhullen dat er eigenlijk niets te zeggen valt. Sorry dat ik zo moeilijk met de deur uw pc binnenval. Ik was vanmiddag bezig aan wat leeswerk voor de laatste loodjes voor het boek Oudervervreemding, Loyaliteitsmisbruik en Ouderverstotingssyndroom.

Onderzoek rond scheiding van kinderen van hun ouders deugt heel vaak niet. Er is geen bekommernis over de non-respons; als er weinig mensen antwoorden geven is het toch al gauw conclusies trekken geblazen. Als ook de Utrechtse socioloog Ed Spruijt bij het onderzoek is betrokken wil het helemaal nogal eens fout uitpakken. Deze “wetenschapper” “onderzoekt” namelijk in opdracht van justitie en kinderbesch….ing op zo’n manier dat we vooral het vertrouwen in dit soort instituten blijven behouden. Ik heb dat uitvoerig beargumenteerd uitgelegd in mijn vorige boeken Moeder-Kind-Vader en Gemist Vaderschap. U kunt het daar teruglezen of indien u goed Engels leest de link hieronder volgen.
Nu gaat het om de masterthese  van een leerlinge van Spruijt;  Esma Kaplan. Eigenlijk beweert ze dat PAS (ouderverstotingssyndroom) veel voorkomt in Nederland, maar tegelijkertijd kan het volgens haar niet gecorreleerd worden aan conflicten na de scheiding. Rara hoe kan dat. Ik zal het u gelijk maar vertellen; dat kan in principe niet.

Ik zal hier niet uitgebreid in kunnen gaan op het geknoei met zogenaamd wetenschappelijk onderzoek. U zult dus denk ik het volgende boek moeten lezen waarin een keur van wetenschappers en juristen het nodige uit de doeken doen over het ouderverstotingssyndroom. Zonder Spruijt dat wel. Maar dat is voor hem niet erg; kan hij weer een gesubsidieerd boekje uitgeven of andere gesubsidieerde media voorzien van verkapte overheidsvoorlichting.
Ik schaam me bijna dat ik op de Utrechtse Universiteit heb gestudeerd.

De in het engels gepubliceerde versie van mijn aanklacht over de Nederlandse scheidingswetenschappers
De genoemde boeken op de site van Relapublishing
De thesis van Kaplan